చుక్కల కింద చక్కని రోజులు

        ఓ వారాంత౦ అందరం తీరిగ్గా కూర్చుని టీలు తాగుతున్న సమయంలో  విజయ్ “మన౦దరం కలసి ఓసారి కేంపింగ్ కి వెళ్దామా?” అన్నారు. వెంటనే నాలుగైదు గొంతులు ఉత్సాహంగా “వెళ్దాం వెళ్దాం” అని పలికాయి. "ఎక్కడికెళితే బావుంటుందో?" ఊహల్లో ఆ వూరు ఈ వూరు తిరిగేసి చివరకు 'మారిపోసా' కెళ్దాం అనే నిర్ణయానికి వచ్చాం. 

        అనుకున్నదే తడవుగా ఓ నెల తరువాత గురువారం బయలుదేరి ఆదివారం వెనుక్కు వచ్చేలాగా సైట్ బుక్ చేశా౦. ఆరు జంటలు, ఇద్దరు బ్రహ్మచారులు, నలుగురు పిల్లలు వెరసి మొత్తం పద్దెనిమిది మందిమి కలసి వెళ్ళామన్నమాట.

            ఇంకేముంది సన్నాహాల సంబరం మొదలు. ముందస్తుగా కేంపింగ్ కి  కావలసిన వస్తువుల జాబితా తయారుచేశాం. టెంట్, టార్పాన్, స్లీపింగ్ బాగ్స్, కంఫర్టర్స్.....వగైరాలు ఉండడానికి.  లాంటర్న్స్, కూలర్స్, బగ్  స్ప్రే,  గ్యాస్ స్టవ్, సిలిండర్..ఎక్సెట్రాలు వాడడానికి. ఇవన్నీ కొనాలన్నమాట . ఇక పిల్లోస్, గిన్నెలు, గరిటలు..... లాంటివన్నీ ఇంట్లో ఎలాగూ వుంటాయి. 

        రెండు వారాల ముందు నుండి హడావిడిలు మొదలు. అన్ని షాపులు సందడి సందడిగా తిరిగేసి కావాల్సినవన్నీ ఒక్కొక్కటిగా పోగేసాం. అప్పుడ౦తా పైలాపచ్చీసు వ్యవహారం, స్కూళ్ళు హోమ్ వర్క్ లు జీవితంలో ప్రాముఖ్యతను సంతరించుకోని రోజులు. ఆ తరువాత కలసినప్పుడల్లా, కేంపింగ్ లో "ఏం చేద్దాం?", "అ దగ్గర్లో చూడ్డానికి ఏం వున్నాయో?", "అక్కడ 'డంషార్ ఆర్ట్స్' ఆడదామా?"ఇలా సాగిపోయేవి కబుర్లు.


        “అక్కడే వంట చేద్దామా? ఇక్కడ నుండి వండి పట్టుకెళదామా?” వైష్ణవి అడిగింది. “అబ్బే ఇక్కడెందుకు వైష్ణవీ, వెళ్ళేరోజుకి కుక్ చేసికేళితే చాలు తరువాత అక్కడే వంట చేద్దాం” సరిత చెప్పింది. 
అందరం సరే అంటే సరే అనుకున్నాం. ఏమేమి తీసుకుని వెళ్ళాలో ఆలోచించుకుని అందులో భాగంగా ఇక వెళ్ళడానికి మూడు రోజులుందనగా స్నాక్స్ ఏవో చేశాం. తరువాత వంటగదే లేని దగ్గర వంటక్కావలసినవి   కొనడం. రాణి, మానస, నేను ‘కాస్ట్ కో’ కి బయలు దేరాం.
“లిస్టు చూడు రాణీ ఒక్కొకటి చదువు” అన్నాను.
“బ్రెడ్, మిల్క్, ఎగ్గ్స్, కాప్సికమ్స్, మష్రూమ్స్, టమోటోస్, బర్గర్ బ్రెడ్, పాటీస్.....” ఇలా చేంతాడంత లిస్టు చదివింది.

అవన్నీ తీసుకుని, మిగిలిన సరుకులు ‘భారత్ బజారు'లో, 'లక్కీ'లో కొన్నాం. మొత్తం మీద కొత్త కాపురానికి కొన్నంత హడావిడి చేశాం.

           ఇక వెళ్ళేరోజు రానే వచ్చింది. మా ప్లాన్ ఏంటంటే మధ్యాహ్నమే బయలుదేరి చీకటి పడకముండే వెళ్లి టెంట్లు వేసికోవాలని. కార్లు లోడ్ చేసేప్పటికి ఓ మూడు గంటలు పట్టింది. మొత్తం ఐదు కార్లు, కొత్త రూట్ కదా అందరం కలిసే వెళ్దామని ఒక కారు వెనుక ఒకళ్ళం బయలుదేరాం. నాలుగు గంటల ప్రయాణంలో ఒక్కో గంట తరువాత ఒక్కో కారు మాయం. చివరి గంటలో మా ముందూ వెనుకా మావాళ్ళ కార్లేవీ కనిపించలా. 'జిపిస్'  లు లేని రోజులు మాప్ పట్టుకుని ఒక్కో ఎగ్జిట్ చూసుకుంటూ ఎట్టకేలకు గమ్యం చేరాం. 

           విశాలమైన మైదానం, సంధ్యా కాంతులు వెదజల్లుతూ ఆకాశం, చుట్టూ ఎత్తైన చెట్లూ.... "వావ్.. లోకేషన్ అదిరింది!" అనుకుంటున్నారా. మేం కూడా అదే అనుకున్నాం. ఏ టెంట్ ఎక్కడ వెయ్యాలో నిర్ణయించి కారులోవి  ది౦చేసరికి ఏ మనిషేవరో అర్ధం కాకు౦డా పోయింది. చీకట చిక్కబడి పోయిందన్నమాట. ఎక్కడా లైట్ అన్న మాట లేదు. మరి కేంపింగ్ బ్యూటీ అదే కదా..ఏదో చక్కని పల్లెటూరికి వెళ్ళినట్లు, మనల్ని ఐహిక సుఖాలకు ఓ యాభై ఏళ్ళు దూర౦గా తీసుకెళ్ళడం. ఆ చిక్కటి చీకట్లో మా వాసానికి ఏర్పాట్లు, అదే టెంట్లు వేసుకోవాలిగా. 


