Monday, December 31, 2012

రాళ్ళు

"లక్ష్మీ నేను ఆఫీసుకు వెళ్తున్నాను తలుపేసుకో" చెప్పులు వేసుకుంటూ చెప్పాడు సుబ్బారావ్. "అలాగే" పెరట్లోనుండే చెప్పింది లక్ష్మి. కాసేపటికి వాకిట్లో 'అమ్మా'అంటూ కార్తీక్ ఏడవడం వినిపించింది. "ఏమైంది నాన్నా" అంటూ హడావిడిగా వచ్చిన లక్ష్మికి కార్తీక్ కింద కూర్చుని కాలు పట్టుకుని ఏడుస్తూ కనిపించాడు. దగ్గరకు వచ్చి లేపబోతే కాలు పట్టుకుని బాధతో విలవిలలాడిపోయాడు కార్తీక్.
"అయ్యో కాలు బాగా నొప్పి చేసినట్లుందే?" అనుకుని గబగబా పిల్లాణ్ణి చేతుల్లో ఎత్తుకుని అటో కోసం వీధిలోకి వచ్చింది. ఇంతలో గోడ అవతల నుండి "లక్ష్మీ ఎందుకమ్మా బుజ్జిగాడు ఏడుస్తున్నాడు?" అని అడిగారు పిన్నిగారు.
"కింద పడ్డాడు పిన్నీ కాలు బాగా వాచింది. హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్తున్నాను." చెప్పింది లక్ష్మి.
"అయ్యో మీ ఇంటి ముందున్న రాయే తట్టుకుని ఉంటాడు. అయినా అమ్మాయ్ నేను చెప్పానని కాదుగాని ఇంటిముందు మట్టి వాకిలి వున్నట్టయితే దెబ్బ తగిలేది కాదుగా ఏదో ఫాషనని మీరంతా రాళ్ళేయిస్తున్నారు కాని...." గోడ మీద నుండి చూస్తూ అన్నారావిడ. 
వీధిలో కూరలు కొనడానికి వచ్చిన విమలకు లక్ష్మి హడావిడిగా ఆటోలో వెళ్ళడం కనిపించింది. 
"ఏంటి పిన్నిగారు లక్ష్మీ అలా వెళుతుంది? ఏమయింది?" అని అడిగింది.
"బుజ్జిగాడు పడ్డాడు విమలా కాలు బాగా వాచింది. లక్ష్మి హాస్పిటల్ కు తీసుకుని వెళ్తుంది." చెప్పారు పిన్నిగారు. 

"ఓ అలాగా పిల్లలు పడ్డం మామూలేగా మా వాడయితే రోజుకు పదిసార్లన్నా పడుతుంటాడు. ఆ మాత్రం దానికి హాస్పిటల్ కి పరిగెత్తాలా" నిర్లక్ష్యంగా అంటూ లేత బెండకాయలు ఏరుకోవడం మొదలెట్టిది విమల.  

పిన్నిగారు లోపలకు వెళ్ళడంతోటే విమల హడావిడిగా బయలుదేరి సరళ ఇంటిముందు ఆగి "సరళా కార్తీక్ పడ్డాడట వాడికి కాలు విరిగిందట. బహుశ కాలు కూడా తీసేయాలంటారేమో" అప్పటి వరకు బలవంతంగా దాచుకున్న వార్తకు కొంత రంగులు కలిపి చేరవేసి అమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకుంది.
"విరగదూ మరి. అయినా పెద్దవాళ్ళ తప్పులు ఊరికే పోతాయా! చిన్నపిల్లలకు ఇలాగే చుట్టుకుంటాయ్" నిన్న తనను పిలవకుండా లక్ష్మి సినిమాకు వెళ్ళిన అక్కసు తీర్చుకుంది సరళ. 
"బాగా చెప్పావ్, అయినా ఎంత డబ్బుంటే మాత్రం మిడిసిపాటు కాకపోతే ఇంటి ముందు అలా రాళ్ళేయించుకుంటారా" బాగా అయ్యింది అని పైకి అనలేక మనసులో అనుకుంటూ వాళ్ళ పోర్షన్ లోకి వెళ్ళిపోయింది విమల.
సరళ వెళ్లి ఈ విషయం వాళ్ళాయనతో చెప్పగానే అయన "వాడికి దూకుడెక్కువ ఏదో ఒక రోజు ఇలా అవుతుందనే నేను అనుకుంటూనే ఉన్నాను" అన్నాడు. 
ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్ళడంతోటే అప్పారావు పిలిచి ఈ విషయం గురించి చెప్పాడు. 
అప్పారావు "మన దేశంలోనే ఈ దరిద్రం అంతా. అదే అమెరికాలో అయితే పిల్లలున్న ఇంట్లో అసలే రాళ్ళే వెయ్యకూడని చట్టముందట. ఎప్పటికి బాగు పడతామో మనం" నిట్టూర్చాడు.
అంతా వింటున్న పక్క సీట్లోని మహేష్ "అసలు తప్పంతా మన ప్రభుత్వానిదేనండి కంపెనీల దగ్గర లంచాలు తీసుకుని నాసిరకం రాళ్ళ తయారికి ఆమోద ముద్ర వేస్తే అవి పైకి లేచి ఇలాంటి ఘోరాలే జరుగుతాయి." ఆవేశం వెళ్ళగక్కాడు. 

"పిలకాయలు అంతేనండి ఎంత చెప్పు పరిగెత్తకుండా ఉండరు, ఏం చెప్పినా అనవసరం... వాళ్ళని మార్చడం దేముడి తరం కూడా కాదు, ఇక మన వల్ల ఏమౌతుందండి" నిరాశ
చుట్టూరా చల్లేశాడు జనార్ధన్.
"ఒక్కళ్ళనని ఏం లాభం. అసలు సమాజమే ఇలా తయారయ్యింది. దీన్ని మార్చాలనుకోవడం మన బుద్ది తక్కువ." వంత పాడాడు రామ్మూర్తి .
"మీరెప్పటికీ మారరా జరిగిన ఘోరం చూస్తే కడుపు తరుక్కుపోతుంది. 
"ముక్కుపచ్చలారని పిల్లాడు వాడు 
పరిగెత్తి పరిగెత్తి పడ్డాడు చూడు 
ఓ భూదేవి నీకు కరుణ లేదా 
ఓ సుడిగాలి నీకు దయ రాదా" అంటూ వెంటనే ఓ కవిత అల్లేశాడు
హరి.
బుజ్జిగాడి తండ్రి సుబ్బారావు కూడా అదే ఆఫీసులో పనిచేస్తున్నాడు. విషయం ఆయన దగ్గరకు వచ్చే సరికి పిల్లాడి వివరాలు మారిపోయాయి. "అసలు వాడి తల్లిదండ్రులను అనాలి పిల్లల్ని పట్టించుకోకుండా వీధిలో వదిలేయడం ఈ మధ్య ఫాషన్ అయిపోయింది." నాలుగు పడికట్టు పదాలు వాడేశాడు.

       ఆ రాయి అక్కడ ఎప్పటినుండో వుంది, ఆ మాటకొస్తే  ఆ వీధి వీధంతా రాళ్ళే పెద్దవాళ్ళు కూడా తట్టుకున్న సందర్భాలు వున్నాయి. ఎవరికీ వాళ్ళు తప్పుకుని పక్కన పోతూ వున్నారు. ఏదో ఒకరోజు ఇలాంటివి ఎదుర్కుంటారని తెలియందేమి కాదు అయినా కొత్తగా ఆశ్చర్యపోతున్నాం?(నటిస్తున్నామా?). 

      ఒక్కరంటే ఒక్కరైనా ఆ పిల్లాడికా దెబ్బ తగలడానికి  కారణమేంటి? వెళ్లి చూద్దామని కాని....ఏ రాయి తగిలి పడ్డాడు? ఒకవేళ రాయి తగిలి పడితే ఆ రాయి ఎక్కడుంది? దాన్ని పక్కకు తీద్దామన్నఆలోచన చేయలేదు. జరిగిన విషయం తెలుసుకోవాలి, పక్కవాళ్ళకు చెప్పాలన్నకుతూహలం మాత్రం మెండుగా వుంది అందరికీ. మన బాధో, ఆక్రోశమో అందరితో పంచుకోవాలి. అలా కాక ఏ ఒక్కరు నడుం కట్టినా నలుగురు కలసి ఆ రాయిని పెకిలించి మరో పదిమంది పిల్లలు పడకుండా చేయగలిగి ఉండేవారు. అది ఒక్కింటి సమస్య కాదు కాబట్టి వీధి వీధే కాదు ఆ ప్రక్షాళణ దేశంమంతా జరిగుండేది.

      ఎవరి మనస్తత్వాన్ని బట్టి వాళ్ళ అభిప్రాయాలు వెళ్లబోసుకున్నారు. అక్కసు తీర్చుకున్నారు. ఆ వార్త కాలక్షేపం బఠాని అయ్యింది. సాయంత్రానికల్లా ఆ విషయమే మరచిపోయారు. నూతన సంవత్సర సంబరాల్లో మునిగిపోయారు. 
మరి మనమో...

      

Tuesday, December 18, 2012

బాధ్యత

        నేను వెళ్లేసరికి సుమన చింటూకు ఫోన్ ఇచ్చి అన్నం పెడుతూ వుంది. వాడు ఫోన్లో 'కెవ్వు కేక' పాట  చూస్తూ పది నిముషాలకోసారి నోరు తెరుస్తున్నాడు. ఆ తరువాత పెరుగన్నం తినేప్పుడు 'రింగ రింగా' పాట చూస్తూ తిన్నాడు. రోజూ ఉండే తతంగమే ఇది. వాడికి అన్నం పెట్టడానికి సుమనకు ఓ అరగంట పడుతుంది. ఏదో విధంగా తన కొడుకు అన్నం తింటే చాలన్న ఆలోచనను రోజులా నాకెందుకులే అని చూస్తూ ఊరుకోలేక పోయాను. 

"అబ్బ ఈ పిల్లాడికి అన్నం పెట్టేసరికి తల ప్రాణం తోక్కొస్తుందనుకో " అంటూ వచ్చి కూర్చుంది. 
"పిల్లల పోషణ అంటే శారీరక అవసరాలు చూడడమేనా మన బాధ్యత?" అడిగాను.
"అంతేగా మరి రెండేళ్ళ పిల్లలకు అంతకంటే ఏం చేస్తాం?" ఆశ్చర్యపోయింది సుమన.
"చింటూ 'కెవ్వు కేక', 'రింగ రింగా' పాటలు రోజూ చూస్తున్నాడు. ఆడవారిని ఆటబొమ్మగా చూపే అలాంటి పాటలు వాడి మనసుమీద ఎలాంటి ప్రభావం చూపిస్తాయో ఆలోచిస్తున్నామా....మరో రెండేళ్ళు పొయ్యాక వాడు ఆడే వీడియో గేమ్స్ లో గన్స్ తో కాల్చుకోవడమే వుంటుంది. వాడి ఆలోచనా ధోరణి పెద్దయ్యాక ఏవిధంగా ఉంటుందో ఆలోచించు" తను నొచ్చుకోకుండా సాధ్యమైనంత సున్నితంగా చెప్పడానికి ప్రయత్నించాను.
"చిన్నతనంలో ఆడే వీడియో గేమ్స్, టివి పిల్లల మీద అంత ప్రభావం చూపిస్తాయంటే నేనొప్పుకోను." నా ఆలోచనను గట్టిగానే ఖండిచింది.

"మొన్న సెలవల్లో మా అక్కావాళ్ళు వచ్చారు గుర్తుందిగా వాళ్ళ అమ్మాయి ప్రవల్లిక  టెన్త్ చదువుతోంది. తనోసారి పిల్లలతో కూర్చుని టివి చూస్తూ, "ఆ ఏరోప్లేన్ ను గన్ తో కాల్చేయాలనిపిస్తుంది" అంది. నాకర్ధం కాలేదు, "ఎందుకలా అనిపించిందిరా" అనడిగాను. " ఐ డోంట్ నో, వీడియో గేమ్స్ లో అలా చేసి చేసి అలవాటయిపోయింది" అంది."
కొంచెం సేపు నిశ్సబ్దంగా ఉండిపోయింది సుమన. "మొన్న స్కూల్లో తల్లిని, పసిపిల్లలను నిలువునా కాల్చేసిన వాడ్నికరుడు గట్టిన రాక్షసుడనుకోవాలా? నిండా పాతికేళ్ళు కూడా వున్నట్టులేవే" నిశ్శబ్దాన్ని ఛేదిస్తూ అన్నాను.
"అతను పెరిగిన పరిస్థితిలు ఎలాంటివో మన వాళ్ళు అలా ఎందుకవుతారు?" మెల్లగా అంది. అంతకు ముందున్నంత విశ్వాసం లేదు స్వరంలో, తన ఆలోచన మీద తనకే పూర్తి నమ్మకం వున్నట్లనిపించలేదు.

"వ్యసనాలకు బానిసై సులభంగా వచ్చే డబ్బుకు ఆశపడి పసిపాపను బలితీసుకున్న వాడు పెరిగింది మన దేశంలోనే. పాపం వాళ్ళమ్మను చూస్తే ఎంత బాధనిపించిందో! "నా కొడుకు మంచి వాడు ఎవరినీ ఇబ్బంది పెట్టే  మనస్థత్వం కాదు వాడిది. ఇలా ఎందుకు చేశాడో" అని ఆవిడ బాధపడుతుంటే నాకు ఎదురుగా మన పిల్లలే కనిపించారు. ఎక్కడుంది లోపం?" ఎన్నాళ్ళుగానో మనసులో ఆలోచన ప్రశ్న రూపంలో బయటకు వచ్చింది. సమాధానం లేనట్లుగా మౌనంగా చూస్తూండిపోయింది సుమన. 

"మన వార్తా పత్రికల్లో గ్యాంగ్ రేప్స్ గురించి చదువుతూనే వున్నాం కదా. వాళ్ళు పెరిగింది మన సంస్కృతిలోనే. పిల్లలు ఇక్కడ పెరిగారా, ఇండియాలోనా అన్నది కాదు ముఖ్యం వాళ్ళు పెరుగుతున్న పరిస్థితులు ఎలాంటివి? వాళ్ళను సరిదిద్దవలసిన బాధ్యత మనమీద ఎంతుంది?" నిన్నటినుండి మనసులో సుడి తిరుగుతున్న ప్రశ్నలను ఎవరిని అడగాలో తెలియక  సుమన వైపు సంధించాను.

"అందరూ అలానే తయారవుతున్నారా? ఎంతమంది చక్కగా చదువుకుని జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్న వాళ్ళు లేరు."
"నిజమే జీవితాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్న వాళ్ళే వున్నారు. పక్కన అన్యాయం జరుగుతున్నా స్పందించే సున్నితత్వాన్ని కోల్పోతున్నారు. వారి జీవితమే వారికి ముఖ్యం. తమదాకా వస్తే కాని అది పట్టించుకోవాల్సిన సమస్య కానే కాదు వారి దృష్టిలో."
"అలా అని ప్రతి సమస్యనూ మనసుదాకా తీసుకుని ఎప్పుడూ బాధ పడుతూ ఉండాలా?"
"అక్కర్లేదు సుమనా కనీసం మన వలన అలాంటి తప్పులు జరగకుండా చూడాలి. ఇండియా గురించి నాకు తెలియదు కాని ఇక్కడ మాత్రం పిల్లలకు మంచి చెడూ బోధించాల్సిన తల్లిదండ్రులు అమెరికా వ్యామోహంలో పూర్తిగా మునిగి పోయారు. నిద్రలేస్తే జీవనోపాధి కోసం పరుగులు, రెండు దేశాల సంస్కృతలను వంట బట్టించుకునే ప్రక్రియలో క్షణం తీరికలేని వారాంతాలు. 
ఇక మన, తన అని తేడా ఏముంది" కొంత బాధగా చెప్పాను.

