Tuesday, February 28, 2012

ప్చ్.. నాకంత అదృష్టమా

      ఝాన్సీ కాఫీ తాగుతూ కిటికీలో నుండి బయటకు చూస్తూ ఉంది. ఉదయం నుండి ఆకాశం మబ్బుపట్టి ఉందేమో వేసవికాలం అయినా ఆరుగంటలకే చీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి. రోడ్డుమీద అప్పుడో కారు ఇప్పుడో కారు వెళుతూ వున్నాయి. రోజూ ఈ సమయానికి వీధిలో ఆడుకునే పిల్లలెవరూ ఆ సమయంలో కనిపించలేదు. ముందుగదిలో లైట్ వేసి కిటికీతెర వేసేసింది ఝాన్సి. భర్త, పిల్లలు సెలవలకు ఇండియా వెళ్ళడంతో ఇల్లంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. ఉద్యోగంలో ఏవో ఇబ్బందుల కారణంగా ఝాన్సీకి వెళ్ళడానికి కుదరక ఆమె అమెరికాలోనే ఉండిపోయింది.
      

      ఆ గదిలో ఒక మూలగా వున్న 'డ్రాగన్ ట్రీ' ఆకులు చివర ఎండిపోయి ఉ౦డడం  గమనించి మగ్ తో నీళ్ళు తీసుకునివచ్చి పోసింది. అలాగే ఇంట్లో ఉన్న మిగతా మొక్కలకు కూడా నీళ్ళు పోసి వాటి ఆకులమీద నీళ్ళు చల్లి, 'ఆఫ్రికన్ వైలెట్' మొక్కకున్న వాడిన పూలను తీసేసింది ఝాన్సి. నిశ్శబ్దంగా ఉన్న ఇంట్లో అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉంటే చెక్క నేల మీద తన అడుగుల చప్పుడు తనకే పెద్దగా వినిపిస్తోంది. ఆ పనవగానే సోఫాలో కూర్చుని టీవీ ఆన్ చేసింది. ఓ పావుగంట చూసిన తరువాత తననెవరో గమనిస్తున్నట్లుగా
అనిపించింది.

       మెల్లగా తల తిప్పి చూస్తే పెరటి వెనుకవైపునున్న కిటికీలన్నీ తెరచివున్నాయి, బయట లీలగా చెట్లు తప్ప ఏమీ కనిపించలేదు. 
ఇంట్లో వాళ్ళతో వెళ్ళకుండా ఒంటరిగా ఉండిపోవాల్సిన పరిస్థితులను తిట్టుకుంటూ లేచి వెళ్ళి అన్ని కిటికీలు వేసి, తెరలు దించి  టివి చూడాలనిపించక బాబు గదిలోకి వెళ్ళి అరమర సర్దడం మొదలు పెట్టింది. అక్కడ పిల్లలిద్దరూ దాచుకున్న 'యూగియో కార్డ్లు',  'కాయిన్ కలెక్షన్' పుస్తకం కనిపించాయి. వాళ్ళ వస్తువులు చూస్తున్న కొద్దీ వాళ్ళ మీద మరీ బెంగగా అనిపించి పాప గదిలో ఉన్న కంప్యూటర్ లో పవర్ ఆన్ చేసి పాటలు పెట్టి౦ది. సర్దడం పూర్తవగానే వాల్యూమ్ బాగా పెంచి వంటగదిలోకి వెళ్ళింది. ఇంటికి మధ్యలో పెద్ద హాలు, హాలుకు ఒక పక్కగా మూడు పడగ్గదులు, రెండో వైపున వంటగది డైనింగ్ హాలు ఉండే ఆ ఇంట్లో వంటగది వరకూ పాటలు వినిపించాలంటే ఎక్కువ వాల్యూమ్ పెట్టక తప్పదు. ఉదయం చేసిన పప్పు, దొండకాయ వేపుడుతో భోజనం చేస్తూ ఉండగా ఫోన్ మోగింది. పాటల శబ్దంలో అవతల వాళ్ళు చెప్పేది వినిపించక, పాప గదిలోకి పరిగెత్తి కంప్యూటర్ పాజ్ లో పెట్టి ఫోన్ చేసిన రాగిణితో ఆ మాట ఈ మాట మాట్లాడుతూ భోజనం ముగించేసరికి ఎనిమిది గంటలయింది.

      కిటికీలూ, తలుపులన్నీ వేసివున్నాయో లేదో మరొక్కసారి చూసి, సెల్ ఫోనూ, మంచినీళ్ళ గ్లాసు తీసుకుని సెక్యూరిటీ అలారం ఆన్ చేసి పడగ్గదిలోకి వెళ్ళింది. గ్లాసు, ఫోన్ మంచం పక్కనే ఉన్న నైట్ స్టాండ్ మీద పెట్టి గది తలుపు గడియవేసి తలుపు ఒకసారి లాగి చూసి౦ది. ఉదయం నుంచి కిటికీ తీయకపోవడం వల్ల ఉక్కగా అనిపించి కిటికీ తీయబోయి ఒంటరిగా ఉన్న విషయం గుర్తొచ్చి ఆ ప్రయత్నం మానుకుని ఫాన్ ఆన్ చేసి మంచం మీద వాలి రాత్రి సగం చదివి ఆపేసిన పుస్తకాన్ని చేతిలోకి తీసుకుంది ఝాన్సి. ఆ నిశ్శబ్దం...ఒంటరితనంలో చదవాలనిపించక పుస్తకా౦ మూసి పక్కన పెట్టింది. హోరున గాలి వీస్తున్నట్లు౦ది, బయటనుండి వింత శబ్దాలు మొదలయ్యాయి. కొంచెం సేపు ఆలకించి మంచం దిగి మెల్లగా కిటికీ దగ్గరకు వచ్చి తెర తొలగించి చూసింది. చీకట్లో పెరట్లో వున్న పెద్ద ఆలివ్ చెట్టు ఊగిపోతూ భయకంరంగా కనిపించింది.   


        అంతవరకూ ఉన్న ఒంటరితనం భయంగా మారింది. ఇలా ఒక్కర్తే ఉండడం ఝాన్సీకి అస్సలు అలవాటు లేదు. అందులోనూ వర్షం రాత్రి, ఇప్పుడు కరంట్ పోతేనో అనుకుని మంచం మీద పడుకుని దుప్పటి కప్పుకుంది. పక్కన ఇంటి వాళ్ళతో కొద్ది పరిచయం ఉన్నా ఏ రాత్రన్నా అవసర౦ పడితే పిలిచేంత చనువు లేదు. పోనీ ఏ స్నేహితులింటికి వెళదామన్నా వర్షం చాలా ఎక్కువగా ఉంది. ఇంతలో ఝాన్సి భయానికి తగ్గట్టుగా కరంట్ పోయింది. గాలికి పెరట్లో చెట్లు ఊగుతున్న శబ్దం భయంకరంగా వినిపిస్తోంది. కిటికి మీద వర్షం పడే శబ్దంకూడా చీకట్లో భయం గొలిపేలా ఉంది. గదిలో ఫాన్ ఆగిపోవడంతో మరీ ఉక్కగా ఉంది. సుమారుగా అరగంట తరువాత కరెంట్ వచ్చింది. ఝాన్సీకి టీవీ చూస్తూ నిద్రపోయే అలవాటు ఉండడంతో టివి రిమోట్ లో స్లీప్ మోడ్ కి టైమర్  పెట్టి టీవీ చూస్తూ పడుకుంది. కాసేపటికి మాగన్నుగా నిద్ర పట్టింది.

