Monday, May 28, 2012

ఆకుపచ్చని జ్ఞాపకం

        అమ్మ, నాన్న, నేను, తమ్ముడు అందరం నాయనమ్మ వాళ్ళ ఊరికి వెళుతున్నాం. బస్సు మెయిన్ రోడ్డు వదిలి మట్టి రోడ్డు పట్టిందనడానికి గుర్తుగా ఎర్రటి దుమ్ము పైకి లేచింది. నేనూ, తమ్ముడు బస్సులో వెనుక సీట్లోకి వెళ్లి కూర్చున్నాం. అక్కడైతే రోడ్డుమీద గతుకులు వచ్చినప్పుడల్లా బస్సు ఎత్తెత్తి పడేస్తుంది అది మాకెంత ఇష్టమో. సన్నని ఎర్రటి దారి పక్కనంతా నాగజెముడు, బ్రహ్మజెముడు, కలబంద చెట్లు ఆర్ట్ పీసుల్లా నిలబడి ఉన్నాయ్. అక్కడక్కడా పచ్చగా జీడిమామిడి తోటలు. రెండు మూడు ఊర్లు దాటాక మావూరొచ్చింది.

      బస్సు అలా దిగేమో లేదో "ఏం రామకృష్ణా కోడల్ని, పిలకాయల్ని తీసుకొచ్చినట్టు౦డావే" అడిగారు ఆ విధిలో కొట్టు దగ్గరున్న నాన్న వాళ్ళ బాబాయి. "ఎండాకాలం సెలవలిచ్చారుగా చిన్నాయనా, మిమ్మల్న౦దరినీ చూడాలని వచ్చాం" చెప్పారు నాన్న. "ఏం జయమ్మా బావు౦డావా?" అని అమ్మ నడిగి "మీ నాయన పొద్దుట్నుంచీ మీ కోసం ఎదురుచూస్తా ఉండాడు." అంటూ నాన్నతో చెప్పి విశాలంగా నవ్వాడు ఆ తాతయ్య.

      "ఆక్కడే వున్న ఒక బాబాయి "రేయ్ ఒదిన చేతిలో బాగ్ తీసుకోరా" అని ఓ పదిహేనేళ్ళ అబ్బాయికి పురమాయించాడు.అదేంటో ఆ ఊరంతా చుట్టాలే, ఒకరినొకరు అక్కా, ఒదినా, పిన్నీ, మావా, చిన్నాయనా..అంటూ పిలుచుకుంటారు. అమ్మ వద్దన్నా వినకుండా ఆ అబ్బాయి అమ్మ చేతిలో బాగ్ తీసుకున్నాడు. దారిలో ఎవరెవరో పలుకరిస్తున్నారు కాని, నేను తమ్ముడూ రయ్యిన పరిగెడుతూ నాన్నమ్మ వాళ్ళ వీధి దగ్గరకు వచ్చేశాం. అమ్మ, నాన్న కనిపించిన వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ మెల్లగా నడుస్తూ వెనకెక్కడో వున్నారు.

      రోడ్డు మీదనుండి ఇల్లు చాలా దూరం ఉంటుంది కదా, రోడ్డు చివరగా తాతయ్య వాళ్ళ ఇల్లు, దారికి అటూ ఇటూ బొంత రాళ్ళతో కట్టిన చిన్న గోడ, గోడకు అటూ ఇటూ రోడ్డు పొడవునా ఇళ్ళున్నాయి. ఎప్పట్లానే తాతయ్య భోషాణం పెట్టె పక్కనున్న చెక్కచేతుల కుర్చీలో కూర్చుని 'మేం ఎప్పుడు వస్తామా' అని వీధి వైపు చూస్తూ కనిపించారు. తాతయ్య తెల్ల చొక్కా, పంచె కనిపిస్తున్నాయి, ఇంకొచెం జాగ్రత్తగా చూస్తే తాతయ్య కళ్ళకున్న అద్దాలు కనిపి౦చాయి. మేం ఇంటిదగ్గరకు రాగానే లోపల్నుండి నాయనమ్మ చూసిందేమో హడావిడిగా బయటకు వచ్చింది. కుచ్చిళ్ళు అంచుపట్టి పైకి దోపిన పచ్చచీర, నుదిటిమీద యెర్రని కుంకుమ బొట్టు, 
పాపిట తీసి వెనక్కి దువ్వి జడవాసి చుట్టుకున్నముచ్చటైన ముడి, ముక్కుకి ఐదు రాళ్ళ ముక్కు పుడక, చేతిమీద పచ్చబొట్టుతో వేసిన ముగ్గు, చేతినిండా మట్టిగాజులు, వేసి చుట్టిన ముడి, మొహంలో వెలుగుతూ కనిపించే సంతోషం, ఇదీ నాన్నమ్మ రూపం. 