"సెలవలలో పెద్దవాళ్ళు రావడమో పిల్లలు ఇండియా వెళ్లడమో జరుగుతూనే ఉంటుందిగా" నేను మాట్లాడుతున్నది అర్ధమౌతున్నా ఒప్పుకోవడానికి సిద్దంగా లేదు.
"మనవల కోసం పెద్దవాళ్ళు వస్తున్నారు. వచ్చిన వాళ్ళతో వీళ్ళెంతవరకూ మాట్లాడ గలుగుతున్నారు? ఇద్దరి మధ్య  సంబంధాలు ఎలా వుంటున్నయ్. మనం చిన్నప్పుడు మన అమ్మమ్మా వాళ్ళిల్లు అని మధుర స్మృతులు గుర్తుచేసికున్నట్లుగా వీరికి వారితో ఆ అనుబంధం వుందా?"
"నువ్వన్నది నిజమే. దీనికి పరిష్కారం ఏమిటి మరి" సాలోచనగా అంది.

      పరిష్కారం అంత సులువుగా దొరికేది కాదు. ఈ సమస్య మనందరిదీ. అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్న పిల్లలు రేపు ఎలాంటి భయంకర పరిస్థితులు ఎదుర్కుంటారో, ఎలాంటి పరిస్థితులలో దోషులుగా మారుతారో తెలియదు. పరిస్థితి చెయ్యిదాటి పోకముందే మేల్కొoదాం. పిల్లలతో వీలైనంత ఎక్కువ సమయం గడుపుదాం. వాళ్ళ స్నేహితులు ఎలాంటి వారో తెలుసుకుందాం.

     మన చుట్టూ వుండే టివి, సినిమా రంగం మానవతా విలువలు లేకుండా, అసభ్యతతో కలుషితమై పోయి వుంది. వాటిని నిర్మూలించ వలసిన ప్రభుత్వం కొంత మంది వ్యక్తుల లాభాలకోసం, కొన్ని సంస్థల అభివుద్ది కోసమో అమ్ముడు పోయింది. వాటిని మనం మార్చలేనప్పుడు కనీసం పిల్లలను వాటికి దూరంగా ఉంచడానికి ప్రయత్నిద్దాం. మొక్కై వంగనిది మానై వంగదు ... పసిపిల్లలుగా ఉన్నప్పుడే వారికి నీతి కథలు, కబుర్లతో మంచీ చెడూ చెప్దాం.

       పరిస్థితి చేయి దాటి పోతోందని రోజూ వార్తా పత్రికలలో వచ్చే వార్తల ద్వారా తెలుస్తూనే వుంది. పిల్లలను సరిగ్గా పెంచాల్సిన బాధ్యత తల్లిండ్రుల మీదే వుంది. పసి మనసుల మీద చేస్తున్న వ్యాపారాన్ని అరికట్టవలసిన బాధ్యత మనందరిదీ.

  అన్యాయంగా దురాగతాలకు బలౌతున్న అమాయకులకు అశ్రునయనాలతో...

Sunday, December 9, 2012

బూచాడు

         మొదటిసారిగా నిన్ను సరోజా వాళ్ళింట్లో అనుకుంటాను చూసింది. నీ గురించి అప్పటికే సరోజ ద్వారా చాలా వినున్నానేమో నిన్ను చూడగానే ఇదీ అని చెప్పలేని భావమేదో మనసంతా నిండిపోయింది. పెరట్లో పువ్వులు కోయడానికి వెళ్ళినపుడు నువ్వు ఎవరినో పిలవడం వినిపించింది. శ్రావ్యమైన ఆ పిలుపు విని నీ స్వరంలో అమృతం దాగుందేమో అనిపించింది. ఆ తరువాత నిన్ను అక్కడా ఇక్కడా చూస్తూ వచ్చాను. నీ మీద నా అభిమానం కూడా రోజురోజుకూ పెరుగుతూ వచ్చింది. నిన్నెలాగైనా మా ఇంటికి తీసుకువెళ్ళాలని స్థిరంగా నిశ్చయించుకున్నాను.

         ఆ లోగా నాకు పెళ్లిచూపులు...పెళ్ళి నిశ్చయమవడం కూడా జరిగిపోయింది. ఆ సమయంలో నువ్వు నా దగ్గరుంటే బావుండునని ఎంతగా అనిపించిందో తెలుసా. కాపురం పెట్టిన కొత్తల్లో కేవలం నీ కోసమే అర్ధరాత్రి.. అపరాత్రి చీకటిలో, చలిలో సైతం లెక్కచేయక చాలా దూరాలు ప్రయాణం చేశాం. ఏమాటకామాటేలే మా ఊరి ముచ్చట్లన్నీ నీవల్లనేగా తెలిసేవి మరి.

       ఆ తరువాత ఓ నాలుగేళ్ల కనుకుంటాను, తలవని తలంపుగా నువ్వే మాయింటికి వచ్చావు. ఎన్నాళ్ళుగానో నీ కోసం ఎదురుచూశానేమో ఎంత సంతోషపడ్డానో మాటల్లో చెప్పలేను. మా వారికి కూడా నీవంటే అభిమానం ఏర్పడింది. బంధు మిత్రులందరినీ పరిచయం చేశాం, నువ్వు కూడా మా కుటుంబంతో పూర్తిగా కలిసిపోయావు. అన్నట్టు నీకు ఎవరినైనా ఇట్టే పరిచయం చేసుకునే నేర్పు వెన్నతో పెట్టిన విద్య కదూ! నీ తోడుగా వున్నామేమో ఎక్కడెక్కడి వారో స్నేహితులయ్యారు. ఆ తీయ్యని కబుర్లలో మునిగి పోయి వారే మాకు ప్రాణ స్నేహితులు, అత్మీయులు అన్నంతగా ఊహించేసుకున్నాం. ఆ రోజులన్నీ ఎడతెగని కబుర్లతో నిండిపోయేయి.

      ఒకరోజు బహుశా మా పెళ్ళిరోజనుకుంటాను, నా కెంతో ఇష్టమైన పెసర పచ్చరంగు పట్టుచీర కట్టుకుని కనకంబరాలు పెట్టుకుని గుడికి వెళ్దామని తయారయ్యాను. ఓ అరగంటలో బయలుదేరతామనగా నువ్వు ఏదో పను౦దని  వారిని పిలిచావు. అంతే....సాయంత్రం కరిగి రాత్రియినా తనకా స్పృహే కలుగలేదు. ఎదురు చూసి చూసి  విసిగిపోయి మెల్లగా ఆ చీకటి రాత్రి వంటరిగా ఆలోచిస్తూ గడిపాను. దానికి కారణం నువ్వని అర్ధమయ్యాక నీ పట్ల కొంచెం నిర్లక్ష్యం ఏర్పడి నువ్వు పిలిచినా విననట్లుగా నటించడం మొదలు పెట్టాను. రోజులు, నెలలుగా, నెలలు సంవత్సారాలుగా మారాయి.

       ఇన్నాళ్ళుగా మాతో కలసివున్నావు, ఈ రోజున ఇష్టం ఉన్నా లేకున్నా నీ మీద ఆధారం పడడం ఎక్కువయింది. అసలు ఆలోచిస్తే నువ్వు రాకముందు వరకు ఎంతో జీవితం సరదాగా ప్రశాంతంగా వుందనిపించింది. అనిపించడం ఏమిట్లే...పిల్లలతో కలసి ఏటి గట్టున షికార్లు, తోటలలో విహారాలు అన్నీ వాస్తవాలేగా! మా చుట్టూ ఉన్న ఆత్మీయులతో సంబంధాలు తగ్గిపోయాయన్న సంగతి చాలా ఆలశ్యంగా అర్ధమైంది. మా సౌకర్యం కోసమే నువ్వున్నావనుకున్నాం కాని, మా సంతోషాన్ని దోచుకు౦టున్నావని తెలిశాక అప్రమత్తంగా వుండాలని తగు చర్యలు తీసుకువాలని నిర్ణయించుకున్నాం.

       నువ్వు మహా తెలివైనవాడివి సుమా! రెండు వైపులా పదునున్న తేనె పూసిన కత్తివి. మమ్మల్నిక ఏమీ చెయ్యలేవని అర్ధం అయిన వెంటనే మా పిల్లల్ను నీ వైపు తిప్పుకున్నావ్. ఎంతగా అంటే నువ్వు తప్ప ప్రపంచంలో ఇంకెవరూ అక్కర్లేనంత. ఏం మంత్రం వేశావో తెలియదు కాని వాళ్ళు నీ సమక్షంలో తప్ప మిగిలిన సమయంలో బాహ్య ప్రపంచంతో మాట్లాడడమే మానేశారు. అసలు వారి చుట్టూ ఏం జరుగుతుందో కూడా గ్రహించే స్థితిలో లేరు. ఇరవై నాలుగు గంటలు నీ నామ స్మరణే నిన్ను చూడకుండా వుండలేని విధంగా వారిని తయారు చేశావ్.

      మా మీద నీ అసూయ ఏ స్థాయికి చేరిందంటే మా పిల్లలు మాతో సరదాగా గడపడం కూడా చూడలేకపోయావు. వారికి చివరకు మేమన్నా, మా మాటన్నా భరించలేని స్థితికి వచ్చారు. అది ఆసరాగా  చేసుకుని రకరకాల ఆటపాటల ప్రదర్శించి వారిని పూర్తిగా నీ బానిసలుగా చేసుకున్నావు. నిన్ను అభిమానించినందుకు ఇదా నువ్వు మాకు చేసిన ఉపకారం, నమ్మించి మోసం చెయ్యడమంటే ఇదే కదూ!

     ఆనాడేదో "బూచాడమ్మా బూచాడు బుల్లి పిట్టలో వున్నాడు" అని నీ గురించి సరదాగా పాటలు పాడుకున్నాం. కాని ఈ నాడు మా పిల్లల్ని ఇలా ఎత్తుకెళ్ళిపోయే బూచాడివని మాకు తెలియకనే పోయనే! మనిషికి మనిషికి మధ్య కనిపించని అడ్డుతెరలు వేలాడదీశావు. ప్రతి మనిషిని నీ సొంతం చేసుకుని మా బలహీనతలతో ఆడుకుంటున్నావు. ఎక్కడికెళ్ళినా, ఎంత వినకూడదనుకున్నా చెవిన పడే నీ వికటాట్టహాసాలు నాకు భయం కలిగిస్తున్నాయి. ఒకనాడు గదిలో ఓ మూలన పడివుండిన నువ్వు ఈనాడు ప్రతి వ్యక్తి చేతిలోనో, జేబులోనో కూర్చుని గర్వంతో విర్రవీగుతున్నావు.

    ఎదురుగా వున్న మనిషితో కళ్ళలోకి చూస్తూ మాట్లాడే అనుభూతి నిన్ను చెవి దగ్గర పెట్టుకుని మాట్లాడితే వుంటుందా! కావలసిన మనిషితో ఉత్తరాలలో వ్యక్తీకరించే భావప్రకటన నిన్ను మద్యవర్తిగా చేసుకుంటే వస్తుందా! నీ ఇనుపచెర వదిలే రోజు రావాలని మళ్ళీ ఉత్తరాలు, ఎదురుచూపులతో వియోగాన్ని, విరహాన్ని అనుభవించాలని, మానస వీణలు మోహనరాగాలు అలపించాలని కోరుకుంటున్నాను.

Thursday, November 29, 2012

అనగనగనగనగా ఓసారి...

"ఈ కార్తీకంలో పంచమి గురువారం నాడు సత్యన్నారాయణ స్వామి వ్రతం జేసుకుంటున్నామొదినా. మీరందర్రావాల." అంటూ ఊర్లో నలుగురినీ పిలిచింది సావిత్రమ్మ. వ్రతం రోజున చుట్టాలు, పక్కాలు, చుట్టూ వున్న నాలుగిళ్ళవాళ్ళు సాయానికొచ్చారు. అందరూ సరదాగా కబుర్లాడుకుంటూ కలసి పనిచేస్తున్నారు.

                   *              *               *                *

"అమ్మాయ్ ఆ దబర ఇటు అందుకోవే"
"దిట్టంగుంది. యాడగొన్నావొదినా?"
"నేనేడగొన్నానా, నాయుడిగారి రాంసుబ్బులు మొన్న టౌనుకు బోయినప్పుడు సుబకార్యాలకు పనికొస్తుందని గొనిందంట. ఇవాళ మనకక్కరకొచ్చింది."
"చిట్టెమ్మావ్ చిక్కుళ్ళు మరీ అంత చిన్నగా తుంచబాకే. కూరముక్కలు కోసే సరికే పోద్దుగూకేటట్టుంది. కొంచెం పెద్దముక్కలు జెయ్." 
"చేసే వాళ్ళకు అడ్డంగాకపోతే నీకేం వంటొచ్చనిమే పోతండావా, అన్నాడక్కా" ముక్కలు తరుగుతూ కాస్త నిష్టూరంగా చెప్పింది జయ. 
"ఎవరుమే అనింది?" అడిగింది పెద్దొదిన.
"ఇంకెవరా, మీ తమ్ముడే"
"అందరూ ఒండేవాళ్ళయితే రుజ్జూసేదెవరని జెప్పలా నువ్వు" మేలమాడింది జానకి. 
"నువ్వుగూడా అట్టనే అంటావేందొదినా" ఉడుక్కుంది జయ. 
"గమ్మునుండండిమే, మనందరమూ కాపురానికొచ్చిన ఇన్నేళ్ళగ్గదా చేస్తండావ, ఆ పిల్లగూడా నేర్చుకుంటదిలే. అయినా ఆ పిల్ల గోసినట్టు కూరగాయలు ఎవరైనా కొయ్యగలరా అంట" సాయానికొచ్చింది పెద్దత్త. 

"పప్పుకు ఇన్ని మావిడికాయలు ఎందుకకా, అసలే ఈ కాయలు పులుసు రొడ్డు. రెండు జాలు." 
"సోలెడు పప్పుకు రెండు కాయలేడ జాల్తాయక్కా?"
"నువ్వట్ట జూస్తావుండు. పప్పుదిన్నాక అదే కరట్టనొప్పుకుంటావు"
"వదినా బూందీకి తోకలొస్తండాయ్ ఇటొచ్చి జూడోసారి." పెరట్లోంచి చిన్నక్క కేకేసింది.
"కాసిని నీళ్ళు చిలకరించి పల్సన జేద్దాం. సరోజా ఆ స్టీలు గిన్నెలో నీళ్ళు దీసకరా!" అని పిండిలో మరికాసిని నీళ్ళు కలిపింది జానకి.
"ఆ..ఆ..పిండి మరీ అలా రైలింజన్లా తొందరతొందరగా దిప్పమాకు. గూడ్సుబండిలా కాస్త మెల్లంగా దిప్పు జయమ్మా."
"ఆ ఇప్పుడు గుండ్రంగా ముత్యాల్లాగా వస్తున్నాయొదినా."
"అకా, ఈ పాకం సరిపోద్దా?"
"ఆ సరిపోద్ది, పాకం ముదిరితే లడ్డు పైన చక్కెర తెల్లంగా పేరుకు పోద్ది. తొందరగా పూస పోసెయ్ అందులో."
"దాన్నట్టా ఒదిలేసి ఇటు రండి, పచ్చడి నూరదాం. వేడిమింద చెయ్యి గాల్తది, బాగా ఆరినాక లడ్లు జుట్టొచ్చులే తొందర్లా."

