Showing posts with label అవీ..ఇవీ. Show all posts
Showing posts with label అవీ..ఇవీ. Show all posts

Tuesday, April 12, 2022

తెలివి

పరీక్షల్లో ఎక్కువ మార్కులు తెచ్చుకోవడం, పెద్ద పెద్ద కాలేజీలలో చదవడం, మంచి ఉద్యోగం చెయ్యడంతెలివికి నిదర్శనం అని చిన్నప్పటి నుండి వింటూ ఉన్నాం. వినడమే తప్ప అలోచించడం, ప్రశ్నించడంఅలవాటు లేని సాంప్రదాయంలో పెరగడం వలన నిజమేనేమో అనిపించింది.
 
అయితే ఈ మధ్య సుఖంగా బ్రతకడం తెలివికి నిదర్శనం అని ఒక తత్వవేత్త చెపితే విన్నాను. తెలివితేటలతో తెచ్చుకున్న పెద్ద ఉద్యోగమూ, దాని ద్వారా వచ్చే జీతమూ ఉదాహరించి అలా చెప్పలేదు అతను. తెలివితో జీవితాన్ని మనకు కావలసిన విధంగా బ్రతకడం గురించి చెప్పాడు. ఇంకా చాలా చెప్పారు, అందులోనివి కొన్ని. 

సాధారణంగా అమ్మా నాన్నలు పిల్లల కోసం ఏదైనా చేసే త్యాగ మూర్తులై ఉండాలి, భార్య భర్తలు ఒకరినొకరుఅర్థం చేసుకుని, ఒక్క తాటిపై నడవాలి. పిల్లలు తల్లిదండ్రుల పట్ల ప్రేమాభిమానాలతో ఉండాలిఇలాంటివన్నీ వింటుంటాం కదా! ఈ తల్లిదండ్రులు, భార్యాభర్తలు, పిల్లల ప్రవర్తన వారి వారి మానసిక పరిపక్వత, అవగాహనా సామర్ధ్యం, వారికిఎదురైన అనుభవాలు, వారు సంపాదించిన జ్ఞానం వీటన్నింటిని బట్టి ఉంటుంది. అంతేకానీపైన ఉదహరించినట్లుగా వారు ప్రవర్తించరు, ఆ చట్రాలలో వారు ఇమడరు. అక్కడే సమస్యలుమొదలవుతాయి, అశాంతిని కలిగిస్తాయి. 

దానికి నాకు తోచినవి కొన్ని జత చేస్తాను. మనకూ కుటుంబ సభ్యులు ఉంటారు. వారు మనతో ఎలా ప్రవర్తిస్తున్నారో గమనిద్దాం. 

మన అనుకున్న వారు, ఒకటి మన సుఖ సంతోషాలను కోరుకోవాలని, రెండు మన శ్రమను పంచుకోవాలనీ, మూడు మనల్ని అర్ధం చేసుకుని తగిన సలహా ఇవ్వాలని ఆశిస్తాం.

పై మూడు లక్షణాలు ఒక్క వ్యక్తిలో ఉండడం దాదాపుగా అసాధ్యం. 

మొదటి, మూడవ లక్షణాలు అంటే శ్రేయోభిలాషి, అర్ధం చేసుకునే మనిషీ కనుక మన జీవితంలో ఉన్నట్లయితే అది అదృష్టమనే అనుకోవాలి.

శ్రేయోభిలాషి, పని పాటల్లో సహకరించే వ్యక్తి కనుక ఉంటే కూడా అదృష్టవంతుల కోవలోనే ఉన్నట్లు.

చివరి రెండూ వదలి వేసి, కేవలం శ్రేయోభిలాషి మాత్రమే అయితే అంతా బాగానే ఉన్నట్లు అనిపిస్తుంది కానీ ఆబంధం చాలా బలహీనంగా ఉంటుంది.

అస్సలు మన శ్రేయస్సే కోరని వ్యక్తి అయి, మన సరదా సంతోషాలకు అసూయ పడే వ్యక్తి అయితే మిగిలిన రెండు లక్షణాలు ఉన్నా కూడా ఉపయోగం లేనట్లే, ఆ బంధం ఏక్షణాన అయినా విచ్ఛిన్నం అవొచ్చు.

మూడింటిలో ఏ ఒక్క లక్షణమూ కూడా లేనట్లయితే అక్కడ ఏ బంధమూ లేనట్లు. వారిని కుటుంబ సభ్యులు అనుకోవడం పేరుకు మాత్రమే.

తెలివితేటలు అంటూ మొదలుపెట్టి ఈ అదృష్టం, దురదృష్టం గురించే మాట్లాడుతున్నాను ఏమిటా అనుకుంటున్నారా? అక్కడికే వస్తున్నా.

మన కుటుంబ సభ్యులను మనం ఎంచుకోలేదు, మనం వద్దు అనుకుంటే వారు మన నుండి మాయం అయిపోరు. పైగా ఏ వ్యక్తి ప్రవర్తనా అందరితో సమానంగా ఒకేలా ఉండదు. మనం చేయవలసిది మన భావావేశాలను కాసేపు పక్కన పెట్టి,  ఎదుటి వారి ప్రవర్తన మన పట్ల ఎలా ఉందో గమనించడం. మనతో ఎలా ప్రవర్తిస్తున్నారో అర్థం అయ్యాక వారితో మనం ఎలా ఉండాలో వారి దగ్గర నుండి మనం ఏమి ఆశించాలో తేలిగ్గా అర్థం అవుతుంది.  

మనకు మాట సాయం కావలసినప్పుడు ఎవరి దగ్గరకు వెళ్ళాలో, పనిలో సహాయం కావాల్సి వచ్చినప్పుడు ఎవరిని ఆడగాలో, మన సుఖ సంతోషాలను ఎవరితో పంచుకోవాలో తెలుస్తుంది.

నీళ్ళు లేని బావి లో నిచ్చెన వేయక, నీళ్ళు దొరికే దగ్గరకే వెళ్ళి తెచ్చుకోవడమే తెలివితేటలు. ఒక్కోసారి నీరేదొరక్క పోవచ్చు కానీ ప్రత్యామ్నాయం ఆలోచించడం కూడా తెలివి తేటల కోవలోకే వస్తాయి.

చిన్నదో పెద్దదో జీవితం అందులో ప్రతి క్షణమూ విలువైనదే.

Monday, February 15, 2016

పచ్చిగాలి కావద్దూ...

"ఏమిటీ?"
"ఆలోచనాధోరణి....ఎందుకిలా?"
"అంతే మరి."
"అదే ఎందుకు?"
"ప్రశ్న వేయకపోవడమే సర్దుబాటు."
"ప్రశ్నించడం తప్పా?"
"కాదు. ప్రశ్నించకపోవడం సుఖం."
"మరి ముందు ముందు ఎలా?"
"నడుస్తుంది."
"ఎలా?"
"ఎలాగోలా. సూర్యుడు లేనంటాడా...చెంద్రుడు రానంటాడా"
"దానికి ఇంత హడావిడి అవసరమా?"
"దేనికి?"
"ఎలాగోలా నడవడానికి?"
"కాదు."
"మరి?"
"గుర్తింపు కోసం"
"స్వార్ధం పాళ్ళే ఎక్కువ గాదూ"
"......."
"పదిలో నలుగురు సరే....ఎనిమిది మందీనా? "
"అంత ఆశ్చర్యమేం! మరికాస్త లోతుగా వెళ్ళలేవూ.."
"మూర్ఖత్వం."
"ఉహు..."
"మరి?"
"అమాయకత్వం అనుకోరాదూ....తెలియదు పాపమని జాలి పడలేవూ"
"ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం విన్నానీమాట"
"ఎక్కడా"
"సత్యం మామయ్య నాన్నతో చెప్తుంటేనూ!"
"అర్ధమైందా?"
"అవుతూ ఉంది . కానీ.."
"ఒక్కమాట చెప్పనా..."
"చెప్పు"
"ఇదేం స్వాతంత్ర్యపోరాటం కాదు, ఆ  తరువాత మొదలైన స్వార్ధపోరాటం"
"అంటే"
"సమస్య ఎవరి జీవితాలకు ఇబ్బంది కలిగించేది కాదుగా"
"అయితే?"
"స్పందన ఉండదు."
"ఇప్పుడు లేదు. కాని భవిష్యత్తు మాటేమిటి?
"తెలుస్తుంది"
"ఎలా?"
"గంజాయి మొక్క మీదుగా తులసి గాలి వీస్తుందా?"
"తెలిసినవారు చెప్పొచ్చుగా?"
"రెండూ ఒక్కటే అంటారు"
"అదెలా"
"రెండూ మొక్కలు కాదేమిటి?"
"మరెలా...గొడ్డలి పట్టడమేనా మార్గం?"
"విషపు చెట్లు వందలు వేలు పెరిగి అడవి తయారయ్యింది. ఒక్క గొడ్డలి సరిపోతుందా"
"కర్తవ్యం"
"విత్తనాలు లేవూ"
"ఉంటే?"
"నాటుదాం"
"విషపు చెట్ల నీడలో తులసి మొక్కలు ... కష్టం కదూ"
"సైనికుడు కష్టాన్ని తలుస్తాడా?"
"పోరాటమా?"
"నీలా నువ్వుండాలంటే యుద్ధం తప్పదు మరి!"
"ఎవరితో"
"నీతోనూ.. చుట్టూ వున్న సమాజంతోనూ"
"అంతేనంటావా?"
"పైగా అది విషమని తెలిసి కొట్టేసే రోజు కోసం..... "
"ఊ...రోజు కోసం?"
"ప్రాణం నిలవడానికి కాస్త పచ్చిగాలి కావద్దూ"


Thursday, December 3, 2015

పదుగురాడిన మాట

        ఉదయం మెలుకువ రాగానే రాత్రి పడుకునేదాకా స్వారీ చేసిన ఆలోచన చటుక్కున తిరిగొచ్చింది. దాన్ని వదిలించుకోవడం ఎంతైనా అవసరం. లేకపోతే ఓ రోజుని స్వాహా చేసేస్తుంది, అసలే ఆలోచనకు ఆకలెక్కువ.

       ఇలా పడుకుంటే కుదిరేలా లేదు, లేచి కిటికీ తెరలు తొలిగించాను. సూరీడు చలికి బద్దకించాడో ఏమిటో ఇంకా చీకటి చిక్కగానే ఉంది. ఏదైనా పుస్తకం చదువుకోవచ్చు గాని, మనస్సును అదుపులో పెట్టాలంటే ఏదో ఒక పనిచేయాలి. వంట గది వైపుగా అడుగులు వేశాను. ఫ్రిడ్జ్ లో నండి కూరగాయలు తీసి ముక్కలు తరిగి వంట మొదలెట్టాను. అలవాటుగా చేతులు పనిచేస్తున్నా ఆలోచన మాత్రం వదలట్లేదు. ఏమిటో అంత దీర్ఘాలోచన అనుకుంటున్నారా! మనుష్యులు... మనస్థత్వాలు. ఎప్పటికీ అర్ధం కాని అంశం కదూ ఇది!

      చిన్నప్పుడు ఒక కథ విన్నాను. ఒక బీద బ్రాహ్మణుడు మేక పిల్లని భుజాన వేసుకు వెళ్తుంటాడు. ఆ దారిలో వెళ్తున్న దొంగలు నలుగురికి ఆ మేకను ఎలాగైనా స్వంతం చేసుకోవాలనే కోరిక కలుగుతుంది. దానితో వారు ఒకరి తరువాత ఒకరు ఆ బ్రాహ్మణుడికి ఎదురు పడి "ఏమయ్యా కుక్కను భుజాన వేసుకుని వెళ్తున్నావు" అని అడుగుతారు. మొదట అది మేకే అని చెప్పిన బ్రాహ్మణుడు నలుగురూ ఒకే మాట చెప్పడంతో అది కుక్కే అన్న అభిప్రాయానికి వచ్చి దాన్ని అక్కడే వదిలి వెళ్ళిపోతాడు. "పదుగురాడిన మాట పాటియై ధరజెల్లు ఒక్కడాడు మాట ఎక్కదు ఎందు" అని వేమన గారన్నారు. పై రెండింటి సారాంశం కూడా ఒక్కటే, పది మందీ ఏమంటే అదే చెల్లుతుంది అని. 

      ఇప్పుడు సమస్య ఏమిటంటే ఆనాడు మంచో చెడో పది మందీ ఓ మాట చెప్పేవారు. వినడం వినకపోవడం ఎదుటి వారి గుణగణాల్ని బట్టి ఉంటుందనుకోండి. అది వేరే విషయం. కాని ఈ నాడు అసలు మాట చెప్పడమే మానేశారు. ఎందుకనీ అంటారా? అదిగో అదే నా ఆలోచన. 

      జరుగబోయే అనర్ధాలు తెలిసి కూడా ఇవన్నీ మనకెందుకులే మనకిప్పుడేమీ నష్టం జరగడం లేదుగా అనే అలసత్వం కావచ్చు. లేదా "ఇలా ఆలోచించడం తప్పు, ఇలా చెయ్యకూడదు, ఒక్క ఆలోచన వల్ల వ్యవస్థ చిన్నాభిన్నం అయ్యే ప్రమాదం ఉంది, తద్వారా నష్టపోయేది మనమే" అన్న విషయం నిక్కచ్చిగా చెప్తే స్నేహితునికో, ఒక వర్గానికో దూరమౌతామన్న స్వార్ధపూరితమైన మొహమాటం కావచ్చు. ఇలాంటి మొహమాటానికి పోయే కదా దుర్యోధనుడి అధర్మమైన కోరికకు మద్దతునిచ్చి కర్ణుడు కురువంశ పతనానికి పరోక్షంగా కారణమయ్యాడు. 

      ఎదురుగా ఎన్నెన్నో ఘోరాలు జరుగుతుంటాయి అవన్నీ పెద్ద పెద్ద అవాంతరాలు తెచ్చి పెట్టేవి కావు. కాని అలా అని ఊరుకుంటే పర్యవసానం ఎలా ఉంటుందో 'ఒక తెలుగు సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్' బ్లాగ్ లో 'బురద గుంట- రేప్ ప్రపంచం' లో సవివరంగా వ్రాశారు. 

      ఇలాంటి అనర్ధాలు చాలనట్లు పుండు మీద రసి కారినట్లు ఈ కులపిచ్చి ఒకటి. ఆ దుర్వాసన నేడు ఖండాంతరాలు దాటి వాడవాడలా వ్యాపిస్తోంది. ఇలాంటి పదాలు వాడడానికే అసహ్యంగా ఉంది. చదవడానికి మీకెలా ఉందో మరి. అంతకంటే దరిద్రమైన ఉపమానాలు వాడడానికి సంస్కారం అడ్డం వస్తోంది. 

       ఎన్నో విషయాలను మనం చూసి చూడనట్లు వదిలివేస్తున్నాం. వాటివలన జరుగుతున్న అనర్ధాలకు మాత్రం విపరీతంగా స్పందిస్తున్నాం. ప్రతి మనిషికీ ఏవేవో కోరికలు ఉంటాయి, అందరీ ఆలోచన ధోరణీ ఒక్కలా ఉండదు. కాని ఆ కోరికలు వ్యవస్థను నాశనం చేస్తున్నాయని తెలిశాక కూడా ఖడించక పోవడం, చూసి చూడనట్లు మాట్లాడకుండా ఊరుకుంటున్నామంటే ఆ నేరంలో మనమూ భాగం పంచుకుంటున్నామనే అర్ధం.

      ముఖ్యంగా నాయకులు, ఒక రంగంలో విజయం సాధించిన వారు, గురువులు..... నలుగురి దృష్టి వారిపై ఉంటుంది. వారిని అనుసరించే వారు కూడా కోకొల్లలు. అలాంటి వారు సంయమనం పాటిస్తూ, అడుగు ఎంత జాగ్రత్తగా వేయాలి. తడబడితే అది నమ్మకం మీద, మానవత్వం మీద కదా దెబ్బ తగిలేది. ఆ నమ్మకమే పోయాక చేయడానికేమి మిగిలుంటుంది? 