         ఆ చీకట్లో కారు హెడ్ లైట్స్ ఆన్ చేసి సుత్తులు, మేకులు తాళ్ళు ...ఎక్సెట్రా లతో ఓ రెండు గంటలు ఫ్రెండ్ షిప్ చేస్తే ఐదు సింగిల్ టెంట్ లు, ఒక డబుల్ టెంట్ ఏర్పడ్డాయ్.

                కబుర్ల మధ్యలో తెచ్చుకున్నవేవో తినేసి మా శయ్యాగారం లోకి అడుగు పెట్టా౦. కింద గట్టినేల, స్లీపింగ్ బాగ్ ఉందనుకోండి తోడుగా చిరుచలి. అలవాటు లేని ఆ వాతావరణం కొంచెం కొత్తకొత్త గా వుంది. ఆ విధంగా ఆ రోజు గడచింది. ఇక అక్కడి విశేషాలు.... 

                                                                                                                                            సశేషం...

మనసాడెనే మయూరమై

సంబరంగా జాజితీగ
నవ్వుపువ్వులు రువ్వుతోంది!

గాలిపాటకు కొబ్బరాకు
పరవశంగా ఊగుతోంది!

అరవిరిసిన చెంగలువ
పరిమళాలు చల్లుతోంది!

ఆకసాన తుంటరిమేఘం
వలపుగీతం పాడుతోంది!

వెన్నెలవేళ నీలాకాశం
వింత అంద౦ ఒలికిస్తోంది!

సత్యునిగాంచిన సంతసం
పార్ధివిమోమున పొడవడుతోంది!!

బుజ్జిపండు.....ఓ కథ

“పండూ బెడ్ టైం అయింది పడుకుందాం రా నాన్నా”.
“అమ్మా స్టోరీ చెప్పవా?”
"కథా, ఏం కథ చెప్పనూ...ఆ....అనగనగా ఒక ఊర్లో ఒక రాజు ఉన్నాడు, ఆ రాజుకి ఏడుగురు కొడుకులు". కథ చెప్పడం మొదలు పెట్టాను. 
"ఏడ౦టే?" అడిగాడు పండు. 

 “ఏడ౦టే సెవెన్. ఏడుగురు వేటకెళ్ళి ఏడు చేపలు తెచ్చారు."
"ఎస్టర్ డే వేట అంటే హ౦టింగ్ అని చెప్పావ్. వేటకెళ్ళి ఎవరైనా ఫిష్ లు తెస్తారా ఫిషింగ్ కెళ్ళి ఫిష్ లు తెస్తారు కానీ."పండు సందేహం. 
"యు ఆర్ రైట్ పండూ, ఫిషింగ్ కెళ్ళే ఫిష్ లు తెచ్చారు. తెచ్చి ఆ చేపల్ని ఎండబెట్టారు."
“ఎందుకు ఎండబెట్టారు? కుక్ చెయ్యరా?”
"అంటే అప్పటికే వేరే కూరేదో చేసేసారన్నమాట. అందుకని ఎండబెట్టారు నాన్నా."
“అయితో ఫ్రిజ్లో పెట్టొచ్చుగా” ఆలోచిస్తూ అన్నాడు పండు.
"వాళ్ళకు ఫ్రిజ్ లేదు. అందుకని ప్రిజర్వ్ చెయ్యడానికి ఎండబెట్టారన్నమాట." ఎదో అప్పటికి అలా సర్దేసాను. 
" ఓ వాళ్ళకు ఫ్రిడ్జ్ లేదా? సరే చెప్పు"
"అందులో ఒక చేప ఎండలేదు. చేపా చేపా నువ్వు ఎందుకు ఎండలేదు?అంటే" చెప్పడం మొదలు పెట్టాను.
"ఈజ్ దట్ ఫిష్ అలైవ్ ఆర్ డెడ్?" అడిగాడు.
(అప్పుడా ఫిష్ అలైవో కాదో కాని ఇప్పుడు నేను డెడ్) "డెడ్డే." చెప్పాను.
"డెడ్ ఫిష్ ఎలా మాట్లాడిందీ?" గొప్ప సందేహం వచ్చింది పండుకు.
"కథ కదా, కధల్లో డెడ్ ఫిష్ లు మాట్లాడతాయన్న మాట. చేప ఏం చెప్పిందో తెలుసా?"
"ఏం చెప్పింది?"
"గడ్డిమోపు అడ్డమొచ్చింది". అన్నదట.
“గడ్డిమోపు అంటే?”
"గడ్డి మోపు అంటే హాలోవీన్ అప్పుడు, హే బండిల్స్ డెకరేషన్ కు పెడతారు కదా అలాంటిది ఇంకా పే...ద్దదన్నమాట".
"ఓ బిగ్ హే బండిల్. అది కార్టూన్ లో మాట్లాడినట్లు మాట్లాడుతుందా?
"(అమ్మయ్య థాంక్స్ టు వాల్ట్ డిస్నీ) ఆ అలాగే మాట్లాడుతుంది. “గడ్డిమోపు గడ్డిమోపు ఎందుకడ్డమొచ్చావ్?” అంటే “ఆవు నన్ను మెయ్యలేదు” అన్నదట".
“మెయ్యలేదు అంటే?” మళ్ళీ సందేహం.
“తినలేదు అని” చెప్పాను.
అప్పుడు “ఆవు తినలేదు అనొచ్చుగా మెయ్యలేదు అని ఎందుకు చెప్పావ్?”
“ఆవులు మేస్తాయి మనం తినటాం” చెప్పాను.
“మనం ఎందుకు మెయ్యం?”
(బిడ్డల శిక్షణ రాసినందుకు చలాన్ని, చదివినందుకు నన్నూ తిట్టుకుని)....కొంచెం ఓపిక తెచ్చుకుని మెయ్యడం గురించి చెప్పాను.
“ఆవూ ఆవూ ఎందుకు మెయ్యలేదూ?” అంటే “నన్ను పశువులకాపరి అంటే షెపర్డ్, విప్పలేదు" అంది. (సో స్మార్ట్ ఒక క్వొశ్చన్ తప్పించుకున్నా). “ఎరా అబ్బాయ్ ఎందుకు విప్పలేదు అంటే” కథ కొనసాగించాను.
“బాయ్ అయితే స్కూల్ కి వెళ్ళాలి కదా! ఎనిమల్స్ దగ్గరకు ఎందుకు వెళ్ళాడు”