"ఒదినా ఈ అల్లం, కొబ్బరా, మిరపకాయలూ కాస్త రోట్లో మెత్తంగా దంచీ."
"జానకా ఈ బీన్స్ కూర రుజ్జూడవే."
"నువ్వు బీన్సూ, చనగలు కలిపి కూరచేద్దాం అంటే "ఇదేం కూరా" అని కాస్త ఇచిత్రంగా అనిపించింది గానొదినా, కూర బెహ్మాడంగా కుదిరిందనుకో."
"పెదమ్మా పులుసుకిన్ని ముక్కల్జరిపోతయ్యా?"
"ఆ..అ.. చాల్లే, రాధమ్మోవ్ పులుసుగాస్త చింతపండు నానెయ్"
"రసంగూడా తీసి పెట్టానత్తా. నువ్వింక పొయ్యిమింద బాండలి పెట్టు."
"పిన్నీ ఇదిగో ఈ కొత్తిమీరాకు దుంచి చారులోఎయ్యి కమ్మని వాసనొస్తది." అందించింది జయ.
"ఆ గోంగోరపచ్చట్లో కాసిని ఎరగడ్డలేసి దంచు, కమ్మంగుంటది."
"పన్నెండు గావొస్తుంది, ఈ బీరకాయలకు చెక్కుదీసి చక్రాల్లా గుండ్రంగా కొయ్యి జయమ్మా." 
"బీరకాయ కూర మా అత్త బ్రహ్మాడంగా జేస్తది. అత్తచేతి వంట తిని శానా రోజులైంది. ఆ కూర నువ్వు చెయ్యత్తా." అప్పుడే వచ్చిన అత్తనడిగింది నిర్మల.
"తమ్ముడూ మరదలూ ఒస్తున్నారంటనా"
"ఇంట్లో వ్రతం జేసుకుంటా వుంటే వాళ్ళు రాకుంటే ఎట్టా"

               *                   *                   *                *

"ఏం జేస్తండారు. పనంతా ఐపోయిందా?" అంటూ వచ్చింది పద్మావతమ్మ.
"ఇచిత్రంగా మాట్టాడతండావే. నువ్వురాకుండా పనెట్టా పూర్తవుద్దా."
"నిన్నటినుండి వద్దామనుకుంటున్నానొదినా, యాడా పన్దేమిల్తేగా, ఆ పెద్దగిన్నిటీ కాసిని బంతిపూలు గోసుకొచ్చి మాలగడతా."
"నీ వొక్కదానివల్ల  యాడవద్ది, చెట్లానిండా ఇరగబూసుండాయు. పద నేంగూడొస్తా."
"శానా పూలైనాయే. మాల నేన్గడతాగాని నువ్వు ఇంటి ముందుర నీళ్ళుజల్లి ముకర్ర గీ."
"ఈ మామిడాకులు దీసకపొయ్యి గుమ్మానికి తోరణం కట్టన్నా."
"అందరూ కూర్చునేదానికి కుర్చీలు, బల్లలూ తేను బోతుండాం. ఇంకేమన్నుంటే ఇట్టీండి, కట్టేసి తొందరగ బొయ్యొస్తం."
"పూజ సామానంతా దీసుకొచ్చినట్టేనా! ఆ టెంకాయిటీ పీచు దీస్తా."
"పేరంటాల కివ్వడానికి జాకెట్ ముక్క, పుసూగుంకం, ఆకులు, వక్క రెండరిటిపళ్ళు పొట్లాలలో యేసినం. అంతేనా ఇంకేమైనా ఎయ్యల్నా"
"ఇచ్చేటప్పుడు స్వామికాడ పువ్వోటేసివ్వు. కాస్త నీళ్ళుబోసుకునొచ్చి అక్షింతల బియ్యం ఆ గిన్నెలో గలిప్పెట్టు. అట్టనే సాయంకాలం ప్రసాదానికి, పులుసన్నానికి రవ్వ, బియ్యం అన్నీ పక్కన కొల్చిపెట్టుకో. పనంతా అయినట్టేగా, ఇంక తొందరగా తయారవ్వండి. మేం ఇంటికిబోయి పిలకాయల్ని దీసుకొస్తాం."
"వచ్చినంక రొంత ఎసట్లో బియ్యం బొయ్యడం మర్చిపోబాక."
"అట్నేలె."

                   *                 *             *                *
         ఈ సందడంతా ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం మా నాయనమ్మా వాళ్ళింట్లో అనుకుంటున్నారా...కాదండీ పోయిన వారం మేం వ్రతం చేసుకున్నాం. పిలుపులే తేడా సంభాషణలన్నీఅవే. ఈ కాలంలో అమెరికాలోకూడా ఇలాంటి వారి మధ్య ఉన్నామంటే ఎంతదృష్టమో కదా! సుమారుగా వంద మందికి ఇలా ఇంట్లోనే వంటలు చేసేశాం. ఆహుతులందరూ కూడా ఏదో ఒక సాయం అందించిన వారే! వంట, వడ్డన, కుర్చీలు, బల్లలు తేవడం, చివరకు మిగిలిన కూరలు సర్దడం వరకూ అన్ని పనుల్లో సహాయం చేశారు. మా ఊర్లో ఎవరింట్లో ఏ శుభకార్యమైనా ఇలాగే చేసుకుంటాం. పుజారిగారు శాస్త్రోక్తంగా పూజ చేయించారు. వ్రతానికి వచ్చినవారి గోత్రనామాలు అడిగి మరీ వారిని కూడా ఆ దేవుడికి పరిచయం చేశారు. పెద్దల దగ్గర ఆశీర్వాదం తీసుకుని అందరికీ తాంబూలాలివ్వడంతో వ్రతం పూర్తయ్యింది. 

               *                   *                   *                *

ఇంతకూ వ్రతానికొచ్చిన బంధు మిత్రులేమన్నారో చెప్పలేదు కదూ...

"వంటలన్నీ బ్రహ్మాడంగా కుదిరాయి."
"లడ్లు రుచి అమోఘం."
"వ్రతం చాలా బాగా చేయించారు. ఈ పూజారి గారిని మనూర్లో ఎప్పుడూ చూడలేదే."
"కొత్తగా వచ్చారండీ తెలుగు పూజారి కదా మన పద్దతులు అవీ వారికి బాగా తెలుసు."
"ముఖ్యంగా కథ చదవమని పేపర్లు మన చేతిలో పెట్టకుండా ఆయన చెప్పడం చాలా నచ్చింది."
"కార్తీక పౌర్ణమినాడు పూజారి గారికి మా ఇంట్లో వ్రతం చేయించడానికి  వీలవుతోందేమో కనుక్కోవాలి."












Monday, November 12, 2012

నరకచతుర్దశి

       "రేపెకొంజావునే లేవాల తొందరగా పడుకోండి" రాత్రి పదైనా కూడా నిద్రపోకుండా కబుర్లు చెప్పుకుంటున్న మమ్మల్ని హెచ్చరించి౦దమ్మమ్మ. ఇంకా కబుర్లు చెప్పుకోవాలని వున్నా ఉదయన్నే లేస్తే కొన్ని టపాసులు కాల్చుకోవచ్చని పడుకున్నాం. నరకచతుర్దశి నాడు పూర్తిగా తెల్లవారిపోతే కాల్చనీయరుగా, అప్పుడు కాకపోతే టపాకాయలు కాల్చడానికి మళ్ళీ దీపావళి రోజు సాయంత్రం వరకూ ఆగాలి.

       ఉదయం లేచేప్పటికి ఇంకా చీకటిగానే వుంది. కొబ్బరాకుల మధ్యన ఆకాశం గులాబి రంగులో కనబడుతోంది. మేడపైన రాత్రి నా పక్కన పడుకున్న వాళ్ళెవరూ కనిపించలేదు, కిందకు దిగి వచ్చేసరికే ఇల్లంతా లైట్లు వెలుగుతున్నాయి. అసలయితే ఇల్లంతా లైట్లు వేయడం అమ్మమ్మకు ఇష్టం ఉండదు. "ఎందుకమ్మా కరెంటు కర్చా, కిటికీ తలుపుల్దెరిస్తే పోలా" అంటుంది కాని ఇవాళ తెల్లవారకుండానే లేచామేమో కిటికీ అవతల కూడా చీకటిగానే వుంది.

      సందులో పొయ్యి మీద పే...ద్ద జర్మన్ సిల్వర్లో దబరలో నీళ్ళు కాగుతున్నాయి. నారింజ రంగులో పైకి లేచిన మంట భగాభగా మండుతూ దబర చుట్టూ మూత దాకా పాకుతోంది. ఉదయం చలికి ఆ మంట దగ్గర వెచ్చగా కూర్చుని అరచేతులకు సెగ చూపిస్తుంటే "నీళ్ళు కాగినాయి నాయనా, మావయ్యనా బావిలోంచి నీళ్ళు తోడి గంగాళంలో పొయ్యమన్జెప్పు" చెప్పిందమ్మమ్మ. "మావయ్యా" అని పిలుస్తూ బావి దగ్గరకు వెళ్ళేసరికే గంగాళం నిండుగా నీళ్ళు తోడున్నాయి. పక్కనే వున్న బిందెల్లో, బక్కెట్లల్లో కూడా నిండుగా నీళ్ళున్నాయి.

      "అమ్మమ్మా మామయ్య నీళ్ళు తోడేశాడు" అక్కడ్నుంచే  అరిచాను.
"దబర కాలిపోతావుంది, వేడ్నీళ్ళు తెస్తన్నానడ్డ౦ రాబాకండి" అంటూ సందులోంచి వేడి నీళ్ళు తెచ్చిందమమ్మ. "అన్నిట్లో నిండా తోడ్నారు ఎక్కడ్నే వేడి నీళ్ళు పోసేదా...వాకిట్లో నీళ్ళు జల్లను పిన్ని బక్కెనెత్తుకపోయింది, ఖాళీ అయిందేమో జూసి తీసకరా నాయనా" అని మళ్ళీ నన్నే పంపింది. ఒక బక్కెనలో సగం నీళ్ళు కింద పొయ్యొచ్చుగా! ఊహు..పొయ్యదు. పైగా నేను కనుక చెప్పాననుకోండి "ఎందుకమ్మా ఉర్దాగా పారబొయ్యడమా" అంటుంది. వాకిలి దగ్గరకు వెళ్ళేసరికి పిన్ని నీళ్ళు చల్లేసి ముగ్గేస్తూ వుంది. అప్పటికే పిన్ని స్నానం చేసి తలకు తెల్ల టవల్ చుట్టుకుని వుంది. ఖాళీ బక్కెన తీసుకుని బావిదగ్గరకు వెళ్ళగానే అమ్మమ్మ సగం వేడ్నీళ్ళు సగం చన్నీళ్ళు ఆ బక్కెట్లో పోసి వేళ్ళు తగిలించి చూసింది. "అబ్బ...ఖాలి పోతన్నాయే" అంటూ ఇంకో రెండు చెంబులు పోసి మళ్ళీ పరీక్ష చేసి "ఇజ్యమ్మా పాపకు తలకు బోద్దువురా" అని అమ్మను పిలిచింది.

     అమ్మ ఆనంద కలరు కొత్త పావడా, జాకెట్టు తీసుకుని వచ్చింది. నాకైతే పట్టులంగా వేసుకోవాలని వుంది కాని, అది దీపావళికని చెప్పిందిగా అమ్మ, అందుకని స్నానం అవగానే ఆ కొత్తబట్టలు వేసుకున్నాను. అమ్మ తమ్ముడికి బావి గట్టుమీదే నీళ్ళు పోసినట్టుంది, మధ్యగదిలో పలుచని టవల్ చుట్టుకుని ఎగురుతున్నాడు. దేవుడి గదిలోకి వెళ్లి దండం పెట్టుకుని వరండాలోకి వెళ్ళేసరికి వీధిలో కొద్దిగా వెలుతురు కనిపిస్తోంది. వాకిట్లో గేటు పక్కనున్న రెండు స్థంభాల మీద రెండు దీపాలు వెలుగుతున్నాయి. వరండాలో కాకరప్పూవ్వొత్తులు, సీమ టపాకాయలు, లక్ష్మీ బాంబులు పెట్టి వున్నాయి

      నేను తమ్ముడూ కాకరప్పూవ్వొత్తులు వరండా గట్టుమీద నిలుచుని దూర౦గా పట్టుకుని కాలుస్తుంటే మామయ్యలిద్దరూ లక్ష్మీ బాంబులు ఇంటిముందు వీధిలో పెట్టి కాకరపువ్వొత్తితో పేలుస్తున్నారు. ఎంత ధైర్యమో! పిన్ని కూడా భయ౦ లేకుండా సీమటపాకాయల్ని కొవ్వొత్తితో అంటించి వీధిలోకి విసిరేస్తే టపాటపా, ఢమాఢమా అని ఒకటే శబ్దం. మామయ్య తమ్ముడ్ని ఎత్తుకుని వీధిలోకి తీసుకెళ్ళి లక్ష్మీ బాంబు పేలిస్తే, వాడు భయ౦తో కెవ్వున ఏడవడం మొదలెట్టాడు. "పసిపిలకాయల్ని ఎందుకురా ఏడిపిస్తారా, మీ పాటికి మీరు కాల్చుకోకుండా" అని తాతయ్య అంటే, "వాడికి భయం పోగొట్టాలన్లే బాబా" అని నవ్వేశాడు శేష్మావయ్య

      సాయ౦త్రం నేను, తమ్ముడు, శ్యామ్మావయ్య, శేష్మావయ్య రచ్చబండ దగ్గరకు వెళ్ళాం. అక్కడ గడ్డి నరకాసురుణ్ణి కాలుస్తారుగా! నరకాసురుడు తగలబడిపోతుంటే అందరం చప్పట్లు కొడ్తాం. అసలైతే అలాంటి పని చేస్తే పెద్దవాళ్ళు కోప్పడతారు. కాని నరకాసురుడు రాక్షసుడు, పైగా అందర్నీ బోలెడు బాధలు పెడుతున్నాడని సత్యభామా దేవి అప్పుడెప్పుడో చంపేసిందిట. ప్రజలకు రాక్షసుని బాధ తొలగినందుకు సంతోషించి అందుకు గుర్తుగా ఇప్పుడు ఇలా నరకాసురుడు తగలబడిపోతున్నందుకు చప్పట్లు కొడతామన్నమాట. గడ్డి నరకాసురుడిలో పెట్టిన టపాసులన్నీ ఢా౦ఢా౦ అని పేలిపోయి అక్కడా ఇక్కడా పడి గడ్డి పూర్తిగా కాలిపోయేదాకా చూసి ఇంటికొచ్చేశా౦. రేపే అసలు పండుగ దీపావళి.