        సమస్యను మొక్కగానే తుంచేస్తే అది మానులా ఎదగకుండా ఉంటుంది. గోటినే ఉపయోగించడం మరచిపోయిన వాళ్ళం, మనకు గొడ్డలి పట్టుకోవడం చేతనవుతుందా? యావత్ ప్రాణకోటిలో మనిషికి మాత్రమే ఉన్న వరం... మాట. అనవసర మొహమాటాలు వదిలిపెడితే మనిషి జన్మకు సార్ధకత చేకూరుతుంది.



Tuesday, July 7, 2015

ఏమండోయ్...

"మిమ్మల్నే.... పిలుస్తుంటే పలకరేం?"
"పిలిచావా? ఏమని?"
"ఏమని పిలుస్తానో తెలీదా?"
"ఎందుకు తెలీదు. బాగా తెలుసు. అలా దారిని పొయ్యేవారిని పిలిచినట్లు 'ఏవండోయ్' ఏవిటి? చక్కగా పేరు పెట్టి పిలవొచ్చుగా?"
"అలవాటు లేని పని కొత్తగా ఎందుకని?"
"అలవాటుదేముంది చేసుకుంటే అదే వస్తుంది."
"మిమ్మల్ని చేసుకున్నాను చాలదూ!"
"అదంతా ఏం కుదరదు. ఇవాళ నన్ను పేరు పెట్టి పిలవాల్సిందే"
"పేరా... ఏం పేరూ?"
"మా అమ్మా నాన్న పెట్టిన లక్షణమైన పేరు."
"మిమ్మల్ని నాకిచ్చేశారుగా. కనీసం ఆ పేరన్నా వాళ్ళకి వదిలేద్దామని."
"అబ్బో గొప్ప ఆలోచనే!"
"కదా!"
"కదా లేదు ఏం లేదు. పిలవాల్సిందే"
"కుదరదు."
"ఏం.. ఎందుకని"
"ఏవిటో సిగ్గనిపిస్తోంది"
"కొత్త పెళ్ళికూతురా రారా! నీ కుడికాలు ముందుమోపిరారా!...."
"చాల్లే. అయినా నేను సిగ్గుపడితే అందంగా ఉంటానని నిన్నేగా అన్నారు. ఇప్పుడేమో ఎగతాళి చేస్తున్నారు"
"అది రాత్రి మాట కదా!"
"పగలో మాట రాత్రో మాట. మాట మార్చడం మీ వంశంలోనే లేదని మొన్న మీ మామయ్యతో అన్నారు..."
"ఏదో కోపంలో మాటా మాటా అనుకున్నాం. అయినా బోడి గుండుకూ మోకాలికీ ముడి పెడతావే."
"ఎంత కోపం వస్తే మాత్రం పెద్దవాళ్ళతో అందులోనూ మేనమామతో అలాగేనా మాట్లాడేది?
"మరి ఆయనన్న మాటలు యెట్లా ఉన్నాయ్?" 
"యెట్లా ఉన్నాయేమిటి?"
"ఆయన తాతగారిని, అమ్మావాళ్ళను అలా అనడం తప్పుకాదూ"
"తప్పే."
"ఆ విషయం ఆయనకు మాత్రం తెలియదూ?"
"తెలుసు. చివరి రోజుల్లో మీ అత్తయ్య తాతగారిని చూడక పోవడం. ఆస్తంతా ఆయన అత్తయ్యగారి పేరున వ్రాయడం ఈ గొడవలన్నింటికీ కారణం. మీ అత్తయ్య ఆయనని చూడకపోవడంలో మీ మామయ్య తప్పేం ఉంది? పైగా ఆయనకు తండ్రి కోసం ఏమీ చెయ్యలేక పోయాననే గిల్టీ కాన్షస్. దాంతో ఏదో అన్నారు. పెద్దవాళ్ళు ఏదో అనుకుంటున్నారని ఊరుకుంటే పోయేదిగా"

"మరి నాకు మాత్రం కోపం రాదేమిటి?"
"వస్తుంది. ఆ కోపంలో చిన్నప్పట్నుండీ ఆయన మిమ్మల్ని ఎంత గారాబం చేసేవారో, మీ అత్తయ్యకు మీరంటే ఎంత ఇష్టమో మర్చిపోయారా? వాళ్ళతో గడిపిన సమయం అంతా ఇప్పుడు తలచుకుంటే ఎలా ఉంది? అన్నీ పాడుచేసుకుంటారా?"

"నిజమే. బాధగానే ఉంది. కాని ఆయన అలా చేయడం తప్పుకదూ! పైగా అప్పుడు అత్తయ్యకు సర్ది చెప్పుకోలేక ఇప్పుడిలా మాట్లాడడం!"
"మీ తాతగారికి ఆడవాళ్లంటే ఉన్న చులకన మీకు తెలుసుగా! స్వతహాగా మీ అత్తయ్య చాలా మంచివారు. ఆవిడ మనసెంత కష్టపడితే అలా బిహేవ్ చేసి ఉంటారో మీరూహించగలరా?"

"అయితే మాత్రం?"
"అయితే గియితే ఏమీ లేదు. ఆవిడ చెప్పుల్లో కాళ్ళు పెట్టి గతాన్నీ భవిష్యత్తునూ మనం చూడలేం. అయినా అలాంటివన్నీ మనసులో పెట్టుకుంటే చివరకు మనకూ ఎవరూ మిగలరు."

"అవుననుకో అన్ని మాటలనుకున్నాక అంతకు ముందులా ఎలా ఉండగలం?"
"చక్కగా ఉండొచ్చు. బూరెలు చేశాను. మీ మామయ్యకు ఇష్టంగా! తీసుకుని సాయంత్రం వాళ్ళింటికి వెళ్దాం. మీ అత్తయ్య మీ కిష్టమైన మామిడికాయ పులిహోర చెయ్యకపోతే నన్నడగండి"
"అంతేనంటావా?"
"అంతే కాదు. ఇప్పుడంటే కోపంలో ఉన్నారుగాని, మీరెవ్వరూ మీ మామయ్యతో మాటాడక పోవడం, రెండు కుంటుంబాల మధ్య కలతలు రావడం అత్తయ్యగారికి ఎలా ఉంటుందో ఆలోచించండి."
"....."
"అయిన వారి మధ్య కలతలు ఎన్ని మానసిక సమస్యలకు దారి తీస్తాయో మీకు తెలియదు. అహానికి పెద్ద పీట వేస్తే సౌఖ్యానికి తిలోదకాలు ఇవ్వాల్సి ఉంటుంది. పరిస్థితి చేయి దాటనివ్వకండి."
"......"
"ఎమాలోచిస్తున్నారు?"
"నువ్వు గొప్ప మాయల మరాఠివి"   
"అందరం బావుండాలని తోచిన సలహా చెప్పాను. గొప్ప బిరుదే ఇచ్చారు. ఇష్టం లేకపోతే మానెయ్యండి"
"ఆహ అది కాదు" 
"ఏది కాదు సందర్భం వచ్చింది కదా అని చెప్పాను. కోపంలోనో, ఆవేశంలోనో ఒకరు తడబడినప్పుడు రెండో వారు దిద్దుకుంటేనే కదా జీవనం సవ్యంగా సాగేది. నాకెన్నిసార్లు మీరిలాంటివి చెప్పలేదు."

"సర్లేవోయ్. అసలు విషయానికి వద్దాం" 
"ఏ విషయం....ఓ అదా!"
"అదా అని అంత తేలిగ్గా అనేస్తే ఎలా..."
"బరువుగా అనడం రాదు మరి. నేనసలే ఏడు మల్లెలెత్తు. మిమ్మల్ని కలిసిన మొదటి సారి మా బాబాయి చెప్పలేదూ"
"అప్పుడు ఏడు మల్లెలే. ఇప్పుడే ఏడువేల మల్లెలయ్యాలి."
"ఎన్నయినా మల్లెలు మల్లెలే."
"మల్లెలు మల్లెలే జాజులు జాజులే"
"ఇప్పుడా మల్లెలు జాజుల కథలెందుకులెండి!"
"ఔనంటే కాదనిలే... కాదంటే ఔననిలే... ఆడవారి మాటలకు అర్ధాలు వేరులే....ఇప్పుడు ఎందుకన్నావంటే మరి కావాలన్నమాటేగా!"
"ఆడవాళ్ళందర్నీ కాచి వడపోసి గొప్ప మాటే చెప్పారు కవిగారు"
"కవిగారి సంగతి మనకెందుకు కాని 'బాహుబలి' ఎల్లుండి రిలీజ్ అవుతోందిట. వెళ్దామా?"
"వెళ్దాం. టికెట్స్ దొరుకుతాయా?
"నీకెందుకు నేను తీసుకొస్తాగా. అయితే ఒక షరతు" 
"ఏమిటో..." 
"ఏముంది పేరు పెట్టి పిలవడం."
"మీరింకా మర్చిపోలేదా?"
"లేదు" 
"ఓ విషయం చెప్పనా?"
"చెప్పొద్దు."  
"ఇప్పుడూ..." 
"ఇప్పుడూ లేదు అప్పుడూ లేదు. ఎప్పుడైనా సరే పేరు పెట్టి పిలవాల్సిందే"
"అబ్బ నన్ను కొంచెం చెప్పనిస్తారా?"
"నివ్వను."  
"అది కాదండీ."
"ఏది కాదండీ." 

"పేరుతో పిలవడానికేం అభ్యంతరం లేదు. కాకపోతే...ఈ ప్రపంచంలో ఒకే ఒక్క పేరు....అదీ నాలుగక్షరాల కలయిక మాత్రమే. ఆ పేరు పలకడానికి ఏదో సిగ్గు, బిడియం. తెలియని భావాలేవో ఎదలో మెదులుతుంటే తొలిసారి మిమ్మల్ని యేమని పిలిచానో జీవితాంతం అలానే పిలవాలనిపిస్తుంది. ఆ రోజు మన మధ్య మొదలైన స్నేహానికి గుర్తుగా అనుక్షణం హృదయ సీమలో విహరించే అక్షరాలను పెదవి దాటనీయక పదిలంగా దాచుకోవాలనీ, ఆ అనుభూతిని అలాగే నిలుపుకోవలనీ అనిపిస్తుంది. లేదూ కాదూ పేరుతోనే పిలవాలంటే మీ ఇష్టం"

*                       *                       *                        *          

ఏమండోయ్ మిమ్మల్నే. ఐదున్నరౌతోంది ఇక బయలుదేరదామా?
ఇదుగో వచ్చేస్తున్నా. కారు తాళాలు తీసుకో!


Sunday, August 24, 2014

ఇంతకాలం ఏం చేస్తున్నట్లు?

ఒకటా రెండా మూడేళ్ళవుతోంది. అయినా ఏం లాభం? ఏదో ఉద్దరించేస్తారని ఇన్ని రోజులు వృధా చేశాం. ఎన్ని సాయంత్రాలు పార్టీలకు ఆలస్యంగా వెళ్ళామో! ఎన్ని మధ్యాహ్నాలు నిద్రలు త్యాగం చేశామో ఆ భగవంతుడికే తెలుసు. ఇంత చేసి చివరకు ఏమైంది?

మూడేళ్ళ క్రితం ఇదే రోజుల్లో మా పిల్లాడ్ని తెలుగు బడిలో చేర్చాను. అసలు నాకు పంపించాలనే లేదు. "ఈ రోజుల్లో తెలుగెందుకు పనికొస్తుందీ" అంటూనే వున్నారు మా వారు. మా పక్కిళ్ళ వాళ్ళంతా పంపిస్తుంటే మనం పంపకపోతే బావుండదని ఆయన్ను ఒప్పించి మరీ పంపించాను. పైగా అప్పుడప్పుడూ టివిల్లో అదీ కూడా చూపిస్తున్నారుగా తెలుగు నేర్చుకుంటున్న పిల్లల్ని. చెప్పుకోవడానికి కాస్త గర్వంగా కూడా ఉంటుంది.

ఏదో వారానికో గంటే కదా అనుకున్నా. చేరాక తెలిసింది అక్కడ కూడా హోం వర్క్ ఉంటుందని. మొదటే తెలిస్తే ఆ..సింగినాదం అనుకుని అసలు చేర్పించేదాన్నే కాదు. ఆ రోజు పాఠశాల ఓరియెంటేషన్ కి వెళ్ళాల్సింది. కాస్త మబ్బేయడం చూసి బద్దకించాను. అక్కడే చెప్పార్ట రోజుకో పావుగంట చొప్పున వారానికి నాలుగు రోజులు హోం వర్క్ చేయించాలని. స్కూల్ వర్క్, కుమాను చేసేసరికే రాత్రి ఎనిమిదవుతుంది, ఇక తెలుక్కు టైం ఎక్కడుంటుందీ?

సౌజన్య వాళ్ళమ్మాయి అన్ని హోం వర్క్ లు గంటలో చేసేస్తుందని ఆవిడ ఒకటే గొప్పలు.... ఎక్కడా అనకండి. ఆ పిల్ల ఒట్టి ముచ్చు. కూర్చున్న దగ్గరనుండి కదలకుండా మొత్తం హోం వర్క్ చేసేస్తుంది. అలా చేస్తే ఎవరికి మాత్రం అవదూ! మా వాడు అట్లా కాదు. మాహా యాక్టివ్. ఒక్క పావుగంట కూర్చుంటే ఎక్కువ .... నేనట్లా ఫోన్ అందుకోగానే చటుక్కున ఏ స్కూటరో తీసుకుపోయి చీకటి పడ్డాగ్గాని రాడు. పిల్లలన్న తరువాత ఆ మాత్రం ఆడకోకపోతే యెట్లా! అప్పటికీ హోం వర్క్ చేయించకుండా యేమీ లేను. వీలయినప్పుడల్లా ఆదివారాలు ఓ గంట కూర్చోపెట్టి వారం మొత్తం చెయ్యాల్సింది రాయించేస్తాను. అట్లా చేస్తే వాళ్ళకు రాదని వాళ్ళ టీచర్లు ఒకటే ఏడుపు. అట్లాంటివనీ నేను పట్టించుకోనులెండి. మనకు తోచింది మనం చేస్తాం కాని వాళ్ళు చెప్పింది మనం చేసేదేవిటీ?

పద్యం సరిగ్గా చెప్పలేదనీ, ప కు, వ కు తేడా లేకుండా రాస్తున్నాడని, బ కు తలకట్టిస్తున్నాడని...... ఇంకా ఏమిటేమిటో సణుగుళ్ళు. ఆ టీచర్లు తీరి కూర్చుని తెలుగో అని మా ప్రాణాలు తీయకపోతే ఏ తెలుగు సినిమా అన్నా చూసుకోవచ్చుగా అంత తెలుగు మీద అభిమానం ఉన్నవాళ్లు.

అక్షరాలంటే సరే ఏదోలే అనుకోవచ్చు. సుమతీ శతకాలు, వేమన శతకాలు అట. ఎందుకు పనికొస్తాయవి? చిన్నప్పుడు మేమూ చదువుకున్నాం. అవన్నీ బుర్రలో కెక్కించుకుంటే ఇట్లా ఉండేవాళ్ళమా. ఈ రోజుల్లో కావలసింది పక్కవాడ్ని తొక్కేసి యెట్లా పైకి రావాలి? లేదా సూది తీసి పక్కన పెడుతూ దుంగను మోస్తున్న మొహం ఎలా పెట్టాలి" ఇలాంటివి నేర్పాలి కాని..ఇలా నీతి, నిజాయితీ అని పాడుచేసే చదువులెందుకు?

