Monday, October 15, 2012

విన్నపం

"వీరికి మన మీద జాలి, దయ ఎంత మాత్రం లేవు."
"బాగా చెప్పావు. ఎంత సేవ చేస్తున్నాం...ఎంత ఆనందాన్నిస్తున్నాం."
"పెళ్ళి కాని, పేరంటం కానీ...అసలే శుభకార్యమైనా మనం లేకుండా జరుగుతుందా?"
"అందంగా పువ్వుల్లా కళకళ్ళాడుతూ వుండేవాళ్ళం, ఈ రోజిలా అలసటతో, వడలిపోయి, నిస్సహాయంగా వుండడానికి కారణం ఎవరు?"
"పిట్టల్నీ, పువ్వుల్నీ, గాలినీ, నీటినీ  ప్రేమించే సంస్కృతి మనది. అన్నింటిని ప్రేమించగలిగిన వాళ్ళు నిరంతరం అంటి పెట్టుకునే మనల్ని మాత్రం ఎందుకంత నిర్లక్ష్యంగా చూస్తారు?"
"మనల్ని చూసిన క్షణం నుండీ చేజిక్కించుకునేంత వరకూ మన గురించి కలలూ, కలవరింతలూనూ..."
"దరి చేరాక మోజు తీరగానే ఇంత లెక్కలేని తనమా! 
మనమే కనుక లేకపోతే వీరి మాన మర్యాదలు మంట కలసిపోతాయన్న విషయం అయినా గుర్తుందా?"
"మన౦ వారితో ఉండడం వల్లే సమాజంలో వారికి గౌరవం, గుర్తింపూను."
"చల్లగా వణికిపోతూ, దుర్వాసనతో, మట్టికొట్టుకు పోయి వగచే మనల్ని అసహ్యంగా చూడడం తగునా?"
"దీనంగా, కదలలేని స్థితిలో నిస్సహాయంగా పడి వుంటే మనమీద కొంచెమైనా జాలి కలగదా?"
"పూర్వం ఈ స్థితిలో వున్న మనల్ని ప్రేమగానో, బాధ్యత అనుకునో దగ్గరకు తీసుకుని మన అలసట తీరేలా సపర్యలు చేసేవాళ్ళు."
"తీగ మీద ఊగుతూ స్వచ్ఛమైన గాలి పీలుస్తూ చెట్టూ చేమలతో కబుర్లు చెప్పుకునే భాగ్యం ఏనాడో పోయింది."
"ఇనుప హస్తాలలో నలిగి వేసారి కొన ఊపిరితో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతున్న మనల్ని ఒకింత ప్రేమగా హత్తుకుని మంచి మాటలతో ఓదార్చితే ఎంత బావుంటుందో కదా!"
"మనమంటే ఇంత నిర్లక్ష్యమా. ఈ విషయాలన్నీ అర్ధం అయ్యేలా ఓ ఉత్తరం రాద్దా౦."

ప్రియమైనా మీకు, 

       మాదో విన్నపం. ఏనాడూ మాకు 'ఇది కావాలీ' అని అడుగలేదు. ఎక్కడో బందీలై ఉన్న మమ్మల్ని బంధ విముక్తులను చేసి కొత్త జీవితం ప్రసాదించారు. మీతో ఇలా రావడం, ఎల్లవేళలా మిమ్మల్ని అంటిపెట్టుకుని వుండడం మాకు చాలా సంతోషకరమైన విషయం. మేము అందంగా వెలిగిపోయే సమయంలో మాకోసం ఎంతో ధనం వెచ్చించి మమ్మల్ని మీ సొంతం చేసుకుంటారు, బంధుమిత్రులకు గర్వంగా పరిచయం చేస్తారు, సెంట్లు, అత్తర్ల ఘుమఘుమలతో ముంచెత్తుతారు. మమ్మల్ని ఆనంద పరచడానికి అవన్నీ ఏమీ చెయ్యనవసరం లేదు. మీరు మాతో గడిపే సమయం చాలు. మాసిపోయి, నలిగిపోయి, మురికిగా వున్నమమ్మల్ని చూసి అసహ్యంచుకోకండి. మిషిన్ లో వేయడం వలన నలిగిపోయి జీవం కోల్పోయిన మమ్మల్ని మడత పెట్టడానికి ఓ గంట వెచ్చించండి. తృప్తిగా మేం తెలిజేసే కృతజ్ఞతలను అందుకోండి. 

సదా మీ సేవలో తరించాలనుకునే 
మీ 
వస్త్రములు 


Friday, October 5, 2012

తామెల్లరూ విచ్చేసి...

"శర్కరీ... ఓయ్ శర్కరీ ఎక్కడా?"
"ఇక్కడిక్కడ...ఏమిట౦త ఉత్సాహం?"
"ఉత్సాహమా...అంత కంటే పెద్ద పదం ఏదైనా.."
"ఆహా...ఏమిటో విశేషం?"
"విశేషమే మరి"
"చెప్పకూడదా?"
"చెప్పాలనేగా వచ్చాను."
"అయితే సరి...చెప్పు మరీ."
"అంత తొందరే.."
"ఉండదా?"
"ఉంటుందనుకో.."
"మాటలతోనే సరా?"
"కాదు"
"మరి?"
"పసందైన విందు!"
"ఓస్ అంతేనా?"
"అంతేనా!"
"కాక.."
"ఎక్కడని అడగవా?"
"ఎక్కడైతేనేం"
"అక్కడే వుంది విశేషం"
"అయితే చెప్పు"
"సైకత తీరాల వెంబడి శార్వరీ సమీపాన..."
"ఊ"
"చందన సమీరాలు వీస్తుండగా..."
"నీకేమమ్మా ఎక్కడికైనా వెళ్తావు..ఏమైనా చేస్తావు"
"ఉడుక్కోకే వెఱ్ఱిదానా"
"మరేం చెయ్యగలను?"
"అందుకేగా నీ కోసం..."
"ఏమిటీ....నా కోసమే?"
"ఊ...శత భక్ష్య పరమాన్నాలతో..."
"ఏమిటీ వందే...గొప్ప విశేషమే! ఇంతకూ అసలు విషయం చెప్పనేలేదు"
"నా నెచ్చెలివి....ఊహించలేవా?"
"అంత సూటిగా అడిగితే....ఓ...ఇది వందో టపా కదూ"
"సరిగ్గా చెప్పావ్. వంద పూర్తయిన సందర్భాన.... "
"మాకందరకూ విందన్నమాట"
"అతిధిలు కూడా వేంచేశారు, మరి వడ్డన మొదలు పెట్టనా?"
"తప్పకుండా...."
"ఇవన్నీ నన్ను ఆకట్టుకున్నవి...మది దోచినవీను."
"మృష్టాన్నభోజనమన్నమాట..."
"అన్నమాటే౦! ఉన్నమాటే."

తామెల్లరూ శర్కరి సహపంక్తిని ఈ బ్లాగింట విందారగించి చందన తాంబూలాలు స్వీకరించ వలసినదిగా ప్రార్ధన.