Wednesday, March 28, 2012

ఒకటే మాట

“ఆ వస్తున్న అమ్మాయిల్లో గులాబిరంగు చుడిదార్ వేసుకున్న అమ్మాయి ఎలా ఉందిరా?” తన్మయంగా చూస్తూ అన్నాడు గోపాలం.
“అటుపక్క నుండి రెండో అమ్మాయే కదూ! ఆ అమ్మాయెవరో నీకు తెలుసా?” పరీక్షగా చూస్తూ అన్నాడు మోహన్.
“లేదురా నెల రోజులుగా చూస్తున్నాను, నాకు విపరీతంగా నచ్చేసింది” అన్నాడు సిగ్గుతో మెలికలు తిరిగిపోతూ. అమ్మాయిలు దగ్గరకొచ్చారు. గులాబిరంగు డ్రెస్ అమ్మాయి క్రీగంట చూస్తూ వెళ్ళిపోయింది.
“ఈ అమ్మాయి మా వీధిలోకి కొత్తగా వచ్చిన అమ్మాయిలా ఉందే” ఆలోచిస్తూ మోహన్.
“బాబ్బాబూ కనుక్కోరా ప్లీజ్...ప్లీజ్...ప్లీజ్”. గోపాలం అభ్యర్ధన.
“కనుక్కు౦టాలే నువ్వంత బతిమాలాలా” అభయమిచ్చి మూడురోజుల తరువాత పూర్తి వివరాలతో వచ్చాడు మోహన్.
“ఆ అమ్మాయి పేరు రాధ, వాళ్ళ నాన్న బ్యాంకు లో మేనేజర్, వాళ్ళకు ఒక్కతే కూతురు, ఇంజనీరింగ్ ఫైనల్ ఇయర్ చదువుతోంది” అంటూ ఏక బిగిన చెప్పాడు.
మూడు నెలలు గడిచాయి. ఆ తరువాత  ఏ సినిమా హాలులో చూసినా, పార్కులో చూసినా మన రాధా గోపాలమే..
పెద్దవాళ్ళకీ విషయం తెలిసింది. “టాట్ కుదరదన్నారు”.
రాధ గోపాలం ఇద్దరిదీ ఒకటే మాట “మేం ఇద్దరం ఒకరు లేకుండా మరొకరం ఉండలేం” అని.
ఓ ఏడాది తరువాత పెద్దవాళ్ళే సర్దుకుని ఇద్దరికీ పెళ్లి చేశారు.

                            *              *             *

పెళ్ళైన ఏడాది

“నాకు ఇంట్లో ఎక్కడి వస్తువులక్కడ వుండడం ఇష్టం రాధా” అన్నాడు గోపాలం కాఫీ తాగి కప్పు టీపాయి మీద పెడుతూ..
“నాక్కూడా గోపీ” అంటూ ఆ కప్పు తీసుకెళ్ళి సింక్ లో పెట్టి వచ్చింది రాధ.
“నా సాక్స్ ఎక్కడున్నాయ్ రాధా?” అన్నాడు టీపాయ్ మీద ఓ పక్కగా పెట్టిన పేపర్ చేతిలోకి తీసుకుంటూ..
“ఇదుగో షెల్ఫ్ లోనే ఉన్నాయ్” అంటూ తెచ్చిచ్చింది రాధ.
చదువుతున్న పేపర్ సోఫాలో పెట్టి “నేనాఫీసుకెళ్ళొస్తా రాధా, సాయంత్రం వచ్చేసరికి రెడీగా ఉండు సినిమా కెళదాం” అంటూ గుమ్మ౦ వైపు నడిచాడు. ప్రేమగా వెనుకే వెళ్ళి తలుపు గడియ వేసి వస్తూ సోఫాలో విడివిడిగా ఉన్న పేపర్లను తీసి టీపాయ్ మీద సర్దిపెట్టింది.
సాయంత్రం గోపాలం వచ్చేసరికి ఇస్త్రీ చీర కట్టుకుని మల్లెపూలు పెట్టుకుని తయారుగా ఉంది రాధ. ఇద్దరూ చెట్టాపట్టాలేసుకుని సినిమా కెళ్ళారు. "చిలిపికనుల తీయని చెలికాడా..నీలి కురుల వన్నెల జవరాలా" అని పాటలు కూడా పాడుకున్నారు.