"ముత్యమల్లే మెరిసిపోయే మల్లెమొగ్గా
ముట్టుకుంటే ముడుసుకు౦టావ్ అంత సిగ్గా
మబ్బే మసకేసిందిలే  పొగమంచే తెరగా నిలిసి౦దిలే "


      ఉలిక్కిపడి నిద్ర లేచింది ఝాన్సీ. ఒక్కక్షణం తనెక్కడుందో.. ఏమిటో అర్ధం కాలేదు ఆమెకి.
 ఒంటరిగా ఉన్నానన్న విషయం గుర్తురాగానే వెన్నులోంచి వణుకు పుట్టుకొచ్చింది. టైం చూస్తే రాత్రి రెండయింది, ఇంట్లో తనొక్కతే ఉంది. మరి పెద్దగా వినిపిస్తున్న ఆ తెలుగు పాట ఎక్కడినుండి వస్తున్నట్టు? పోనీ బయటెక్కడి నుండో వినిపిస్తు౦దా అనుకుంటే ఇంటి పక్క ఇళ్ళవాళ్ళంతా అమెరికన్లు. వెంటనే ఇండియాలో ఉన్న భర్తకు ఫోన్ చేసింది.

"హలో ఏంట్రా ఈ టై౦లో ఫోన్ చేశావ్? ఇంకా పడుకోలేదా?" అడిగాడు విక్రం.
"పడుకున్నాను. ఇప్పుడే మెలుకువ వచ్చింది."
"ఇప్పుడే బయటకు వెళదామనుకు౦టున్నాం. ఇంతలో నువ్వు ఫోన్ చేశావు" ఝాన్సీ గొంతులోని కంగారు గమనించక చెప్పుకుపోతున్నాడు విక్రం.
"అది కాదు మనింట్లో పెద్దగా పాటలు  వినిపిస్తున్నాయి. నాకు చాలా భయంగా ఉంది."
"పాటాలా? పాటలేంటి?" అయోమయంగా అడిగాడు విక్రం.
"అదే నాకూ అర్ధం కావట్లేదు."
"రాత్రి పాటలు పెట్టి మరచిపోయి నిద్ర పోయుంటావ్."
"నిన్న సాయత్రమెప్పుడో కంప్యూటర్లో పెట్టాను. తరువాత పాజ్ చేశాను. ఎవరూ కదిలించకుండా ఇప్పుడెలా వస్తున్నాయవి?" సందేహంగా వెలిబుచ్చింది ఝాన్సి.
"కంప్యుటర్ దగ్గరకు వెళ్ళి చూడోసారి."
"అమ్మో నాకు భయం. నేను వెళ్ళను."
"సరే పడుకో అయితే ఉదయాన్నే చూడొచ్చు"
"అసలు మీకు కొంచెమన్నా కంగారు లేదు. అర్ధరాత్రి ఇంత పెద్ద శబ్దంతో పాటలు వస్తుంటే 'ఎవరు పెట్టారా?' అని నేను భయంతో చచ్చిపోతుంటే సింపుల్ గా 'పడుకో పొద్దున్న చూడొచ్చని' చెప్తారా" భయంతో పాటు కోపం కూడా తోడయ్యింది.

"మరి ఎలా? పోనీ సాగర్ వాళ్లను పిలుస్తావా వాళ్ళొస్తారు."
"ఒద్దులెండి, అసలేమయిందో తెలియకుండా మరీ అర్ధరాత్రి ఎలా లేపుతాం. ఉదయం దాకా మీరే ఇలా మాట్లాడుతూ ఉండండి" చెప్పింది ఝాన్సి.
"ఏమిటీ! ఉదయం దాకానా? నాకు ఫరవాలేదు కానీ నీకే సమస్య, రేపు నువ్వు వర్క్ కి వెళ్ళాలి కదా. ఒక్కసారి వెళ్ళి చూడు పాటలు ఎక్కడినుండి వస్తున్నాయో, సెక్యురిటీ అలారం ఆన్ చేసే ఉందిగా భయం లేదులే"

        ఈ కబుర్లలోనే ఓ పావుగంట గడిచింది. పాటల శబ్దానికి పక్క వాళ్ళు లేస్తారేమో అని ఒకపక్క ఝాన్సీకి కంగారుగా ఉంది. ఏమైతే అదయిందని వెళ్ళిచూడడానికే నిశ్చయించుకుని సెల్ ఫోన్ లో '911' నొక్కి చేతిలో పట్టుకుంది. అవసరమై టాక్ బటన్ నొక్కితే పోలీస్ స్టేషన్ లో వాళ్ళు లైన్ లోకి వచ్చి ఇక్కడ జరుగుతున్నది మాటల ద్వారా తెలుసుకుంటారని  ఝాన్సి ఉద్దేశం. 

     ఇక్కడ ప్రమాదం జరుగుతుందని తెలిసిన వెంటనే ఐదు నిముషాల్లో పోలీసులొస్తారన్న భరోసాతో "సరే మీరు లైన్ లోనే ఉండండి" అని విక్రం కి చెప్పి 'బహుశా ఇదేనేమో తను చేసే ఆఖరి కాల్' అనుకుంటూ మెల్లగా తలుపు తీసి బయటకు తొంగిచూసింది ఝాన్సి. అనుమాని౦చదగ్గ దృశ్యాలు కాని, భయానక దృశ్యాలు కానీ లేక అంతా మామూలుగా ఉంది. పాటలు పెద్ద శబ్దంతో పాప గదిలోనుండి వినిపిస్తున్నాయి. అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ మెల్లగా పాప గది తలుపు తీసింది. ఏ అగంతకుణ్ణి చూడాల్సివస్తుందో,  ఏ పరిస్థితిని  ఎదుర్కోవలసి వస్తుందో అనుకుంటూ లైట్ వేసింది. ఆశ్చర్యం గదిలో ఎవరూ లేరు కిటికీ కూడా మూసే ఉంది. కంప్యుటర్ నుండి పెద్దగా పాటలు మాత్రం వినిపిస్తున్నాయి. ఆ శబ్దానికి ఫోన్ లో అవతల వాళ్ళు ఏం మాట్లాడుతున్నారో వినపడడం లేదు. కంప్యూటర్ దగ్గరకు వెళ్ళి పాటలు ఆపింది ఝాన్సి.