ఈ పిల్లాడు మాత్రం ఎన్నాళ్ళు వెళతాడ్లే అనుకున్నా! మూడేళ్ళయినా మానేస్తాననే మాటే లేదు. పిల్లలకు కథలూ కాకరకాయలూ అంటూ క్లాసు మానకుండా ఏవో ఎత్తులు వేస్తూనే ఉంటారు ఆ టీచర్లు. నాకు తెలీకడుగుతాను తెలుగు నేర్పించడానికి కథలెందుకు? మీరే చెప్పండి. ఉండబట్టలేక ఆ మాట అడిగాను కూడా! "వీళ్ళు చదివే ఇంగ్లీషు పుస్తకాల్లో పెద్దగా నేర్చుకునేవేం ఉండవండీ. వాళ్ళకు లోకజ్ఞానం రావడానికి మేము పంచతంత్రం కథలూ, నీతి కథలూ చెప్తాం" అని సమాధానం. ఆ లోకజ్ఞానమే ఉంటే వీళ్ళు నాలుగు రాళ్ళు సంపాదించుకునే ఆలోచనే చేసేవాళ్ళుగా.

చదువంటే ఏదో అనుకోవచ్చు, వార్షికోత్సవం ఒకటి చేసి నాటకాలు, డ్రామాలు అంటూ మా ప్రాణాలు తోడేస్తారు. అదేమంటే మేమే ప్రాక్టీస్ చేయిస్తాము. మీరు కొంచెం మెయిల్స్ అవీ చూసి వస్తున్నారో లేదో రిప్లై ఇవ్వండి చాలు అంటారు. క్లాసుకు పంపించడమే కాక మళ్ళీ ఈ మెయిల్ చూడ్డం దానికి రిప్లై ఇవ్వడం మనకేం పని లేదనుకున్నారా! నేనేం పట్టించుకోలా. వాళ్ళ తిప్పలేవో వాళ్ళే పడ్డారు. వార్షికోత్సవం నాడు నాటకం చూశాం. అల్లూరి సీతారామరాజుని అందరూ పొగడడమే. మా వాడి వేషం అది కాదు లెండి. ఆ వేషం మా వాడికివ్వలేదేమని అడిగాను. "తెలుగు కాస్త మాట్లాడేవాళ్ళకిచ్చాం అన్నారు కాని, అదేం కాదు వాళ్ళమ్మ ఏ టీచర్ కో ఫ్రెండ్ అయివుంటుంది.

ఈ మధ్య మా వాడు ఇంట్లో కనిపించినవన్నీ తీసి క్లోజేట్ లో పడేసి తలుపేస్తున్నాడు. అదేమంటే మా తెలుగు టీచర్ ఎక్కడి వస్తువులు అక్కడ పెట్టమన్నాడని సమాధానం. ఆ పద్యాలో శ్లోకాలో పాడో.. ఆ నేర్పించే వాటితో ఊరుకోక మంచి విషయం అని ఒకటి మొదలెట్టారుగా. అప్పటినుండి వీడు అన్నం తింటున్నప్పుడు టివి కట్టేయడం, గుమ్మం ఎదురుగా వదలిన చెప్పుల్ని పక్కకు తోసేయడమూనూ..వెతుక్కోలేక చస్తున్నాం. ఆ మాత్రం విషయాలు మనం చెప్పుకోలేమూ పెద్దయ్యాక, ఎనిమిదేళ్ళ వాడికి అవన్నీ ఇప్పట్నుండే ఎందుకు?

ఇంతకీ వాళ్ళు చెప్తున్న పాఠాలెక్కడివనుకున్నారు... ఏ స్టేట్ సిలబస్సో అనుకుంటే మీరు పప్పులో కాలేసినట్లే. ఇక్కడ పిల్లల అవసరాలకు తగ్గట్లుగా ఏమిటో వాళ్ళే రాసుకున్నారట. పిల్లలకు సరదాగా ఉండేలా వర్క్ షీట్స్ కూడా చేశార్ట. ఇవన్నీ చెయ్యడానికి వీళ్ళకేం తెలుగులో డాక్టరేట్లు లేవు. పదో తరగతి దాకా వెలగబెట్టిన తెలుగు చదువే. ఇలాంటి వాళ్ళే, వీళ్ళకో పది మంది వత్తాసు. "అబ్బా ఇంత బాగా ఉంది అంత బాగా ఉంది. మీరు ఏం ఆశించకుండా ఇంత చేస్తున్నారూ" అని. నేను మాత్రం నమ్మను బాబూ. ఈ రోజుల్లో ఎవరు మాత్రం ఊరికినే చేస్తారు? నాలుగు రోజుల్లో నాలుగొందలు ఫీజు పెట్టకపోతే నన్నడగండి.

ఇవన్నీ సరే. "మీరు పిల్లలతో ఇంట్లో తెలుగులో మాట్లాడండో" అని ఒకటే నస. అది చాలనట్లు రాత్రిపూట తెలుగు కథ చదివి వినిపించాలట. ఓ టీచర్ అయితే ఇంకా రెండు మెట్లు ఎక్కువే. మమ్మల్ని కూడా తెలుగు పుస్తకాలు చదవమంటుంది. అలా అయితే వాళ్లకు మన భాష మీద ఆసక్తి పెరుగుతుందట. ఇంకా నయం వాళ్ళకోసం మమ్మల్ని హిస్టరీ, జాగ్రఫీ పుస్తకాలు చదవమన్నది కాదు! వింటున్నాం కదా అని చెవిలో ఏకంగా కేలీఫ్లవర్స్ పెట్టడమే. మన పిల్లలెవరు కనిపించినా తెలుగులోనే మాట్లాడమని చెవిలో ఇల్లు కట్టుకుని చెప్తున్నారు. నేను మాత్రం పిల్లల్ని తెలుగులో మాట్లాడమని కష్టపెట్టలేను బాబూ!

పోయినాదివారం సౌజన్య వాళ్ళమ్మాయి రేడియోలో ఏదో ప్రోగ్రాం చేసిందట. వాళ్ళ నాన్నమ్మ ఊరూ, వాడా మైకు పెట్టేసింది. వాళ్ళది ఇండియాలో మా పక్క వీధేలెండి. మా వాడు కూడా నాలుగు తెలుగు ముక్కలు రాస్తున్నాడు. కూడుకుని కూడుకుని చదువుతున్నాడు. అయినా మూడేళ్ళు పంపినా ఒక్క ముక్క మాట్లాడించలేక పోయాక తెలుగు బడికి పంపించి ఏం లాభం? ఇంతకాలం వాడి టీచర్ ఏం చేస్తున్నట్లు?

Sunday, March 16, 2014

మా వాళ్ళు ఒప్పుకోరేమోనండీ

"నమస్తే డాక్టర్ గారు."
"రామ్మా రా. ఓ పిల్లల్ని కూడా తీసుకొచ్చావా?"
"అవునండి. ఇప్పటిదాకా పెద్దగా పట్టించుకోలేదుగాని, పిల్లల్ని మీరోసారి పరీక్ష చేస్తే మంచిదని తీసుకొచ్చాను. ముందు మా చిన్నబాబును చూడండి.”
“ఏమైందమ్మా బాబుకు?”
“వీడు ఎవరి దగ్గరికీ పోడండి. ఇరవై నాలుగ్గంటలూ నన్నంటిపెట్టుకునే ఉంటాడు."
"బాబుకిప్పుడు నాలుగేళ్ళు కదూ! సాధారణంగా పిల్లలకు మూడేళ్ళ వయసొచ్చేప్పటికే ఆ భయం పోతుంది. కాని..... “
“చెప్పండి డాక్టర్, సందేహించకండి.”
“మీ బాబుకు మాత్రం పోదమ్మా"
"ఎందుకని డాక్టర్?"
"అది తనకు వంశపారంపర్యంగా సంక్రమించింది."

"మా వాళ్ళెవరూ అస్సలు ఇంట్లో ఉండరుకదండీ. ఉదయం నిద్ర లేస్తే ఆ ఊరు ఈ ఊరు అని తిరుగుతూనే ఉంటారు. ఆఖరికి మా అత్తగారు కూడా ఇరవై నాలుగు గంటలూ అరుగుమీద కూర్చుని ఆ పార్టీ, ఈ పార్టీ అంటూ రాజకీయాలు మాట్లాడుతుంటారు."
"మరి అంతా తెలిసిన వాళ్ళు, ముందు వెనుకలు ఆలోచించకుండా పరిచయస్థులకో, బంధువులకో మాత్రమే ఎందుకు మద్దతిస్తారో తెలుసా? అలాంటి నిర్ణయాల వలన జరిగే అనర్ధాలు కూడా ఊహించగలరు. కాని పాపం మీ వాళ్ళకు కొత్త వాళ్ళంటే భయం. దీన్నే 'స్ట్రేంజర్ యాంగ్జైటీ' అంటారు.

"ఓ...మా మామగారి పెద్ద అమ్మమ్మ గారి చిన్న మనవడు లేడూ, అదేనండీ అందరూ చంటి అంటారే! అతను చదువు చట్టుబండలూ లేక రాజకీయాల్లో తిరుగుతుంటాడు. అతనేం మాట్లాడతాడో అతనికే తెలియదు. మా చేత అతనికి ఓట్లేయించినప్పుడు ఎందుకా అనుకున్నాను. ఇదన్నమాట సంగతి."
"...."

"సర్లెండి. మా పెద్ద బాబునోసారి చూడండి డాక్టర్. దూరానున్నవి సరిగ్గా కనిపించట్లేదటండీ. పాపం టీచర్ బోర్డు మీద ఏం రాస్తున్నారో తెలియట్లేదట."
"దాందేముంది. పరీక్ష చేసి మంచి అద్దాలిద్దాంలేమ్మా."
"అప్పుడు సరిగ్గా చూడగలడా డాక్టర్?"
"ముందున్నదేదో చూడగలడు. కానీ ముందుచూపు మాత్రం తనకు ఎప్పటికీ లేకపోవచ్చు. అదీ వంశపారంపర్యమే"

"అయ్యో అలాగా! అవునులెండి. ఆ ముందుచూపే ఉంటే ఎమ్ ఎల్ ఏ చనిపోతే కనీసం సంతకం పెట్టటం కూడారాని వాళ్ళావిడకు మా వాళ్ళు పట్టుబట్టి మరీ పదవెందుకు ఇప్పిస్తారు? ఆ కుటుంబం మీద సానుభూతి ఉంటే బ్రతుకు తెరువు చూపించాలి కాని, అర్హతలేని ఆవిడకు అధికారం అప్పచెప్పడం..."
"...."
"మా పాపనోసారి చూడండి డాక్టర్ గారు. తనకు సరిగ్గా వినిపించడం లేదండీ. ఏ విషయమైనా గట్టిగా అరిచి చెప్పాల్సి వస్తుంది."
"పాపా, ఇటు రామ్మా. ఇలా కూర్చో"
.

.

"చెముడేమన్నా ఉందా డాక్టర్?"
"పాపకు బాగానే వినిపిస్తుందమ్మా. తనే వినిపించుకోవడం లేదు"
"ఇది కూడా....."
"అవునమ్మా... నీ అనుమానం నిజమే. మీ మామగారి దగ్గరనుండి అందర్నీ పరీక్ష చేస్తున్నాను. మీ వాళ్ళందరకూ ఉన్నదే ఇది కూడానూ"
“నిజమేలెండి. వినిపించుకుంటే మా వాళ్ళకు మంచీ చెడ్డా తెలిసి ఊరుకి మంచి చేసేవాళ్ళనే ఎన్నుకునేవాళ్ళుగా! అలా వినిపించుకోక పోబట్టి కదూ కనీసం ఊర్లో మంచి నీళ్ళు కూడా లేకుండా నానా ఇబ్బందులూ పడుతున్నాం, ఆడవాళ్ళం పట్టపగలు నడిరోడ్లో ఒంటరిగా నడవడానికి భయపడి చస్తున్నాం.”
“......”

“డాక్టర్ గారూ, మరి మా బావగారు, వదిన గారు ఇద్దరూ మంచి ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు. బాగా తెలివికల వాళ్ళని మాష్టారు గారు ఎప్పుడూ మెచ్చుకుంటూ ఉంటారు కూడాను. వాళ్ళకిలాంటివేమీ లేవు కదండీ.”
“ఎందుకు లేవమ్మా మొహమాటం అనే అతి ప్రమాదకరమైన జబ్బుంది. మీ ఇంట్లో తీగ మీద ఆరేసిన పట్టుచీరను ఏ దొంగైనా పట్టుకుపోవడం చూస్తున్నా నోరు తెరిచి ఒక్కమాటా మాట్లాడరు. ఆ దొంగేమైనా అనుకుంటాడనీ, దారిని పోయేవాళ్ళకు వినిపిస్తుందనీనూ."
"అయ్యో....అయితే ఇక ఈ పిల్లలు ఇంతేనా డాక్టర్ గారు. ఇవన్నీ పోవడానికి మందేమైనా ఇవ్వండి."

"మందంటే....ఆ, రోజుకో పది నిముషాలు ఆలోచించడం నేర్పమ్మా"
"మా ఇంటా వంటా లేని పనని మా వాళ్ళు ఒప్పుకోరేమోనండీ..."



Tuesday, February 4, 2014

మానేస్తాన౦తే...ఆ

"ఎంత చేస్తే మాత్రమేం, పట్టించుకునేదెవర్లే....."
"ఎందుకలా అనుకుంటావ్....అన్నీ నీ కోస౦ కాదుటే?"
"భలే చెప్పేవు లేవమ్మా... ఇవన్నీ కావాలని నేనడిగానా? అదుగో టింగు రంగా మంటున్నాయే వాటికోసం ఇవన్నీ. ప్రేమంతా వాటిపైనే. నాకు మిగిలేది మాత్రం కేవలం పనే, ఓపిక ఎక్కడనుండి తెచ్చుకోమంటావ్?"
"అదేంటి! రోజుకో ఆరుగంటల పని చేస్తావేమో! దానికే ఓ...ఇదై పోతున్నావే. ఆ పని కాస్తా అవ్వగానే అంతా విశ్రాంతేగా!"
"ఎవరమ్మా చెప్పింది. ఉదయానుదయాన్నే నా మోహన ఇంత కాఫీ పోస్తారు. అదెంత చేదుగా ఉంటుందో తెలుసా! కషాయం నయం. ఇక అక్కడ్నుండి మొదలు. "ఇచ్చిన పనేదో కానిచ్చి కాసేపలా కునుకు తీద్దాం" అనుకుంటుండగానే, పని మీద పని పురమాయిస్తారు. వాన కానీ, వరదే రానీ బండెడు చాకిరీ తప్పదు. చిన్న సాయ౦ కూడా ఉండదనుకో. ఇక సాయంత్రాలు, రాత్రిళ్ళూ చెప్పనే అక్కర్లేదు."
"పోనీలేవే రోజులన్నీ ఒక్కలాగే ఉంటాయా!"
"ఒక్కలాగా ఎలా ఉంటాయి? ఇంటికి చుట్టాలో, బంధువులో వస్తూనే ఉంటారుగా! అప్పుడైతే ఇక చెప్పనే అక్కర్లేదు."
"బావుంది, మనుషులొచ్చినప్పుడు కూడా అలా అనుకుంటే ఎలా? బయటకు వెళ్ళినప్పుడ౦తా విశ్రాంతేగా!"
"ఎక్కడికీ వెళ్ళేది....పెళ్ళీ, పెరంట౦ ఇవేగా...కాకపోతే ఏ ఊరు చూడ్డానికో..... రోజూ చేసే పనికంటే రెట్టింపు పని. అక్కడికొచ్చే నాలాంటి వాళ్ళంతా ఇదే అనుకుంటారు. మా కష్టాలు కష్టాలు కావనుకో. వెనకటికెప్పుడో ఈ పెళ్ళిళ్ళ కోసం సరదాగా ఎదురు చూసేవాళ్ళం. ఇప్పుడదంతా ఏం లా."
"అవునా, అక్కడన్నీ మీ కోసమే చేస్తున్నామని చెప్తారే".
"అంతా ఒట్టిది. వాళ్ళ గొప్పలు చూపించుకోడానిగ్గాని, మా గురించి వాళ్ళకేం పట్టింది?"  
".........."
"కనీసం పడుకోబోయే ముందన్నా కనికరిస్తారా! అబ్బే...అంతో ఇంతో పని అప్పజెప్పి గాని పడుకోరు. దాంతో రాత్రంతా నిద్రే ఉండదు."
"అయ్యో అలాగా!"
"ఇదేమైనా ఒకనాటిదా రోజూ ఇలాగే పనిచేయాలంటే ఎట్టాగమ్మా?"
"పోనీ చెయ్యనని చెప్పు"
"అదీ అయ్యింది, నేరుగా చెప్పలేక విషయం అర్ధం అయ్యేలా చేశాను. నన్నే నానా మాటలూ అన్నారు. ఏ పనీ సరిగ్గా చెయ్యలేనని అడ్డమైనా గడ్డీ పెట్టి మందులూ, మాకులూ ఇచ్చారు.".
"అయితే ఇప్పుడేమంటావ్?"
"కళ్ళు, నోరూ కావాలని అడిగిన  పిజ్జాలు, పనీర్లు, పఫ్ లు, కోడి పలావులు, కాలా జామూన్ లు, పాలకోవాలు ఇంకా పేరు తెలియని అడ్డమైన వంటకాలు తింటూ ఇరవై నాలుగు గంటలూ విశ్రాంతి లేకుండా చేస్తే ఏదో నాడు పని మానేస్తాను. అప్పుడు ఏమనుకునీ ఉపయోగం ఉండదు ఏమనుకుంటున్నారో...ఆ"

Sunday, January 26, 2014

"ఊ..." అంటే వస్తుందా?