రెండేళ్ళ తరువాత

“నాకు ఇంట్లో ఎక్కడి వస్తువులక్కడ వుండడం ఇష్టమని నీకు తెలుసుకదా రాధా” హల్లో చుట్టూ పడి ఉన్న బొమ్మలు, వస్తువులను చూస్తూ అన్నాడు గోపాలం.
“బాబిగాడు ఒక్క క్షణం ఊరుకోడు కదా, ఎన్ని సార్లు సర్దినా మళ్ళీ అన్నీ తెచ్చి ఇంటి మధ్యలో పడేస్తాడు” అంటూ హడావిడిగా సర్దేసింది రాధ.
“నా సాక్స్ తెచ్చివ్వు రాధా” అన్నాడు టీపాయ్ మీద ఓ పక్కగా పెట్టిన పేపర్ చేతి లోకి తీసుకుంటూ..
పిల్లాడికి ఇడ్లీ పెడుతున్న రాధ ప్లేట్ పక్కన పెట్టి వెంటనే తెచ్చిచ్చింది.
గోపాలం చదువుతున్న పేపర్ సోఫాలో పెట్టి “నేనాఫీసు కెళ్ళొస్తా రాధా, సాయంత్రం వచ్చేసరికి రెడీగా ఉండు సినిమా కెళదాం” అంటూ గుమ్మ౦ వైపు నడిచాడు. అతని వెనుకే వెళ్ళి తలుపు గడియ వేసి వచ్చేసరికి పది పేపర్లను ఇరవై ముక్కలు చేశాడు చంటాడు.
సాయంత్రం వచ్చేసరికి నలిగిన చీరతో రాధ, బట్టల్లేకుండా చంటాడు..
“ఇంకా తయారవలేదా?” కొంచెం అసహనంగా గోపాలం..
“పిల్లాణ్ణి తయారు చేసి నేను చీర కట్టుకునేంతలో వీడు బట్టలు పాడుచేసుకున్నాడు. వీడికి ఒళ్ళంతా కడిగి ఇదుగో ఇప్పుడే వేరే బట్టలు మారుస్తున్నాను” అంది రాధ.
“సినిమా టికెట్లు దొరుకుతాయో లేదో” గోపాలం గొంతులో కనీ కనిపించని కోపం. పది నిముషాల తరువాత ఇద్దరూ చంటాడితో కలసి సినిమా కెళ్ళారు.