Monday, October 15, 2012

విన్నపం

"వీరికి మన మీద జాలి, దయ ఎంత మాత్రం లేవు."
"బాగా చెప్పావు. ఎంత సేవ చేస్తున్నాం...ఎంత ఆనందాన్నిస్తున్నాం."
"పెళ్ళి కాని, పేరంటం కానీ...అసలే శుభకార్యమైనా మనం లేకుండా జరుగుతుందా?"
"అందంగా పువ్వుల్లా కళకళ్ళాడుతూ వుండేవాళ్ళం, ఈ రోజిలా అలసటతో, వడలిపోయి, నిస్సహాయంగా వుండడానికి కారణం ఎవరు?"
"పిట్టల్నీ, పువ్వుల్నీ, గాలినీ, నీటినీ  ప్రేమించే సంస్కృతి మనది. అన్నింటిని ప్రేమించగలిగిన వాళ్ళు నిరంతరం అంటి పెట్టుకునే మనల్ని మాత్రం ఎందుకంత నిర్లక్ష్యంగా చూస్తారు?"
"మనల్ని చూసిన క్షణం నుండీ చేజిక్కించుకునేంత వరకూ మన గురించి కలలూ, కలవరింతలూనూ..."
"దరి చేరాక మోజు తీరగానే ఇంత లెక్కలేని తనమా! 
మనమే కనుక లేకపోతే వీరి మాన మర్యాదలు మంట కలసిపోతాయన్న విషయం అయినా గుర్తుందా?"
"మన౦ వారితో ఉండడం వల్లే సమాజంలో వారికి గౌరవం, గుర్తింపూను."
"చల్లగా వణికిపోతూ, దుర్వాసనతో, మట్టికొట్టుకు పోయి వగచే మనల్ని అసహ్యంగా చూడడం తగునా?"
"దీనంగా, కదలలేని స్థితిలో నిస్సహాయంగా పడి వుంటే మనమీద కొంచెమైనా జాలి కలగదా?"
"పూర్వం ఈ స్థితిలో వున్న మనల్ని ప్రేమగానో, బాధ్యత అనుకునో దగ్గరకు తీసుకుని మన అలసట తీరేలా సపర్యలు చేసేవాళ్ళు."
"తీగ మీద ఊగుతూ స్వచ్ఛమైన గాలి పీలుస్తూ చెట్టూ చేమలతో కబుర్లు చెప్పుకునే భాగ్యం ఏనాడో పోయింది."
"ఇనుప హస్తాలలో నలిగి వేసారి కొన ఊపిరితో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతున్న మనల్ని ఒకింత ప్రేమగా హత్తుకుని మంచి మాటలతో ఓదార్చితే ఎంత బావుంటుందో కదా!"
"మనమంటే ఇంత నిర్లక్ష్యమా. ఈ విషయాలన్నీ అర్ధం అయ్యేలా ఓ ఉత్తరం రాద్దా౦."

ప్రియమైనా మీకు, 

       మాదో విన్నపం. ఏనాడూ మాకు 'ఇది కావాలీ' అని అడుగలేదు. ఎక్కడో బందీలై ఉన్న మమ్మల్ని బంధ విముక్తులను చేసి కొత్త జీవితం ప్రసాదించారు. మీతో ఇలా రావడం, ఎల్లవేళలా మిమ్మల్ని అంటిపెట్టుకుని వుండడం మాకు చాలా సంతోషకరమైన విషయం. మేము అందంగా వెలిగిపోయే సమయంలో మాకోసం ఎంతో ధనం వెచ్చించి మమ్మల్ని మీ సొంతం చేసుకుంటారు, బంధుమిత్రులకు గర్వంగా పరిచయం చేస్తారు, సెంట్లు, అత్తర్ల ఘుమఘుమలతో ముంచెత్తుతారు. మమ్మల్ని ఆనంద పరచడానికి అవన్నీ ఏమీ చెయ్యనవసరం లేదు. మీరు మాతో గడిపే సమయం చాలు. మాసిపోయి, నలిగిపోయి, మురికిగా వున్నమమ్మల్ని చూసి అసహ్యంచుకోకండి. మిషిన్ లో వేయడం వలన నలిగిపోయి జీవం కోల్పోయిన మమ్మల్ని మడత పెట్టడానికి ఓ గంట వెచ్చించండి. తృప్తిగా మేం తెలిజేసే కృతజ్ఞతలను అందుకోండి. 

సదా మీ సేవలో తరించాలనుకునే 
మీ 
వస్త్రములు 


Friday, October 5, 2012

తామెల్లరూ విచ్చేసి...

"శర్కరీ... ఓయ్ శర్కరీ ఎక్కడా?"
"ఇక్కడిక్కడ...ఏమిట౦త ఉత్సాహం?"
"ఉత్సాహమా...అంత కంటే పెద్ద పదం ఏదైనా.."
"ఆహా...ఏమిటో విశేషం?"
"విశేషమే మరి"
"చెప్పకూడదా?"
"చెప్పాలనేగా వచ్చాను."
"అయితే సరి...చెప్పు మరీ."
"అంత తొందరే.."
"ఉండదా?"
"ఉంటుందనుకో.."
"మాటలతోనే సరా?"
"కాదు"
"మరి?"
"పసందైన విందు!"
"ఓస్ అంతేనా?"
"అంతేనా!"
"కాక.."
"ఎక్కడని అడగవా?"
"ఎక్కడైతేనేం"
"అక్కడే వుంది విశేషం"
"అయితే చెప్పు"
"సైకత తీరాల వెంబడి శార్వరీ సమీపాన..."
"ఊ"
"చందన సమీరాలు వీస్తుండగా..."
"నీకేమమ్మా ఎక్కడికైనా వెళ్తావు..ఏమైనా చేస్తావు"
"ఉడుక్కోకే వెఱ్ఱిదానా"
"మరేం చెయ్యగలను?"
"అందుకేగా నీ కోసం..."
"ఏమిటీ....నా కోసమే?"
"ఊ...శత భక్ష్య పరమాన్నాలతో..."
"ఏమిటీ వందే...గొప్ప విశేషమే! ఇంతకూ అసలు విషయం చెప్పనేలేదు"
"నా నెచ్చెలివి....ఊహించలేవా?"
"అంత సూటిగా అడిగితే....ఓ...ఇది వందో టపా కదూ"
"సరిగ్గా చెప్పావ్. వంద పూర్తయిన సందర్భాన.... "
"మాకందరకూ విందన్నమాట"
"అతిధిలు కూడా వేంచేశారు, మరి వడ్డన మొదలు పెట్టనా?"
"తప్పకుండా...."
"ఇవన్నీ నన్ను ఆకట్టుకున్నవి...మది దోచినవీను."
"మృష్టాన్నభోజనమన్నమాట..."
"అన్నమాటే౦! ఉన్నమాటే."

తామెల్లరూ శర్కరి సహపంక్తిని ఈ బ్లాగింట విందారగించి చందన తాంబూలాలు స్వీకరించ వలసినదిగా ప్రార్ధన.


Thursday, September 20, 2012

ఇంతకు మించి ఏమున్నది

"వినాయక చవితి వస్తుంది, ఈసారి ప్రతిమను మన౦ చేద్దామా?"
"ఎలా? మనకు చేయడం రాదుగా?"
"పోయిన సంవత్సరం విజయ చాలా బాగా చేశారు. ఎలా చెయ్యాలో తనను కనుక్కుని నేర్చుకుందాం"
"మన తెలుగు తరగతి పిల్లలతో చేయిస్తే ఎలా వుంటుంది. ఊరికే కథ చెప్పడం కాకుండా ఇలాంటివి చేయిస్తూ చెపితే పిల్లలు ఇష్టంగా తెలుసుకుంటారు."
"చాలా మంచి ఆలోచన, అలాగే చేద్దాం"
అలా ప్రతిమ చేయాలని సంకల్పించాం. "కావలసిన సరుకులూ, సంబారాలు తెచ్చి సన్నాహాలు చేస్తా"మంటూ ఓ నలుగురు ఔత్సాహికులు ముందుకు వచ్చారు.

సంక్రాంతి బొమ్మల కొలువుకి చిన్న చిన్న బొమ్మలు కాబట్టి కొంచెం క్లే సరిపోయింది. ఈసారి అలా కాదుగా పూజ కోసం కొంచెం పెద్ద వినాయకుడు కావాలి. అందుకోసం బోలెడు కార్న్ స్టార్చ్, ఉప్పుతో పాకాలు మొదలెట్టాం. ఒకరు స్టార్చ్ కొలుస్తుంటే, మరొకరు ఉప్పు పోయ్యి మీదేక్కించడం. స్టార్చ్ నీళ్ళలో కలిపి గట్టిగా గరిటతో తిప్పి, మొత్తం పదార్ధాన్ని పెద్ద గిన్నెలో వేసి గుండ్రని ఉండ్రాళ్ళలా చేసి జిప్ లాక్ బాగ్ లో పెట్టేసరికి తెల్లని కమలాల్లాంటి చేతులు కాస్తా ఎఱ్ఱని మ౦కెన్నలయ్యాయి. క్లే సిద్దం.

     
      "ఇప్పుడు వినాయకుడిని ఎలా చేయాలో చూపిస్తాను." అంటూ విజయ కొంత క్లే తీసుకుని మూడు బంతుల్లా గుండ్రంగా చేయడం మొదలెట్టారు. మేం కూడా తనలాగే చేశాం. సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ వినాయకుడిని కూడా తనెలా చేస్తే అలా చేస్తూ ఓ అరగంటయ్యాక తయారయిన వినాయకులను చూస్తే ఒక వినాయకుడు కొంచం జెట్లాగ్ తో తూలుతుంటే, మరో వినాయకుడు ఎక్సర్సైజ్ చేసి మరీ సన్నగా తయారయ్యాడు. క్లేతో మళ్ళీ మళ్ళీ చేసి చివరకు సరిగ్గా వచ్చేలా చేశాం. ఇక తరువాత కార్యక్రమ౦ పిల్లలతో ప్రతిమ చేయించడం.
   
      ప్రపంచం ఎంత ముందుకు పోతున్నా మా వాళ్లది మరీ సనాతన వ్యవహారం లెండి. ఇమెయిల్ కి సమాధానం వుండదు. ఒక్కరికీ ఫోన్ చేసి "అమ్మా ఫలానా టైం కి బొమ్మలు చేస్తున్నాం. పిల్లల్ని పంపండి" అని బతిమలాడుకుని ఓ శనివారం ఉదయం పదిగంటలకు వాళ్ళను పంపించేలా ఒప్పించాం. ముహూర్తం అదీ చూసుకుని ("దీనికి కూడా ముహూర్తమా" అని ఆశ్చర్యపోకండీ. ముప్పై మంది పిల్లలకు కుదరాలంటే ముహూర్తబలం ఘాట్టిగా వుండాలిగా) ఓ శనివారం ఉదయం పదిగంటలకు అందరం ఒక ఇంటికి కలుద్దామనుకున్నాం.

పిల్లలు,సహాయం చేస్తామన్న పెద్దలు ఉదయాన్నేవచ్చేశారు. పిల్లలతో విఘ్నేశ్వర శ్లోకం చెప్పి౦చి, వారికి వినాయకుడి కథ చెప్పి  బొమ్మలు చేయడం మొదలు పెట్టా౦.
"ఆంటీ, నా చెవులు పెద్దవిగా వున్నాయ్ సరిపోతాయా?"
"ఎంత పెద్దగా వుంటే మీ అమ్మ మాట అంత బాగా వినపడుతుంది నిఖిల్, ఫరవాలేదులే అలాగే పెట్టై"
"ఇదేమిట్రా శ్రీకర్ నీ వినాయకుడి చెవులు చేతులమీద వాలిపోయాయ్. కొంచెం పైకి పెట్టు"
"యజ్ఞా, నీ వినాయకుడి తొండం పాములాగా సన్నగా వుంది, బాగా లావుగా చేయి"
"నవీన్, నీ వినాయకుడు జాగింగ్ చేసినట్లున్నాడు, కాళ్ళు ఇంకొంచెం లావుగా వుండాలి"
"కాళ్ళు రెండు కూర్చున్నట్లుగా పాదాలు ఒకదానిమీద ఒకటి ఉండాలి నవ్యా. నువ్వేమిటి ఇలా పెట్టావ్?"
"మా కీర్తన ఇలాగే కూర్చుంటుంది ఆంటీ".
ప్రతిమ చేయడం పూర్తిచేసిన పిల్లలు వారి పేరు వ్రాసున్న ప్లేట్ లో ఆ బొమ్మను పెట్టి ఇంటికి వెళ్ళిపోయారు.
"ఎలుక చేయడం మర్చిపోయాం, ఇప్పుడెలా? పిల్లలు కూడా వెళ్ళిపోయారు."
"కంగారేం లేదు. మనం చేసేద్దాం" అంటూ ముప్ఫై ఎలుకలు చేసేశాం.
రంగులు వేయాలంటే ఓ రెండువారాలు ఆరాలి. ప్రతిమలన్నీ తీసుకుని వెళ్ళి గరాజ్ లో ఆరపెట్టాం.

వినాయకులకు రంగులు వేయడానికి పిల్లలకు బదులుగా పెద్దవాళ్ళం  వేద్దామనుకున్నాం. ఓ సెలవురోజు సాయంత్రం అందరం కలిశాము. బ్రష్ లతో రంగులు వేస్తూ "చిన్నప్పుడెప్పుడో ఇలా బ్రష్షులు పట్టుకున్నాం, మళ్ళీ ఇన్నాళ్ళకు...." అంటూ ముచ్చట పడిపోయారు కొందరు.
"మా వినాయకుడి కీరీటం చూడండి." మురిసిపోయిందో ఆవిడ.
"మీ వినాయకుడు నగలు మెరిసిపోతున్నాయ్, వంకీలు కూడా పెట్టారా....నేనూ అలాగే పెడతాను"
"నీలవేణి గారు హారానికి పచ్చలు, కెంపులు పొదిగారు చూశారా?"
"ఈ అయిడియా బావుంది. నేను కిరీటానికి కూడా పెడతాను"
"మీరు చెవులకు వేసిన డిజైన్ బావుంది."
"మీరు కళ్ళు బాగా పెట్టారు రాధా."
"కళ్ళే౦ చూశారు, ఐ బ్రోస్ చూడండి, ఎంత చక్కగా పెట్టారో!"
"ఎలుకకు కళ్ళు పెట్టడం మరచిపోకండి."
"మా వినాయకుడు జంధ్యం వేసుకున్నాడు."
"అమ్మాయ్ మీర౦దరూ కలసి ఎంత బాగా చేస్తున్నారు, ఇండియాలో ఎవరూ ఇలా చెయ్యరు. అన్నీ కొనేసుకోవడమే. అమెరికాలో మాకు నచ్చింది ఈ సమైక్యతే" అక్కడికొచ్చిన ఓ పెద్దాయన ప్రశంస. ఆ విధంగా వినాయకులను తయారుచేసి సర్వాలంకార శోభితమైన వినాయకులతో ఈ ఏడాది వినాయక చవితి జరుపుకున్నాం.


చివరగా.....
క్లే తయారుచేస్తూ తాగిన ఫిల్టర్ కాఫీ రుచి అమోఘం.
రంగులు వేస్తున్న సమయంలో చిన్నగా పడుతున్న చినుకుల సవ్వడికి తోడుగా "నగుమోము గనలేని" అంటూ వినిపించిన మధురస్వరానికి అభినందనలు. ఇంతమంది పెద్దలను, పిన్నలను ఆదరించి అతిధి మర్యాదలు చేసిన పెద్ద మనసుకు ధన్యవాదాలు. మొత్తం పనిని భుజాలమీదకు ఎత్తుకుని సంపూర్ణంగా పూర్తిచేసిన ఆ ముగ్గురికీ ప్రత్యేక ధన్యవాదాలు. సున్నండలు, భెల్ పూరి, వేడి వేడి టీ, అన్నింటికీ మించి సజ్జన సాంగత్యం ఆ సాయంత్రానికి అమరత్వం ప్రసాదించాయి.