"అనగనగనగా ఒక ఊర్లో ఒక అవ్వ ఉండేది. ఆ అవ్వ ఒకరోజు బావి గట్టుమీద కూర్చుని బట్టలు కుడుతోంది." ఓ రోజు రాత్రి భోజనాలయ్యాక పిల్లలిద్దరికీ కథ చెప్తోంది అమ్మ. 

"అప్పుడు సూది జారి బావిలో పడిపోయింది. ఆ సూది ఎలా బయటకు వస్తుంది?" పిల్లల వైపు చూస్తూ ఆడిగింది.
"పెద్ద మాగ్నెట్ కి తాడు కట్టి బావిలో వేస్తే వస్తుంది." చిట్టితల్లి సమాధానం. 
"బావి అడుగునంతా బురద, ఇసుక, ఇనుప ముక్కలు,  చిన్నచిన్న రాళ్ళు అన్నీ ఉంటాయి కదా! దొరకడం చాలా కష్టం"
"బావిలోకి జంప్ చేసి వెతికితే దొరుకుతుంది" గర్వంగా అక్క వైపు చూశాడు పండు.
"చిన్న సూది కార్పెట్ మీద పడితేనే కనిపించదు ఇక బావిలో ఎలా దొరుకుతుంది పండూ?"
"బావిలో నీళ్ళన్నీ బయటకు పంప్ చేస్తే కనిపిస్తుంది" చెప్పి౦ది చిట్టితల్లి 
"నీళ్ళన్నీ పంప్ చేసినా కింద బురదలో కూరుకుని ఉంటుంది కాని కనిపించదు." 
"దెన్ హౌ?" ఆలోచనలో పడ్డాడు పండు. 

నాన్న ఈ కథనంతా ఆసక్తిగా వింటున్నాడు. చిన్నప్పుడు చాలా సార్లే విన్నాడీ కథ, కాని "ఊ అంటే వస్తుందా? ఆ అంటే వస్తుందా" అ౦టూ పెద్ద వాళ్ళు ఆట పట్టించడమే అతనికి తెలుసు. నిజంగా బయటకు తీసే ఉపాయం చెప్తుందేమో అనుకుంటూ చేసే పని ఆపేసి మరీ వాళ్ళ సంభాషణ వింటున్నాడు. 

"సూదిని ఫైండ్ చేసే స్పెషల్ టూల్స్ ఏమైనా ఉన్నాయా?" అడిగింది చిట్టితల్లి.
"ప్చ్.." పెదవి విరిచింది అమ్మ. 
"ఐ నో" అరిచాడు పండు. 
"ఏమిటో చెప్పూ" అక్కకు కూడా త్వరగా తెలుసుకోవాలని కుతూహలం. 
"సూదికి దారం ఉందిగా అది ఫ్లోట్ అవుతుంది కదమ్మా" గారంగా అమ్మ ఒళ్ళో పడుకుని ఆమె గాజులతో ఆడుకుంటూ చెప్పాడు. 
"ఒట్టి దారమే అయితే ఫ్లోట్ అవుతుంది పండూ. కాని సూది బరువు కదా సూదితో పాటు దారం కూడా మునిగి పోయింది ." 
"బావి అడుగున ఫిల్టర్ ఉంటుందా పడినవన్నీ బయటకు తెచ్చుకోవడానికి" చిట్టితల్లి ప్రశ్న. 
"అలాంటివి ఏమీ ఉండవు"
"అయితే వాటర్ అంతా బయటకు పంప్ చేయడమే బెస్ట్ ఆప్షన్" ఓ నిర్ణయానికి వచ్చేసింది చిట్టితల్లి. 
"ఆ అవ్వకు నీళ్ళన్నీ బయటకు తోడే శక్తి లేదు. పైగా ఎంత తోడినా మళ్ళీ నీరు ఊరుతూనే ఉంటాయి"  తనకు తెలియకుండా నాన్న కూడా వాళ్ళ కథలోకి వచ్చేశాడు. 
"సం హౌ షి నీడ్స్ టు ఫైండ్ ఇట్, డాడ్" నాన్నను చూడగానే చిట్టితల్లి భాష మారింది. 
వాళ్ళ మాటలకు నవ్వింది అమ్మ. "ఏం చేసినా దొరకదు నాన్నా అది" 
"మరి?" పండు 
"కొన్ని థింగ్స్ అంతే. ఒకసారి జారిపోయాక మళ్ళీ దొరకవు"  
"బట్...బట్, అవ్వకి సూది కావాలి గామ్మా" పండుకు అమ్మ చెప్పిన ముగింపు నచ్చలేదు. 
"కావాలి. అవ్వ బావిలోకి ఒకసారి దీర్ఘంగా చూసి నిట్టూర్చి, మౌనంగా ఇంట్లోకి వెళ్ళి ఇంకో సూది తెచ్చుకుని మళ్ళీ కుట్టడం మొదలుపెట్టింది."
"ఆ" ఆశ్చర్య పోయాడు పండు.

"అయితే పాత సూది పోయినట్లేనా? అవ్వదానికోసం వెతకలేదా?" అడిగింది చిట్టితల్లి. ఆమెకు ఏ వస్తువు పారేయడం ఇష్టం ఉండదు. తన ప్రీస్కూల్ బొమ్మలు, విరిగి పోయినవి కూడా ఇంకా తనదగ్గర ఉన్నాయి. 
"పోగొట్టుకున్న సూదే కావాలని పట్టుబడితే. అది దొరకొచ్చేమో కాని దాన్ని వెతికే ప్రయత్నంలో చాలా నష్టపోవాల్సి వస్తుందని అవ్వకి బాగా తెలుసు" చెప్పింది అమ్మ. 
"కాని పాత సూదే బావుంటుంది కదా! ఐ కాంట్ ఫర్గెట్ ది ఓల్డ్ వన్స్" 
"మరచిపోవడం ఎందుకు? మంచి జ్ఞాపకంగా గుర్తు పెట్టుకుంటే సరి. అయితే దాని గురించే ఆలోచిస్తూ కూర్చుంటే పోయిన సూది తిరిగి రాదు, కుట్టడమూ పూర్తవదు" 
"సో వుయ్ నీడ్ టు లెట్ ఇట్ గో అఫ్ థింగ్స్" ఆలోచిస్తూ చెప్పింది చిట్టితల్లి. 
"ఎగ్జాట్లీ" చెప్పాడు నాన్న.   
"నాట్ ఓన్లీ థింగ్స్ బట్ పీపుల్ టూ" ముక్తాయించింది అమ్మ.


Thursday, January 16, 2014

చీమా చీమా ఎందుక్కుట్టావే అంటే...

"నా పనే అది, వేరే పని ఎలా చేస్తానూ..." అంటూ దీర్ఘం తీసింది.  

"ఏం తల్లీ రాయడానికేం దొరకలేదా ఏం? ఇలా చీమలూ, దోమల వెంట పడ్డావ్?" ఇదే కదా మీ సందేహం. ఆగండాగండి... అసలేం జరిగిందో చెప్తాను. 

మొన్నా మధ్య మా సుధను డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్ళాం. ఆయన పరీక్షలన్నీ చేసి, "ఈ అమ్మాయికి జబ్బేమీ లేదు. చీమలు కుట్టాయంతే" అని తేల్చేశారు. "కుడితే గిడితే కనీసం తేలన్నా కుట్టాలి గాని, మరీ చీప్ గా చీమా కుట్టేది?" అన్న మా మామయ్యను ఓదార్చి, "ఏమిటి చీమలు కుడితే మనుషులు ఇలా మాటా మంతీ లేకుండా అవుతారా?" అని ఆశ్చర్యపోయాం.

"ఇప్పుడేం చెయ్యాలి డాక్టర్"  
"తగ్గడానికి మందులు రాశాను, వేళ తప్పక వేసుకోవాలి" అని ఓ చీటీ మా చేతిలో పెట్టాడు. 
"ఇవి వాడితే తగ్గుతుందా?" కాస్త అపనమ్మకంగా ఆ కాగితం వైపు చూస్తూ అడిగాను. 
"ఆ తగ్గుతుంది. కాని మళ్ళీ చీమలు కుట్టకుండా చూసుకోవాలి మరి" 
"అంటే ఇంటి చుట్టూ గమాక్సిన్ చల్లి, లక్ష్మణ రేఖ గీస్తే సరిపోతుందా౦డి"
"సరిపోదమ్మా. ముందుగా ఈ అమ్మాయిని ఏ రకమైన చీమలు కుడుతున్నాయో గమనించాలి"
"చీమల్లో రకాలా?"  కాస్త అయోమయంగా అడిగాను.
"ఆ చీమల్లోనే...తొమ్మిది రకాలున్నాయి. అవి దేనికవే గొప్ప చరిత్ర కలిగినవి"
చీమలూ, వాటి చరిత్ర.... డాక్టర్ మతిస్థిమితం మీద కొద్దిగా అనుమానం వచ్చింది. ఆయన మాత్రం అదే౦ పట్టించుకోకు౦డా చెప్పుకుపోయారు. 

మొదటి చీమ కుట్టగానే, అప్పటిదాకా సవ్యంగా ఉన్నవాళ్ళు కాస్తా, "ఆ...నువ్వెప్పుడూ ఇంతేలే", "నా మోహన ఇంతే రాసిపెట్టుంది", "ఇలాంటి కష్టం నాకు తప్ప ఎవ్వరికీ రాదు"" ఇలా అంటారు. . 

రెండో చీమ కుడితే, ప్రతి దాంట్లోనూ చెడు మాత్రమే కనిపిస్తుంది. కాగడా పెట్టి వెతికినా వారికి ఒక్క మంచి విషయ౦ కూడా కనిపించదు.

మూడో చీమ...ఇది కుట్టనక్కర్లేదు, దగ్గరకొస్తేనే భవిష్యత్త౦తా ముందే తెలిసిపోతుంది. అయితే ఆ తెలిసిన దానిలో వారికి ఒక్క మంచి విషయ౦ కూడా ఉండదు. 

నాలుగో చీమతో కుట్టించుకున్న వాళ్ళు అవతలి వాళ్ళ మనసును చకచకా చదివేస్తుంటారు. "ఎలా అంటారా?... నన్ను చూసి కూడా పలకరించకుండా వెళ్ళిపోయింది. నా మీద ఏదో పెట్టేసుకుంది, లేకపోతే ఎందుకలా వెళ్ళిపోతుంది? ఎందుకో నన్ను కావాలని అవాయిడ్ చేస్తోంది." ఇలా 

ఐదో చీమ...అదెప్పుడూ భావనా ప్రపంచంలో ఊరేగుతూ దానితో కుట్టించుకున్న వాళ్ళని  ఎప్పుడో జరిగిన వాటితో ముడిపెట్టేస్తుంది, "అప్పుడలా చేశాడు, ఇప్పుడు మాత్రం చేయడని నమ్మకమేమిటి? అప్పుడు ఇచ్చిందా ఇప్పుడు ఇవ్వడానికి"  ఇలా అన్నీ ఊహించేసుకుంటూ ఉంటారు.

ఆరో చీమ కుట్టీ కుట్టడం తోటే ఆరు మైళ్ళ వెనక్కు తీసుకువెళుతుంది. "నేను అప్పుడలా చేసు౦డాల్సింది", "వాళ్ళనలా కోప్పడి ఉండకూడదు." "పోయినేడాదే వెళ్ళుండాల్సింది" ఇలా ఉపయోగం లేని వాటి చుట్టూ గానుగ ఆడించేస్తుంది. 

ఇక ఏడో చీమ కనిపించిన వాళ్ళందరికీ ఏదో ఒకటి అంటగట్టేస్తుంది. "వాడొట్టి మూర్ఖుడు, ఆమె పొగరుబోతు, ఈమెతో అసలు పడలేం". అది కుట్టిన అమాయకులు ఆ మాయలో పడిపోతారు. అంతటితో ఊరుకుంటుందా! ఆ ఫలానా మనిషి ఎదురవగానే రాసిన చిట్టా వీళ్ళ  చేతిలో పెట్టేస్తుంది. అది చదివాక అవతల వాళ్ళు చెప్పేది వీళ్ళ తలకేం ఎక్కుతుంది?

ఎనిమిదో చీమ "అదిగో ఆ అమ్మాయిని చూశావా? నిన్ను చూసి కూడా చూడనట్టు వెళ్ళిపోతోంది", "అతను వాళ్ళింటికొచ్చి కూడా రాలేదంటే ఏమిటర్ధం" అంటూ కుట్టి కుట్టగానే లేనిపోని అనుమాలను బుర్రలోకి ఎక్కి౦చేస్తుంది.

ఆఖరిది తొమ్మిదో చీమ. దీనికి ఒళ్ళంతా విషమే. తప్పులన్నీ ఎదుటి వాళ్ళ తలమీద రుద్దమని అదేపనిగా పోరుతుంది. తమ దగ్గర తప్పయితే దిద్దుకోగలరు కాని, ఎదుటి మనిషిదే తప్పని నమ్మేస్తారుగా. ఇక అవతలి వాళ్ళని తిట్టడానికే వీళ్ళ జీవితం మొత్తం ఖర్చయిపోతుంది.   

"అమ్మో! ఇవి చాలా ప్రమాదమైనవిలా ఉన్నాయి. మరి వీటిని వదిలించుకోవడం ఎలా డాక్టర్ గారు?" 
"ఏముంది సింపుల్. జాగ్రత్తగా ఉండడమే. దగ్గరకు రానిచ్చామో, మిగిలేది రసం తీసిన చెరుకు గడే"  

ఇంతకు ఈ చీమలు కుట్టింది సుధను ఒక్కదాన్నేనా?





 http://ahha.org/ సౌజన్యంతో...

Sunday, March 17, 2013

వ్యసనాల వలన ఉపయోగాలు

"వ్యసనాల వలన ఉపయోగాలా..మతీ గితీ కాని పోయిందా ఏం?" అనుకుంటున్నారా. అబ్బే అలాంటిదేం లేదండి. వ్యసనం అంటే వదలలేనిదట. ఎలాగూ వదలలేంగా సప్తవ్యసనాలకు కొన్ని మార్పులు చేసుకుని అలాగే కొనసాగిద్దాం. పుణ్యం పురుషార్ధం రెండూ దక్కుతాయి. 

