దరహాస చంద్రిక

నిన్న బద్దకంగా నిదుర లేచాను..
చల్ల గాలి వీడ్కోలు చెప్తూ వెళ్లి పోయింది!

కిరణాలు వెచ్చగా గుచ్చుకున్నై..
మెల్లగా వ్యాహ్యాళికి బయలు దేరాను!

అబ్బ! ఈ ప్రకృతి ఎంత అందంగా వుందో..
ఎత్తైన చెట్లు, చెట్టు మీద ఎగిరే గువ్వ పిట్టలు..

ఆ పచ్చటి కొండలు, పరగులేత్తే జింకలు...
నడకలో తెలియ కుండానే చాలా దూరం వచ్చేశాను!

పిల్లలు ఎంత చలాకీగా ఆటలాడు కుంటున్నారో..
స్నేహితులతో కబుర్లు చెపుతూ సాగి పోతున్నారు!

ఆ ఇంటి ముందు ఎర్ర గులాబి గాలికి అందంగా ఊగుతోంది!
ఎన్నెన్ని రంగులో.. ఎన్ని రూపాలో...

రంగు రూపు ఆకృతి లేని నన్ను చూసుకుని
దుఖ్ఖ భారంతో క్రుంగి పోయాను..

నాన్నూ ఆ జీవన స్రవంతి లొ కలిపేయమని
భగవంతుణ్ణి వేడుకున్నాను!

ఇదేమిటి? ఇలా నీలంగా మారిపోతున్ననేమిటి?
క్షణ క్షణానికి ఎలా బరువైపోతున్ననేమిటి?

ఇంతకు మునుపెప్పుడూ ఇలా లేదే!
నా రూపం కరిగినీరై... నేల పైకి జారిపోతున్నాను..

నేను దరి చేరగానే... ఆ చిన్ని విత్తనం మొలకై పోయి౦దేమిటి
నా సంతోషం మొగ్గ తొడిగి... సిరమల్లై పూసింది

ఆ పరిమళం మీ పెదవులపై దరహాస చంద్రికై నిలిచింది!

ఇంతకూ నన్ను గుర్తు పట్టారా..
ఒకప్పటి మేఘాన్ని నేను!!




తొలి ప్రచురణ కౌముదిలో....