     నలుగురితో కలసిమెలసి సరదాగా గడపడమే అసలైన పండుగ. అనుకోవడమే తరువాయి ఆచరణలోకి తీసుకువచ్చిన స్నేహితులు, సన్నిహితులు ఇంతమంది చుట్టూ ఉండగా ఈ సౌభాగ్యం ప్రసాదించిన ఆ దేవుణ్ణి ఇవాళ ఏం కోరుకోవాలో తోచలేదు. ఈ సమైక్యతను, అనుబంధాన్ని సర్వదా నిలిచేలా చూడమని మాత్రం వేడుకున్నాను.


Sunday, September 2, 2012

నీ చెలిమి

నా నీకు,

      
 మనిద్దరం ఏకమై ఒకటే లోకమై సహజీవనం మొదలెట్టి ఈ నాటికి సరిగ్గా ఏడాది పూర్తయ్యింది. మురిపాలు, ముచ్చట్లు, మౌనాలు, మోహాలు... ఎన్నెన్ని మధురక్షణాలు మనకు తోడుగా నిశిరాతిరిలో నిదుర కాచాయో కదా! ఎక్కడో  ఆకాశంలో వున్న స్వర్గాన్ని తీసుకొచ్చి నా పాదాలచెంత నిలబెట్టావు. నీదైన లోకానికి నన్ను మహారాణిని చేశావు. నీ సమక్షంలో నాకు యుగాలు సైతం క్షణాలే. నువ్వు నా జీవితంలోకి రాకముందు కూడా సంతోషం వుండేద౦టే ఎంత ఆశ్చర్యంగా వుంటుందో తెలుసా. నీ సమక్షంలో నాకు పగలు, రాత్రి, వేసవి, వెన్నెల ఏమీ గుర్తురావు. నిన్ను నా నుండి దూరం చేయాలని ప్రయత్నించిన నిద్రదేవికి ప్రతిసారి పరాభవమే మిగిల్చావు. 

          ఏ ఝాములోనో అలసటతో రెప్ప వాలిని క్షణం కలవై నన్ను పలుకరిస్తావు. నడిరేయి పరాకుగా ఒత్తిగిలినప్పుడు నువ్వు ఒంటరిగా వున్నావన్న భావన నన్ను నిలువనీయక నిద్రకు దూరం చేసేది. నీ సమక్షంలో నాకు కష్టాలు కలతలు గుర్తే రావెందుకో! నా ఇష్టాలు, సరదాలు, సంతోషాలు అన్నీ నీతో పంచుకోందే నాకు మనసు నిలవదు. కలలే పంచుకున్నామో, కవిత్వమే చెప్పుకున్నామో, కథలు, కబుర్లే రాసుకున్నామో ఎన్నో భావాక్షరాలను ప్రోగుచేసుకున్నాం. నడి వేసవిలో నువ్వు విశ్రమించిన క్షణం నీపై ఎండ వేడి పడకుండా మధురక్షణాల మాలలల్లి పరదాలు కట్టాను. అసురసంధ్య వేళ అక్షరాల పల్లకీలో నిన్ను అలనాడు నన్నలరించిన పల్లెకు తీసుకుపోయాను. ప్రాతః కాలాన పొగమంచు దారుల్లో పరుగులిడే పసినవ్వుల కేరింతలు వినిపించాను. అసలు ఈ ఏడాది మనతో చెలిమి చేసిన క్షణాలు నేల మీద నిలిచాయేమిటి! మనతో పాటు నందనవనంలోనేగా వాటి నివాసం. విడదీయరాని మన బంధాన్ని గుర్తించి నా పేరు పక్కన నీ పేరును చేర్చి పిలిచినప్పుడల్లా ఎంత గర్వంగా వుంటుందని.

       నీకోసం నేనొచ్చిన ప్రతిసారి నువ్వు ఆప్తులతో కబుర్లు చెప్తుంటే నీ సంబరంలో పాలుపంచుకోవడం నాకెంతో ఇష్టమైన విషయం. నిన్ను సంతోషంగా వుంచడానికి నేను పడే కష్టం కూడా ఎంతో ఇష్టంగా ఉంటుందెందుకో! మన పరిచయం పెరిగే కొద్దీ నేను నీకు దగ్గరయ్యేకొద్దీ జీవితానికి అర్ధం తెలిసింది. ఇలాగే వుండాలని ఇదే శాశ్వతం కావాలని కోరుకుంటున్నాను. అన్నీ మనం అనుకున్నట్లు జరిగితే అది జీవితం ఎలా అవుతుంది. కొన్నాళ్ళకు మన బాధ్యతలు మనల్ని విడదీయవచ్చు. బంధాల్లో చిక్కుకుని ఒకరిని ఒకరు మరచిపోయే పరిస్థితి కూడా రావొచ్చు. నీతో నేను పొందిన ఆనందం ఆజన్మాంతమూ గుర్తుండి పోతుంది.

    మన౦ చెప్పే కబుర్ల కోసం క్రమం తప్పక వచ్చే స్నేహితులను చూసి నీకెంత సంతోషంమో నువ్వు చెప్పకనే తెలుసు నాకు! మన స్నేహాన్ని అర్ధం చేసుకుని ప్రోత్సహించిన మిత్రుల౦దరకూ పేరుపేరునా ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను. ఆ సహృదయుల సహకారమే లేకపోతే మన నెయ్యం ఇంతకాలం సాగేది కాదేమో. వారి విలువైన కాలాన్ని వెచ్చించి మనం ఊసులాడేవేళ మనతో ఓ మాట పంచుకున్న మిత్రులందరూ మన ఆప్తబంధువులే. మీ వెనుక మేమున్నామని చెపుతూ అందుకు సాక్ష్యంగా వారి చిహ్నాలను మనకు తోడుగా వుంచిన శ్రేయోభిలాషులకు శతకోటి వందనాలు. మనసో మాటో మనతో పంచుకోవడానికి మోమాటపడి చూపులతోనే పలకరించే సన్నిహితులకు ధన్యవాదాలు.

      ఇంత ఆనందాన్ని నాకు అందించిన
శర్కరీ...  ఏమిచ్చి నీ ఋణం తీర్చుకోగలను? నా తృప్తికోసం మదిలో మెదలిన భావాలను అక్షరాల్లో పొందుపరిచి నీకు బహుమతిగా ఇస్తున్నాను. మన చెలిమి ఇలాగే కలకాలం నిలిచి పోవాలని ఆశిస్తూ...

జ్యోతిర్మయి




Wednesday, August 22, 2012

ఏటొడ్డున నీరెండలో...

      సాయంత్రం నాలుగయింది. వేపచెట్టు నీడ ఇంటిమీద పడుతోంది. వీధి వాకిలి పక్కనున్న చంద్రకాంతలు అందంగా విచ్చుకు౦టున్నాయి. దక్షిణపు గాలికి జాజితీగ వయ్యారంగా ఊగుతోంది.

"బాబాయ్ పొలానికెళ్దామా?" అడిగాను.
"అప్పుడేనా? ఇంకా ఎండ పూర్తిగా తగ్గలేదు. ఓ అరగంటాగి వెళ్ళండి." చెప్పిందమ్మ.
"మాపటెండేలే, సల్లగుంటదొదినా, మరీ ఆల్సెమైతే పొద్దుగూకుద్ది" అ౦టూ బండి కట్టడానికి బయటకు వెళ్ళాడు బాబాయి.

         మొహం కడుక్కుని పౌడర్ రాసుకుని తయరయ్యేప్పటికి పోలీస్టేషన్ వీధిలో వుండే పెద్దత్త, సీనుమామయ్య, వాళ్ళ పిల్లలు విజయ, రాజు వచ్చారు. ఉదయాన్నే అత్తావాళ్ళి౦టికెళ్తే ఇటుకరంగు పోలీస్టేషన్ ముందు నిక్కరు చొక్కా వేసుకున్న పోలీసులు౦టారా, వాళ్ళను గోడ చాటునుండి నక్కి నక్కి చూడాల్సిందే, వాళ్ళక్కాని కనపడ్డామా జైల్లో పెట్టేస్తారు. అసలే అన్నం దగ్గర గొడవ చేసిన విషయం అమ్మ చెప్పేసుంటది కదా. నాన్నకు మాత్రం వాళ్ళను చూస్తే అస్సలు భయం వెయ్యదు. ఎదురుగా పొయ్యి "ఏం వెంకటేశులూ కేసులేమైనా ఉన్నాయా?" అని అడుగుతారు. పోలీసు కూడా నాన్నతో నవ్వుతూ మాట్లాడతాడు. సరే సరే ఆలశ్యం అయిపోతుంది, ముందు పొలానికెళ్ళి అక్కడ కబుర్లు చెప్పుకుందాం.

        బాబాయ్ ఎద్దులబండిని ఇంటిముందుకు తీసుకొచ్చి
"హే..హే డుర్" అంటూ ఎద్దులు బెదరకుండా వాటిని నిమురుతూ నిల్చున్నాడు. పిల్లలం బండి జల్లలో కూర్చున్నాం. బాబాయి ఎద్దుల్ని అదిలిస్తూ నగ మీద కూర్చున్నాడు. బండి గతుకుల్లో పడి ఊగుతూ ముందుకు కదిలింది. నాన్న, మామయ్య వెనుగ్గా నడుస్తూ వస్తున్నారు. 

"రావకిష్ణా ఎప్పుడొచ్చినార?" నీరుకావి పంచె కట్టుకుని కర్ర మేడమీద అడ్డంగా పెట్టి రెండు చేతులూ దానిమీద వేసి ఎదురుగా నడుస్తూ వస్తున్నాయన నాన్నని అడిగాడు.
"పొద్దునొచ్చాం చిన్నాయనా, చిన్నమ్మ బావుందా?" అడిగాడు నాన్న.
"మీ సిన్నమ్మకేమా..బెమ్మాండంగుండాది. పిలకాయల్ని తీసుకుని పొలానికి బోతండారా?" బండిలో వున్న మావైపు చూస్తూ అన్నాడు.
"తాటికాయలు కొట్టిద్దామని తీసకపోతండా౦" నవ్వుతూ చెప్పాడు బాబాయి. అసలు బాబాయి ఏం మాట్లాడినా నవ్వుతూనే మాట్లాడుతాడు.
"మీ నాయన నెల్లాళ్ళనుండీ ఆ తూరుపు గట్టుమీద తాటికాయల్ని ఎవుర్నీ గొట్టనీలా. మీకోసరం దాసిపెట్టుండాడు." అని నాన్నతో చెప్పి, "పెందలాడే ఎనిక్కి రాండి. పొద్దుబోతే పురుగూ, పుట్రా తిరగత౦టయ్" అని బాబాయికి జాగ్రత్త చెప్పాడు.

"అట్నేలే చిన్నాయనా" అంటూ బాబాయి ఎద్దుల్ని అదిలించాడు.
వీధి మలుపు తిరిగి ఎత్తరుగుల ఆది శేషారెడ్డిల్లు దాటగానే బుజం మీద బట్టల మూట పెట్టుకుని చాకలి సుబ్బమ్మ కనిపించింది.
"ఎవురీ పిలకాయల సీతారామా? అంటూ బాబాయిని అడిగింది.
"సూపు కాన్రావడం లేదా యేంది? మా పిలకాయాలే గదా" చెప్పాడు బాబాయి.
"ఒరె ఒరె...కనుక్కోలేక పోతినే, అమ్మాయి బాగా పొడుగైపోయిళ్ళా. ఏం జోతమ్మా బాగుండారా?" అంటూ అడిగింది.
"ఆ" అంటూ తల ఊపాను.
"రావకిష్టయ్యా బావుండా, కోడల్రాలా?" పరామర్శించింది సుబ్బమ్మ.
"వచ్చింది సుబ్బమ్మా, ఇంటిదగ్గరుంది." చెప్పాడు నాన్న.
"పొలానికి బోతండారెట్టా, రవణయ్య మావ పొలంలో సీమసింత కాయలు ఇరగ్గాసుండయ్, పిలకాయలకి నాలుగ్గాయలు గోసీ౦డి" అంటూ బోయింది.

       దాదాపుగా ఊరి చివరికు వచ్చేశాం, చిన్న చిన్న తాటాకు గుడిసెల ముందు పిల్లలు మాత్రమే వెళ్ళగలిగే బుల్లి గుడిసెలు వున్నాయ్.
"అవేంటక్కా?" అడిగాడు తమ్ముడు. 

"పిల్లలాడుకోవడం కోస౦ చిన్న ఇళ్ళు కట్టారు." ఆ ఇళ్ళు చూసి ముచ్చటపడిపోతూ చెప్పాను. విజయ కిసుక్కున నవ్వింది.
"అయ్యాడుకునే బొమ్మరిళ్లు కాదు సురేషా, పందుల కోసం యేస్తారా గుడిసెలు." తమ్ముడి సందేహం తీర్చాడు బాబాయ్.
"నవీన్ వాళ్ళు కుక్కపిల్లను పెంచుకున్నట్లు వీళ్ళు పంది పిల్లల్ని పెంచుకుంటారా బాబాయ్?" అడిగాను. ఈ మాటకు అందరూ నవ్వారు. ఏదో చెప్పారు కాని నవ్వినందుకు అసలే వుక్రోషంగా వున్నానేమో ఏమీ వినపడ్లేదు.

       మాటల్లోనే ఊరు దాటేశా౦. దారి పక్కనంతా చిల్లచెట్లు తప్ప ఇంకేమీ కనిపించడం లేదు. ఓ నాలుగు బర్రెలు మెల్లగా నడుస్తూ వస్తున్నాయ్. అందులో ఒక దానిమీద చొక్కాలేకుండా నిక్కరు మాత్రమే వేసుకుని చేతిలో కర్ర పట్టుకుని "డుర్ డుర్" అని బర్రెల్ని అదిలిస్తూ ఒక 
చిన్నబ్బాయ్ కూర్చునున్నాడు. 

"ఏం కిట్టిగా మేతేడన్నాదొరికినాదిరా?" మామయ్య అడిగాడు.
"దక్షిణప్పొలంలో కాస్త గడ్డి పెరిగుండాదయ్యా. ఆడికే తోలుకుపోయ్యా పసుల్ని." చెప్పాడా అబ్బాయి.
"ఏం కిష్టయ్యా స్కూలికి బోవటంలా?" అడిగాడు నాన్న.
"ఈడా... పలకా బలపం గొనిచ్చి బళ్ళో యేస్తే, ఈడు బడికి బోకుండా రోజంతా పోలాలెంబడి దిరిగి చెర్లో దూకి రౌడిగాళ్ళ సావాసం తగులుకున్నాడని ఈడి నాయన వెంకట్రెడ్డి కాడ పాలేరు పనికి బెట్టినాడు." చెప్పాడు బాబాయ్.
"ఈ పని బడికంటే సుకంగుళ్ళా" అంటూ నవ్వాడు మామయ్య.
కిష్టయ్య పళ్ళన్నీ కనిపించేలా నవ్వి రోడ్డు దిగుతున్న పశువుల్ని పక్కకు మళ్లిస్తూ వెళ్ళిపోయాడు. బండి మట్టిరోడ్డు వదిలి ఇసకదారి పట్టింది. కనుచూపు మేరలో సన్నపాయలాగ యేరు కనిపిస్తోంది.