వేట: కౄరమృగాలు మారుమూల అడవుల్లో ఎక్కడో దాక్కునేవి ఒకప్పుడు. ఇప్పుడు వీధుల్లో ముసుగు వేసుకుని తిరుగుతున్నాయి. వేటాడి వేటాడి రేపటి తరం నిర్భయంగా బ్రతికేలా చేద్దాం.

జూదం: ఈ వ్యసనాన్ని తప్పకుండా పెంచుకోవలసిందే, చిన్న తేడాతో.....ఎప్పుడూ ఒకటే ఆట అయితే బోర్ కొడుతుంది కూడానూ... ఇవాళ మార్కెట్లో నలుగురూ కలసి ఆడుకోగలిగిన బోర్డు గేమ్స్ ఎన్నో వున్నాయి. కుటుంబంతో కలసి ఈ వ్యసనాలకు బానిసలౌదాం. జీవితం చివరి అంకంలో ఒంటరినని వగచే దుస్థితి కలుగదు. 

పరస్త్రీ వ్యామోహం(కామము):  హద్దులు దాటి పోస్టర్ల మీద అర్ధనగ్నంగా నిలబడుతోంది, వెండితెర మీద తైతక్కలాడుతోంది, అందాల పోటీల్లో విలువలొదిలేసింది, వెబ్ సైట్ల లో వలువలు విడిచేసింది. కళ్ళు మూసుకుపోయి అన్నింటినీ చప్పట్లు కొట్టి ప్రోత్సహిస్తున్నాం. అభినవ కీచకుల్ని తయరుచేస్తున్నాం. 

క్షణికమైన ఆనంద౦ కోసం అడ్డదారి తోక్కేబదులు శాశ్వతమైన ఆనందాన్ని సొంతం చేసుకోవడానికి రాజమార్గం వెతుకుదాం. రవంత ప్రేమ, ఆదరణ కోసం అలమటించే జీవితాలు ఎన్నో! సోదరభావంతో ఆసరా ఇద్దాం...అక్కున చేర్చుకుందాం. కొండంత అభిమానం మనదౌతుంది. 

మద్యపానం: ఒకప్పుడు తప్పుగా పరిగణింపబడేది. నేడు నాగరికతా చిహ్నంగా చెప్పబడుతోంది. వ్యసనం మనల్ని బానిసలుగా చేసుకున్నదనడానికి పరాకాష్ఠ ఇది. మద్యం తీసుకుంటూ మనస్సుకు ముసుగేసుకుని తప్పొప్పుల గీత చెరిపేస్తున్నాం. రేపటి తరానికి మంచి చెడు చెప్పే అర్హత కోల్పోతున్నాం. 

మనసును జోకొట్టే మద్య౦ మాని మానసికానందాన్ని కలిగించే చిన్నపని ఎంత చిన్నపనైనా సరే చేస్తే అది ఎంతటి తృప్తిని ఇస్తుందో కదా!  

ధనం(వృధా చేయడం): సొంతలాభం కొంతమాని పొరుగువారికి సాయపడదాం. సంపాదించిన దానికన్నాఎక్కువ తృప్తి కలుగుతుంది. 

పరుషంగా మాట్లాడడం(దుర్భాష): అన్యాయాన్నిఎదిరించే ప్రతిసారి మన వాక్కు ఇలానే ఉండాలి. 

పరుషంగా దండించడం(క్రౌర్యం): తప్పొప్పులకు సరైన నిర్వచనం ఇచ్చి, తప్పు చేసిన వారికి ఇది తప్పదంటే ఇక దండిచాల్సిన అవసరం రాదేమో.

ఆచరించడం సాధ్యం కానిపని అంటున్నారా... మన బ్రతుకు మరో క్షణంలో ముగిసిందనుకోండి, సమస్యే లేదు. ఏ పక్షవతమో వచ్చి మంచంమీద రోజులు గడపవలసి వచ్చినప్పుడు మనం చేసిన తప్పులకు మన మనసే పెద్ద శిక్ష వేస్తుంది. బ్రతికుండగానే నరకం చూపిస్తుంది. దిద్దుకోవడానికి కాలం వెనక్కి తిరగదుగా...

మనస్సు కోతిలాంటిదట. నిరంతరం జ్ఞానబోధ చేస్తూ దారిలో పెట్టుకోవాలి. మొదటి ఇరవై సంవత్సరాలు సంపాదించడానికి అవసరమైన చదువుల కోసం వినియోగిస్తున్నాం. ఆ తరువాత జీవనప్రవాహంలో కలసి ఆ వేగానికి కొట్టుకుపోతున్నాం. ఫలితం...గొర్రెదాటు వ్యవహారం. ఎవరేది చేస్తే అదే ఆచరించడం, అదే మంచిదనుకోవడం. నేడు ఏ ఇల్లు చూసినా అందంగా అలంకారాలు కనిపిస్తున్నాయి కానీ, మానసిన వికాసానికి అవసరమైన పుస్తకం ఒక్కటి కనీసం ఒక్కటంటే ఒక్కటి కూడా కనిపించడంలేదు. "పుస్తకం లేని ఇల్లు కిటికీ లేని గది వంటిది"ట. 

మనం చేసిందే గొప్ప అని వాదనలకు దిగుతాం.... ఓ పక్క అనుమానం పీడిస్తూనే వుంటుంది. ఆ అనుమానన్ని నివృతి చేసుకోవడానికో, మెప్పుదల కోసమో ఫేస్ బుక్ లాంటి సోషల్ నెట్ వర్క్ లకు అలవాటు పడుతున్నాం. మనం ఏదో నలుగురికి చెప్పాలనో మన గొప్ప చూపాలనో ఏదో ఓ మాట అంటాం, నలుగురు లైక్ కొడతారు. మనం పెట్టింది చదివారో లేదో, చూసారో లేదో కూడా తెలియదు. లైక్ లు చూసి పొంగిపోతాం. మన మనసును సమాధాన పరచడానికీ, జోకొట్టడానికీ కదూ ఈ వ్యవహారాలన్నీ. ..

ఒక చిన్న పనిచేసి నలుగురికోసమే బ్రతుకుతున్నట్లుగా కబుర్లు చెపుతాం. పేపర్లో ఫోటో వేయించుకుంటాం. ఫేస్ బుక్ లో అప్డేట్స్ పెడతాం. అందుకు అవసరమైతే ఒక హత్యనో, మానభంగాన్నో ఆయుధంగా వాడుకుంటాం. మనల్ని మనం ఎంత అవమానించుకుంటున్నామో అర్ధరాత్రి నిశ్శబ్దంలో  అర్ధమౌతూనే ఉంటుంది. 

యుద్ధం చేద్దాం నిజమైన ఆనందం కోసం...నికార్సయిన జీవితం కోసం. 

Monday, February 11, 2013

తెలుగులో టైప్ చేయడం ఎలా..

  తెలుగులో టైప్ చేయడానికి చాలా ఉపకరణాలు ఉన్నాయి. నాకిది తేలికగా అనిపించింది.

  ఈ లింక్ మీద నొక్కినప్పుడు అది వేరే పేజీకి తీసుకెళుతుంది. అక్కడ తెలుగును ఎంచుకుని I agree మీద చెక్ చేసి డౌన్ లోడ్ మీద నొక్కాలి.  


డౌన్ లోడ్ అయిన ఫైల్ మీ ఫైల్స్ లో వుంటుంది.   

ఆ ఫైల్ మీద డబుల్ క్లిక్ చేస్తే ఈ రన్ డయలాగ్ వస్తుంది. Run మీద నొక్కి అప్లికేషన్ ఇన్స్టాల్ చెయ్యాలి. 

ఇన్స్టాల్ చేసాక కీ బోర్డ్ మీద shift, alt రెండూ ఒక్కసారి నొక్కితే కుడి వైపు మూల    ఇలా కనిపిస్తుంది 

ఇప్పుడు ఎక్కడ ఇంగ్లీషులో టైప్ చేసినా అది తెలుగులోకి మారుతుంది. 

    మనం రాస్తున్నప్పుడు పదం సరిచూసుకోవడానికి వీలుగా డ్రాప్ డౌన్ విండోలో నాలుగు పదాలు వస్తూ ఉంటాయి. నాకు ఇందులో బాగా నచ్చిన మరో అంశం కొన్ని అక్షరాల కోసం ప్రతిసారి షిఫ్ట్ నొక్కే అవసరం లేకపోవడం.

    ముఖ్యంగా బ్లాగులో, ఫేస్ బుక్ లో వ్రాసుకోవడానికి, వ్యాఖ్య పెట్టడానికి వీలుగా ఉంటుంది. ఎక్కడో రాసి దాన్ని కాపీ చేసి  వేరే దగ్గర పెట్టకుండా ఒకే దగ్గర టైప్ చేసుకోవచ్చు. మైక్రో సాఫ్ట్ వార్డ్ కాని, నోట్ పాడ్ కాని ఎక్కడైనా తెలుగులో సులువుగా టైప్ చెయ్యొచ్చు.

    లేఖిని కూడా వాడొచ్చు కాని తెలుగు టైప్ చేయడానికి ప్రతిసారి ఆ పేజీకి వెళ్ళాల్సి ఉంటుంది. మనం వ్రాసిన విషయాన్ని కాపి చేసి వేరొకదగ్గర పేస్ట్ చెయ్యాలి. తెలుగు ఇప్పటివరకూ టైపు చెయ్యని వారు లేఖినిలో ఇచ్చిన ఇంగ్లీషు అక్షరాల ఆధారంగా తెలుగులో ఎలా టైపు చెయ్యాలో నేర్చుకోవచ్చు.

http://lekhini.org/



Monday, December 31, 2012

రాళ్ళు

"లక్ష్మీ నేను ఆఫీసుకు వెళ్తున్నాను తలుపేసుకో" చెప్పులు వేసుకుంటూ చెప్పాడు సుబ్బారావ్. "అలాగే" పెరట్లోనుండే చెప్పింది లక్ష్మి. కాసేపటికి వాకిట్లో 'అమ్మా'అంటూ కార్తీక్ ఏడవడం వినిపించింది. "ఏమైంది నాన్నా" అంటూ హడావిడిగా వచ్చిన లక్ష్మికి కార్తీక్ కింద కూర్చుని కాలు పట్టుకుని ఏడుస్తూ కనిపించాడు. దగ్గరకు వచ్చి లేపబోతే కాలు పట్టుకుని బాధతో విలవిలలాడిపోయాడు కార్తీక్.
"అయ్యో కాలు బాగా నొప్పి చేసినట్లుందే?" అనుకుని గబగబా పిల్లాణ్ణి చేతుల్లో ఎత్తుకుని అటో కోసం వీధిలోకి వచ్చింది. ఇంతలో గోడ అవతల నుండి "లక్ష్మీ ఎందుకమ్మా బుజ్జిగాడు ఏడుస్తున్నాడు?" అని అడిగారు పిన్నిగారు.
"కింద పడ్డాడు పిన్నీ కాలు బాగా వాచింది. హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్తున్నాను." చెప్పింది లక్ష్మి.
"అయ్యో మీ ఇంటి ముందున్న రాయే తట్టుకుని ఉంటాడు. అయినా అమ్మాయ్ నేను చెప్పానని కాదుగాని ఇంటిముందు మట్టి వాకిలి వున్నట్టయితే దెబ్బ తగిలేది కాదుగా ఏదో ఫాషనని మీరంతా రాళ్ళేయిస్తున్నారు కాని...." గోడ మీద నుండి చూస్తూ అన్నారావిడ. 
వీధిలో కూరలు కొనడానికి వచ్చిన విమలకు లక్ష్మి హడావిడిగా ఆటోలో వెళ్ళడం కనిపించింది. 
"ఏంటి పిన్నిగారు లక్ష్మీ అలా వెళుతుంది? ఏమయింది?" అని అడిగింది.
"బుజ్జిగాడు పడ్డాడు విమలా కాలు బాగా వాచింది. లక్ష్మి హాస్పిటల్ కు తీసుకుని వెళ్తుంది." చెప్పారు పిన్నిగారు. 

"ఓ అలాగా పిల్లలు పడ్డం మామూలేగా మా వాడయితే రోజుకు పదిసార్లన్నా పడుతుంటాడు. ఆ మాత్రం దానికి హాస్పిటల్ కి పరిగెత్తాలా" నిర్లక్ష్యంగా అంటూ లేత బెండకాయలు ఏరుకోవడం మొదలెట్టిది విమల.  

పిన్నిగారు లోపలకు వెళ్ళడంతోటే విమల హడావిడిగా బయలుదేరి సరళ ఇంటిముందు ఆగి "సరళా కార్తీక్ పడ్డాడట వాడికి కాలు విరిగిందట. బహుశ కాలు కూడా తీసేయాలంటారేమో" అప్పటి వరకు బలవంతంగా దాచుకున్న వార్తకు కొంత రంగులు కలిపి చేరవేసి అమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకుంది.
"విరగదూ మరి. అయినా పెద్దవాళ్ళ తప్పులు ఊరికే పోతాయా! చిన్నపిల్లలకు ఇలాగే చుట్టుకుంటాయ్" నిన్న తనను పిలవకుండా లక్ష్మి సినిమాకు వెళ్ళిన అక్కసు తీర్చుకుంది సరళ. 
"బాగా చెప్పావ్, అయినా ఎంత డబ్బుంటే మాత్రం మిడిసిపాటు కాకపోతే ఇంటి ముందు అలా రాళ్ళేయించుకుంటారా" బాగా అయ్యింది అని పైకి అనలేక మనసులో అనుకుంటూ వాళ్ళ పోర్షన్ లోకి వెళ్ళిపోయింది విమల.
సరళ వెళ్లి ఈ విషయం వాళ్ళాయనతో చెప్పగానే అయన "వాడికి దూకుడెక్కువ ఏదో ఒక రోజు ఇలా అవుతుందనే నేను అనుకుంటూనే ఉన్నాను" అన్నాడు. 
ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్ళడంతోటే అప్పారావు పిలిచి ఈ విషయం గురించి చెప్పాడు. 
అప్పారావు "మన దేశంలోనే ఈ దరిద్రం అంతా. అదే అమెరికాలో అయితే పిల్లలున్న ఇంట్లో అసలే రాళ్ళే వెయ్యకూడని చట్టముందట. ఎప్పటికి బాగు పడతామో మనం" నిట్టూర్చాడు.
అంతా వింటున్న పక్క సీట్లోని మహేష్ "అసలు తప్పంతా మన ప్రభుత్వానిదేనండి కంపెనీల దగ్గర లంచాలు తీసుకుని నాసిరకం రాళ్ళ తయారికి ఆమోద ముద్ర వేస్తే అవి పైకి లేచి ఇలాంటి ఘోరాలే జరుగుతాయి." ఆవేశం వెళ్ళగక్కాడు. 

"పిలకాయలు అంతేనండి ఎంత చెప్పు పరిగెత్తకుండా ఉండరు, ఏం చెప్పినా అనవసరం... వాళ్ళని మార్చడం దేముడి తరం కూడా కాదు, ఇక మన వల్ల ఏమౌతుందండి" నిరాశ
చుట్టూరా చల్లేశాడు జనార్ధన్.
"ఒక్కళ్ళనని ఏం లాభం. అసలు సమాజమే ఇలా తయారయ్యింది. దీన్ని మార్చాలనుకోవడం మన బుద్ది తక్కువ." వంత పాడాడు రామ్మూర్తి .
"మీరెప్పటికీ మారరా జరిగిన ఘోరం చూస్తే కడుపు తరుక్కుపోతుంది. 
"ముక్కుపచ్చలారని పిల్లాడు వాడు 
పరిగెత్తి పరిగెత్తి పడ్డాడు చూడు 
ఓ భూదేవి నీకు కరుణ లేదా 
ఓ సుడిగాలి నీకు దయ రాదా" అంటూ వెంటనే ఓ కవిత అల్లేశాడు
హరి.
బుజ్జిగాడి తండ్రి సుబ్బారావు కూడా అదే ఆఫీసులో పనిచేస్తున్నాడు. విషయం ఆయన దగ్గరకు వచ్చే సరికి పిల్లాడి వివరాలు మారిపోయాయి. "అసలు వాడి తల్లిదండ్రులను అనాలి పిల్లల్ని పట్టించుకోకుండా వీధిలో వదిలేయడం ఈ మధ్య ఫాషన్ అయిపోయింది." నాలుగు పడికట్టు పదాలు వాడేశాడు.