ఐదేళ్ళ తరువాత

“ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి రాధా ఎక్కడి వస్తువులక్కడ పెట్టమని” చిందర వందరగా ఉన్న హాల్ చూస్తూ కొంచెం హెచ్చు స్థాయిలో అన్నాడు గోపాలం.
“ఉదయం పూట పిల్లలతో క్షణం తీరిక లేదు, కొంచెం అవన్నీ తీసెయ్ గోపీ” అంది రాధ, గదిలో పిల్లాడికి యూనిఫాం వేస్తూ...
హాలంతా కలియచూసి పేపర్ తీసి చదువుతూ “నాకు టైమవుతోంది రాధా, సాక్స్ తీసుకురా”
“చంటిదానికి ఇడ్లీ పెడుతున్నా గదిలో ఉన్నయ్ తీసుకో గోపీ”.
చదువుతున్న పేపర్ విసురుగా సోఫాలో పెట్టి గదిలో కెళ్ళి “ఎక్కడా?”
“అబ్బా ఎందుకలా అరుస్తావ్ గోపీ, నీ బట్టల కింద అరలో”
“నేనాఫీసు కెళ్ళొస్తా, సాయంత్రం వచ్చేసరికి రెడీగా ఉండ౦డి సినిమా కెళదాం” అంటూ విసురుగా గుమ్మ౦ వైపు నడిచాడు.
“అలాగే” వంటగదిలో నుండి ఓ అరుపు.
తలుపు దగ్గరకులాగి వెళ్ళిపోయాడు. తలుపు గడియ వేసి వచ్చేసరికి ఇల్లంతా కిష్కిందకాండ.
సాయంత్రం వచ్చేసరికి స్నానం చేయని ఒళ్ళు, నలిగిన చీరతో రాధ, మురికి బట్టలతో చంటాడు, నిద్రలో చిన్నది.
“ఇంకా తయారవలేదా?” అసహనంతో కూడిన కోపంతో గోపాలం.
“ఉదయం నుండి పని తెమిల్తేగా అసలు” విసుగుతో రాధ.
ఎవరిమీదో తెలియని కోపంతో మళ్ళీ బయటకు వెళ్ళిపోయాడు గోపాలం.


                           *              *             *
                                       
“రాధకు నా మీద ప్రేమ తగ్గిపోయిందిరా మోహన్. ఒకప్పుడు నేనంటే ప్రాణంలా ఉండేది, ఇప్పుడు నేనంటే ఎంత నిర్లక్ష్యమో.” గోపాలం.
“ఏం చెప్పమంటావ్ రాణీ, ఒకప్పుడు గోపాలాన్ని చూస్తే ఈ మనిషికసలు కోపమొస్తుందా అనిపించేది..ఇప్పుడంతా చిర్రుబుర్రులే” రాధ.
ఇప్పుడూ రాధ, గోపాలం ఇద్దరిదీ ఒకటే మాట “జీవితం నరకమైపోయిందనుకో...”.

                    #             #             #
     
       తరువాతేమై౦దంటారా ఏముందీ..స్నేహితులూ బంధువులూ హితోపదేశం చేసి వారికి చేదోడు వాదోడుగా ఉండి, ఆ తరువాత రాధాగోపాలం పిల్లల పెళ్లిళ్లకు కూడా వెళ్ళొచ్చారు. ఇప్పుడు రాధాగోపాలం ఇద్దరూ మిధునంలో అప్పదాసు, బుచ్చిలక్ష్ముల్లా కాలం గడుపుతున్నారు. ఇది ఓ ఇరవైయేళ్ళ క్రితం మాటలెండి.

       ఈ మధ్యే ఇలాటి సమస్యకు రాణి, రాధతో "అసలీ అన్యాయం సహించకే, ఇల్లు చక్కదిద్దేది నువ్వూ, పిల్లల్ని చూసేది నువ్వూ. గోపాలం నీమీద అధారటీ చెలాయిస్తున్నాడు. నువ్వే౦ ఒంటరిగా బ్రతకలేవా" అనీ, మోహన్ గోపాలంతో, "జీవితం నరకం అయ్యాక కలసి బ్రతకడ౦లో అర్ధం లేదు." అనీ చెప్పేశారు. ఇరువైపుల పెద్దలు కూడా "మీ అబ్బాయి ఇలా అంటే మీ అమ్మాయి ఇలా" అనేసుకుని అగ్నిలో ఆజ్యం పోశారు. ఎవరైనా చేదోడు వాడుగా ఉంటే, అంటారా ఈ స్పీడు యుగంలో ఎవరి గోల వారికి సరిపోతుంటే ఇక చేదోడ౦టారేమిటండీ ..ఫలిత౦.. విడాకులూ, విస్తరాకులూ, కోపాలూ, బాధలూ, ఒంటరితనాలూనూ..మధ్యలో పిల్లలు 'కోడి ఒక కోనలో పుంజు ఒక కొనలో పిల్లలేమో తల్లడిల్లె ప్రేమలేని కానలో...