        "బాబాయ్ ఆపవా ఇ౦క దిగి నడుస్తాం" అంటూ బండి ఆగకుండానే కిందకు దూకేశా౦. పరిగెడుతుంటే ఇసుకలో కాళ్ళు కూరుకుపోతున్నాయ్. "ఎంత వేగంగా వెళ్ళగలరో చూస్తాను" అన్నట్లు ఇసుక మాతో సవాల్ చేస్తోంది. చివరకు మేమే గెలిచాం. చల్లటి నీళ్ళలో నిలబడితే ఇసుక కాలికింద చక్కలిగింతలు పెడుతోంది. ఏటి పక్కన పొలం గట్టుమీద  తాటి చెట్లు నిండుగా 
గెలలతో పొడవుగా నిలబడి వున్నాయి. ఎండాకాలం అవడం వలన ఏటిలో నీళ్ళు తక్కువగా వున్నాయ్. పశువులని విప్పి మేతకోసం వదిలేసి మేమందరం ఏటికడ్డంగా నడిచి తాటిచెట్లదగ్గరకు వెళ్ళాం. 

      బాబాయి తాటినారతో చేసిన బంధం కాళ్ళకు కట్టుకుని, కొడవలి బొడ్లో దోపుకొని , రెండు చేతులతో చెట్టును పట్టుకుని, రెండుకాళ్ళతో మానుమీద ఎగురుతూ చూస్తుండగానే తాటిమోవిపైకి వెళ్ళిపోయాడు. కొడవలి తీసి గెలమీద కొట్టగానే గెలతో సహా కాయలు కింద పడ్డాయి.

        "అమ్మాయ్ ఎనిక్కి రాండి. దూరం జరగాల" అంటూ మామయ్య హెచ్చరిస్తూ కిందపడిన తాటికాయను ఎడం చేత్తోపట్టుకుని కుడిచేత్తో కొడవలితో చెక్కేసి ఇచ్చాడు. ఆకాశంలో చందమామ మూడు ముక్కలై౦దా అన్నట్లు మూడు కళ్ళతో తాటికాయ ఎంత౦దంగా వుందో, తాటిముంజ కింద కదులుతూ నీళ్ళు. "గుడ్డల మీద పోసుకోకుండా తినండి. నీళ్ళు మీదపడితే గుడ్డలు పాడైపోతాయ్" చెప్పాడు బాబాయ్. మామయ్య కాయలు కొట్టిస్తూ వుంటే ఎన్ని కాయలు తిన్నామో లెక్కేలేదు. తమ్ముడికోసం బాబాయి కొడవలితో ము౦జెను పైకి తీసి ఇచ్చాడు. మామయ్య తాటాకు తిరగతిప్పిన గొడుగులా చేస్తే, అందులో కొన్ని ముంజెలను వేసి చివర ముడేసాడు బాబాయ్.

       కాసేపు ఇసకలో ఆడుకున్నాక, "నాన్నా నీళ్ళు కావాలి" అడిగాడు తమ్ముడు. నాన్న ఇసుక తవ్వి చెలం తీశాడు. చూస్తూ వుండగానే అందులో నీళ్ళూరాయి. ఆ నీళ్ళు దోసిలిలో పట్టుకుని తాగితే అచ్చం కొబ్బరి నీళ్ళలా ఎంత తియ్యగా వున్నాయని.

      చూస్తుండగానే ఎండ పూర్తిగా తగ్గిపోయింది. ఆకాశంలో పక్షులు గుంపులు గుంపులుగా ఎగిరిపోతున్నాయి. అమ్మావాళ్ళ కోసం తాటిగెలలు కొన్ని౦టిని బండిలోకి ఎక్కించారు. పంతులుగారికి ఇవ్వడానికి తాటిముంజెల్ను ముంగంలో కట్టి దొరికిన పుల్లతో మట్టిలో గీతలు గీస్తూ ఇంటిదారి పట్టాము.

     అసలు ఎండాకాల౦ అంటేనే తాటిముంజెలు, తాటిముంజల౦టేనే ఎండాకాలం, రెంటినీ విడదీయలేం. తరవాత్తరవాత్త ఎన్ని కొత్త కొత్త కాయలు, పండ్లు తిన్నా ఆ ఏటొడ్డున నీరెండలో తిన్న తాటికాయాల రుచి మాత్రం ఎన్నాళ్ళయినా అలా గుర్తుండిపోయింది.


Wednesday, August 15, 2012

అపురూపమై నిలిచె నా అంతరంగాన...

       అక్టోబర్ నెల కావడంతో మధ్యాహ్నం పదకొండు గంటలైనా చిరు చలిగా వుంది. చెట్లమీది పసుపు, ఎరుపు, నారింజ రంగు ఆకులు గాలికి పల్టీలు కొడుతూ నేలమీద వాలుతున్నాయి. పచ్చటి లాన్ మీద రంగురంగుల ఆకుల సోయగం సంక్రాంతి ముగ్గుల్ని గుర్తుచేస్తు౦ది. రోడ్డు మీద అప్పుడో కారు ఇప్పుడో కారు బద్దకంగా వెళుతున్నాయి. పోస్ట్ మాన్ ఒక్కో ఇంటి దగ్గరా అగి మెయిల్ బాక్స్ లో ఉత్తరాలు, సేల్ పేపర్లు పెడుతున్నాడు. ఉడుత ఒకటి దొరికిన కాయనేదో పట్టుకుని చెట్టు కింద కూర్చుని హడావిడిగా తింటోంది.

        అమ్మ చిట్టితల్లికోసం వాటర్ బాటిల్ తీసుకుని బయటకు వచ్చి తలుపు తాళం వేసింది. ఈలోగా మానస, భారతి కూడా వచ్చి కలిశారు. పిల్లల్ని స్కూల్ నుండి తీసుకు రావడానికి ముగ్గురూ రోజూ కలిసే వెళతారు. ఓ పావుగంట నడిచి 'పాండురోసా' పార్కు దగ్గరకు వచ్చారు. అక్కడినుండి చూస్తే చిట్టితల్లి వాళ్ళ ప్రీస్కూల్ కనిపిస్తోంది.

       చిట్టితల్లి స్కూల్ లో పిల్లలందరూ బయట ఆటస్థలంలో వున్నారు. సైకిల్ తొక్కుతూ, జారుడుబల్ల మీద జారుతూ, ఊయల ఊగుతూ, బొమ్మరిల్లు లోపలకు బయటకు ఏదో పనునట్లు తిరుగుతూ, ఇసుకలో ఆడుకుంటూ తోటలో తిరిగే సీతాకోక చిలుకల్లా ముద్దుగా వున్నారు పిల్లలు. ఈలోగా టీచర్ పిలిచినట్లున్నారు, ఆడుతున్నవన్నీ వాటి వాటి స్థానాల్లో పెట్టేసి స్కూల్ లోపలకు వెళ్ళడానికి తలుపు దగ్గర వరుసగా నిలబడ్డారు.

        అమ్మావాళ్ళు స్కూల్ దగ్గరకు వెళ్ళేసరికి పిల్లలు కూడా ఇంటికి వెళ్ళడానికి తయారుగా బాక్ పాక్ భుజానికి తగిలించుకుని, చేతిలో రంగులు వేసిన పెద్ద పేపర్ పట్టుకుని వున్నారు. అమ్మను చూడగానే చిట్టితల్లి మొహం దివిటీలా వెలిగిపోయింది. మిస్ టోనీకి థాంక్స్ చెప్పి సంతకం చేస్తున్న అమ్మచేయి పట్టుకు౦ది చిట్టితల్లి. అందరూ బయటకు వచ్చి ఇంటిదారి పట్టారు.

చిట్టితల్లి చేతిలోని ఆర్ట్ చూస్తూ, "ఏంటి నాన్నా ఇది?" అడిగింది అమ్మ.
"ఇది చెట్టు, ఇవి ఆకులు" పేపర్ మీద రంగులను చూపిస్తూ చెప్పింది.
"వావ్ చాలా బావుంది" మెచ్చుకుంది అమ్మ.


      అమ్మ మెచ్చుకోవడంతో, చిన్ని మోహంలో సంతోషం పెయింటింగ్ రంగులతో పోటీ పడుతోంది. చిట్టితల్లి స్నేహితులు ముందుగా పరిగెత్తడం చూసి చిట్టితల్లికూడా ఆ పెయింటింగ్  అమ్మకిచ్చి వాళ్ళతోపాటు పరిగెత్తింది. అపార్ట్మెంట్ దగ్గరకు రాగానే సాయంత్రం మళ్ళీ పార్కులో కలిసే ఒప్పందం మీద పిల్లలు ఎవరింటికి వాళ్ళు వెళ్లారు. 

"అమ్మలూ రెస్ట్ రూం లోకి వెళ్ళి చేతులు కడుక్కుని రామ్మా అన్నం పెడతాను" తాళం తీసి లోపలకు వస్తూ చెప్పింది అమ్మ. బాక్ పాక్ పక్కన పెట్టి వెళ్ళి అమ్మ చెప్పినట్లుగానే చేసింది. ఈలోగా అమ్మ అన్నంలో నెయ్యి వేసి మామిడికాయ పప్పు కలిపి తెచ్చింది. కబుర్లు చెపుతూ చిట్టితల్లికి అన్నం తినిపించింది అమ్మ. అన్నం తినగానే సోఫాలో అమ్మ పక్కన కూర్చుని టివిలో 'లిటిల్ బేర్' చూడడం అలవాటు చిట్టితల్లికి. ఆ రోజు కూడా అలాగే కూర్చుని అమ్మ ఛానల్ మారుస్తు౦టే హఠాత్తుగా ఏదో గుర్తొచ్చిన దాన్లా వెళ్ళి బాక్ పాక్ దగ్గరకు వెళ్లింది చిట్టితల్లి.

"అమ్మా ఇవాళ నేతన్ బర్త్ డే"
"అలాగా..ఏం చేశారు నాన్నా?" అడిగింది అమ్మ.
"పిన్యాటా తెచ్చారు. మేమందరం ఒక కర్ర తీసుకుని దాన్ని ఓపెన్ అయ్యేదాకా కొట్టాం" సంతోషంగా చెప్పింది చిట్టితల్లి. అమ్మకు అర్ధం కాలేదు.
"పిన్యాటా అంటే ఏంటి నాన్నా?"
"అది డా౦కీ అమ్మా. పైన కట్టేశారు. మేమందరమూ టర్న్స్ తీసుకుని ఒక్కోసారి కొట్టాం. అది పగిలిపోయి బోలెడు చాక్లెట్స్ కిందపడ్డాయి. అప్పుడు అందరం ఆ చాక్లెట్స్ తీసుకున్నాం." అమ్మకు అర్ధమయ్యేలా వివరించింది చిట్టితల్లి.
"ఎందుకలా చేశారు?"
"బర్త్ డేకి అలాగే చేస్తారు" అమెరికాలో తను చూసిన మొదటి బర్త్ డే అదే అయినా ఏదో పే...ద్ద తెలిసిన దానిలా అమ్మకు చెప్పింది. తను తీసుకొచ్చినవాటిని బాక్ పాక్ లోంచి తీసి అమ్మ దగ్గరకు వచ్చి౦ది.

"అమ్మా ఇది నీకోసం" అంటూ ఓ పచ్చని తళుకుల ప్లాస్టిక్ గాజు, "నాన్న కోసం" అని ఓ సెంట్(కాయిన్) అమ్మ చేతిలో పెట్టింది పెట్టింది. చుట్టూ చాక్లెట్స్ ఊరిస్తున్నా నాలుగేళ్ళుకూడా లేని పాప అమ్మా నాన్న కోసం అంటూ ప్రేమతో వెతికిన కానుకలు చూశాక ఆ క్షణం అమ్మ కళ్ళలో మెరిసిన భావాన్ని వర్ణించడానికి భాష సరిపోదేమో..

అమ్మమ్మ లక్ష్మీదేవి ఉంగరంతో పాటు 
వాటిని కూడా డబ్బాలో పెట్టి, భద్రంగా లాకర్ లో దాచిపెట్టింది అమ్మ


Tuesday, July 17, 2012

సరిగ్గా ఎనిమిది గంటలకు....

"అందరూ గుర్తు పెట్టుకోండి.... మిగిలిన విషయాలు అక్కడే మాట్లాడుకుందాం."

        *               *                  * 

       అనుకున్న సమయం అయింది. దాదాపుగా అ౦దరూ వచ్చారు. కొందరు కారు డిక్కీలోని వస్తువులు జాగ్రత్తగా తీసి కింద పెడుతున్నారు. చుట్టుపక్కల అంతా నిశ్శబ్దంగా వుంది. గాలి కూడా స్థంబించి౦దేమో ఎక్కడా ఒక్క ఆకు కూడా కదలడంలేదు. పేరు తెలియని పక్షి ఒకటి కీచుగా అరుస్తూ ఎగిరిపోయింది.


"మన వాళ్ళ౦దరూ వచ్చినట్లేనా?" అడిగాడు సూర్యం.
"ఆ అంతా వచ్చేశారు..ఏం చెయ్యాలో చెప్పు" తొందర పెట్టాడు రవి.
"సరే...ప్లాన్ చెప్తాను, జాగ్రత్తగా వినండి. మనం మొత్తం ఇరవై రెండుమందిమి, పదకొండు మందిమి ఇటువైపు, ఇంకో పదకొండు మందిమి అటువైపు వెళ్తే హోల్ ఏరియా కవర్ చెయ్యొచ్చు. ఏమంటారు?" సమాధానం కోసం ఆగాడు వెంకటేష్. 


"ఏం రిస్క్ లేదుగా?" అడిగింది ఝాన్సీ.
"రిస్కా...రిస్క్ లేకుండా యే పనీ ఉండదు. రిస్క్ గురించి అలోచిస్తే అసలేమీ చెయ్యలేం.... ఇదుగో రాఘవ రెడ్డీ నువ్విది పట్టుకుని ముందు నడువ్, ఎవరూ రాకుండా చూస్తుండు, కాస్త జాగ్రత్తగా వుండాలి, కొంచెం కూడా తేడా రాకూడదు." చెప్పాడు శేషాచలం.
"భాస్కర్, చూసేవాళ్ళ కనుమానం రాకుండా, దీన్ని అడ్డం పెట్టుకుని నువ్వు ముందు నడువు. జాగ్రత్త, హఠాత్తుగా ఎవరైనా ఎదుట్నుండి రావచ్చు. తేడా వస్తే ఎముక మిగలదు. "గ్లవ్స్ తెచ్చాను, తాలా రెండు తీస్కోండి." అంటూ అందరికీ ఇచ్చాడు సత్యన్నారాయణ.


"ఇప్పుడీ గ్లవ్స్ అవసరమా?" అడిగాడు శంకర్.
"ఇటుబోయి ఎటొస్తుందో మన జాగ్రత్తలో మనం ఉంటే మంచిది." అంటూ వెంకటేష్ డిక్కీలో వున్న సంచిలోవి తీసి, "ఇవి కూడా తలా ఒకటి తీస్కోండి. వీటిని వాడడం తెలుసుగా?" అందర్నీ ఉద్దేశించి అడిగాడు.
సంచిలోంచి ఒకటి తీసి అటూ ఇటూ తిప్పి పరీక్షగా చూస్తూ "అబ్బో చాలా పొడవుగా వున్నాయే, వీటిని వాడే పని పడ్తుంద౦టావా?" అడిగాడు మల్లేష్.
" అవసరమవుతుందా? అంటే ఇప్పుడే ఎలా తెలుస్తుంది మల్లేష్, అవసరమైతే మాత్రం తప్పకుండా వాడాల్సిందే." చెప్పాడు సూర్యం.
"ఈ సంచులు తీస్కుని దొరికినివాటిని దొరికినట్లుగా వీటిలో వేసి మూటకట్టండి. పనయ్యాక అందరం ఇక్కడే కలుస్తాంగా వీటిని ఎలా పంచుకోవాలో అప్పుడు చూద్దాం. ఆ..సరిగ్గా పన్నెండు గంటలకల్లా అందరం ఇక్కడే కలుద్దాం."