       ఆ రాయి అక్కడ ఎప్పటినుండో వుంది, ఆ మాటకొస్తే  ఆ వీధి వీధంతా రాళ్ళే పెద్దవాళ్ళు కూడా తట్టుకున్న సందర్భాలు వున్నాయి. ఎవరికీ వాళ్ళు తప్పుకుని పక్కన పోతూ వున్నారు. ఏదో ఒకరోజు ఇలాంటివి ఎదుర్కుంటారని తెలియందేమి కాదు అయినా కొత్తగా ఆశ్చర్యపోతున్నాం?(నటిస్తున్నామా?). 

      ఒక్కరంటే ఒక్కరైనా ఆ పిల్లాడికా దెబ్బ తగలడానికి  కారణమేంటి? వెళ్లి చూద్దామని కాని....ఏ రాయి తగిలి పడ్డాడు? ఒకవేళ రాయి తగిలి పడితే ఆ రాయి ఎక్కడుంది? దాన్ని పక్కకు తీద్దామన్నఆలోచన చేయలేదు. జరిగిన విషయం తెలుసుకోవాలి, పక్కవాళ్ళకు చెప్పాలన్నకుతూహలం మాత్రం మెండుగా వుంది అందరికీ. మన బాధో, ఆక్రోశమో అందరితో పంచుకోవాలి. అలా కాక ఏ ఒక్కరు నడుం కట్టినా నలుగురు కలసి ఆ రాయిని పెకిలించి మరో పదిమంది పిల్లలు పడకుండా చేయగలిగి ఉండేవారు. అది ఒక్కింటి సమస్య కాదు కాబట్టి వీధి వీధే కాదు ఆ ప్రక్షాళణ దేశంమంతా జరిగుండేది.

      ఎవరి మనస్తత్వాన్ని బట్టి వాళ్ళ అభిప్రాయాలు వెళ్లబోసుకున్నారు. అక్కసు తీర్చుకున్నారు. ఆ వార్త కాలక్షేపం బఠాని అయ్యింది. సాయంత్రానికల్లా ఆ విషయమే మరచిపోయారు. నూతన సంవత్సర సంబరాల్లో మునిగిపోయారు. 
మరి మనమో...

      

Tuesday, December 18, 2012

బాధ్యత

        నేను వెళ్లేసరికి సుమన చింటూకు ఫోన్ ఇచ్చి అన్నం పెడుతూ వుంది. వాడు ఫోన్లో 'కెవ్వు కేక' పాట  చూస్తూ పది నిముషాలకోసారి నోరు తెరుస్తున్నాడు. ఆ తరువాత పెరుగన్నం తినేప్పుడు 'రింగ రింగా' పాట చూస్తూ తిన్నాడు. రోజూ ఉండే తతంగమే ఇది. వాడికి అన్నం పెట్టడానికి సుమనకు ఓ అరగంట పడుతుంది. ఏదో విధంగా తన కొడుకు అన్నం తింటే చాలన్న ఆలోచనను రోజులా నాకెందుకులే అని చూస్తూ ఊరుకోలేక పోయాను. 

"అబ్బ ఈ పిల్లాడికి అన్నం పెట్టేసరికి తల ప్రాణం తోక్కొస్తుందనుకో " అంటూ వచ్చి కూర్చుంది. 
"పిల్లల పోషణ అంటే శారీరక అవసరాలు చూడడమేనా మన బాధ్యత?" అడిగాను.
"అంతేగా మరి రెండేళ్ళ పిల్లలకు అంతకంటే ఏం చేస్తాం?" ఆశ్చర్యపోయింది సుమన.
"చింటూ 'కెవ్వు కేక', 'రింగ రింగా' పాటలు రోజూ చూస్తున్నాడు. ఆడవారిని ఆటబొమ్మగా చూపే అలాంటి పాటలు వాడి మనసుమీద ఎలాంటి ప్రభావం చూపిస్తాయో ఆలోచిస్తున్నామా....మరో రెండేళ్ళు పొయ్యాక వాడు ఆడే వీడియో గేమ్స్ లో గన్స్ తో కాల్చుకోవడమే వుంటుంది. వాడి ఆలోచనా ధోరణి పెద్దయ్యాక ఏవిధంగా ఉంటుందో ఆలోచించు" తను నొచ్చుకోకుండా సాధ్యమైనంత సున్నితంగా చెప్పడానికి ప్రయత్నించాను.
"చిన్నతనంలో ఆడే వీడియో గేమ్స్, టివి పిల్లల మీద అంత ప్రభావం చూపిస్తాయంటే నేనొప్పుకోను." నా ఆలోచనను గట్టిగానే ఖండిచింది.

"మొన్న సెలవల్లో మా అక్కావాళ్ళు వచ్చారు గుర్తుందిగా వాళ్ళ అమ్మాయి ప్రవల్లిక  టెన్త్ చదువుతోంది. తనోసారి పిల్లలతో కూర్చుని టివి చూస్తూ, "ఆ ఏరోప్లేన్ ను గన్ తో కాల్చేయాలనిపిస్తుంది" అంది. నాకర్ధం కాలేదు, "ఎందుకలా అనిపించిందిరా" అనడిగాను. " ఐ డోంట్ నో, వీడియో గేమ్స్ లో అలా చేసి చేసి అలవాటయిపోయింది" అంది."
కొంచెం సేపు నిశ్సబ్దంగా ఉండిపోయింది సుమన. "మొన్న స్కూల్లో తల్లిని, పసిపిల్లలను నిలువునా కాల్చేసిన వాడ్నికరుడు గట్టిన రాక్షసుడనుకోవాలా? నిండా పాతికేళ్ళు కూడా వున్నట్టులేవే" నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదిస్తూ అన్నాను.
"అతను పెరిగిన పరిస్థితిలు ఎలాంటివో మన వాళ్ళు అలా ఎందుకవుతారు?" మెల్లగా అంది. అంతకు ముందున్నంత విశ్వాసం లేదు స్వరంలో, తన ఆలోచన మీద తనకే పూర్తి నమ్మకం వున్నట్లనిపించలేదు.

"వ్యసనాలకు బానిసై సులభంగా వచ్చే డబ్బుకు ఆశపడి పసిపాపను బలితీసుకున్న వాడు పెరిగింది మన దేశంలోనే. పాపం వాళ్ళమ్మను చూస్తే ఎంత బాధనిపించిందో! "నా కొడుకు మంచి వాడు ఎవరినీ ఇబ్బంది పెట్టే  మనస్థత్వం కాదు వాడిది. ఇలా ఎందుకు చేశాడో" అని ఆవిడ బాధపడుతుంటే నాకు ఎదురుగా మన పిల్లలే కనిపించారు. ఎక్కడుంది లోపం?" ఎన్నాళ్ళుగానో మనసులో ఆలోచన ప్రశ్న రూపంలో బయటకు వచ్చింది. సమాధానం లేనట్లుగా మౌనంగా చూస్తూండిపోయింది సుమన. 

"మన వార్తా పత్రికల్లో గ్యాంగ్ రేప్స్ గురించి చదువుతూనే వున్నాం కదా. వాళ్ళు పెరిగింది మన సంస్కృతిలోనే. పిల్లలు ఇక్కడ పెరిగారా, ఇండియాలోనా అన్నది కాదు ముఖ్యం వాళ్ళు పెరుగుతున్న పరిస్థితులు ఎలాంటివి? వాళ్ళను సరిదిద్దవలసిన బాధ్యత మనమీద ఎంతుంది?" నిన్నటినుండి మనసులో సుడి తిరుగుతున్న ప్రశ్నలను ఎవరిని అడగాలో తెలియక  సుమన వైపు సంధించాను.

"అందరూ అలానే తయారవుతున్నారా? ఎంతమంది చక్కగా చదువుకుని జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్న వాళ్ళు లేరు."
"నిజమే జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్న వాళ్ళే వున్నారు. పక్కన అన్యాయం జరుగుతున్నా స్పందించే సున్నితత్వాన్ని కోల్పోతున్నారు. వారి జీవితమే వారికి ముఖ్యం. తమదాకా వస్తే కాని అది పట్టించుకోవాల్సిన సమస్య కానే కాదు వారి దృష్టిలో."
"అలా అని ప్రతి సమస్యనూ మనసుదాకా తీసుకుని ఎప్పుడూ బాధ పడుతూ ఉండాలా?"
"అక్కర్లేదు సుమనా కనీసం మన వలన అలాంటి తప్పులు జరగకుండా చూడాలి. ఇండియా గురించి నాకు తెలియదు కాని ఇక్కడ మాత్రం పిల్లలకు మంచి చెడూ బోధించాల్సిన తల్లిదండ్రులు అమెరికా వ్యామోహంలో పూర్తిగా మునిగి పోయారు. నిద్రలేస్తే జీవనోపాధి కోసం పరుగులు, రెండు దేశాల సంస్కృతలను వంట బట్టించుకునే ప్రక్రియలో క్షణం తీరికలేని వారాంతాలు. 
ఇక మన, తన అని తేడా ఏముంది" కొంత బాధగా చెప్పాను.

"సెలవలలో పెద్దవాళ్ళు రావడమో పిల్లలు ఇండియా వెళ్లడమో జరుగుతూనే ఉంటుందిగా" నేను మాట్లాడుతున్నది అర్ధమౌతున్నా ఒప్పుకోవడానికి సిద్దంగా లేదు.
"మనవల కోసం పెద్దవాళ్ళు వస్తున్నారు. వచ్చిన వాళ్ళతో వీళ్ళెంతవరకూ మాట్లాడ గలుగుతున్నారు? ఇద్దరి మధ్య  సంబంధాలు ఎలా వుంటున్నయ్. మనం చిన్నప్పుడు మన అమ్మమ్మా వాళ్ళిల్లు అని మధుర స్మృతులు గుర్తుచేసికున్నట్లుగా వీరికి వారితో ఆ అనుబంధం వుందా?"
"నువ్వన్నది నిజమే. దీనికి పరిష్కారం ఏమిటి మరి" సాలోచనగా అంది.

      పరిష్కారం అంత సులువుగా దొరికేది కాదు. ఈ సమస్య మనందరిదీ. అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్న పిల్లలు రేపు ఎలాంటి భయంకర పరిస్థితులు ఎదుర్కుంటారో, ఎలాంటి పరిస్థితులలో దోషులుగా మారుతారో తెలియదు. పరిస్థితి చెయ్యిదాటి పోకముందే మేల్కొoదాం. పిల్లలతో వీలైనంత ఎక్కువ సమయం గడుపుదాం. వాళ్ళ స్నేహితులు ఎలాంటి వారో తెలుసుకుందాం.

     మన చుట్టూ వుండే టివి, సినిమా రంగం మానవతా విలువలు లేకుండా, అసభ్యతతో కలుషితమై పోయి వుంది. వాటిని నిర్మూలించ వలసిన ప్రభుత్వం కొంత మంది వ్యక్తుల లాభాలకోసం, కొన్ని సంస్థల అభివుద్ది కోసమో అమ్ముడు పోయింది. వాటిని మనం మార్చలేనప్పుడు కనీసం పిల్లలను వాటికి దూరంగా ఉంచడానికి ప్రయత్నిద్దాం. మొక్కై వంగనిది మానై వంగదు ... పసిపిల్లలుగా ఉన్నప్పుడే వారికి నీతి కథలు, కబుర్లతో మంచీ చెడూ చెప్దాం.

       పరిస్థితి చేయి దాటి పోతోందని రోజూ వార్తా పత్రికలలో వచ్చే వార్తల ద్వారా తెలుస్తూనే వుంది. పిల్లలను సరిగ్గా పెంచాల్సిన బాధ్యత తల్లిండ్రుల మీదే వుంది. పసి మనసుల మీద చేస్తున్న వ్యాపారాన్ని అరికట్టవలసిన బాధ్యత మనందరిదీ.

  అన్యాయంగా దురాగతాలకు బలౌతున్న అమాయకులకు అశ్రునయనాలతో...

Sunday, December 9, 2012

బూచాడు

         మొదటిసారిగా నిన్ను సరోజా వాళ్ళింట్లో అనుకుంటాను చూసింది. నీ గురించి అప్పటికే సరోజ ద్వారా చాలా వినున్నానేమో నిన్ను చూడగానే ఇదీ అని చెప్పలేని భావమేదో మనసంతా నిండిపోయింది. పెరట్లో పువ్వులు కోయడానికి వెళ్ళినపుడు నువ్వు ఎవరినో పిలవడం వినిపించింది. శ్రావ్యమైన ఆ పిలుపు విని నీ స్వరంలో అమృతం దాగుందేమో అనిపించింది. ఆ తరువాత నిన్ను అక్కడా ఇక్కడా చూస్తూ వచ్చాను. నీ మీద నా అభిమానం కూడా రోజురోజుకూ పెరుగుతూ వచ్చింది. నిన్నెలాగైనా మా ఇంటికి తీసుకువెళ్ళాలని స్థిరంగా నిశ్చయించుకున్నాను.

         ఆ లోగా నాకు పెళ్లిచూపులు...పెళ్ళి నిశ్చయమవడం కూడా జరిగిపోయింది. ఆ సమయంలో నువ్వు నా దగ్గరుంటే బావుండునని ఎంతగా అనిపించిందో తెలుసా. కాపురం పెట్టిన కొత్తల్లో కేవలం నీ కోసమే అర్ధరాత్రి.. అపరాత్రి చీకటిలో, చలిలో సైతం లెక్కచేయక చాలా దూరాలు ప్రయాణం చేశాం. ఏమాటకామాటేలే మా ఊరి ముచ్చట్లన్నీ నీవల్లనేగా తెలిసేవి మరి.

       ఆ తరువాత ఓ నాలుగేళ్ల కనుకుంటాను, తలవని తలంపుగా నువ్వే మాయింటికి వచ్చావు. ఎన్నాళ్ళుగానో నీ కోసం ఎదురుచూశానేమో ఎంత సంతోషపడ్డానో మాటల్లో చెప్పలేను. మా వారికి కూడా నీవంటే అభిమానం ఏర్పడింది. బంధు మిత్రులందరినీ పరిచయం చేశాం, నువ్వు కూడా మా కుటుంబంతో పూర్తిగా కలిసిపోయావు. అన్నట్టు నీకు ఎవరినైనా ఇట్టే పరిచయం చేసుకునే నేర్పు వెన్నతో పెట్టిన విద్య కదూ! నీ తోడుగా వున్నామేమో ఎక్కడెక్కడి వారో స్నేహితులయ్యారు. ఆ తీయ్యని కబుర్లలో మునిగి పోయి వారే మాకు ప్రాణ స్నేహితులు, అత్మీయులు అన్నంతగా ఊహించేసుకున్నాం. ఆ రోజులన్నీ ఎడతెగని కబుర్లతో నిండిపోయేయి.