"ఇక్కడెవరూ లేరు కాని కంప్యుటర్ నుండే పాటలు వస్తున్నాయి." చెప్పింది. ఝాన్సీ తో సరదాగా మాట్లాడుతున్నాడు కాని విక్రంకి కూడా కంగారుగానే ఉంది. "ఎలా వస్తున్నాయి పాటలు ఇంట్లో ఎవరైనా ఉండి ఉంటారా? పోలీసులను పిలవకుండా తప్పు చేస్తున్నామా" ఇలా పరిపరి విధాల ఆలోచిస్తున్నాడు. ఇంతలో ఝాన్సీకి కింద పడి ఉన్న ఫైర్ అలారం కనిపించింది. "ఏమండీ ఇక్కడ ఫైర్ అలారం కింద పడి ఉంది." ఆన్నది.

      జరిగింది అర్ధం అయ్యింది విక్రమ్ కి. "నువ్వు సాయంత్రం పాటలు పాజ్ లో పెట్టానన్నావుగా. ఆ తరువాత ఆ ఫైర్ అలారం కీ బోర్డు మీద పడడంతో పాజ్ లో ఉన్న బటన్ ఆన్ అయి పాటలు వచ్చాయి" చెప్పాడు విక్రం. జరిగిన విషయం అర్ధమై సమస్య ఏమీ లేదని తెలిశాక మనసు తేలికపడింది ఝాన్సీకి. ఈ ఫోన్ హడావిడి వల్ల ఇండియాలో ఉన్నఇంట్లో వాళ్ళందరకూ విషయం తెలిసి అందరూ ఝాన్సీతో మాట్లాడారు. అంతకుముందు వరకు భయం కలిగించిన విషయం కాస్తా సరదాగా మారింది. 

     ఏం జరిగి ఉంటుందో ఆలోచించకుండా ఏవేవో ఊహించుకుని తను భయపడి వాళ్ళను భయపెట్టినందుకు సిగ్గుగా అనిపించిది ఝాన్సీకి. రెండు వారాలుగా ఒంటరిగా ఉంటున్నా, నిన్న సాయంత్రం వాతావరణం, పరిస్థితులు కలిగించిన అనుమానం తనలో భయాన్ని పెంచినట్లుగా గుర్తించింది. అయినా కూడా ఎవరినీ పిలిచి ఇబ్బంది పెట్టకుండా కొంతవరకూ ధైర్యాన్ని ప్రదర్శించి వెళ్ళి చూసినందుకు గర్వంగానూ అనిపించింది ఆమెకు. అలా ఆలోచిస్తూ ఆ తెల్లవారుఝామున నిశ్చింతగా నిద్ర పోయింది ఝాన్సి.

    ఇంతకూ ఆ ధైర్యశాలి ఝాన్సీలక్ష్మి ఎవరో తెలుసా నేనే..ఇప్పుడిలా సరదాగా చెప్తున్నాను కాని ఆ రాత్రి తలుపు తీసేప్పుడు పేపర్లో చదివినవి, టివిలో చూసిన వార్తలన్నీ గిర్రున తిరిగాయి. నా జీవితలో ఆఖరిరోజన్న నిర్ణయానికి కూడా వచ్చేశాను. ఎప్పుడైనా ఈ విషయం గుర్తొచ్చి ఈ మాట మా వారితో అంటే "ప్చ్ నాకంత అదృష్టమా" అని నిట్టూరుస్తూ ఉంటారు. 

Tuesday, February 21, 2012

అమ్మమ్మ గారూ అమెరికా ప్రయాణం

       నాన్నమ్మ, తాతయ్యల మమకారాలను, వారికి వారి మనుమలకూ వుండే భాషా౦తరాలనూ, అమెరికాలో వున్న పిల్లల, పెద్దల సంఘర్షణలను, ఇతివృత్తంగా తీసికుని చేసిన ప్రయత్నమే ఈ 'అమ్మమ్మగారు అమెరికా ప్రయాణం'.

        ఓ అమ్మమ్మగారు అమెరికాలో ఉన్న మనుమరాలిని చూడడానికి వస్తారు. ప్రయాణం గురించిన కబుర్లు మనం అమ్మమ్మ మాటల్లోనే విందాం.
                                                 
అబ్బ ఏం ప్రయాణమే పరమేశ్వరుడు కనిపించాడనుకో"
"అయినా అంత పెద్ద విమానం నడిపేటప్పుడు మంఛి వంట మనిషిని పెట్టుకోనఖ్ఖర్లా"
"ఆ విమానం బాత్రూముల్లో కనీసం మగ్గులన్నా పెట్టలేదేమే. మన రైళ్ళలోనే నయం. చదవేస్తే ఉన్న మతి పోయిందని"

అమ్మమ్మగారు ఏం తెచ్చారో చూడండి. 

"ఆ ఏమి లేవు అవకాయఉసిరికాయనిమ్మకాయచితకాయ తొక్కుటొమాటో పచ్చడిఉప్పుమిరిపకాయలుకాసిని జంతికలు సున్నుడలుఅరిసెలు"

ఇండియా వెళ్లి తమతో గడపడం లేదన్న బాధతో అమ్మమ్మ వేసిన చెణుకులు

ఆ...చూసి నాలుగేళ్ళవలా ఏం గుర్తుపడతార్లేఆ..అ వచ్చినప్పుడు కూడా షాపింగులనీ , చుట్టాలనీగుళ్లనీ, గోపురాలని తిరుగుతూనే వుంటారాయె."

పిల్లలు కోసం పెద్దల ఆరాటం....వారి మధ్య అడ్డుగోడగా నిలిచిన భాష గురించి బాధతో అమ్మమ్మ గారు ఏమన్నారంటే 

"రెండు నెల్లున్నారమ్మా... అయినా అలవాటే అవలా. ఆ శాంతమ్మవాళ్ళాయన ఆ పిల్లల కోసం కళ్ళలో ఒత్తులేసుకుని ఎదురు చూశారంటే నమ్ము. ఒక్కగానొక్క కూతురాయ."
"అందుకే మరి చిన్నప్పట్నుంచి మన భాష నేర్పితే ఈ రోజు ఈ పరిస్థితి రాదుగా. అమ్మమ్మలునాన్నమ్మలు అనుకున్నప్పుడల్లా వీళ్ళని చూడలేరు. చూసినప్పుడన్నా కరువుతీరా కబుర్లు చెప్పుకోవద్దా."

నాటికలో కొత్త పాత్రల ప్రవేశం. వాళ్ళెవరో ఎక్కడికెళ్ళొచ్చారో చూద్దాం.  