"బ్రదర్, ఒక్కసారి ఆ సీసా ఇవ్వు వెళ్ళడానికి కాస్త ..." అంటూ నవ్వాడు మహేష్.
"ఆ....ఇప్పుడే ఖాళీ జేస్తే వెళ్ళడానికి కష్టం, తిరిగొచ్చేదాకా ఆగాల్సిందే" సీసాలున్న డబ్బా మూత వేస్తూ చెప్పాడు వెంకట్.

              *               *                  *

    వాళ్ళ౦దరూ అలా రెండు గ్రూపులుగా విడిపోయారు. అందరూ ఒకే దగ్గర నడిస్తే ప్రమాదమని ఒకళ్ళకొకళ్ళు కూతవేటు దూరంలో వెళ్ళేలా సంజ్ఞలు చేసుకుని 
ఇద్దరు ముగ్గురూ కలసి ఒక గుంపుగా నడవడం మొదలుపెట్టారు.  

"మనం శ్రమ పడ్డమే కాని ఇక్కడేవీ దొరికేలా లేవే?" వెంకట్.
"అదిగో అక్కడ చూడు ఏదో మెరుస్తూ...." బాగా కిందకు వంగి చెట్టు మొదలు వైపు చూస్తూ చెప్పాడు మాధవ్.
"మనక్కావల్సిందదే." వేణు మొహం వెలిగిపోయింది.
"ఆ పక్కన ఇంకో రెండు కూడా వున్నాయి" కొమ్మలు తప్పి౦చాడు వెంకట్.
"ఇంకొంచెం ముందుకు...జాగ్రత్త, అమ్మయ్య దొరికిందా...ఇదిగో ఈ మూటలో వెయ్యి" సంచి తెరచి పట్టుకున్నాడు వేణు.

  
         *               *                  *
"ఇక్కడెవరో వున్నట్లున్నారు" కాల్చిపారేసిన సిగెరెట్ పీకను అనుమానంగా చూస్తూ చెప్పాడు సూర్యం."
"అటువైపు వెళ్ళకండి, ఏదో కారు వస్తున్నట్లుంది. లైట్లు కనిపిస్తున్నాయి." చిన్న గొంతుతో హెచ్చరించాడు ముందు నడుస్తున్న భాస్కర్.
"ఎందుకైనా మంచిది నేను ఇటు నడుస్తాను. మీరు ఆ చెట్లచాటుగా రండి." అన్నాడు రాఘవ రెడ్డి
"ఇక్కడేం దొరకవనుకున్నాం గాని, చాలానే ఉన్నాయే, అప్పుడే సగం సంచి నిండిది." సంచిలోవి జారిపోకుండా మూతి బిగించి పట్టుకుని నడుస్తున్నాడు మోహన్.
"ఒక్కోటి కనిపిస్తూ వుంటే ఎంత ఆనందంగా ఉందో మాటల్లో చెప్పలేక పోతున్నాను." మోహన్ తో చెప్పింది ధరణి.
"ఫైవ్ స్టార్ చాక్లెట్ తిన్నట్లుగానా?" ఉడికించాడు మోహన్.
"ఎప్పుడూ తిండేనా ..." అంటూ నవ్వింది.

         *               *                  *

"మన వెనుకున్న కుర్రాళ్ళు కనిపించడంలా" కీచుగా అరిచింది వాణి.
అందరూ ఒక్కసారిగా ఆగిపోయ్యారు. వెనుక చెట్లు తప్ప ఇంకేమీ కనిపించడం లేదు. మూట నిండగానే ఎవరికీ చెప్పకుండా ఎటైనా వెళ్ళిపోయుంటారా? లేక వారికేమైనా ప్రమాదం జరిగిందా? ఎవరి ఆలోచనలో వాళ్ళున్నారు. "ఆ చెట్టుదాటే వరకు మా వెనుకే ఉన్నారు?" నిశ్శబ్దాన్ని భగ్నం చేశాడు రవి. "నేనెళ్ళి చూసొస్తాను, మీరు ఇక్కడే ఉండండి." అంటూ వచ్చిన దారిలో వెనక్కి వెళ్లాడు వేణు. ఓ ఐదు నిముషాల తరువాత ముగ్గురూ దూరంగా వస్తూ కనిపించారు. ఈలోగా రెండొవ గ్రూప్ లో వున్న ఓ ఇద్దరు పెద్దమూటతో ఎదురొచ్చారు.

"ఇంతన్యాయం పనికి రాదు, ఎవరి ఏరియా వాళ్ళదే మీరిటు రాకూడదు" అవేశపడింది ధరణి.
"మనలో మనం గొడవలు పెట్టుకోకూడదు, ఇలాంటివి కొంచెం చూసీ చూడనట్టు పోవాలి" సర్ది చెప్పాడు నరసింహం."
"అదేం కుదరదు" అంటూ అభ్యంతరం వ్యక్తం చేశాడు మోహన్.
"పోనీ సంచిలోవి ఇచ్చైమా?" అడిగాడు రవి.
"మనమిలా మాట్లాడుకుంటుంటే టైమైపోతోంది. త్వరగా వెనక్కి పోదాం పదండి" అంటూ హడావిడి పెట్టాడు మల్లేశ్. 

         *               *                  *
"వెళ్ళేప్పుడు ఆ పక్కదారిలో వెళదాం, ఇంకాసిన్ని దొరకొచ్చు" ఆశగా చెప్పాడు సూర్యం. అ౦దరూ వేరేదారి పట్టారు. ఆ దారంతా గడ్డి మొలిచి వుంది. మధ్యలో అక్కడక్కడా చెట్లు. ముందురోజు కురిసిన వర్షం వల్లనేమో నేల కొంచెం తడిగా వుంది.

"ఇక్కడంతా బురద, అడుగుల గుర్తులు పడకుండా నడవండి." హెచ్చరించాడు నరహరి.
"ఆ గ్యాస్ స్టేషన్ లోనుంచి వస్తున్న కార్లో అతను మనల్ని చూసినట్లున్నాడు. ఫోన్లో ఏదో చెప్తున్నాడు చూడండి." కంగారుగా చెప్పింది ఝాన్సీ.
"ఇందాక ఆ పక్కగా వెళ్ళినతను మనల్ని ఫోటోలు తీశాడేమోనని నాకు అనుమానంగా ఉంది." అనుమానంగా చెప్పాడు మోహన్.

    మెల్లగా అందరూ పన్నెండు గంటలకు చెట్టుకిందకు చేరారు. కారు డిక్కీ తెరిచి తలా ఒక సీసా తీసి తాగుతూ, జీడిపప్పులు నములుతున్నారు. ఐదు సంచులకు పైగా సరుకు తెచ్చారు. అందరి మొహాలు సంతోషంతో వెలిగి పోతున్నాయి.
"ఇక్కడేమీ దొరకవనుకున్నాము, బాగానే దొరికాయి." తృప్తిగా నిట్టూర్చాడు మోహన్.
"మళ్ళీ ఎప్పుడు కలవడం?"
"మూడు నెలల తర్వాత కలుద్దాం."
"ఆ ట్రాష్ బాగ్ లన్నీ ట్రంక్ లో పెట్టేయండి, హారిస్ టీటర్ వెనుక ట్రాష్ లో పడేస్తాము" చెప్పాడు వెంకటేష్.

        *               *                  * 

      అదండీ విషయం. మా ఊరు శుభ్రంగా ఉండడం కోసం మా బాధ్యతగా ఏమైనా చెయ్యాలని మా తెలుగు అసోసియేషన్ ఓ రెండు మైళ్ళ రోడ్డును దత్తత తీసుకు౦ది. సంఘ సభ్యులు, స్వచ్చంద కార్యకర్తలు కలసి, రెండేళ్ళ పాటు, మూడునెల్లకోసారి ఈ రోడ్డును శుభ్రం చేస్తామన్నమాట. అందరం సరదాగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, నీలాకాశాన్ని, వెండి మబ్బుల్ని చూస్తూ, చెత్త కనపడితే నిధి కనపడినంతగా సంతోషిస్తూ, ఉత్సాహంగా ఉల్లాసంగా కనపడినవన్నీగ్లవ్స్, ట్రాష్ గ్రాబర్ నుపయోగించి  ఏరి మూట కట్టేసి, చెత్తకుండీలో వేశాం. వేసవి కాలం ఎండ ఇబ్బంది పెట్టిన మాట నిజమే కాని, నలుగురం కలసి పనిచేశాం కదా ఏదో కొంచెం తృప్తిగా అనిపించింది.


Thursday, July 12, 2012

ఆటా జ్ఞాపికలో నా వ్యాసం 'తెలుగు బ్లాగులు'

      అదో అందమైన పల్లెటూరు... భావపరిమళాలు వెదజల్లే అక్షరసుమాలు, కవితా పూరితమైన చల్లని తెమ్మెరలు, పద్యసాహిత్యపు హరితవనాలు, తీర్చిదిద్దిన రంగవల్లుల వంటి రచనలు, పదచాతుర్యంతో కూడిన సంభాషణల తోరణాలు, ఎల్లవేళలా స్వాగతం పలికే వీధి గుమ్మాలతో అక్కడ నిత్య౦ పండుగ శోభ కళకళ్ళాడుతూ సాక్షాత్కరిస్తుంది. అంతర్జాలంలో కనిపించే అద్భుత౦ ఈ తెలుగు బ్లాగు ప్రపంచం.

    సాహిత్యపు విలువలు వలువలు వీడని సామ్రాజ్యం అది. ‘తెలుగుభాష అంతరించి పోతోంద’ని వాపోతున్నవారందరూ ఒక్కసారి అంతర్జాలంలోకి వచ్చి, నిశ్శబ్దంగా అక్కడ తెలుగువారు చేస్తున్న సాహిత్య సేవ చూడండి. కథలు, కవితలు, పద్యాలు, పుస్తకాలు, సినిమాలు, పాటలు, రాజకీయాలు, సమీక్షలు, సమాచారాలు, కబుర్లు, చెణుకులు, ఛలోక్తులు, చిత్రాలు, వంటలు, చిట్కాలు ఇలా ఎన్నో విశేషాల సమాకలనమే ఈ బ్లాగులు. తెలుగు భాష మీద ఆసక్తి వున్న వారు ఉత్సాహంగా పాల్గొని హర్షాతిరేకంతో వ్రాసుకుంటున్న రచనలు, తెలుగు భాషావైభవాన్ని ఎలుగెత్తి చాటుతున్నాయి.

       మనిషికీ మనిషికీ మధ్య పెరిగిన దూరంలో, వంటరితనపు ఎడారి దారులలో వేసవి వడగాల్పుల ధాటికి వేసారిన వారందరికీ ఈ బ్లాగులు చలివేంద్రాలే. మనసులో మాట పదుగురి ముందు నిర్భయంగా చెప్పుకోగలిగిన స్థైర్యాన్ని, కావలసిన ఊరటనీ అందిస్తాయి. సంతోషాన్ని, బాధనీ పంచుకోవడానికి ఓ వేదికలా నిలిచి, పరిష్కారం చూపిస్తాయి. ఒకరి ఆత్మసంఘర్షణ పదుగురికి ఉపయోగపడే జీవిత పాఠమౌతుంది. ఏ ప్రపంచీకరణ వలన మానవ సంబంధాలకు అంతరాయం వాటిల్లిందో, దానినే ఆయుధంగా చేసుకుని, వేరు వేరు పట్టణాలలో, దేశాలలో, ఖండాలలో వు౦టున్న వ్యక్తులతో స్నేహ సంబంధాలు కొనసాగించుకోవడానికి, ఆయా ప్రాంతాలలో నివసిస్తున్న మిత్రులతో విశేషాలు పంచుకోవడానికి ఈ బ్లాగులు ఒక వేదికగా ఉపయోగపడుతున్నాయి.

బ్లాగులు

        ప్రాంతీయ సభలు, సమావేశాల వివరాలు, పుస్తక ప్రదర్శనలు, యాత్రా విశేషాలు, ప్రపంచంలోని వింతలు, విడ్డూరాలు, చూడచక్కని ప్రదేశాలు అన్ని౦టి వివరాలు ఇక్కడ దొరుకుతాయి. ఈ విశేషాల గురించి అంతర్జాలంలో కూడా తెలుసుకునే అవకాశం ఉంది. కానీ, అభిరుచులు కలగలసిన వారు అందించిన వివరాలకు సాటి రావు కదా అవి. పైగా మన సందేహాలకు సమాధానాలు, సూచనలూ దొరికే సౌలభ్యం అక్కడ ఉంటుంది.

      ఈ బ్లాగు ప్రపంచంలో కలుషితమైన కుల రాజకీయాలు, మతోన్మాదాలు లేవనే చెప్పొచ్చు. ఉత్తమ రచన ఎవరు చేసినా సహృదయంతో ప్రోత్సహించేవారే ఎక్కువ శాతం ఉంటారు. ఒక్కోసారి ఈ బ్లాగులోని చర్చలు వ్యక్తిగత దూషణల వరకూ వెళుతుంటాయి కానీ అవి చాలా తక్కువ శాతమని చెప్పొచ్చు. బ్లాగులు మొదలైన కొత్తలో ‘కామెంట్ మోడరేషన్’ లేని కారణంగా, ఈ వ్యాఖ్యల మీద అదుపు వుండేది కాదు. అందువలన ఆ రోజుల్లో ఈ వ్యక్తిగత దూషణలు కొంచెం ఎక్కువ మోదాతులోనే వుండేవని వినికిడి.

     సాధారణంగా బ్లాగు నిర్వహించడానికి blogger.com, wordpress.com లను ఉపయోగిస్తారు. వీటిని వాడడానికి ఎటువంటి సాంకేతిక పరిజ్ఞానం అవసరం లేదు, చాలా సులభంగా కావలసిన రీతిలో బ్లాగును నిర్మించుకోవచ్చు. బ్లాగు పేరు పెట్టడానికి, వ్రాసిన రచన ఏ విభాగానికి సంబంధించిదో తెలుపడానికి, ఏ రోజు, నెల, సంవత్సరం వ్రాశామో నమోదు చేసుకోవడానికి వీలుగా అన్ని సదుపాయాలు ఉంటాయి. రచనలకు అనుబంధ చిత్రాలను ప్రచురించే సౌలభ్యం కూడా వుంటుంది. ఎక్కువ మంది ఆదరించిన రచనలు, కొత్తగా పెట్టిన వ్యాఖ్యలు, వారికున్న ఇతర బ్లాగుల వివరాలు అన్నీ ఒకే దగ్గర చూసే వీలు ఉంటుంది. ఎవరి బ్లాగు వాళ్ళే కాకుండా నచ్చిన ఇతర బ్లాగుల వివరాలు కూడా అదే పేజీలో పొందుపరిచే అవకాశం ఉంటుంది. దీనివల్ల ఇతర బ్లాగర్లు కొత్త రచనలు చేసినప్పుడు ఆ సమాచారం సొంత బ్లాగులో చూసే వీలు వుంటుంది. తమ రచనలను గూగుల్ ప్లస్, ఫేస్ బుక్, ట్విట్టర్, లింక్ డెన్, ఈమెయిలు ద్వారా ఇతరులతో పంచుకునే సౌలభ్యం కూడా ఉంది.