 (ఏదో అనుకుంటాం కానీ అంతా మన భ్రమ). “బాయ్ కాదు బిగ్ మానే.” సర్ది చెప్పాను.
“మరి బాయ్ అని ఎందుకన్నాడు” మళ్ళీ సందేహం.
ఊరికే అన్నాడు నువ్వు కథ విను ముందు. “నాకు అవ్వ బువ్వ పెట్టలేదు” అన్నాడట.
“అవ్వా అవ్వా బువ్వెందుకు పెట్టలేదు?” అంటే, “పాప ఏడ్చింది అన్నదట”. “పాపా పాపా, ఎందుకు ఎడ్చావ్?” అంటే చీమ కుట్టింది అన్నదట. “చీమా చీమా నువ్వెందుకు కుట్టావే?” అంటే, “నా బంగారు పుట్టలో వేలు పెడితే నేను కుట్టనా!” అన్నదట.” (అమ్మయ్య కథ పూర్తి చేసేసాను)

అవునూ నాకో పెద్ద సందేహం వచ్చి౦దిప్పుడు. చిన్నప్పుడు ఈ కథ ఓ వంద సార్లు వినుంటాను. ఒక్కసారి కూడా నాకీ సందేహాలేవీ రాలేదు. ఎందుకనబ్బా?

మరుగేలరా ఓ రాఘవా

నా నీకు,
          ఆకాశం నాలాగే వేచి చూస్తున్నట్టుంది. చందమామను నిన్ననగా పంపాను నిన్ను చూసిరమ్మని, ఇంకా రానేలేదు. నా ఆలోచనలకు అంతరాయం కలుగుతుందనేమో ప్రకృతి సైతం చిత్తరువై చూస్తో౦ది. నిజం, కొబ్బరాకులన్నీ ఏదో మౌనరాగం వింటున్నట్టు గంభీరంగా వున్నాయి. కదలని మబ్బులు నిశ్శబ్దగీత౦ పాడుతున్నాయి. జాజితీగ జాలిగా ఇటే చూస్తోంది. ఒంటరి నక్షత్రం మిణుకు మిణుకుమంటోంది.

          ఏవేవో ఊసులు చెపుతూ నన్నల్లుకుని ఎన్నో ఊహలు. చిరుగాలై నిన్ను చుట్టుముట్టాలని, విరిజల్లై అభిషేకించాలని, సాగారాన్నై నీ పాదాలు తాకాలని, తెలిమబ్బై నీకు గొడుగు పట్టాలని, కిన్నెరనై నీకు సప్తస్వరాలు వినిపించాలని, ఊర్వశినై స్వర్గాన్నే నీ దరికి తేవాలని, ఇలా ఎన్నెన్నో.... నీతో కలసి వెలుగునీడల కలయికను, వేకువలో తొలి ఉషస్సును పంచుకోవాలనుంది. ఈ శరత్కాలపు రేయి మధురమైన పాటలు మంద్రస్థాయిలో వింటూ వినీలాకాశపు పందిరి కి౦ద వెన్నెలస్నానాలు చేయాలనుంది. రాత్రి మనల్ని దాటి సాగిపోతూ ఉంటే, కదిలే కాలాన్ని చూస్తూ అలా ఆగిపోవాలనుంది!

         ఎలా దాటనీ రాత్రిని? నీ పదసవ్వడి వినని నాడు ఇంకే శబ్దమూ నన్ను చేరకున్నది. ఎద వాకిట యుగాలపాటు వేచియున్నాను నువ్వొచ్చే మధురక్షణాల కోసం... అలసటతో రెప్పవాల్చుతానేమో! నన్ను దాటి వెళ్ళిపోకు. ఈ చిత్ర పటానికి నీ స్పర్శతోనే జీవం.

నీ
నేను

ఆఖరి మజిలీ

మెంతిగింజ ఆవగింజతో

అవహేళనగా అన్నది

నా రంగు నీకేదని!

దనియం జీలకర్రతో

బడాయికి పోయింది

నా అందం నీకు లేదని!

మిరియ౦ లవంగంతో

బీరాలు పలికింది

నా ఘాటు నీకేదని!

వెల్లుల్లి ఉల్లితో

పుల్లవిరుపుగా అన్నది

నీకన్నా నేనెంతో నాజూకని!

కారంతో పసుపు

గుసగుసలాడింది

రూపంలో తామొక్కటేనని!

పొయ్యిమీద కూర

ఫక్కున నవ్వింది

ఎవరెన్ని పలికినా

చివరికి కలిసేది నాలోనేగా అని!!

మూర్తిగారి సలహా ననుసరించి కవిత పేరు మార్చడం జరిగింది. తమ అమూల్యమైన సలహా ఇచ్చినందుకు మూర్తిగారికి బ్లాగ్ముఖంగా ధన్యవాదములు తెలుపుకుంటున్నాను.

ఇలాంటి కష్టం పగవాళ్ళకు కూడా రాకూడదు బాబూ..

         ఎంతన్యాయం, ఎంతన్యాయం ఇలాంటి ఘోరం ఎక్కడా చూళ్ళేదంటే నమ్మండి. ఇది జరిగి ఎన్నో ఏళ్ళయినా నిన్న మొన్న జరిగినట్లుగానే ఉంది. మనసుకి యెంత అనిపించక పోతే ఇన్నేళ్ళు గుర్తుటు౦దో మీరే చెప్పండి. "అసలేం జరిగిందంటారా?" అంతా వివిరంగా చెప్తాగా...


         మేమోదో ఇల్లు చూసుకుని 'నీకూ నీ వారు లేరూ..నాకూ నా వారు లేరు... చెల్ మోహనరంగా’ అని ఝామ్మని కొత్త ఇంటిలోకి వెళ్దామనుకున్నామా...ఎలా తెలిసిందో ఏమో! మేం నిద్రలేచేసరికే “గురూ 'యుహాల్' తెద్దామా” అంటూ లోపలి వచ్చి నా చేతికి బాగ్ అందించారు విజయ్. అందులో 'ఏముందా?' అని చూస్తే ఇడ్లీ, పచ్చడీనూ..మేమేదో బేగల్ మీద క్రీం చీజ్ రాసుకుని తినే సంబరంలో ఉన్నాం. “ఆ... ఇడ్లీ తినేయండి బేగల్ ఏం తి౦టారూ” అని బలవంతగా ఆ తెచ్చిన ఇడ్లీలు తినిపించేసారు.