 నళిని : కోల్స్ నుంచి 10 డాలర్స్ ఫ్రీ కూపన్ వచ్చిందని వెళ్ళాం. 
రాధిక : ఓ దానికోసం వెళ్ళారా ఏం కొన్నరేమిటి?
నళిని : ఓ 2పిక్చర్ ఫ్రేములురెండు కార్పెట్లు కొన్నాం.
రాధిక : ఏమిటీ 10 డాలర్స్ కే అన్నొచ్చాయా?
కావేరి: కాదులే బావున్నాయని కొన్నా౦.

టీనేజ్ పిల్లలకు పెద్దలకు మధ్య సంఘర్షణ. 

"ఇంట్లో ఏం వండినా" I don't like this" అంటారు. పోనీ ఏం కావాలో చెప్తారా అంటే అదీ లేదూ. ఒక్కోసారి స్కూల్ నుండి రావడం రావడమే "mom we need to go to staples" అని ఒకటే హడావిడి. వీకెండ్ దాకా ఆగమంటే కుదరదేస్టౌ మీద కూర సగంలో ఆపేసి అలా ఎన్ని సార్లు షాపులకి పరిగెత్తానో..."

వాళ్ళ సమస్యలు విని అమ్మమ్మ ......

"అది మీ మనసులలో ఉన్న సంఘర్షణ కావేరీ. మీరు ఊహించుకున్న జీవితం వేరు. ఇక్కడ మీరేదుర్కుంటున్న పరిస్తితులు వేరు. అందుకే అన్ని సుఖాలు అందుబాటులో వున్నా మీకు జీవితం వెలితిగానే అనిపిస్తుంది."
"వాళ్ళకు మన౦ ఇంట్లో చెప్తున్నవి వేరు బయట వాళ్ళు చూస్తున్నవి వేరు. ఈ సంఘర్షణలో వాళ్ళు నలిగిపోతూ వుంటారు. అది అర్ధం చేసికొని మసలుకోమంటున్నా"
  
తెలుగు నేర్చుకోవాలన్న సరదా....రోజుకు పదిగంటలు ఇంగ్లీష్ ప్రంపంచంలో మెలగాల్సిన పరిస్థితులు...ఇక వాళ్ళ తెంగ్లీషు..

"మను: రేపు కూడా యేవో ప్రాక్టీసులున్నైకాని మానేసి వచ్చేశా౦"
అమ్మమ్మ: రేపు మానెయ్యడమేమిట్రా ?
శ్రీకర్: రేపు కాదురా ఇవాళ. ఇ...వా...ళ. వీడు ఈ మధ్యే తెలుగు నేర్చుకు౦టున్నాడు జేజమ్మా?
మను: ఓకే...ఓకే.... ఈవల.

అమ్మమ్మ గారు, పిల్లలకు పెద్దలకు మధ్య సారధ్యం వహించి పెద్దరికంతో సలహాలిస్తారు. అదండీ కథ. 
మొదటి భాగం 
రెండొవ భాగం 

       ఎప్పుడో విన్న కవితను కొంచెం మార్చి ఓ కవిత వ్రాసి ఈ నాటికలో ఒక పాత్రతో చెప్పించాను. కవి/కవయిత్రి అనుమతి తీసుకోవాలంటే ఎక్కడ ఎప్పుడు చదివానో గుర్తులేదు. ఈ నాటికను ఆదరించిన మా ఊరివాళ్ళకు, నాటికలను ప్రోత్సహిస్తున్న మా తెలుగు అసోసియేషన్ కు, స్ఫూర్తిదాయకమైన కవితను వ్రాసిన కవి/కవయిత్రికి బ్లాగ్ముఖంగా ధన్యవాదాలు తెలుపుకు౦టున్నాను. 




Sunday, February 12, 2012

మీ ప్రేమ పరిభాష ఏమిటి?

       “ఏమిటీ...ప్రేమకు భాషా?” సందేహంగా ఉంది కదూ! ఉంటుందనే చెప్తున్నారు డా. గేరి చాప్మన్. ఈ ప్రేమ భాష గురించి వారు వ్రాసిన పుస్తకం “ఫైవ్ లవ్ లా౦గ్వేజస్". ప్రశంస, కబుర్లు, పనిలో పాలుపంచుకోవడం, బహుమతులు, స్పర్శ ఇలా ఐదు భాషల ద్వారా ప్రేమను వ్యక్తం చెయ్యొచ్చ౦టున్నారు ఆ రచయిత.

         ఓ ఇల్లాలు కోపంగా ఉన్నారు. “పాపం ఇంట్లో పని ఎక్కువై౦దేమో! సహాయం చేద్దామని” ఆ ఇంటాయన తనవంతుగా కూరలు తరిగేస్తున్నారు,
అన్నం వార్చేస్తున్నారు. ఇంటా బయటా తనే అయి పనులన్నీ చక్కబెట్టేస్తున్నారు. మార్పేమీ లేకపోగా చిర్రుబుర్రులు మరింత ఎక్కువయ్యాయి. సరదాగా సినిమాకి వెళదామన్నారు. కాంతామణికి చిరాకు తగ్గనే లేదు. “నేనింత సహాయం చేస్తున్నా పట్టించుకోవడంలేదని’ ఆ కాంతునకు కూడా కోపం వచ్చేసింది. తరచి చూడగా తెలిసి౦దేమిటంటే ఆ ఇంతికి తన పెనిమిటి సమక్షమే స్వర్గమట. సినిమాలు, టివీల అంతరాయం లేకుండా రోజూ కాసింత సేపు చక్కగా కబుర్లు చెప్పుకుంటే చాలట. ఇక అప్పట్నుంచీ ఆ ఆర్యుడు రోజులో కొంత సమయం తన అర్ధాంగి కోసమే కేటాయించారు. ఆ ఆలుమగల జీవితం న౦దనవనం.


The 5 Love Languages: The Secret to Love That Lasts [Book]ఓ శ్రీమతి పరాకుగా ఉంటున్నారు, తెగ చిరాకు పడిపోతున్నారు. వంటి౦ట్లో గిన్నెలన్నీ కొత్త శబ్దాలు చేస్తున్నాయ్. శ్రీవారు బాగా అలోచించి ఉప్పాడ చీర పట్టుకొచ్చారు, సినిమాకి షికారుకి తీసుకెళ్ళారు. వంటిట్లో గిన్నెలతో పాటు పెరట్లో వస్తువులూ చప్పుడు చేయడం మొదలుపెట్టాయి. రోజులు గడిచేకొద్దీ అమ్మగారి విసుర్లు అయ్యగారి కసుర్లు ఎక్కువవుతున్నాయి. చల్లని సంసారంలో మంటలు రేగాయి. ‘ఎలా ఆర్పాలా’ అని అరా తీస్తే తెలిసి౦దేమంటే, ఆ శ్రీమతి తన బాధ వెళ్ళబోసుకునే సమయాన సదరు శ్రీవారు సలహాలు గట్రాలు ఇవ్వక “అవునా”, “అయ్యో”, “నిజమే సుమా”లతో సరిపెట్టేస్తే చాలునట పట్టుచీరలూ, వెండిమెట్టెలు లాంటి బహుమతులేమీ అఖ్ఖరలేదట. కథ సుఖాంతం.