      ఒకరోజు బహుశా మా పెళ్ళిరోజనుకుంటాను, నా కెంతో ఇష్టమైన పెసర పచ్చరంగు పట్టుచీర కట్టుకుని కనకంబరాలు పెట్టుకుని గుడికి వెళ్దామని తయారయ్యాను. ఓ అరగంటలో బయలుదేరతామనగా నువ్వు ఏదో పను౦దని  వారిని పిలిచావు. అంతే....సాయంత్రం కరిగి రాత్రియినా తనకా స్పృహే కలుగలేదు. ఎదురు చూసి చూసి  విసిగిపోయి మెల్లగా ఆ చీకటి రాత్రి వంటరిగా ఆలోచిస్తూ గడిపాను. దానికి కారణం నువ్వని అర్ధమయ్యాక నీ పట్ల కొంచెం నిర్లక్ష్యం ఏర్పడి నువ్వు పిలిచినా విననట్లుగా నటించడం మొదలు పెట్టాను. రోజులు, నెలలుగా, నెలలు సంవత్సారాలుగా మారాయి.

       ఇన్నాళ్ళుగా మాతో కలసివున్నావు, ఈ రోజున ఇష్టం ఉన్నా లేకున్నా నీ మీద ఆధారం పడడం ఎక్కువయింది. అసలు ఆలోచిస్తే నువ్వు రాకముందు వరకు ఎంతో జీవితం సరదాగా ప్రశాంతంగా వుందనిపించింది. అనిపించడం ఏమిట్లే...పిల్లలతో కలసి ఏటి గట్టున షికార్లు, తోటలలో విహారాలు అన్నీ వాస్తవాలేగా! మా చుట్టూ ఉన్న ఆత్మీయులతో సంబంధాలు తగ్గిపోయాయన్న సంగతి చాలా ఆలశ్యంగా అర్ధమైంది. మా సౌకర్యం కోసమే నువ్వున్నావనుకున్నాం కాని, మా సంతోషాన్ని దోచుకు౦టున్నావని తెలిశాక అప్రమత్తంగా వుండాలని తగు చర్యలు తీసుకువాలని నిర్ణయించుకున్నాం.

       నువ్వు మహా తెలివైనవాడివి సుమా! రెండు వైపులా పదునున్న తేనె పూసిన కత్తివి. మమ్మల్నిక ఏమీ చెయ్యలేవని అర్ధం అయిన వెంటనే మా పిల్లల్ను నీ వైపు తిప్పుకున్నావ్. ఎంతగా అంటే నువ్వు తప్ప ప్రపంచంలో ఇంకెవరూ అక్కర్లేనంత. ఏం మంత్రం వేశావో తెలియదు కాని వాళ్ళు నీ సమక్షంలో తప్ప మిగిలిన సమయంలో బాహ్య ప్రపంచంతో మాట్లాడడమే మానేశారు. అసలు వారి చుట్టూ ఏం జరుగుతుందో కూడా గ్రహించే స్థితిలో లేరు. ఇరవై నాలుగు గంటలు నీ నామ స్మరణే నిన్ను చూడకుండా వుండలేని విధంగా వారిని తయారు చేశావ్.

      మా మీద నీ అసూయ ఏ స్థాయికి చేరిందంటే మా పిల్లలు మాతో సరదాగా గడపడం కూడా చూడలేకపోయావు. వారికి చివరకు మేమన్నా, మా మాటన్నా భరించలేని స్థితికి వచ్చారు. అది ఆసరాగా  చేసుకుని రకరకాల ఆటపాటల ప్రదర్శించి వారిని పూర్తిగా నీ బానిసలుగా చేసుకున్నావు. నిన్ను అభిమానించినందుకు ఇదా నువ్వు మాకు చేసిన ఉపకారం, నమ్మించి మోసం చెయ్యడమంటే ఇదే కదూ!

     ఆనాడేదో "బూచాడమ్మా బూచాడు బుల్లి పిట్టలో వున్నాడు" అని నీ గురించి సరదాగా పాటలు పాడుకున్నాం. కాని ఈ నాడు మా పిల్లల్ని ఇలా ఎత్తుకెళ్ళిపోయే బూచాడివని మాకు తెలియకనే పోయనే! మనిషికి మనిషికి మధ్య కనిపించని అడ్డుతెరలు వేలాడదీశావు. ప్రతి మనిషిని నీ సొంతం చేసుకుని మా బలహీనతలతో ఆడుకుంటున్నావు. ఎక్కడికెళ్ళినా, ఎంత వినకూడదనుకున్నా చెవిన పడే నీ వికటాట్టహాసాలు నాకు భయం కలిగిస్తున్నాయి. ఒకనాడు గదిలో ఓ మూలన పడివుండిన నువ్వు ఈనాడు ప్రతి వ్యక్తి చేతిలోనో, జేబులోనో కూర్చుని గర్వంతో విర్రవీగుతున్నావు.

    ఎదురుగా వున్న మనిషితో కళ్ళలోకి చూస్తూ మాట్లాడే అనుభూతి నిన్ను చెవి దగ్గర పెట్టుకుని మాట్లాడితే వుంటుందా! కావలసిన మనిషితో ఉత్తరాలలో వ్యక్తీకరించే భావప్రకటన నిన్ను మద్యవర్తిగా చేసుకుంటే వస్తుందా! నీ ఇనుపచెర వదిలే రోజు రావాలని మళ్ళీ ఉత్తరాలు, ఎదురుచూపులతో వియోగాన్ని, విరహాన్ని అనుభవించాలని, మానస వీణలు మోహనరాగాలు అలపించాలని కోరుకుంటున్నాను.

Monday, October 15, 2012

విన్నపం

"వీరికి మన మీద జాలి, దయ ఎంత మాత్రం లేవు."
"బాగా చెప్పావు. ఎంత సేవ చేస్తున్నాం...ఎంత ఆనందాన్నిస్తున్నాం."
"పెళ్ళి కాని, పేరంటం కానీ...అసలే శుభకార్యమైనా మనం లేకుండా జరుగుతుందా?"
"అందంగా పువ్వుల్లా కళకళ్ళాడుతూ వుండేవాళ్ళం, ఈ రోజిలా అలసటతో, వడలిపోయి, నిస్సహాయంగా వుండడానికి కారణం ఎవరు?"
"పిట్టల్నీ, పువ్వుల్నీ, గాలినీ, నీటినీ  ప్రేమించే సంస్కృతి మనది. అన్నింటిని ప్రేమించగలిగిన వాళ్ళు నిరంతరం అంటి పెట్టుకునే మనల్ని మాత్రం ఎందుకంత నిర్లక్ష్యంగా చూస్తారు?"
"మనల్ని చూసిన క్షణం నుండీ చేజిక్కించుకునేంత వరకూ మన గురించి కలలూ, కలవరింతలూనూ..."
"దరి చేరాక మోజు తీరగానే ఇంత లెక్కలేని తనమా! 
మనమే కనుక లేకపోతే వీరి మాన మర్యాదలు మంట కలసిపోతాయన్న విషయం అయినా గుర్తుందా?"
"మన౦ వారితో ఉండడం వల్లే సమాజంలో వారికి గౌరవం, గుర్తింపూను."
"చల్లగా వణికిపోతూ, దుర్వాసనతో, మట్టికొట్టుకు పోయి వగచే మనల్ని అసహ్యంగా చూడడం తగునా?"
"దీనంగా, కదలలేని స్థితిలో నిస్సహాయంగా పడి వుంటే మనమీద కొంచెమైనా జాలి కలగదా?"
"పూర్వం ఈ స్థితిలో వున్న మనల్ని ప్రేమగానో, బాధ్యత అనుకునో దగ్గరకు తీసుకుని మన అలసట తీరేలా సపర్యలు చేసేవాళ్ళు."
"తీగ మీద ఊగుతూ స్వచ్ఛమైన గాలి పీలుస్తూ చెట్టూ చేమలతో కబుర్లు చెప్పుకునే భాగ్యం ఏనాడో పోయింది."
"ఇనుప హస్తాలలో నలిగి వేసారి కొన ఊపిరితో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతున్న మనల్ని ఒకింత ప్రేమగా హత్తుకుని మంచి మాటలతో ఓదార్చితే ఎంత బావుంటుందో కదా!"
"మనమంటే ఇంత నిర్లక్ష్యమా. ఈ విషయాలన్నీ అర్ధం అయ్యేలా ఓ ఉత్తరం రాద్దా౦."

ప్రియమైనా మీకు, 

       మాదో విన్నపం. ఏనాడూ మాకు 'ఇది కావాలీ' అని అడుగలేదు. ఎక్కడో బందీలై ఉన్న మమ్మల్ని బంధ విముక్తులను చేసి కొత్త జీవితం ప్రసాదించారు. మీతో ఇలా రావడం, ఎల్లవేళలా మిమ్మల్ని అంటిపెట్టుకుని వుండడం మాకు చాలా సంతోషకరమైన విషయం. మేము అందంగా వెలిగిపోయే సమయంలో మాకోసం ఎంతో ధనం వెచ్చించి మమ్మల్ని మీ సొంతం చేసుకుంటారు, బంధుమిత్రులకు గర్వంగా పరిచయం చేస్తారు, సెంట్లు, అత్తర్ల ఘుమఘుమలతో ముంచెత్తుతారు. మమ్మల్ని ఆనంద పరచడానికి అవన్నీ ఏమీ చెయ్యనవసరం లేదు. మీరు మాతో గడిపే సమయం చాలు. మాసిపోయి, నలిగిపోయి, మురికిగా వున్నమమ్మల్ని చూసి అసహ్యంచుకోకండి. మిషిన్ లో వేయడం వలన నలిగిపోయి జీవం కోల్పోయిన మమ్మల్ని మడత పెట్టడానికి ఓ గంట వెచ్చించండి. తృప్తిగా మేం తెలిజేసే కృతజ్ఞతలను అందుకోండి. 

సదా మీ సేవలో తరించాలనుకునే 
మీ 
వస్త్రములు 


Friday, June 15, 2012

మరీ చోద్యం కాకపోతే

        'ఈ పూట కాస్త ఇల్లు సర్దుదా౦' అని పైఅరలో వున్నడబ్బా కిందకు దించి మూత తెరిచాను. కళకళ్ళాడుతూ దేవతల బొమ్మలు, తళతళలాడే తులసి కోటలు, ముచ్చటైన కుంకుమ భరిణలు, మిలమిలలతో వెండిపూలు, ఇంకా అలాంటివే ఏమిటేమిటో దర్శనమిచ్చాయి. "ఇవన్నీ ఏమిటి?" అనుకుంటున్నారా....మీకంతా వివరంగా చెప్తాగా. సత్యన్నారాయణ స్వామి వ్రతాల తాలూకు వెండి కుంకుమ భరిణలు, గృహప్రవేశానికి తులసి చెట్లు, బారసాల కృష్ణులు, ఓణీల పండుగల లక్ష్మీదేవి బొమ్మలు... లాంటివన్నమాట. పాప౦ ఇచ్చిన వాళ్ళు గుర్తుగా ఉంటుందనుకుంటారు. ఓ పది భరిణలు, ఎనిమిది తులసి చెట్లు, తొమ్మిది దేవతలు, ఓ ఇరవై ముచ్చటైన పూలలో ఎవరేది ఇచ్చారో ఎలా గుర్తుపెట్టుకోవడం? ఈ రోజుల్లో బారసాల పిల్లాడి పేరే గుర్తుండడం లేదు ఇక ఈ వస్తువులనేం గుర్తుపెట్టుకుంటాం. వీటన్నింటినీ ఇప్పుడేం చేయాలి? సరే వాటిని పక్కన పెట్టి బెడ్రూం క్లోజెట్ దగ్గరకు వెళ్లాను.

         ఇంద్రధనస్సుకొన్ని వందల ముక్కలై అరల్లో సర్దుకున్నట్లుగా గుట్టలు గుట్టలుగా బట్టలు. కొన్నింటికి మెరుపులు అద్దినట్లు తళుకులు కూడానూ...అన్ని బట్టలు ఎలా వచ్చాయా అని ఆశ్చర్యపోయి గుండ్రాలు చుడితే...డాలరు ఖర్చు పెట్టడానికి యాభైఐదు సార్లు ఆలోచించే నేను రెండేళ్ళ వరకూ రాముకదా అని కట్టలు కట్టలు వెచ్చించిన సందర్భాలు గుర్తొచ్చాయి. స్వయ౦కృతాపరాధం అంటారా...అబ్బే అదేం కాదు పూర్తిగా వినండి. 
ఇప్పుడు ఇక్కడ కూడా ఇంటికి వెళితే జాకెట్ ముక్క పెట్టడాలు మొదలెట్టారు. ఏదో మన సాంప్రదాయం ప్రకారం బొట్టుపెడితే బావుంటుంది. పైగా ఇప్పుడు మాచింగ్ జాకెట్లూ, డిజైనర్ జాకెట్లూ వేసుకు౦టున్నా౦గా, ఆ జాకెట్ ముక్కలనేం చేసుకోవాలో తెలీదు. అది చాలనట్లు గృహప్రవేశాలకు చీరలు కూడానూ.. వద్ద౦టే మరి పద్ధతిగా ఉండదు...ఏదో ఇష్టం లేని మొగుడుతో అయితే సర్దుకుపోగలం కానీ నచ్చని చీర కట్టలేంగా...

     ఇండియా నుంచి వచ్చే ముందు రోజు "అమ్మాయ్ నీకోసం ఈ ఉప్పాడచీర తీసిపెట్టాను." అని ఓ పాకెట్ చేతిలో పెడతారు. ఇలా పెట్టిన చీరలే పెట్టె నిండిపోయాక, కొన్న చీరలు మరోపెట్టెలో సర్దుకుని ఇక్కడకు తీసుకొస్తే ఆ బట్టలన్నీ ఇలా అసూర్యంపశ్యలుగా మిగిలిపోయాయన్నమాట. ఈ మధ్య నాలాంటి వాళ్ళకోసమే ఎయిర్ లైన్స్ వాళ్ళు లగేజ్ బరువు తగ్గించారేమో..ఆ వంకనన్నా ఈసారి నుండి తక్కువ సామానుతో రావచ్చు.

        ఇక వంటగది విషయానికి వస్తే పూజలు, వ్రతాల బాపతు ప్లాస్టిక్ గిన్నెలు, డబ్బాలు...చిన్నప్పుడే నయం, అమ్మా వాళ్ళు పసుపు కుంకానికి వెళ్తే చక్కగా బొట్టుపెట్టి కాళ్ళకు పసుపు రాసి స్వీటు, హాటు, పండు, ఆకులు, వక్కపొడి పొట్లం ఇచ్చేవాళ్ళు. వాళ్ళు ఇంటికి రాగానే తినేవన్నీ పిల్లలం తీసేసుకునేవాళ్ళం. పెద్దవాళ్ళు తాంబూలం వేసుకునేవారు. అంతటితో అవి పూర్తయ్యేవి. ఈ సమస్య ఇక్కడే అనుకున్నాను. పోయినసారి ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు మా అత్తగారింట్లో ఒక పెద్ద అద్దాల బీరువా నిండా స్టీలు డబ్బాలు కనిపించాయి. మా అత్తయ్యకు స్టీలు అంటే ఇష్టమని తెలుసు మరీ ఇన్ని స్టీలు డబ్బాలు కోనేంత అనుకోలేదు. అయితే మాటల్లో తెలిసిన విషయం ఏమిటంటే అవి ఆవిడ కొనలేదట, జ్ఞాపకార్ధాలవట. అవి అడ్డం రావడం వల్ల ఆవిడ అవసరమైన గిన్నెలు ఎక్కడో పెట్టుకుని ఇబ్బంది పడుతున్నారు. 


      వంట గదిలో పాంట్రీలోకి వెళ్లాను. అక్కడ మొదటిసారి భోజనానికి వచ్చిన వారు తెచ్చిన గృహోపకరణాలు, గృహాలంకరణాలు....రకరకాల రంగుల్లో, ఆకారాల్లో కనిపించాయి. వాటిని ఎక్కడా పెట్టలేను అలాగని గుడ్ విల్ లో ఇచ్చెయ్యనూలేను. వాటిని తీసెయ్యాలంటే మనం 'గుర్తుగా ఉంచుకుంటాం అని కదా ఇచ్చారు' అనిపిస్తుంది. అవన్నీ ఓ పక్కన పెట్టాను, వాటినేం చెయ్యాలో తెలీదు.