          సరే పాపను లేపి ఆ పనీ ఈ పనీ కానిచ్చే౦తలో ‘యుహాల్’ తేనే తెచ్చారు. ఈ లోగా జీన్స్ పాంట్, కాన్వాస్ షూస్ చేతికి గ్లౌజ్ తో వెంకట్, సురేష్, విక్రం కూడా వచ్చేశారు. ఇంకేముందీ...అందరూ కలసి ఇంట్లో ఒక్కక్క సామానూ యుహాల్ లోకి చారేయడం మొదలుపెట్టారు. నేనేదో చిన్నా చితకా పెట్టబోయినా “మీరుండ౦డి మేమంతా లేమా?” అని నన్ను గట్టిగా ఓ కసరు కసిరారు. నా ఇంట్లో నన్నే కోప్పడతారా హన్నా! అని మొహం ఎర్రగా చేసుకుని ఓ వైపుగా జరిగి నిలబడ్డాను. మా వారు నా పరిస్థికితికి జాలిపడి “అమ్మడూ నువ్వెళ్ళి ‘డోనట్స్’ తీసుకురా” అని అక్కడ నుండి పంపించేశారు. నేనేళ్లి వచ్చేలోగా సామాన్లన్నీ ట్రక్కులోకెక్కేశాయి. అందరం కొత్తింటికి బయలు దేరాం.


         ఆ ఇంటికి వెళ్ళామా “మీరో పక్కన కూర్చోండని” మళ్ళీ నన్నో మూలకు పంపించి అట్టపెట్టెలన్నిటినీ ఏ గదిపేరు రాసున్న వాటిని ఆ గదిలో పెట్టేశారు. అమ్మయ్య ఇంక వీళ్ళకి డోనట్స్ పెట్టి పంపేసి ఎంచక్కా సర్దుకోవచ్చనుకుంటూ డోనట్స్ ఇచ్చాను. మేమలా తినడం పూర్తయ్యిందో లేదో శ్రావణి, సారిక, గీత వాళ్ళ పిల్లలు బిలబిల లాడుతూ వచ్చేశారు. "అబ్బా.. మళ్ళీ వీళ్ళు కూడానా" మమ్మల్ని ప్రశాంతంగా సర్దుకోనివ్వరు కదా అని మనసులో విసుక్కుంటూ, పైకి నవ్వుతూ ఆహ్వానించాను.


       వచ్చీ రావడంతోటే వాళ్ళు అట్టపెట్టెల మీద దండ యాత్ర మొదలు పెట్టారు. నేను మా వారూ "ఆడుతు పాడుతు పని చేస్తుంటే అలుపు సొలుపేమున్నది" అని పాడుకుంటూ చెయ్యాలని రిహార్సల్స్  కూడా వేసుకున్న పనిని వాళ్ళందరూ కొంచెం కూడా హృదయమన్నది లేక చేసేస్తుంటే ఆ బాధ ఎవారితో చెప్పుకోవాలి మీరే చెప్పండి. పైగా  "నువ్వు ము౦దిలా కూర్చో...అసలే వట్టి మనిషివి కూడా కాదు" అని మా ఇంట్లో, ఏంటి మా సొంత ఇంట్లో... వంటిట్లో ఓ మూలగా కుర్చీ వేసి నన్ను బలవంతంగా కూర్చోబెట్టి “ఏవి ఎక్కడ పెట్టాలో చెప్పు” అని ఆర్డరు. అమెరికాలో అత్త ఆడపడచులు లేని లోటు తీర్చారంటే నమ్మండి. నేను లేవబోతే ఒప్పుకోరే, ఒకరు గాజు గిన్నెలకు చుట్టిన పేపర్లు విప్పితే, మరొకరు వాటిని షెల్ఫ్ లో పెట్టేసారు. ఇంకొకళ్ళు డబ్బాలు సర్దేసారు. ఈలోగా ఆ అపార్ట్మెంట్ లో కొంచెం ముఖ పరిచయం ఉన్న వాళ్ళు వచ్చారు ఏం చేస్తున్నామో చూసిపోదామని. వీళ్ల అఘాయిత్యం చూసి "మీకు చాలా మందే ఉన్నారు, ఇంక మేమెందుకు?" అని వెళ్లి పోతుంటే తల తీసేసినట్లయి౦దనుకోండి.


         అన్నీ దిగమింగుకుని వచ్చినవాళ్ళకు మర్యాద చెయ్యాలని గుర్తొచ్చి మా వారితో “పిజ్జా ఆర్డర్ చేయండి” అన్నా. "ఆ..పిజ్జా ఎందుకూ...అందరూ పనులు చేసి ఆకలి మీదుంటారు. పిజ్జా రాత్రికి తెచ్చుకుందాలే" అని వాళ్లే బియ్యం కడిగి రైస్ కుక్కర్లో పడేశారు. కారులో నుండి రకరకాల బాగులు తీసుకుని వచ్చారు, ముందుగానే  అనుకుని వాళ్ళా కూరలన్నీ చేసి పట్టుకొచ్చినట్టున్నారు. నా వెనుక యెంత కుట్ర పన్నారో చూడండి. ఇంత అమానుషం ఎక్కడైనా ఉంటు౦దా?


           అందరం శుభ్రంగా కొత్తిమీర పచ్చడి, మామిడి కాయ పప్పు, దొండకాయ వేపుడు, వంకాయ కూరతో భోజనాలు చేసేశాం. అంతటితో అయిపోతే ఇక చెప్పుకోవడం ఎందుకు? రేపు, ఎల్లుండి కోసం అని ఇడ్లీ దోసెల పిండి పచ్చళ్ళతో సహా ఫ్రిజ్లో పెట్టేశారు. సాయత్రంమయ్యేసరికి ఎంచక్కా వంటిల్లు సర్దేసి అల్మైరాలన్నీ సామాన్లతో నింపేసి బట్టలన్నీ క్లోజెట్లల్లో తగిలించేసారు. పైగా నా ఎదురుగానే మా వారికి వార్ని౦గ్ 'నాతో ఏమీ పని చేయి౦చొద్దని రేపుదయాన్నే కూరలు పంపుతామనీనూ'.. ఒక్కరోజులో ఇల్లు పీకి వేరే ఇంట్లోకి మమ్మల్ని నెట్టేసారంటే నమ్మ౦డి.