        పై ఇద్దరి కథలూ విన్న ఓ పతిదేముడు తన సతీమణి కోపంగా, చిరాకుగా ఉన్న సమయంలో స్నేహితుల సలహాలు పాటించారు. ఏమైందటారా? హ హ..పనిచేయలేదు. ఆ మగనికి ఏం చెయ్యాలో తోచలేదు. తల పట్టుక్కూర్చున్నారు, 'కారణమేమయివుంటుందా?' అని ఆలోచనలతో సతమమైపోయారు. ఎన్నో అష్టకష్టాలకోర్చి తెలుసుకున్నదేమంటే, సదరు సతీమణికి బహుమతులంటే అంటే ఇష్టమట. అది తెలిసిన పతిదేముడు సతీమణి కోసం అప్పుడప్పుడు ఓ మిఠాయి పొట్లం, ఓ మూర పువ్వులు, ఓ పుస్తకం... తీసుకురావడం మొదలు పెట్టాడు. ఇక తరువాతేముందీ వారి జీవింతం ముళ్ళదారి వదిలి పువ్వులనావలో సాగింది.

         ఓ తండ్రి ఇంటికి రావడమే టివి చూస్తున్నాడని కొడుకు మీద ఎగిరిపడ్డాడు. “ఇప్పటివరకూ చదువుకున్నాడు ఇప్పుడే చూస్తున్నాడని” శ్రీమతి చెప్పబోయినా చాల్లే “నీ వల్లే చేడిపోతున్నాడని” శ్రీమతినీ విసుక్కున్నాడు. మొహం ముడుచుకుని పిల్లాడు గదిలోకి, శ్రీమతి పెరట్లోకి వెళ్లారు. ఈ మధ్య ప్రతి రోజూ జరిగే ఇలాంటి విసుర్లకు అర్ధం తెలియక ఆ శ్రీమతి తల్లడిల్లిపోతూంది. ఆ శ్రీవారికి కావలసిందేమిటి? ఎందుకలా కోపంగా ఉంటున్నారు?
         
         ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్న జంట ఓ సంవత్సరం తిరిగేసరికి “అసలు నీలాంటి వాణ్ని చేసుకున్నాను నాకు బుద్దిలేద”ని ఆవిడంటే, “ఆ లేదన్న విషయం ఇప్పటి వరకూ దాస్తావా” అని అతను. ‘ఛీ’ అంటే ‘ఛీఛీ’ అని ‘ఛా’ అంటే ‘ఛాఛా’ అని అనుకున్నారు. వారిద్దరిమధ్య తేడా ఎక్కడొచ్చింది?

        ఈ ప్రేమ భాష భార్యాభర్తలకో, ప్రేమికులకో పరిమితం కాదండోయ్! పిల్లలకు తల్లిదండ్రులకు కూడా వర్తిస్తుంది. పిల్లలు మన మాట వినట్లేదని బాధపడిపోతూ ఉంటాం. అసలు మనం వాళ్ళ భాషలో చెప్తున్నామా? వాళ్లకు కావలసిన ఆసరా మనమిస్తున్నామా?

       ఒకరికి ఒక భాషే ఉంటుందా, ఉంటే తరచు అది మారుతుందా? భార్యా భర్తలిద్దరిదీ ఒకటే భాష అయితే సమస్య ఉండే అవకాశం ఉందా? ఉంటే ఎలా పరిష్కరించుకోవాలి? మన ప్రేమభాష తెలుసుకోవడం ఎలా? ఇలా అనేక విషయాల మీద ఈ పుస్తకంలో చక్కని విశ్లేషణ ఉంది. ప్రతి ఒక్కరూ తప్పక చదవాల్సిన పుస్తకం “ఫైవ్ లవ్ లాంగ్వేజస్”.




Monday, February 6, 2012

తల కళ్ళు

       అక్క బుల్లి డ్రాయింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చుని దీక్షగా బొమ్మ వేసుకుంటుంది. బుజ్జిపండు అక్క దగ్గరకెళ్ళి నిలబడ్డాడు. "కక్కా(మన బుజ్జాయికి అప్పటికి అక్క అనడం రాదు) నువ్వేం చేత్తున్నావ్?" అడిగాడు పండు. "బొమ్మ వేస్తున్నా" తల పైకెత్తకుండానే చెప్పింది అక్క. "ఏం బొమ్మ?" కొంచెం ఒంగి మోకాళ్ళ మీద చేతులు పెట్టుకుని బొమ్మ వైపు చూస్తూ అడిగాడు పండు.  "మన ఫామిలీ బొమ్మ వేస్తున్నా" పేపర్ పైకి పెట్టి ఆనందంగా చూసుకుంటూ చెప్పింది అక్క.

"ఇది ఓలు?" ఒక బొమ్మ మీద వేలు పెట్టి చూపిస్తూ అడిగాడు.

"అది అమ్మ" చెప్పింది అక్క.
"మలి ఇది?"
"నాన్న"
"ఇది కక్క" కాళ్ళ వరకు పొడవు జుట్టున్న బొమ్మను చూపించి ఆనందంగా చెప్పాడు పండు. అక్కను తలచుకుంటేనే పండు మోహంలో సంతోషం తోసుకుని వస్తుంది.
"గుడ్ జాబ్. భలే కనుక్కున్నావే". అక్క మొహం వెలిగిపోయింది. అక్క వేసిన లావుపాటి బెరడు పైన చిన్న బాల్ ఆకారంలో వున్న చెట్టును చూపిస్తూ "ఇది బిల్దింగ్" అన్నాడు పండు.

      అక్కకు అది నచ్చలా. 'నేను ఇంత బాగా చెట్టు వేస్తే బిల్డింగ్ అంటాడా' అనుకుని, "బుజ్జిపండూ నువ్వు బ్లాక్స్ పెట్టుకో" అంది. పండుకి బ్లాక్స్ పెట్టడం అంటే ఎక్కడలేని సరదా. రయ్యిమని పరిగెత్తుతూ మూలనున్న పెద్ద డబ్బాని గది మధ్యకు లాక్కుని వచ్చి మూత తీసి అన్నీ కిందపోశాడు. ఆ శబ్దానికి అక్క రెండు చెవులూ గట్టిగా మూసుకుంది. పెరట్లో మొక్కలకు నీళ్ళు పోస్తున్న అమ్మ ఏం జరిగిందోనని పరిగెత్తుకునొచ్చి౦ది. అమ్మయ్య బ్లాక్స్ శబ్దమే అనుకుని "పండూ ఆడడం అయిపోయాక అన్నీ సర్దేయాలి. ఏం" అని చెప్పింది. "ఓకే అమ్మా" అంటూ బుజ్జిపండు బ్లాక్స్ ఒకదాని మీద ఒకటి పెట్టడం మొదలుపెట్టాడు. 