     "ఏమ్మా కావలి బస్సుకొచ్చారా
ఉదయాన్నే ఒంగోలు బస్సుకొస్తారని చూస్తా ఉండాం" అని నాతో చెప్పి "సుగుణా అమ్మాయోళ్లు వచ్చారు" అని పిన్నికి వినిపించేలా పెద్ద కేక పెట్టింది. ఈ లోగా అమ్మా వాళ్ళు కూడా వచ్చారు.

      నాయనమ్మ కేకకు మా ఇంటికి అటు పక్కనున్న ఇంటిలో ఉన్న పిన్నివాళ్ళు, ఇటు పక్క ఇంటిలో ఉన్న తాతయ్య వాళ్ళు అందరూ బయటకు వచ్చారు. ఇలాగా అమ్మావాళ్ళు వచ్చి వాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నారు. ఇంతలో పిన్ని ఇంట్లోంచి వచ్చింది.

     "రా అక్కా, మంచి ఎండలో బయలుదేర్నారే, కాళ్ళు కడుక్కుందురు గాని 
రండి" అని దొడ్లోకి దారి తీసింది. పిన్నితో మాట్లాడుతూ కాళ్ళు కడుక్కోవడానికి దొడ్లోకి వెళ్లాను. దీర్ఘ చతురస్రాకారంలో ఉన్న తొట్టి నిండా నీళ్ళు నింపి వున్నాయి. మధ్యాహ్నం ఎండ నీళ్ళపై పడి ఎదురుగా ఉన్న గోడమీద కదిలే వృత్తాలు చుడుతూ ఉంది. ఇత్తడి చెంబుతో తొట్లోనుంచి నీళ్ళు తీసుకుని రాళ్ళమీద పరిచిన నల్ల బండపై నిల్చుని కాళ్ళు, చేతులూ, మొహం శుభ్రంగా కడుక్కున్నాను. ఆ నీళ్ళన్నీ బండ కింద గుంటలోకి వెళ్లడం చూస్తుంటే భలే సరదాగా అనిపించేది.

     ఇంతలో బాబాయి వచ్చి "నీ చెట్టుని పలకరించావా జ్యోతీ" అని అడిగాడు. బాదం చెట్టు వైపు చూసి
నేనూ నవ్వాను. నేను పుట్టానని తెలిసిన రోజున తాతయ్య ఆ చెట్టును తీసుకొచ్చినాటారట. అందుకని దాన్ని జ్యోతి చెట్టనో, నా ఫ్రెండ్ అనో పిలుస్తారు. ఆ చెట్టు పచ్చని ఆకులతో ఎంత అందంగా ఉంటుందో...ఆకుల వెనుక అక్కడక్కడా బాదం కాయలు కనిపిస్తున్నాయ్. "జ్యోతీ, ఆ కొమ్మమీద పక్షి గూడు౦ది చూశావా?" అంటూ బాబాయి ఒక కొమ్మను చూపించాడు. 

      ఈలోగా "బయట ఎండగా ఉంది, లోపలకు రండమ్మా" అంటూ నాన్నమ్మ పిలిచింది. లోపలకు వెళ్లి వంటగది గుమ్మానికి రెండు వైపులా వున్న సిమెంట్ తో కట్టిన అరుగుల మీద కూర్చున్నాము. ఆ అరుగుల చివర కొంచెం ఎత్తుగా దిండు పెట్టినట్లు కట్టి ఉంటుంది. ఆ సిమెంట్ సోఫా గమ్మత్తుగా అనిపించేది.