         ఇలాంటి స్నేహితులు మీక్కూడా ఉంటే తస్మాత్ జాగ్రత్త సుమండీ .. ఒక్కసారి మనసులో చోటిచ్చామా ఇక జీవితాంతం వెళ్ళమన్నా వెళ్లరు.

అన్నదాతా సుఖీభవ

         వున్న ఇల్లు ఇరుకైపోయి కొత్త ఇంటికోసం వెతుకుతున్న రోజులు. ఒక ఫ్రెండ్ వాళ్ళ అపార్ట్ మె౦ట్ కాంప్లెక్స్ లో ఖాళీలున్నాయని తెలిసింది. ఆ యేరియా మంచి స్కూల్ డిస్ట్రిక్ట్ లో ఉంది కూడానూ. వెళ్లి ఇల్లు చూసి వద్దామనుకున్నాను.

“గుండూస్ శ్రావణి ఆంటి వాళ్ళింటికి వెళ్దామా?” పక్కింటి సాహిల్తో 'షూట్స్ అండ్ లాడర్స్' ఆడుతున్న మా అమ్మయిని అడిగాను.

“ఆఫ్టర్ దిస్ గేమ్” అంది లాడర్ ఎక్కబోతున్న మా అమ్మాయి.

గేమ్ అయిపోయాక బయలుదేరి వెళ్ళాం. ఇల్లు చూసేసరికి సాయంత్ర౦ కాస్తా రాత్రవబోతుంది.

“అమ్మలూ రామ్మా నాన్నను తీసుకుని రావాలి” అన్నా.

“ఐ విల్ స్టే హియర్ యు గొ గెట్ డాడీ” అంది.

“తెలుగు” అన్నా.

“నేను ఇక్కడ ఉంటా డాడీని తీసుకుని రా” అంది. 
ఏదో సర్ది చెప్పబోయేంతలో మా ఫ్రెండ్ కూడా “ఇక్కడే ఉండనీండి ఆడుకు౦టుంది. ఇంటికి వెళ్ళేప్పుడు తీసుకుని వెళుదురుగాని” అన్నారు. 

             పాపని అక్కడే ఉంచి మా వారిని తీసుకుని రావడానికి వాళ్ళ ఆఫీసుకి బయలుదేరాను. గోధూళి వేళ గోవులు లేవుకాని రోడ్డు మీద ఆవులమందలా కార్లు. ఇరవై నిముషాల ప్రయాణం గంట పట్టింది.  మళ్ళీ తిరగిరావడానికి మరో గంట, వెరసి రెండు గంటల ప్రయాణం. ఎప్పుడో మధ్యాన్నం తిన్న భోజనం...ఆకలి మొదలయ్యింది, తోడుగా తలనొప్పి.

       పాపను తీసుకుని రావడానికి మా ఫ్రెండ్ వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాం. ఫ్రెండ్ అంటే మరీ క్లోజ్ ఫ్రెండ్ కాదు ఆ ఏడాదే వాళ్ళతో పరిచయం. ఇంటికి వెళ్ళాక ఆవిడ  “వంట చేసారా చెయ్యాలా” అని అడిగారు. “చెయ్యలేదు వెళ్ళగానే చేస్తాను, ఎంత సేపు” అన్నాను. ఆవిడ హడావిడిగా పచ్చడి, కూర, పప్పు అన్నీ సర్దడం మొదలెట్టారు. నాకు బోలెడు మొహమాటంగా ఉంది, వద్ద౦టే వినలేదు. ఒక డబ్బాలో అన్న౦ కూడా పెడుతున్నారు. అన్నం నేను పెట్టుకు౦టానంటే, “పాప కోసం లెండి మీరు వండేసరికి ఆకలికి ఉండలేదని” పెట్టేసారు. ఆవిడకు థాంక్స్ చెప్పి వచ్చి కారులో కూర్చున్నాము.  నాకు తలనొప్పి ఎక్కువై, పొట్టలో తిప్పడం మొదలైంది. 

          ఇంటికి వెళ్ళీ వెళ్ళడంతో ఆ అన్నం కూరలు తి౦టే కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి. అప్పుడు నాకు మూడో నెల. ఇంటి దగ్గర వాళ్ళంతా గుర్తొచ్చే రోజులు. ఆ ఆకలంతా వేవిళ్ళ మహిమ, అది తెలిసే ఆవిడ అన్న౦తో సహా ఇచ్చారని అర్ధం అయింది. అమెరికాలో వున్న అమ్మాయిల కష్టాలు ఇలా ఉంటాయి. ‘ఏ మెక్ డోనాల్డ్స్ కో వెడితే సరిపోయేదిగా’ అని మీకనుమానం రావచ్చు. అవన్నీ తినాలనిపించదు, పైగా మన మీద ప్రేమ చూపించే వాళ్ళ కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంటాం. బహుశా హార్మోన్స్ కావచ్చేమో. 

       అమెరికాలో అందరికీ దూరంగా వుంటూ మిస్ అయ్యే వాటిలో ఇదొకటి.  ప్రగ్నెన్సీ మొత్తం రోజులు వీలయితే వండుకుని తినాలి లేకపోతే ఏదో కాలం గడిపేయడమే. తెలుగు వారు ఎవరూ దగ్గరలేని వారి పరిస్థితి మరీ దారుణం. మా బంధువులమ్మాయి కొత్తగా పెళ్ళై వచ్చింది ఆ ఊరిలో ఎవరూ తెలిసిన వారు లేరట. రావడమే వేవిళ్ళు పైగా వింటర్. రెండు నెలల వరకూ మంచం దిగలేక పోయింది. 

       ఎంత చనువున్నా నాకిది తినాలని ఉంది  అని చెప్పలేని కనిపించని గోడలేవో  అడ్డం ఉంటాయి. అలాంటి కష్టం తెలిసిన నా ఫ్రెండ్ లాంటి వాళ్ళు అన్నపూర్ణలు మాకు. 