     "కక్కా కక్కా, లుక్ లుక్" సంతోషంగా చప్పట్లు కొడుతూ పిలిచాడు బుజ్జిపండు. ఓ సారి తలెత్తి చూసి, తమ్ముడి కళా సృష్టికి ఒకి౦త ఆశ్చర్యపడి "వావ్ భలే పెట్టావే, ఇంతకూ ఏంటి పండూ అది?" అని అడిగింది. "ఇది ఏలోపెన్." దాని చుట్టూ ఎగురుతూ బదులిచ్చాడు. కాసేపటికి మళ్ళీ బ్లాక్స్ అటూ ఇటూ మార్చి "కక్కా కక్కా" అని పిలిచాడు. "మెల్లగా తలెత్తి చూసి, "ఇప్పుడే౦ పెట్టావు పండూ" అడిగింది. "కాల్" చెప్పాడు బుజ్జి. "కార్ చాలా బావుంది." అని బొమ్మకి క్రేయాన్ తో రంగులు వేయడం మొదలు పెట్టింది.

     "కక్కా లుక్" మళ్ళీ పిలిచాడు పండు. అక్క చూడలేదు దీక్షగా రంగుల్లో మునిగి పోయింది. దగ్గర కెళ్ళి మొహంలో మొహం పెట్టి "కక్కా కక్కా, చూలు ఏం పెత్తానో" అని బ్లాక్స్ వైపు చూపించాడు. అక్క అయిష్టంగా బొమ్మ మీదనుంచి చూపు మరచి కొంచెం నీరసంగా "గుడ్ జాబ్ పండు" అంది. అక్క మెచ్చుకోగానే పండు ఎగురుకుంటూ బ్లాక్స్ దగ్గరకెళ్ళాడు. ఓ ఐదు నిముషాలాగి "కక్కా లుక్" అన్నాడు. అక్క తలెత్తకుండానే "చూస్తున్నా పండూ" అంది. పండు నమ్మలా "లుక్ ఎత్ మై ఎల్లో తక్" అన్నాడు మళ్ళీ.

    "పండూ నాకు ఫోర్ ఐస్ ఉన్నాయ్. రెండు ఫ్రంట్ రెండు బాక్. నా బాక్ ఐస్ తో చూస్తున్నా" అని వివరించింది అక్క. దానికి సాక్ష్యంగా "నీ ఎల్లో ట్రక్ బావుంది" అని మెచ్చుకుంది కూడా. నిజమే కాబోలనుకున్నాడు పండు. అప్పటినుండి ఎప్పుడైనా అక్కని పిలిచి అక్క తల తిప్పకపోతే "ఓ బాక్ ఐస్ తో చూస్తున్నావా" అనేవాడు పండు. ఓ రెండేళ్ళు అక్క 'తల కళ్ళు' దివ్యంగా పనిచేశాయి. నిజం తెలిసే వరకూ బుజ్జి పండు హాపీస్, అక్క హాపీస్. ఇద్దరూ గొడవ చెయ్యకుండా ఆడుకు౦టున్న౦దుకు అమ్మ కూడా హాపీ.

Wednesday, February 1, 2012

లలలా..లలలా

ఏమైందీ ఈ వేళ
ఎదలో ఈ సందడేల
మిలమిలమిల మేఘమాల
చిటపట చినుకే ఈవేళ!

      ఇంతకూ ఎందుకీ సంతోషం అంటున్నారా....నేనో కథ రాసే సాహసం చేశాను. ఏదో ఓ రోజు కథ రాయాలి, అది పత్రికలో అచ్చవ్వాలనే కోరిక ఇవాళ తీరింది. నా తొలి కథ 'కౌముది' ఇంటర్నెట్ మాసపత్రిక 'ఫిబ్రవరి' సంచికలో ప్రచురితమైంది. నా కథను ప్రచురించిన కౌముది సంపాదకులకు బ్లాగ్ముఖంగా బోలెడు ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను.

కనుల ఎదుటే కలగ నిలిచా
కలలు నిజమై జగం మరిచా
మొదటి సారి మెరుపు చూశా
కడలిలాగే ఉరకలేశా!!
                                       
                           మధురక్షణాలు 

         కారు మలుపు తిరిగి, ఇంటిముందుకు వచ్చింది. పచ్చటి లాన్, ఆ చివరగా బంతిపూలు అందంగా తలలూపుతున్నై. కారు గరాజ్ లో పార్క్ చేసి తలుపు తీసి లోపలికి వచ్చింది కృష్ణ. వాజ్ లోని రోజాపూలు తాజాగా ఆహ్లాదంగా వున్నాయి. గోడమీది బాపుబొమ్మ, టీవీ పక్కగా ఉన్న కొంటె కృష్ణుడు, కుండీలోని మనీ ప్లాంట్ ఇవాళ మరీ అందంగా కనిపిస్తున్నాయ్. సరాసరి బెడ్ రూంలోకి వెళ్లి ఫ్రెష్ అయి తన కిష్టమైన వైట్ స్కర్ట్, పింక్ టాప్ వేసుకు౦ది. అప్పటికి టైం ఆరవుతోంది. “మధు ఇవాళ  ఎప్పుడొస్తాడో” అనుకుంటూ ఫోన్ చేసింది, అవతల నుండి మెస్సేజ్. ఈ లోగా వంట చేద్దామని కిచెన్ లోకి వెళ్లి ‘ఈ వేళ బయట తినేద్దా౦లే’ అనుకుంటూ బయటకు వచ్చింది కృష్ణ.

          సమ్మర్ లాంగ్ ఈవినింగ్, అప్పుడే ఎండ తగ్గుముఖం పడుతోంది. ఉదయం నుండి వెయిట్ చేస్తున్న పిల్లలు సైకిళ్ళు, స్కూటర్ల తో ఒక్కక్కరే బయటకు వస్తున్నారు. క్రిస్టీన్, అమేండా వాకింగ్ కి వెళ్తూ కృష్ణను చూసి విష్ చేశారు.  కుక్క పిల్లతో ఆడుతూ ఉన్న ఎదురింటి జాస్మిన్ ను చూసి పలకరింపుగా నవ్వింది కృష్ణ. ఆ పాప సిగ్గుగా నవ్వి మళ్ళీ ఆటల్లో పడింది. “మూడేళ్ళు౦టాయేమో బొద్దుగా, రింగుల జుట్టుతో ఎంత బావుంటుందో” అనుకుంటూ మొక్కలకు నీళ్ళు పెట్టడానికి పైప్ తీసికుంది. ఈ లోగా సెల్ ఫోన్ మోగింది. 

నెంబరు చూసి “హాయ్ మధూ బయలుదేరావా?” అంది ఉత్సాహ౦గా.
“లేదురా ఇవాళ రిలీజ్ ఉంది లేట్ అవుతుంది, నా కోసం వెయిట్ చెయ్యకు.”
“అదికాదు ఇవాళ...”
“సారీ కృష్ణా, అర్జంట్ పనుంది మళ్ళీ మాట్లాడదాం.” కృష్ణను కట్ చేస్తూ ఫోన్ పెట్టేసాడు మధు. 