          బయట వాళ్ళ సంగతి సరే...ఇంట్లో వున్న వాళ్ళు "సర్ప్రైజ్" అంటూ బర్త్ డేకి, వాలెంటైన్ డేకి, మారేజ్ డే కి, ఇంకా మదర్స్ డేకి పెర్ఫ్యూమ్స్, చిన్న చిన్న డెకొరేటివ్ పీసెస్ ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే చాలా వున్నాయి లెండి. దేవుడి అర తీశాను. ఓ యాభై మంది వినాయకుళ్ళు, ఇరవై మంది సాయిబాబాలు, కొలువై వున్నారు. ఇండియా నుండి వస్తూ పుణ్య క్షేత్రాలు దర్శించిన వాళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చినవి. ఇంకా చిన్న చిన్న పాకెట్ లలో పసుపు, కుంకుమలు. బాబాలు ఇచ్చిన పూసల దండలు...ఈ లెక్కన పోగు చేస్తుంటే కొన్నాళ్ళ తరువాత ఈ ఇల్లు ఓ మ్యూజియంలా తయారవుతు౦దేమో... సాయినాథా నన్ను నువ్వే కాపాడాలి తండ్రీ...

       ఇవాళ ఇల్లు సర్దుదామని మొదలుపెట్టి, ఇలా అనేకరకాల వస్తువుల మధ్య చిక్కుకుని, నిండా ఐదున్నర అడుగుల ఎత్తులేని నాకు ఇన్ని బట్టలా అని విరక్తి చెంది, నా బాధను ఈ బ్లాగులో పెడుతున్నాను. ఇలా ఆలోచిస్తుంటే ఓ కథ గుర్తొచ్చింది. ఒక ఫ్యాక్టరీలో పని చేసే ఆవిడ సాయంత్రం వస్తూ వస్తూ కొంచెం బియ్యం, కూరగాయలు, బట్టల సోడా, నూనె, కిరసనాయలు, కాసిని మల్లెపూలు కొనుక్కుని ఇంటికొచ్చి తెచ్చిన వాటితో ఆ   రోజు కానిచ్చి ఆ పూట ప్రశాంతంగా నిద్రపోయిందట. ఇలా హృదయం లేని వస్తువుల మధ్య చిక్కుకునే కష్టాలు లేవు కదా ఆవిడకు...అకటా...నీలాకాశం, వెండిమబ్బులు, పచ్చని చెట్లను చూడకుండా, చక్కని పాటలు వినకుండా ఈ రోజు ఇలా బలయ్యానేమిటి?

      అంతా వినేసి "మరీ చోద్యం కాకపోతే ఈ మాత్రం దానికి ఓ టపా" అనుకోకండి. ఈ సమస్య చాలా తీవ్రమైనది ముఖ్యంగా నాలాంటి ఇల్లాళ్ళకు. 
ఈ రోజుల్లో ఏ ఇల్లు చూసినా గడియారంలో అంకెల్లా పొందిగ్గా కాకుండా, చిక్కుపడిన ఊలు దారంలా గజిబిజిగా వుంటోంది. ఇంట్లో అవసరమైన వస్తువులు ఏవీ కనిపించడం లేదు. పైగా అనవసరమైన వస్తువుల కోసం ధనం, సమయం ఎంత వృధా చేస్తున్నామో చూడండి.  ఇలా అయితే మరి ఇక జ్ఞాపకం మాటేమిటంటారా? ఒక మనిషినో లేక వేడుకనో గుర్తుపెట్టుకోవాలంటే వస్తువుల మీద ఆధారపడాలా...వారితో గడిపిన సమయ౦ చాలదా...

     వరికైనా ఏమైనా ఇవ్వాలనుకుంటే నాలుగు పండ్లు ఇచ్చి సంతోషంగా వారితో గడిపివద్దాం. మనం ఇచ్చే వస్తువులు వారికి అఖ్ఖర్లేదు. వారికి కావలసినవి/నచ్చినవి వారినే కొనుక్కోనిద్దాం. 

Friday, May 18, 2012

కడుపు చించుకుంటే...

"సరోజా, నాకేం చెయ్యాలో తోచట్లేదే"
"బాధపడకే కష్టాలు మనుషులకు కాకపోతే మానులకొస్తాయా"
"నీకేం నువ్వు ఎన్నైనా చెప్తావ్, నీదాకా వస్తే కదా తెలిసేది"
"మా అక్క కూడా ఇలాగే బాధ పడేది, ఏం చేస్తాం 'మన ప్రాప్తం ఇంతే' అని సరిపెట్టేసుకోవాలి"
"ఏం సరిపెట్టుకోవడమో నా పరిస్థితికి నా మీద నాకే జాలిగా ఉంది"
"అయ్యో అలా బాధ పడకే...కాలేజీలో 'వీరనారి' అనిపించుకున్న నువ్వేనా ఇలా కృ౦గిపోతుంది?"
"ఈ సంసారంలో పడ్డాక ధైర్యం గీర్యం కొండెక్కి కూర్చున్నయ్"
"అసలా విషయం ఎప్పుడు తెలిసిందే నీకు?"
"ఓ నెల్లాళైంది, అప్పట్నుంచీ నాలో నేనే కుమిలి పోతున్నానంటే నమ్ము"
"ఓ విషయం అడుగుతాను ఏం అనుకోవుగా..."
"అనుకోవడానికేం ఉంది, అయినా నీ దగ్గర నాకు దాపరికమేమిటే. అడుగూ" 
"అది తెల్లగా అందంగా ఉంటుందటగా"
"ఆ కళా కాంతి లేకుండా తెల్లగా ఉంటుంది...మా అయన దాన్ని చూసి మెరుపుతీగ అని మురిసిపోతుంటే ఒళ్ళు మండిపోతుందనుకో" 
"ఏంటీ....నీ ముందే అలా అన్నారా!"
"ఆ...నా ముందే అన్నారు."
"దాన్ని ఎలాగోలా ఒదిలించుకోలేకపోయావా?"
"ఆ ప్రయత్నమూ అయింది. నానా గడ్డీ పెట్టాక మొహం నల్లబరచుకుని ఓ రెండువారాలు౦టుంది, తరువాత మళ్ళీ మామూలే. జీవితాంతం నేను దీన్ని భరించాల్సిందేనే.. ఇలాంటి కష్టం పగవాళ్ళక్కూడా రాకూడదు బాబూ."
"ఊరుకోవే ఇంక చేసేదేముంది సర్దుకుపోవడమే.."
"ఎలానే సర్దుకునేది, ఎక్కడికెళ్ళినా నాతోనే, దాన్ని చూసి నన్ను వరసలు మార్చి పిలుస్తుంటే ఎలా తట్టుకోమంటావ్.."
"ప్చ్..కష్టమే పాప౦"
"కష్టమని చిన్నగా అంటావా..రాత్రి పగలూ అదే ఆలోచనైపోయింది, ఆ పెద్దమ్మ నా నెత్తికెక్కాక మనశ్శాంతి లేకుండా పోయింది. ఏదైతే నా ఎదటికి రాకూడదనుకున్నానో, దేన్నైతో ఎదుర్కోవడానికి ఇంత కాలం భయపడ్డానో అది దాపురించాక 'నలుగురితోపాటు నారాయణా' అని అనుకోలేకపోతున్నాను."
"పోనీ ఎవరినైనా సలహా అడుగుదామా..."
"అదీ అయింది....ఎవరికి తోచినవి వాళ్ళు చెప్పారు, అన్నీ ప్రయోగించా మహా మొండిది కదూ అంత త్వరగా వదుల్తుందా.."
"మరెలా..పోనీ మీ అత్తగారితో ఓ మాట అనక పోయావా.."
"చెప్పకుండానే ఉంటానా...దానికావిడ "మాకూ వచ్చిందమ్మా ఈ కష్టం, ఏదో గుట్టుగా నోరు మూసుకుని ఊరుకున్నాం కానీ నీలా ఇల్లెక్కి గోల పెట్టలేదు" అన్నారు.
"ఇక ఊరుకునేది లేదు" 
"ఇ౦కా వినూ....తరవత్తవాత దాని బంధుగణాన్నంతా తీసుకొస్తుందని కూడా అన్నారావిడ" 
"మనమేం చేతులు ముడుచుక్కూర్చున్నామా, అందాకా వస్తే...."
"ఆ వస్తే ఏం చెయ్యనే..."
"ఒక్క తెల్ల వెంట్రుకని ఊరుకున్నాం కానీ తలంతా వస్తే....ఎంచక్కా పార్లర్ కి వెళ్లి రంగేయించుకో, లేకపోతే హెన్నా అయినా పెట్టించుకో"
"అంతేనంటావా"
"ఆ..అంతే మరి"
        

Monday, March 12, 2012

చూసిచూడనట్టు పోవాలి

"సినిమాకి వెళదాం వస్తావా?"
"ఎందుకో?"
"ఎందుకేమిటి సరదాగా ఎ౦టర్టైన్ మెంటూ..."
"సరే పద...".
"థూ..యాక్..అది సినిమానా. ఆ బూతులూ..సగం సగం వేసే ఆ అమ్మాయిల బట్టలూ..."
"వాళ్ళ బట్టలూ వాళ్ళిష్టం."
"ఆ నరకడాలు ..కొట్టడాలు.."
"అదే మరి హీరోఇజం.."
"రెండర్ధాల మాటలూ, పాటలూ.."
"రాసేవాళ్ళకూ, చేసే వాళ్ళకూ లేని ఇబ్బంది మనకెందుకు!"
"కాని అది లక్షల మంది చూసే సినిమా కదా..విజ్ఞులూ ప్రాజ్ఞులూ ఉంటారుగా..." 
"చూడ్డం ఇష్టంలేని వాళ్ళు  సినిమాల కెళ్లడం మానేస్తారు.."
"చౌకబారు సినిమాలకూ, సాహిత్యానికీ పెద్దపీట వేసి..మనం అభివృద్ధి ఏవైపు సాగిస్తున్నాం?"
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి...అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"ఎలక్షన్లలో అతనెలా గెలిచాడు?"
"మనిషెవరైతేనేం కులం ప్రధానం."
"కులానికి అంతటి ప్రాధాన్యతనివ్వాలా..."
"కులానికి నాయకులేంటి సామాన్యులేంటి పసిపిల్లల దగ్గరనుండీ పెద్దవాళ్ళ దాకా అందరూ దాసులే"
"అయితే మాత్రం..దేశాన్ని పాలించవలసిన నాయకులు..కులాల కుమ్ములాటలో..."
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి..అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"పెళ్లి బాగా జరిగింది కదూ.."
"విందులో మిగిలిన వంటలతో మన ఊరికి ఓ వారం భోజనం పెట్టొచ్చు.."
"ఉన్నవాళ్ళ పెళ్ళిళ్ళు మరీ...పెళ్లి చీర పది లక్షలూ, పెళ్లి కూతురి నగలు మూడు కోట్లూనట. పెళ్ళికి పెద్దపెద్దవాళ్ళు వచ్చారు చూశావా.."
"అతనేదో కాంట్రాక్టరు అనుకుంటానే.."
"ఆ..పోయినేడాది 'మాదారం' బ్రిడ్జి కట్టించాడు."
"ఆర్నెల్ల క్రితం బ్రిడ్జి కూలి ఎనభై మంది చచ్చిపోయారనుకుంటాను.."
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి..అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"గిరిజ మంచి పిల్ల. పాపం సీత ఎలా తట్టుకుంటుందో..ఎంతైనా తల్లి మనస్సు.."
"ఏమైంది?"
"వాడెవడో ప్రేమించమన్నాట్ట. ఈ పిల్లేమో నాకు చదువే ముఖ్యమన్నదట."
"దానికి బాధె౦దుకూ?"
"పూర్తిగా వినూ..వాడికి ఒళ్ళు మండి మొహం మీద ఆసిడ్ పోశాడట." 
"అయ్యో అయ్యో...వాడికి అమ్మా నాన్నా ఉన్నారా?"
"అలా ఆవేశపడిపోకు. వాళ్ళ గురించి మనకెందుకు? మన ప్రదీపు అలా లేడుగా.."
"అయితే?' 
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"సాగర్ ని రాత్రి పోలీసులు పట్టుకున్నారట."
"ఎందుకు?"
"స్నేహితులతో కలసి క్లబ్బుకెళ్ళి వస్తుంటే.."
"అదేం తప్పు కాదుగా"
"చెప్పనీ..దారిలో ఒక బిచ్చగాణ్ణి గుద్దేశార్ట."
"రోడ్డుకడ్డంగా వచ్చుంటాడు..చీకట్లో కనిపించలేదేమో.."
"అదేం కాదట..బాగా తాగేసున్నార్ట..పేవ్మెంట్ మీదకు బండి ఎక్కించేసార్ట."
"అయ్యో ఈ తాగుడలవాటు ఎక్కడిది వీళ్ళకు?"
"చిన్నప్పట్నుంచీ నాన్ననూ, మామయ్యలనూ చూడట్లా.."
"అయ్యో మంచి పిల్లలు ఎలా పాడయిపోయారు.."
"ఆ సావిత్రి ఇప్పుడు పిల్లల కోసం కూడా ఏడవాలి."
"అసలా మద్యం అమ్మడమెందుకూ?"
"సర్కారుకి డబ్బులెలా వస్తాయి మరి.."
"జీవితాలు నాశనమయ్యాక డబ్బెవరికోసం.."
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"ఆ గీతింట్లో విజయ్ మకాం పెట్టాడట..."
"అదేం పనీ..ఇంట్లో దేవతలాంటి పెళ్ళాన్ని పెట్టుకుని.."
"తెల్లారి ఇంటికి వస్తున్నాట్టలే.."
"ఛీ..ఛీ సుగుణెలా రానిస్తోంది" 
"ఏం చేస్తుంది పాప౦?"
"తన్ని తరిమెయ్యొద్దూ."
"అవన్నీ పట్టించుకోకూడదు నెలకు ఇంట్లోక్కావలసిన డబ్బిస్తున్నాడుగా"
"ఇస్తే?" 
"పెళ్ళానికి తెలియకుండా వెధవ తిరుగుళ్ళు తిరిగే వాళ్లె౦తమంది లేరు?"
"ఉంటే?" 
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి అన్నీ పట్టించుకోకూడదు."

"ఏవీ పట్టించుకోకుండా..ఎలా ఉండను?
పిల్లలు ఆ సినిమాలే చూస్తున్నారు..
ఆ దేశంలోనే మనమందరమూ ఉంటున్నా౦.
ఆ బ్రిడ్జిల మీద రోజూ వందల కొద్దీ వాహనాలు తిరుగుతున్నాయి. 
పిల్లలంతా అలాంటి కాలేజీల్లోనే చదువుతున్నారు.
గొప్ప గొప్ప నిర్ణయాలన్నీ సీసాల మత్తులో జరిగిపోతున్నాయి.
మంచేదో తెలియని పెద్దల మధ్య పసిపిల్లలు పెరుగుతున్నారు."

"చూసి చూడనట్టు పోవాలి అన్నీ పట్టించుకోకూడదు.."
"ఎలా?"
"లేచామా..తిన్నామా..పడుకున్నామా.."
"అంతేనా..."
"కావాలంటే చందామామ, వెన్నెల అంటూ కవితలు వ్రాసుకో.."
"నన్నవమానిస్తున్నావ్.."
"తెలుగు భాష, నీతులు అంటూ పిల్లలకు నూరిపొయ్యి." 
"దిస్ ఈజ్ టూ మచ్.."
"చూసిచూడనట్టు పోవాలి అది మనకలవాటేగా!"