లేత ఇల్లాలి ముదురు పాకం

            అదేమో కార్తీక మాసం, మాదేమో కొత్త కాపురం. మా చుట్టుపక్కల వారందరూ రకరకాల వంటల చేసేసుకు౦టున్నారు. నాక్కూడా ఏదైనా పిండివంట చేద్దామనే మహత్తరమైన ఐడియా తట్టింది. ముందస్తుగా లడ్డు చేద్దామనుకున్నా. లడ్డు తయారీ విశేషాలు కనుకున్నాక, అది చాలా ముదురు స్వీటని  నాలాంటి లేత ఇల్లాలికి కష్టమని అర్ధమైంది. బాదుషా గురించి అడిగా ఉహూ.. అదికూడా కుదేరేపని కాదు. మైసూర్ పాక్, జిలేబి, మడత కాజా, గవ్వలు, ఇలా అన్నింటి తీరుతెన్నులు తెలుసుకున్నాక, ఔరా! వీటివెనుక ఇంత చరిత్రు౦దా అని ఆశ్చర్యపోయి, చివరగా గులాబ్ జామ్ కి ఫిక్స్ అయ్యా. 

          ఆ సాయత్రం నేను మా శ్రీవారు తీరిగ్గా షాపుకి వెళ్లి గులాబ్ జాం ప్యాకెట్ కొని  పక్కనే ఉన్న పార్క్ లో చెట్టాపట్టాలేసుకుని రాత్రివేళకు ఇంటికి చేరాం. తీరగ్గా బోజనాలు అవీ కానిచ్చి గులాబ్ జాం చేసే మహత్కార కార్యానికి శ్రీకారం చుట్టా౦. పౌడర్ కలపడానికి ఒక గిన్నె, నీళ్ళకో గ్లాసు, వేపడానికో బాండలి, చక్కెర, ఏలుకలు, నూనె వగైరాలన్నీ సిద్దం చేసుకున్నాం.

          ఇక తయారీ మొదలు, అదే ఆయన చదవడం నేను చెయ్యడం అన్నమాట. చక్కెర వంద గ్రాములు అన్నారు. మన దగ్గర ఐదు వందల గ్రాములు ఉంది. ఎలా అని తర్జన బర్జన పడి ఏదో ఉపాయం కనిపెట్టాం. సరే పిండి కలపడం పూర్తయ్యింది. ఇక చక్కెర పాకం. ఖాళీ గిన్నెలో చక్కెర, ఓ రెండు స్పూనులు నీళ్ళు పోసి పొయ్యి మీద పెట్టాను. 

              ఇక్కడ మీకో విషయం చెప్పాలి. మా అమ్మ మైసూర్ పాక్ చాలా బాగా చేసేవారు. ఆ పాకం పట్టేప్పుడు నన్ను ఓ ప్లేటులో నీళ్ళు పోసుకురమ్మనే వారు. ఆ నీళ్ళలో ఈ మరిగిన పాకం కొంచెం వేసేవారు. తీగ సాగిందో లేదో విచారణకన్నమాట. ఆ విషయం గుర్తుంచుకుని నేను కూడా బాగా తీగ సాగేదాక పాకం పట్టేసా. పాకం బ్రంహాండంగా కుదిరింది. మరో పక్క  బా౦డలిలో గులాబ్ జామూన్లను పాకెట్లో చెప్పినట్లుగా బంగారు రంగు వచ్చేవరకు వేపుతూ, నా పాకశాస్త్ర ప్రావీణ్యానికి ఆశ్చర్యపడిపోయేలా మా వారికి తెగ బిల్డప్ ఇచ్చేస్తున్నా. చివరగా ఈ గులాబ్ జూమూన్లను పాకంలో వేసేసాను.

              

               లేత బంగారు రంగు పాకంలో ముదురు బంగారపు జామూన్లు చూడ్డానికి బహు ముచ్చటగా ఉన్నాయి. గులాబ్ జామూన్లు పాకంలో నానాలిగా, అప్పటికే పదకొండున్నర అయింది, రేపు చూద్దాం అనుకుని సంతృప్తిగా వెళ్లి పడుకున్నాం. ఉదయాన్నే లేచి మా తొలి పిండివ౦ట చూద్దామని వంట గదిలోకి అడుగు పెట్టా.  ఇంకేముంది రాత్రికి రాత్రి గిన్నెకి జామూన్లకి ఎంత గట్టి బంధమేర్పడి౦దంటే ఒకదాన్ని వదిలి ఒకటి రానంటాయి.

          కొస మెరుపుగా మన వంట ప్రావీణ్య౦ తెలిసిన మా పుట్టింటి వారు పోస్ట్లో ఎంచక్కా మా ఊరి మైసూర్ పాక్ లు పంపించారు. అవి తినేసి వాటి మాధుర్యాన్ని ఆ జ్ఞాపక౦తో కలిపేసి అప్పుడప్పుడు ఇలా గుర్తు చేసుకుంటాం అన్నమాట. మీరందరూ అన్ని బ్లాగులలోనూ మంచి మంచి వంటలు తినేసి భుక్తాయసంతో తీరిగ్గా కూర్చుని ఉంటారుగా...నలుగురు కలసి నవ్వేవేళ ఒక పసందైన జ్ఞాపకాన్ని మీతో పంచుకుందామని....  

(ఎన్నెల గారిచ్చిన సలహా మేరకు 'ఆశ్చర్యంలో ముంచి వేసిన గులాబ్ జామూన్లు' అనే పేరును 'లేత ఇల్లాలి ముదురు పాకం'గా మార్చాను. ధన్యవాదాలు ఎన్నెల్ గారు)

ఆ నలుగురూ

ఆ మధ్య ఒకసారి మా స్వరూప ఫోన్ చేసింది. “ఆవిడ నిన్ను కలవాలన్నారు. ఈ పూట మధ్యాహ్నం వస్తార్ట” అంది.

“ఆవిడా, ఆవిడెవరు? ఎందుకొస్తున్నారు?” అడిగాను. 

“వేరే కాల్ ఏదో వస్తుంది.  లైన్ లో ఉండు” అ౦ది.  ఓ ఐదు నిముషాలు లైన్లో ఉన్నా.