          పైప్ కట్టేసి మెల్లగా లోపలికి వెళ్లి సోఫాలో కూర్చుంది. మధ్యాహ్నం ఫోన్ వచ్చి౦దగ్గర్నుండీ మధు కోసం చాలా ఆత్రుతగా ఎదురు చూస్తోంది కృష్ణ. ఏం చెయ్యాలో తోచక టీవీ చూస్తూ, ఎన్నాళ్ళుగానో ఈ విషయం మధుతో ఎలా చెప్పాలో ఈ సాయంత్రం ఎలా గడపాలో అని వేసుకున్న ప్లాన్స్ ఇలా అప్సెట్...అవ్వడం నిరాశగా నిట్టూర్చింది. ఎలాగూ మధు రావడం లేటవుతు౦దిగా అనుకుంటూ ఫ్రిజ్ లో మిగినకూరలు, రెండు చెపాతీలు  తీసి వేడి చేసి ప్లేటులో పెట్టుకుని టేబుల్ దగ్గర కూర్చుంది. పోనీ అమ్మతో మాట్లాడితేనో, అనుకుంటూ ఫోన్ తీసికుంది.

“హలో అమ్మలూ ఏంటి౦త పొద్దున్నే ఫోన్ చేసావ్?”
“ఏం లేదు మధు ఇంకా రాలేదు... అందుకని” విషయం ఎలా చెప్పాలో తెలియక ఏదో చెప్పేసింది.
“సరే, అలాగయితే నాన్న వెళ్ళాక చెయ్. ఈ పూటసలే  పనితెమలడంలా.”
“అలాగేలే” అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది. ఏమీ తినాలనిపించలేదు. బెడ్రూం లోకి వెళ్లి పడుకుని పుస్తకం తెరిచింది ఏవేవో ఆలోచనలు.

                    *              *           *             *

       నిద్రలేమితో  ఎర్రబడిన కళ్ళు బలవంతంగా తెరుస్తూ టైం చూసింది కృష్ణ. “మైగాడ్ అప్పుడే ఎనిమిదయ్యిందా” అనుకుంటూ లేచింది కృష్ణ. మధు పక్కనే గాఢనిద్రలో ఉన్నాడు. అలసిపోయి నిద్రపోతున్న మధు మొహం పసిపిల్లాడిలా కనిపించింది. మెల్లగా చప్పుడు చేయకుండా రెస్ట్ రూమ్ కి వెళ్లి మొహం కడుక్కుని,  సీరియల్ బౌల్ లో పెట్టుకుని ఈవేళ ‘వర్క్ ఫ్రం హోం’ తీసికోవాలనుకుంటూ మెయిల్  ఓపెన్ చేసింది. ఆఫీసులో ఏదో ప్రాబ్లం తప్పనిసరగా వెళ్ళాలని మెయిల్. 'అన్నీ ఒక్కసారే వస్తాయనుకుంటూ' మధు కోసం కొంచం నూడుల్స్ చేసి అతన్ని లేపకు౦డానే ఆఫీసుకి బయలుదేరింది. 

మధ్యాహ్నమవుతు౦డగా మధు ఫోన్ చేసాడు.
“గుడ్ మార్నింగ్ మధూ”
“నన్ను లేపకు౦డానే ఆఫీసుకి వెళ్లిపోయావేం?”
“పాపం రాత్రంతా వర్క్ చేసి వుంటావ్ కదా! ఎందుకులే అని, నువ్వివాళ ఆఫీసుకెళ్ళాలా?”
“ఇంకో గంటలో ఫ్లైట్ ఉంది. డెన్వర్ వెళ్ళాలిగా మరచిపోయావా?”
“అస్సలు గుర్తే లేదు. నువ్వెళ్ళాల్సిందేనా తప్పదా?” దిగులుగా అడిగింది.
“నువ్వలా అంటే నేనసలు వెళ్ళలేను బేబీ. ఇంపార్టెంట్ కాన్ఫరెన్స్ తప్పకు౦డా వెళ్లి తీరాలి ఎంత త్రీ డేస్ లో వచ్చేస్తాగా.”
“ఓకే మరి, నా మీటింగ్ కి టైం అవుతోంది ఫ్లైట్ ల్యాండ్ అవగానే ఫోన్ చేయి.”
“బై బాబీ, ఐ లవ్ యు.”
“బై”

                                *                *             *             * 

        ఆఫీసు లో పని అయ్యేప్పటికి రాత్రయింది.  ఇంటికి వచ్చి ఫ్రెష్ అయి కాఫీ తాగి ఈ విషయం ముందుగా అమ్మకు చెప్పాలనుకుంటూ ఫోన్ చేసింది.

“ఎప్పుడు చేస్తావా అని ఎదురు చూస్తున్నా, నిన్న మళ్ళీ ఫోన్ చెయ్యలేదేం?”
“పడుకు౦డి పోయానమ్మా. ఏంటి కబుర్లు?”
“ఎప్పుడూ ఉండేవే. నిన్న మీ పెద్దమ్మఏం చేసిందో తెలుసా?" అంటూ ఇంట్లో ఏదో గొడవ గురించి చెప్పుకుపోతూ ఉంది. ఆ ప్రవాహం ఓ అరగంటక్కానీ ఆగలేదు.
అంతా అయ్యాక కృష్ణకి ఇ౦కేమీ చెప్పాలనిపించలేదు “నువ్వవన్నీ ఏం మనసులో పెట్టుకోకు. సరే అమ్మా నిద్రొస్తుంది, మళ్ళీ మాట్లాడదా౦!” అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది.
ఉదయం నుండి పొంచి ఉన్న ఒంటరితనం మెల్లగా పక్కకు చేరింది. దాన్ని తరిమేయడానికి ఏవో టీవీ ప్రోగ్రామ్స్ తో కాలక్షేపం చేసి ఆ రాత్రిని దాటించింది.

                                 *           *            *            *
         సాయంత్రం ఇంటి దగ్గరకు రాగానే మధు కార్ చూసి మూడు రోజులుగా దాచుకున్న ఉత్సాహం నిలువెల్లా ఆవరించగా ఒక్క ఉదుటన లోపలికి వచ్చింది. మధు విశ్రాంతిగా సోఫాలో  కూర్చుని లాప్ టాప్ లో ఏవో బ్రౌజ్ చేస్తున్నాడు. 