      ఎండలో నుండి లోపలకు రాగానే చీకటిగా అనిపించింది
 కానీ, కాసేపటికి కళ్ళకి అలవాటయి ఇంట్లోవన్నీ స్పష్టంగా కనిపించాయి. నేలంతా చక్కగా అలికి ముగ్గులు వేసి ఉన్నాయి, గోడ మీద అడ్డంగా వేసిన ముగ్గుగీత చాలా అందంగా ఉంది. ఇంటికి మధ్యలో వున్న రెండు స్థంభాలలో ఒక దానిమీద సీసాలో గనిసి గడ్డలోంచి వచ్చిన తీగ  చెక్కమీద పాకి గమ్మత్తుగా ఉంది. గదిలో మూలగా పే....ద్ద కుండ ఉంది. సుమారుగా ఏడు అడుగుల ఎత్తున్న ఆ కుండలో వడ్లు పోసి వుంటాయట, నేనెప్పుడూ అవి చూడలేదు.

      
ఒక అరుగుమీద పిన్ని, ఎర్రచీర కట్టుకుని పైట భుజమ్మీదుగా ముదుకు వేసుకుని, జారుముడితో ఉన్న పక్కింటి బోసినోటి అమ్మమ్మ, రెండో అరుగు మీద నేనూ, తమ్ముడూ, నాయనమ్మ కూర్చున్నాము. ఆకుపచ్చ, తెలుపు గళ్ళ దుప్పటి వాల్చిన నవారు మంచం మీద అమ్మ, నల్ల గీత ఉన్న బులుగు దుప్పటి వాల్చిన మంచం మీద నాన్న, బాబాయి కూర్చున్నారు. రుగుల పైన గోడమీద వరుసగా మా నాన్న స్కూల్ ఫోటో, పెద్దత్త పెళ్ళి ఫోటో, చిన్నగౌను వేసికుని, ఉంగరాల జుట్టుతో అమాయకంగా చూస్తున్న నా ఫోటో, గుఱ్ఱం బొమ్మమీద కూర్చున్న తమ్ముడి ఫోటో, ఇంకా కొన్ని ఫోటోలు...వరుసగా వేలాడదీసి వుంటాయి. నాయనమ్మ ఎప్పట్లానే ఆ వేళ కూడా ఆ ఫొటోలన్నీ నాకూ, తమ్ముడికీ చూపించి అప్పటి సంగతులు చెప్పింది. 

       "బాబాయ్ తాటి చెట్ల దగ్గరకు ఎప్పుడు వెళ్దాం?" ఉత్సాహంగా అడిగాను. "నువ్వెప్పుడంటే అప్పుడేనమ్మా" తెల్లని పళ్ళు కనిపించేలా నవ్వుతూ చెప్పాడు. అసలు బాబాయి ఎప్పుడూ నవ్వుతూనే ఉంటాడు, బాబాయిని కోపంగా ఎప్పుడూ చూడలేదు. ఆ మాట కొస్తే ఆ ఇంట్లో ఎవరినీ కోపంగా చూడలేదు. బాబాయి మాటతో క్వీన్ విక్టోరియా లాగా ఫీల్ అయి "అయితే ఇప్పుడే వెళ్దాం" చెంగున అరుగు మీంచి దూకి చెప్పాను. "ఇప్పుడొద్దులేమ్మా అన్నం తిని కాసేపుబ్బడుకోండి, చల్లబడ్డాక పోదురుగాని" చెప్పారు తాతయ్య. 
అందరూ అలా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కూర్చున్నారు. నేనూ, తమ్ముడూ 'ఎప్పుడెప్పుడు సాయంత్రం అవుతుందా, ఎప్పుడు తోటకెళ్దామా ' అని ఎదురుచూస్తూ కూర్చున్నాము. తాటికాయల కబుర్లు కాస్త చల్లబడ్డాక చెప్పుకుందాం. 

26 comments:

  1. నల్ల గీత ఉన్న బులుగు రంగు దుప్పటీ.. జ్ఞాపకాలు మీకూ సుస్పష్టంగా గుర్తుంటాయన్నమాట! తీపిగురుతుల టపా తీయగా ఉంది ఎప్పటిలాగే. ఈసారి మాండలీకపు కబుర్లు కాస్త తగ్గినట్టున్నాయ్ కదూ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. కొత్తావకాయ గారూ తీపి గురుతులను తలచుకునే కొద్దీ మధురంగా ఉన్నాయి. ఈ కబుర్లు నెల్లూరివి కాదండీ, అందువల్ల మాండలీకంలో వ్రాయలేదు. త్వరలో అవీ వ్రాస్తాను. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  2. మా ఊరి పేరు బొబ్బర్లంక చిన్నప్పుడు ఆ పేరు అంటేనే ఏదోలా ఉండేది, ఇప్పుడు మీ వ్యాసం చదివాక same మొన్నా ఆమధ్యన మా నాయినమ్మ వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళినప్పుడు ఏవైతే మనోభావాలు అనుభూతులు అక్కడ స్థితి వ్యవహారాలపైన వ్యక్తులపైనా కల్గినవో same ditto ఇక్కడ గమనించటం జరిగింది, almost same కాకుంటే, మీరు ఒక పరి ఎక్కువే ఆస్వాదిన్చున్తారనే అనిపిస్తుంది, ఒక్కొక్కసారేమో నేనే ఎక్కువ ఆస్వాదిన్చుంటాను, ఎందుకంటే నాకు ఇద్దరు మరదలు పిల్లలున్నారు, ఇంకా చిన్నపిల్లలు, అందులో శంక్రంతి, ఇక ముగ్గులు movie లు, మా ఇల్లు రామాలయం (రామ మందిరం) ప్రక్కనే, ఆరామమందిరం తాలుకు కార్యక్రమాలు చూసే బాధ్యత మా నాయనమ్మ ది, ఎంతో సంతోషంగా అనిపించింది మీ వ్యాసం చదివాక, ఇంకో సంగతి ఏమంటే ఆ రోజు సాయంత్రం గుడిలో భజన ఉందని తెలిసి అక్కడ ఉన్నాను, జరిగిన భజనలన్నీతిలో participate చేసాను, వాటిని record చేసాను mobile లో అంత clarity గా record అవ్వలేదు కాను some what better lyrics add చేసి youtube లో slide show present చెయ్యాలని అప్పట్లో అనిపించింది,
    కాని తీరిక లేదు ఓపికా లేదు.
    కానీ div లో upload చేసి అయినా పదిల పరచాలి భజనలను,
    చిన్నప్పుడు ఎవరైనా ,మీ ఊరి పేరు ఏమని అడిగితే చెప్పేందుకు ఇష్టపడని నేను వీటికి "బొబ్బర్లంక భజన్స్ " అని నామకరణం కూడా చేసాను
    అయ్యో comment content cross చేసే లోపే ముగించాలి చాలా thanks అండీ మీ post krishna వంశీ family oriented movie ని తలపించేలా ఉండి ...
    very nice

    thanks a lot

    సాయిరాం
    ?!

    ReplyDelete
    Replies
    1. శివ గారూ మీ వ్యాఖ్య చూసి గాలిలో తేలిపోయాను. చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు కొన్ని పంచుకోవాలని బ్లాగులో పెట్టాను. అ రోజుల్ని తలచుకుంటు౦టే ఎన్నో విషయాలు గుర్తొస్తున్నాయి. నిజంగా నేనేనా అనిపిస్తుంది కూడానూ...
      మీరు భజనలు బ్లాగులో పెట్టండి. వినాలని వుంది. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  3. Replies
    1. ధన్యవాదాలు ఫణీంద్ర గారూ..

      Delete
  4. హ హా...జ్యోతిర్మయి గారూ,
    వేసవి ఎండలో తాటి ముంజెలంత చల్లగా మళ్ళీ మమ్మల్ని నెల్లూరు పరిసరాలకి తీసుకెళ్తున్నారు. అచ్చం ఆ ప్రదేశాలు చూసినట్టే ఉంది. బొంతరాళ్ళన్నారు, ఒంగోలు, నెల్లూరు మధ్యలో నేంటీ నాయినమ్మోళూరు? :)
    గెనిసి గెడ్డ చెట్టూ, బులుగు దుప్పటీ... హ హా అన్నీ నెల్లూరు ట్రేడ్ మార్కులే నండోయ్!

    ReplyDelete
    Replies
    1. చిన్ని ఆశ గారూ దాదాపుగా అక్కడే. అంత ఖచ్చితంగా చెప్పారంటే మీరూ అక్కడివారేనన్నమాట.
      తాటిముంజలు ఏటి ఒడ్డున కూర్చుని తింటే మజా. తరువాతి టపాలో ఆ కబుర్లు కూడా చెప్పుకుందాం. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  5. ఉంగరాల జుట్టుతో అమాయకంగా చూస్తున్న నా ఫోటో......ఎంతల్లరి చేసేదానివో మరిచిపోయావా? బాగుందమ్మా!

    ReplyDelete
    Replies
    1. బాబాయి గారూ :)) ధన్యవాదాలు.