“నాకు అర్జంట్ పని ఉంది సాయంత్రం మాట్లాడతాను. ఆవిడతో మాట్లాడు” అని ఫోన్ కట్ చేసింది. ఎప్పుడూ ఇంతే హడావిడి, పూర్తి వివరాలు చెప్పనే చెప్పదు.

మధ్యాహ్నం అయింది. ఆవిడ వచ్చారు.  కుశల ప్రశ్నలయ్యాక “ఏం పని మీద వచ్చారు”  అని అడిగాను. ఏదో ఉద్యోగం ఉంది, ఫలానా దగ్గర చేస్తావా అని అడిగారు. ఇదేదో బానే వుందే “ఇంటికి వచ్చి మరీ ఉద్యోగం ఇస్తామంటున్నారు, ఏమి నా భాగ్యం"అనుకున్నా.

“ఇంతకీ నేను చేయవలసిన పనేమిటి?” అడిగాను.

“వెళ్ళాక తెలుస్తుంది”.

“వింతగా వుందే, ఎంత సమయం పని చెయ్యాల్సి ఉంటుంది?” అన్నా. 

“మీరు చేయ్యగలిగిన౦త సేపు”

“జీతం యెంతో?

“మీరు చేసే పనిని బట్టి ఉంటుంది.”  

“ఏమైనా బెనిఫిట్స్ ఉంటాయా?”

“మీరు ఊహించలేనన్ని” అన్నారు.

"నాకు పనే౦టో తెలియదు, ఎలా చెయ్యగలనో" బెరుకుగా అడిగాను.

"అప్పుడప్పుడు నా స్నేహితులు వచ్చి నిన్ను చూస్తూనే ఉంటారు." 

       ఏమీ అర్ధం కాలేదు. ఆవిడ కాసేపు ఉండి వెళ్లారు. ఆవిడ వెళ్ళాక చాలా సేపు ఆలోచించా. అసలు పనేంటో, ఎక్కువ సేపు చెయ్యాలేమో, జీతం కూడా సరిగా తెలియదు ఇలా సాగిపోయాయి. ‘ఇప్పుడు హాయిగా ఉన్నాంగా ఎందుకీ బాధలు’ అనిపించింది. ఆ సాయత్రం స్వరూప ఫోన్ చేసి ఏమై౦దని అడిగింది. జరిగిందంతా చెప్పి నా నిర్ణయం కూడా చెప్పాను. “బాగా ఆలోచించావా?” అంది. “ఆ అన్నీ ఆలోచించాను” అన్నా. సరే నీ ఇష్టం అని ఫోన్ పెట్టేసింది.

      "అనవసరంగా కాళ్ళ దగ్గరకు వచ్చిన దాన్ని వదలుకున్నానా"అని కాసేపు, "లేదులే మంచి పనే చేసా"నని" కాసపు అనిపించేది. వద్దనుకున్నాక ప్రశాంతంగా అనిపించింది. ఆవిడ మళ్ళా ఓ రెండు సార్లు వచ్చి తలుపుతట్టారు. కిటికీలోనుంచి చూసి తలుపు తీయడమే మానుకున్నా. కొద్ది రోజులు దాని గురించి ఆలోచనలు వచ్చాయి, కాని ఇప్పుడు హాయిగా సుఖంగా ఉన్నా౦గా ఈ త్యాగాలూ, అవీ అంటే కష్టం పైగా ఏం వస్తుందో, ఎంత వస్తుందో తెలియని భాగ్యానికి ఎందుకు లేని పోని కష్టాలు అని, ఆ విషయాన్ని పక్కకు నెట్టేశాను.

      ఆ తరువాత ఓ నాలుగు నెలల క్రితం అనుకుంటాను రోజులు మరీ రొటీన్గా అనిపించాయి. రోజూ ఒకటే పని. సడన్గా ఆవిడ గుర్తొచ్చారు. స్వరూపనడిగా ఆవిడెప్పుడూ ఒక దగ్గర వుండరని, వివరాలు సరిగ్గా తెలియవని, తన దగ్గర ఉన్నఅడ్రెస్ ఏదో ఇచ్చింది. వెతుక్కుంటూ వెళ్లాను. వెంటనే కాదుకాని మొత్తానికి ఆవిడని చూడగలిగాను. ఉద్యోగం గురించి మాట్లాడాను. "ఇప్పుడా ఉద్యోగం లేదుగా" అన్నారు. నిరుత్సాహంగా వెనక్కి తిరిగాను. "ఆగండాగండి, అదిలేదు కాని ఇంకోటి ఉంద"ని వివరాలు చెప్పారు.

           వెంటనే వెళ్లి చేరిపోయాను. మొదట్లో కొంచెం కష్టంగా అనిపించింది. ఇంట్లో బయట పనులతో చాలా ఇబ్బంది అయింది. తరువాత మెల్లగా అన్నీ సర్దుకోవడం మొదలు పెట్టాయి. మధ్య మధ్యలో ఆవిడ స్నేహితులు వచ్చి కలుస్తూ ఉత్సాహపరుస్తూ ఉండేవారు. చాన్నాళ్ళు ఇలా జరిగాక ఈ మధ్యే ఆవిడ స్నేహితురాలు వచ్చి నన్ను ఆశ్చర్యానందాలలో ముంచివేశారు.

        “ఇంతకూ 'ఆ నలుగురూ' ఎవరని?” కదూ మీ ప్రశ్న. మొదటగా వచ్చి౦ది ‘అవకాశం’ మధ్యలో పర్యవేక్షి౦చి౦ది ‘తృప్తి’, 'అనుభవము' చివరగా వచ్చి౦ది ‘అదృష్టం’.

        మనకు అవకాశం వచ్చినా అందుకోవడానికి బోలెడంత ఆలోచిస్తాం. ఒక్కోసారి అనవసర భయాలతో వదిలి వేస్తాం కూడా....కాని మనకు ఏం కావాలో తెలుసుకుని ప్రయత్నం చేస్తే మనకు ముందుగా ఎదురయ్యేది తృప్తి. తరువాత వచ్చేది అనుభవం. వాటన్నిటి చుట్టమే అదృష్టం. 

ఎవరు నీవూ...నీ రూపమేది

ముసురు కమ్మిన వేదనలో
ప్రభవి౦చే రవి కిరణం!

విజయోత్సాహపు అంబరంలో
తేలిపోయే తెలి మబ్బు తునక!