“అదేంటి అప్పుడే వచ్చేశావ్? రేపు కదా నీ ఫ్లైట్?  అంటూ పక్కన కూర్చుంది.
“నువ్వు వెళ్ళాలా? అని దిగులుగా అడిగావుగా, అందుకే త్వరగా వచ్చేసాను” అన్నాడు దగ్గరకు తీసుకుంటూ.
“నీ కోసం ఎంత ఎదురు చూశానో తెలుసా” అంది మధు గుండెల్లో ఒదిగిపోతూ.
ఈ లోగా ఫోన్ మోగింది. మధు ఫోన్ తీసుకుంటూ నంబర్ చూసాడు. “అన్నయ్య ఫోన్.. నువ్వు త్వరగా ఫ్రెష్ అయిరా డిన్నర్ కి బయటకెళదాం.” అన్నాడు మధు.
“జస్ట్ ఫైవ్ మినిట్స్” హుషారుగా బెడ్ రూంలో దూరింది మధు.
రెడీ  అయి తనకిష్టమైన  'ఎస్టీలాడర్' స్ప్రే  చేసికు౦టు౦డగా కంగారుగా మధు గొంతు వినిపించింది.

“డాక్టర్ గారు ఏమన్నారు?”
******
“కంగారేమీ లేదుగా?”
******
“అమ్మెలా ఉంది?”
******
“మేము వెంటనే వచ్చేస్తాము.”
*****
“అలాగే ఓ గంట తరువాత ఫోన్ చేస్తాను.”

విషయం అర్ధం గాక అయోమయంగా చూస్తూ  “ఏమిటి అత్తయ్యగారికి ఏ౦ అయింది?” అడిగింది కృష్ణ.
“అమ్మకి కాదు నాన్నకి రాత్రి ‘స్ట్రోక్’ వచ్చిందంట డాక్టర్ స్టంట్ వెయ్యాల౦టున్నారట. ఇప్పుడు నాన్న ‘ఐసియు’ లో ఉన్నారట.”
“మరి వెంటనే టికెట్స్ చూడు,  నీకు ఆఫీసులో లీవ్ దొరుకుతుందా?”
“లేదు ఇండియా నుండి వర్క్ చెయ్యొచ్చు.” అంటూ టికెట్స్ చూడడం మొదలుపెట్టాడు.
“ఇప్పుడేమన్నా సర్జరీ చెయ్యాలట్నా? అడిగింది కృష్ణ.
 “అక్కర్లేదట అంత ప్రమాదం ఏమీ లేదన్నారట అన్నాడు మధు”
“మధూ మన గ్రీన్ కార్డు ఇప్పుడు స్టేజి ౩ లో వుంది కదా. మనం ఇప్పుడు వెళ్ళాలంటే అడ్వాన్స్ పెరోల్  తీసికోవాలేమో? సందేహం వెలిబుచ్చింది కృష్ణ.
ఒక్కసారిగా నిస్త్రారణ ఆవహి౦చింది, లాప్ టాప్ మూసి పక్కన పెడుతూ, “నాకా విషయమే గుర్తు రాలేదు. ఇప్పుడెలా? తనలో తాననుకున్నట్లు మెల్లగా అన్నాడు మధు.
“డాక్టర్ గారు ఫరవాలేదన్నారుగా.  పైగా మూడు నెల్ల క్రితం మా మామయ్యక్కూడా  ఇలాగే బాగాలేకపోతే స్టంట్ వేశారుగా, ఇప్పుడు ఆయన ఆరోగ్యంగా ఉన్నారు. రేపుదయం పర్మిషన్ కి అప్లై చేసి వెంటనే వెళదాం. సరేనా” అనునయంగా అంది కృష్ణ.
“అలాగే ఇంక చేసేదేం ఉందీ” అని దిగులుగా కూచున్నాడు.

        మధు ఎంత వద్దన్నా కొంచెం అన్నం కలిపి బలవంతంగా తినిపించింది కృష్ణ. ఆ రాత్రంతా మధు వాళ్ళ నాన్నగారి గురించి, ఆయనతో తనకున్న అనుబంధం గురించి కృష్ణకు చెప్తూనే ఉన్నాడు. పర్మిషన్ కు అప్లై చేస్తే ఓ వారం దాకా రాదని తెలిసింది. ఏం చెయ్యాలో తోచలేదు. అప్పటికీ మధు వాళ్ళ నాన్నగారికి స్టంట్ వెయ్యడం పూర్తయ్యింది. ఆయన మధుతో మాట్లాడి ప్రయాణాన్ని వారించాడు. ఆ తరువాత ఓ వారానికి వాళ్ళ నాన్నగారు ఇంటికి వచ్చాక్కాని మధు మామూలు మనిషి కాలేకపోయాడు.

                             *           *            *            *

శనివారం పొద్దున లేస్తూనే, నాన్న ఆరోగ్యం గురించి కనుక్కుని కిచెన్ లోకి వచ్చాడు మధు.
మధు కిచెన్ టేబుల్ దగ్గర కూచుని మౌనంగా బయటకు చూస్తూ ఉంది.
“ఈ మధ్య కృష్ణ ఎందుకో డల్ గా ఉంటోంది. ఏమై ఉంటుంది?” అనుకుంటూ, “బయటకు వెళ్లి చాలా రోజులై౦ది కృష్ణా, ఎక్కడికైనా వెళదామా?” అడిగాడు మధు.
కృష్ణ లేచి ఫ్రిజ్ లో మిల్క్ కాన్ బయటకు తీస్తూ, “ఎక్కడి కెళదాం?” అంది.
‘స్మోకీస్ కి వెళదాం ఫాల్ కలర్స్ చూడొచ్చు’ అన్నాడు కాఫీ పౌడర్ తీస్తూ...
అలాగే అని అర్ధం వచ్చేలా మౌనంగా తలూపింది.
కృష్ణకు సైట్ సీయింగ్ అంటే చాలా ఇష్టం. ఎప్పుడైనా ‘బయటకు వెళ్దాం’ అంటే ఎగిరి గంతేసేది. “ఒంట్లో బాగాలేదా?” అనడిగాడు కృష్ణ.
“బాగానే ఉంది” అంటూ కళ్ళలో తడి కనపడనీయకునా కాఫీ కలిపే నెపంతో తల వంచుకుంది.
"సరే అయితే నేను స్నాక్స్ అవీ పెడతాను" అంటూ లేచి పాంట్రి తలుపు తెరిచాడు మధు. కావలసినవి ఒక్కటొక్కటే బయటకు తీస్తున్నాడు. అప్పుడు కనిపించింది ప్రీనాటల్స్ డబ్బా, ఆశ్చర్యంగా చేతిలోకి తీసికుని, సాలోచనగా కృష్ణ వైపు చూసాడు. కృష్ణ కిటికీలోంచి సూన్యంలోకి చూస్తూ కనిపించింది. జరిగినదేమిటో మధుకు అర్ధమయ్యింది. మెల్లగా వచ్చి కృష్ణ ఎదురుగా నిలబడి దగ్గరకు తీసికున్నాడు. కృష్ణ కళ్ళలో దాచుకున్న తడి మధు ఎదను తడిపేసింది.

                                   *           *            *            *