      Delete
  6. యెంత బాగా చెప్పారు అండి.కబుర్లు ఒక్క సారి ఆ ఊరికి వెళ్లి వచ్చినట్లు
    అనిపించింది.మా అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊరు కావలి.అరుగులు ఇంటి బయట ఉంటాయి.
    అలాగే మీరు చెప్పినట్లు.దాని పైన పడుకొని పొయ్యే లారీలు లెక్క పెడుతూ
    ఉండేవాళ్ళం.నైస్ పోస్ట్

    ReplyDelete
    Replies
    1. శశి కళ గారూ చాలా ఏళ్ళ క్రితం మా పిన్నివాళ్ళు కావలిలో వుండేవారు. అప్పుడు తరచుగా కావలికి వచ్చే వాళ్ళం. సింగ్ స్వీట్స్ భలే ఉండేవి కదూ...ధన్యవాదాలు.

      Delete
  7. Replies
    1. వనజ గారూ మీ ఊరి కబుర్లు చెప్పేయండి మరి. ఎదురుచూస్తూ ఉంటాం. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  8. బాగున్నాయి మీ జ్ఞాపకాలు. అంత వివరం గా గుర్తు పెట్టుకున్నందుకు అభినందనలు.

    నాకైతే .. ఉళ్లు ఉన్నాయి, జ్ఞాపకాలు ఇంకా కొన్ని ఉన్నాయి కానీ కనెక్ట్ అవడానికి మనుషులే లేరు అక్కడ....... దహా.

    ReplyDelete
    Replies
    1. సుబ్రహ్మణ్యం గారూ మీ జ్ఞాపకాలను పంచుకోవడానికి మేమున్నాము కదండీ..మీ శైలిలో వాటిని మాకందించండి. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  9. అక్కా,

    చిన్న నాటి జ్ఞాపకాలు మళ్ళి గుర్తు చేసావు. తాటికాయలు, యేరు, తేగలు, రేగు పండ్లు, కలేకాయలు, ఈతకాయలు, ముంత మామిడి, గోలి సోడా గురించి ఎప్పుడు వంస్తుండా అని చదువు తున్నా అంతలో సశేషం పెట్టావు. త్వరగా రాస్తావు కదూ.

    నీ తమ్ముడు
    సుధా

    ReplyDelete
    Replies
    1. ఆ కబుర్లు కూడా చెప్పుకుందాం.

      Delete
  10. తాటికాయల కోసం ఎదురుచూస్తుంటాము...

    ReplyDelete
    Replies
    1. తాటి కాయల కోసం పదిహేనేళ్ళు ఎదురుచూశాను. చివరకు పోయిన సారి ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు దొరికాయి. ఆ కబుర్లన్నీ చెపుతాను.

      మాధవి గారూ...నేను వ్రాసిన ప్రతిదీ ఇంత ఆసక్తిగా చదివి వ్యాఖ్య పెడుతున్నందుకు మీకు బోలెడు ధన్యావాదాలండీ..

      Delete
  11. చాలా బాగా రాసారండి. మీ బ్లాగు ఈ మధ్యనే చదవటం మొదలు పెట్టాను. మీరు ఎంతో బాగా రాస్తారండి. అలా చదువుతూ ఉండాలనిపిస్తుంది. పాత టపాలు చదివేసినా సరే మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకుంటూ ఉంటాను.

    -సుస్మిత.

    ReplyDelete
    Replies
    1. సుస్మిత గారూ స్వాగతం. మీ వ్యాఖ్య, రాయడం మీద నా ఆసక్తిని పదింతలు చేసింది. మీలాంటి వారి ప్రోత్సాహం వల్లనే అవి రాయగలిగానండీ. ధన్యవాదాలు.

      Delete
  12. Replies
    1. అప్పట్లో మార్పు మెల్లగా ఉండేది. ప్రస్తుతం కాలం పరిగెడుతోంది. ధన్యవాదాలు సుబ్రహ్మణ్యం గారు.

      Delete
  13. valla comments mee replys interesting .nenu radda manukunna pratidi evaro okaru rastunnaru.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ఫరవాలేదు మీ అభిప్రాయం మీ మాటల్లో చెప్పండి సుబ్రహ్మణ్యం గారు.

      Delete

వాకిట వేసిన ముగ్గును చూసి గుమ్మం దాటి పలకరించే మీ అభిమానానికి నమస్సుమాంజలి.