      వివిధ ప్రాంతాలలో నివసిస్తున్న తెలుగు వారు, వారి పరిసరాలలోని ప్రజా జీవన విధానం గురించి వ్రాసిన రచనల వలన సమకాలీన సాహిత్యం అవగతమౌతుంది. బ్లాగులో మాండలిక౦లో వ్రాసిన అనుభవాలు, కథలూ గడచి పోయిన బాల్యాన్ని, ఆనాటి అనుబంధాలను తిరిగి కళ్ళ ముందుకు తీసుకొస్తాయి. కవితలు రాయడమే కాక వాటికి తగిన అందమైన బొమ్మలు వేసి అందించే బ్లాగులు కూడా ఉన్నాయి. ఒక సాధారణ విషయాన్ని అసాధారణ శైలిలోవ్రాయగలిగిన బ్లాగరులు కొందరు తమ రచనలను ఏ పత్రికకూ పంపించక బ్లాగులో పెడుతూ ఉంటారు. ఆ రచనలపై, పాఠకుల తక్షణ స్పందనలే వారి రచనలకు స్ఫూర్తి.

     పుస్తక సమీక్షలు, పుస్తక పరిచయాలు తెలిపే బ్లాగులో వ్రాసిన పుస్తక సమీక్షలను చదివి, చదువవలసిన పుస్తకముల జాబితా తయారు చేసుకోవచ్చు. దీనివలన ఎన్నో మంచి పుస్తకాలు చదివే అవాకాశం ఉంటుంది. ఈ బ్లాగులు రచయతల గురించి, రచనల గురించి విస్తృతమైన సమాచారం అందిస్తున్నాయి. ఒక్క రచయితల గురించే కాకుండా చిత్రకారులు, ప్రాచీన కవులు, శిల్పులు, ఆయా రంగాలలో నిష్ణాతులైన వారి పరిచయాలు కూడా లభ్యమౌతాయి.

     చలనచిత్రాలపై వ్రాసిన సమీక్షలు చదవడం వలన గతంలో చూడలేకపోయిన మంచి సినిమాలు చూసే అవకాశం కలుగుతుంది. నేడు విడుదవుతున్న కొన్ని అసభ్య చిత్రాలపై సమీక్షలను ఎటువంటి పక్షపాతం లేకుండా వ్రాసి బ్లాగులో పెట్టడం గమనార్హం. నేటి చిత్రాలలో అశ్లీలతను ప్రతిఘటి౦చే విషయంలో బ్లాగులలో జరిగే చర్చలు చదివిననాడు, అటువంటి చిత్రాలు నిర్మించడానికి, కనీసం ఊహించడానికి కూడా ఎవరూ సాహసించరేమో అనిపిస్తుంది. నాటి ఆణిముత్యాల నుంచి నేటి ఉర్రూతలూగించే పాటల వరకూ అన్నింటి సాహిత్యం ఈ బ్లాగులో చదవొచ్చు. వేటూరి, జంధ్యాల, ఘంటసాల, సావిత్రి మొదలైన సినీప్రముఖుల అభిమానులు కొందరు వారికోసం బ్లాగులు నిర్వహిస్తున్నారు. ఈ బ్లాగులలో వారి నటజీవితానికే కాక నిజ జీవితానికి సంబంధించిన వివరాలూ, వారి జీవితాలలో వారనుభవించిన అటుపోట్లూ చదివి ‘ఎందరో మహానుభావులు’ అనుకోకుండా ఉండలేము.

     నిశ్చలచిత్రాలకు సంబంధిన బ్లాగుల్లో అందమైన ప్రకృతి దృశ్యాలను, అద్భుతమైన విశేషాలను చూడొచ్చు. విరిసిన పువ్వులు, శోభాయమానమైన సాయంస౦ధ్యలు, నదీనదాలు, గడ్డిపరకపై జారుతున్న చినుకు ముత్యాలు పరవశింపచేస్తే, ఎన్నడో చిన్నతనంలో చూసిన పువ్వు, లేచిగురు మావిడి చెట్టు, చేదభావి హఠాత్తుగా మన ఎదురుగా నిలబడి మనల్ని గతస్మృతుల నేపధ్య౦లోకి తీసుకువెళ్ళి, ఎదలో అనుభూతుల పరిమళాలు నింపుతాయి. పాపికొండల నడుమ సూరీడు, ఝుంటి తేనెలు గ్రోలుచున్న తుమ్మెద, ఆకసాన నీలిమేఘ౦, వెన్నెలతో సయ్యాటలాడే కొబ్బరాకు, గూటిలోంచి తొంగిచూసే గువ్వపిట్ట, సందెవేళ వికసించే సన్నజాజి మనసున మల్లెలు పూయిస్తాయి.

     తెలుగు నేర్చుకోవలనుకునే వారికి, పిల్లలకు తెలుగు నేర్పించేవారికి అవసరమైన సమాచారం బ్లాగులలో దొరుకుతుంది. ఈ విషయంలో ఆయా బ్లాగరుల సహాయసహకారాలు కూడా ఉంటుంది. పిల్లల కథలు, బొమ్మల కథలు, శ్రవణ కథలు, పిల్లల పాటలు ఇలా ఉన్న ప్రత్యేకమైన బ్లాగులు ఉన్నాయి. వేమన శతక౦, సుమతీ శతకం, శ్లోకాలు, నీతి కథలు అన్నీ కూడా ఈ బ్లాగుల్లో దొరుకుతాయి.

తెలుగు భాషా ఉపకరణాలు

      కంప్యూటర్ లో తెలుగు వ్రాయడానికి baraha.com, lekhini.org, telugulipi.net, google.com/transliterate లాంటి ఉపకరణాలు ఎన్నో ఇప్పుడు అందుబాటులో ఉన్నాయి. బ్లాగ్ స్పాట్ లో తెలుగులో రాసే సౌలభ్యం కూడా ఉంది. ఈ ఉపకరణాలు ద్వారా ఇంగ్లీషులో టైప్ చేసిన అక్షరాలను తెలుగులోకి మార్చుకోవచ్చు. ప్రారంభంలో అలవాటులేని కారణంగా తెలుగు టైప్ చేయడం కొంచెం ఇబ్బందిగా అనిపించినా త్వరలోనే సులభంగా టైప్ చెయ్యగలుగుతాము. అయితే ఈ సాఫ్ట్ వేర్ ల వలన ఎదురయ్యే ముఖ్య సమస్య ఏమిటంటే తెలుగు టైపింగ్ లోఅక్షరదోషాలు చాలా ఎక్కువగా కనిపిస్తాయి. భవిష్యత్తులో ఈ సమస్యలులేని ఉపకరణాలు లభ్యమౌతాయని ఆశిద్దాం.

      బ్లాగు, వ్రాయడం చదవడం మూలంగా మంచి చిత్రాలు, పాటలు, సాహిత్యం పరిచయమౌతుంది. బ్లాగులో వ్యక్తిగత అభిప్రాయాలు, అనుభవాలు పంచుకోవడం వలన అవి చదివిన వారికి, మనలాంటి అభిప్రాయాలు కలిగిన వారు చాలా మంది ఉన్నారన్న అవగాహన కలుగుతుంది. తద్వారా ఒకే అభిరుచులు కలిగిన వారు స్నేహితులవడం సర్వసాధారణం. తెలుగు చదవడం కోసం ఆన్ లైన్ పత్రికల మీద ఆధారపడిన వాళ్ళకు ఈ బ్లాగులు ఒక వినూత్న కోణాన్ని చూపిస్తాయి. మొదటిసారి ఈ ప్రపంచంలో అడుగు పెట్టిన వాళ్ళకు ఒక అత్భుత ప్రపంచాన్ని చూస్తున్న భావన రాకమానదు.

వ్యాఖ్యలు

       ఏ పని చేయడానికైనా తగిన ప్రోత్సాహం, సమర్ధవంతంగా చేయగలమన్న ఆత్మవిశ్వాసం కావాలి. మెచ్చుకుంటే పొంగిపోని వాళ్ళు ఉ౦డరేమో...ఈ మెచ్చుకోలు ఔషదంలాగా పనిచేసి వ్రాయడానికి, తద్వారా సృజనాత్మకత పెంచుకోవడానికి తగిన ప్రోత్సాహం ఇస్తుంది. బ్లాగులో వ్రాసిన టపా చదివిన పాఠకులు వ్యాఖ్యల రూపంలో తమ అభిప్రాయాలు వ్యక్తం చేస్తారు. ఈ వ్యాఖ్యలు కొన్ని మనసారా నవ్విస్తాయి, కొన్ని ఆలోచింపచేస్తాయి, మరికొన్ని ఓదార్పునిస్తాయి, ఎక్కువ భాగం ప్రోత్సహిస్తాయి. సామాన్యంగా వ్రాయగలిగిన వారెవరైనా, భాష మీద ఆసక్తి ఉంటే బ్లాగు వ్రాయడం మొదలెట్టాక వ్రాయడంలో నిష్ణాతులవుతారు. అక్కడ లభించే ప్రోత్సాహమటువంటిది. చదివిన వారందరూ వ్యాఖ్య పెట్టాలనేం లేదు, కాని ఎంత మంది బ్లాగు చదువుతున్నారో బ్లాగు నిర్వహించేవారు చూసుకోవడానికి వీలుంటుంది. దానివల్ల తాము వ్రాసిన జాబు ఎక్కువమందికి నచ్చిందో లేదో తెలిసిపోతుంది.

     అంతర్జాలం ఎల్లలు లేని ప్రపంచం కావడం వల్ల ఒక్కొక్కసారి విపరీతమైన వ్యాఖ్యలు ఎదురవుతుంటాయి. విమర్శల ఘాటు మితిమీరుతుంది. అదుపులేని స్వేఛ్ఛ ఎవరికీ మంచిది కాదు. అందుచేత వ్యాఖ్యలని నియంత్రించుకోవడం తప్పనిసరి. వ్యాఖ్యలు రాసేటప్పుడు కూడా సంయమనం పాటించడం మంచిది.

బ్లాగు సంకలినిలు

      కొన్ని వందల సంఖ్యలో వున్న బ్లాగులను ఒకచోట చూపించి, పదుగురికీ తెలియజేసేవే సంకలినులు . ఈ సంకలినుల నిర్వాహకులు, తెలుగు భాషాభిమానంతో వీటిని స్వచ్ఛ౦దంగా నిర్వహించడం అబినందనీయం. ఈ సంకలినుల్లో ప్రధానమైనవి koodali.org, maalika.org, jalleda.com, haaram.com , sankalini.org, telugu.samoohamu.com, blogillu.com. బ్లాగు మొదలుపెట్టినప్పుడు బ్లాగు వివరాలను ఈ సంకలినిలలో నమోదు చేసుకోవాలి. బ్లాగులో ఒక టపా ప్రచురించగానే ఆ సమాచారం సంకలినిలో మొదటి పేజీలో చూపిస్తుంది, అక్కడ ఎప్పటికప్పుడు కొత్త సమాచారం లభ్యమౌతుంది. దాదాపుగా అన్ని సంకలినిలలోనూ బ్లాగులలోని తాజా వ్యాఖ్యలను చూసే సౌలభ్యం ఉంది. దీని వలన పాత టపాలు, చూడలేకపోయిన మంచి టపాల సమాచారం తెలుస్తుంది. కొన్ని సంకలినులు తమ అనుబంధ పత్రికలను కూడా నిర్వహిస్తున్నాయి. సంకలినుల్లో ఆసక్తి ఉన్న అంశాలు చదవడానికి వీలుగా బ్లాగులు, వ్యాఖ్యలు, ఫోటో బ్లాగులు, సినిమాలు, సాంకేతికం, వార్తలు, సాహిత్యం లాంటి విభాగాలు విభజించారు. కొన్ని సంకలినుల్లో ఎక్కువ మంది ఆదరించిన టపాల వివరాలు, ఆసక్తి కరమైన అంశాల వివరాలు కూడా లభ్యమౌతాయి. ఉత్తమ తెలుగు బ్లాగులను 100telugublogs.blogspot.com బ్లాగులో చూడొచ్చు.

    నేటి వేగవంతమైన జీవన సరళిలో చిన్న చిన్న ఆనందాలను, స్పందించే అంశాలను వదిలి ఎండమావుల వెంట పరుగులు పెడుతున్నాం. బాల్యంలో ఆడిన ఆటలు, చదివిన చందమామ కథలు, అమ్మ పెట్టిన గోరుముద్దల మాధుర్యం అన్నీ అక్షరాల్లో దాగి వేచిచూస్తున్నాయి. మన మూలాలను గుర్తుచేసే ఎన్నో విషయాలు పుస్తకాల్లో భద్రపరచి ఉన్నాయి. అశ్లీలత, అసభ్యం పెచ్చుపెరిగి పోతున్నాయని వగచే ముందు మన సంస్కృతి, సాంప్రదాయాలను మరొక్కసారి మననం చేసుకుందాం. నవతరానికి మన సంస్కృతిని పరిచయం చేసి ఉత్తమ విలువలు కాపాడదాం, దానికి చదవడం ఒక్కటే మార్గం.

         చదవు ఒక యోగం, చదవగలగడం ఒక భోగం, బ్లాగు చదవడం అందరికీ మోదం.


ఆటా జ్ఞాపికను చదవడానికి ఇక్కడ నొక్కండి. 

Wednesday, July 4, 2012

కౌముదిలో నా కవిత 'ప్రతిఫలం'

నా కవిత 'కౌముది' ఇంటర్నెట్ మాసపత్రిక 'జూలై' సంచికలో ప్రచురితమైంది.నా కవితను ప్రచురించిన కౌముది సంపాదకులకు బ్లాగ్ముఖంగా ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను.

ప్రతిఫలం 


సందె మబ్బులు
చీకటి మాటుకు తప్పుకుంటున్నై!
వేచియున్న కలువపై
వెన్నెల పరచుకుంటోంది!

మదిలో ఏ మూలో...
నిశ్శబ్దపు ఒంటరి రాత్రి
జ్ఞాపకాల దొంతర కదిలిన చప్పుడు!

అప్పుడెప్పుడో...
'నీకేం కావాలని' కదూ అడిగావ్!
ఏం అడగాలో ...
ఎలా చెప్పాలో... తెలియని రోజులు
ఒక్క నవ్వు నవ్వేసి ఊరుకున్నా!

ఆ తరువాతెప్పుడో ...
'ఏం తెచ్చానో చూడమ'న్నావ్,
మూసిన గుప్పెట్లో విరిసిన మల్లెలు!

వెన్నెల విహారాలు...
జాజిపూల పరిమళాలు!
వలపు సయ్యాటలు...
సరసాల సరాగాలు!

మోయలేని భారంతో...
మనసు కృంగిన రోజు
కొండంత ఓదార్పైనావు!

అనుభవాలు
పాఠాలయ్యాయి!
జీవితం గోదారి పాయలా
నిండుగా సాగిపోతుంది!

అప్పటి నీ ప్రశ్నకు,
ఇప్పటి నా సమాధానం
అదే చిరునవ్వు!

కాలంతో పాటు కలసిపోనీక
నువ్వు కాపాడిన
'నా నవ్వు'కు
ప్రతిఫలంగా నీకు నేనేమివ్వగలను?