సంక్లిష్ట సమస్యల సంశయంలో
సప్తవర్ణాల ఇంద్రధనస్సు!

దిక్కు తోచని అమావాస నిశిలో
వెలిగే చిరుతారక!

జీవితపు అలల కల్లోలంలో
నావను నడిపే చుక్కాని!

యోజనాల దూరల్లో వున్నా
నీలి మేఘానికి నీటి ముత్యానికి
నడుమనున్నదే స్నేహం!!


ఎంత దూరాన ఉన్నా ఎన్నో సందర్భాలలో నా తోడుగా నిలిచి నన్ను ముందుకు నడిపించిన స్నేహానికి ఓ స్మృతి హారం.

గువ్వ ..గోరింక

మునిమాపు వేళల్లో
సంధ్యాకాంత సింగారాలు!

వినువీధుల అరుణిమల్లో
విహంగాల విహారాలు!

వడగాల్పుల వేడిమిలో
పిల్లతెమ్మెరల వింజామరలు!

విరజాజుల జావళిలో
మొగ్గవిచ్చు మల్లియలు!

వేచియున్న వాకిటిలో
చిరపరిచిత పదసవ్వడులు!

గాజుల సడి నేపధ్యంలో
కడకొంగుతో మంతనాలు!

ఎదను మీటిన వలపుల్లో
చిలిపితనపు చిరునగవులు!!

విన్నవించుకోనా చిన్న కోరిక

         అమ్మలూ నువ్వింకా కదలనే లేదా? ఇలా కబుర్లేసుకు కూర్చుంటే ఎలా తల్లీ? ఈ వేళ గురించి నీకు ఎప్పుడనగా చెప్పాను? అన్నీ విన్నావు  ‘ఊ’ కొట్టావు కూడా. ఊ..ఊ..పద పద మరి. ఇలా చీమ నడకలు నడిస్తే ఎలా బంగారం? నీకిష్టమైనపుడు పరగులు పెడతావు,  నిలవమన్నానిలవవు. ఇప్పుడేమో ఇలా! ఎలారా నీతో? ఏమిటీ? అంతా కోపమే! చిన్న సాయమేగా అడిగాను. అదికూడా చేయకపోతే ఎలా తల్లీ! అప్పుడెప్పుడో నాకు  గాయమైనప్పుడు సాయం చేసావా? నేనెలా మరచిపోతాను మరచిపోలేదులే. ఏదో మనసూరుకోక అన్నాలేరా. అలా బుంగమూతి పెట్టకు. నీకీ వేళ మల్లెమొగ్గలతో జడల్లుతానుగా, ఏమిటీ మల్లెలొద్దా పోనీ మొగలిపూల జడ వేయనా. నా బంగారం...త్వరగా కదులమ్మా.

       ఇల్లలికాను, ముగ్గులు పెట్టాను తోరణాలు కట్టాను. ఇహ..నీ పనే మిగిలింది. ఈ వర్షం ఒకటి, పొద్దు గడవనివ్వదు, రేయి తరగనివ్వదు.  ఆ చందురుడ్ని మత్తే కమ్మిందో సూరీడికి బద్దకమే వచ్చిందో ఎక్కడా వెలుగు రేఖ కనపడ్డమే లేదు. చిన్నవైనా చుక్కలే నయం. స్వాగతం పలకడానికి ఎప్పుడో వెళ్లిపోయాయి ఒక్కళ్ళూ కదలరేమర్రా ఒక్కదాన్ని ఎంతని తిరగను? నాకున్న తొందరలో మీకు పిసరంతైనా లేదే?

       ఈ కాలాన్ని కదలమని నువ్వైనా చెప్పవమ్మా పువ్వమ్మా! ఈ కాలం కదిలేదెప్పుడో, నా నిరీక్షణ పూర్తయ్యేదెన్నడో! అప్పుడేగా సంతోషం ముంగిట వాలేది, ఆ నక్షత్రాల వెలుగు కళ్ళలో ప్రతిఫలించేదీనూ!!

ఆశావాదం

బీటలు వారిన నేలపై

స్వాతి చినుకుల సంబరం!

మోడువారిన మానుపై

చివురాకుల కలకలం!

వసివాడిన పసిమొగ్గ

వికసిస్తున్న పరిమళం!

ఒ౦టరియైన నింగికి 

నెలవంక స్నేహితం!

ముసురేసిన మబ్బును దాటి

దూసుకు వస్తున్న రవికిరణం!

భారమైన బ్రతుకునకు

ఆలంబన ఆశావాదం!! 

నందనవనం

నిన్న ఉదయం బ్లాగు కిటికీ తెరవగనే అంతా రంగురంగుల పువ్వులే కనిపించాయి. కొన్ని పువ్వులు మీ నవ్వులమన్నాయి, ఇంకొన్ని పిల్లల కోసం అశీస్సులమన్నాయి, మరికొన్ని మీ అభినందనలట.  తెర వెనుకకు వచ్చి రామాయణం తిలకించి బ్లాగును నందనవనం చేసిన అతిధులందరికీ నా హృదయపూర్వక ధన్యవాదములు.

దీపావళి శుభాకాంక్షలు

తెర వెనుక రామాయణం

తెలుగు తరగతి పిల్లలకి కథ చెప్తుండగా 'ఉమ్మడి కుటుంబం' గురించి కథలో ఓ ప్రస్తావన వచ్చింది. వాళ్ళకి వివరించి చెప్పాను, కానీ ప్రశ్నార్ధకాలు? "ఎలా వీళ్ళకు అర్ధం అవుతుందా?" అని ఆలోచించాను. ఏదైనా చూపించాలి, లేదా వాళ్ళకు హృదయానికి హత్తుకునేలా సరదాగా ఉండేలా చెప్పాలి. ఆ ప్రహసనంలో పుట్టిందే ఈ 'ఉగాది వేడుకలు'.

నాటిక వ్రాయడం మొదలెట్టగానే చిన్నప్పటి రోజులూ, బాబాయిలు, పిన్నులు, అత్తలు, నాన్నమ్మలు, తాతయ్యలు అందరూ ఎదురుగా వచ్చేశారు. మా వీధిలో తిరిగే పూలమ్మాయి పూల బుట్టతో సహా నా ముందుకు వచ్చి కూర్చుంది. 'ఆక్కూరలో' అని బయట లయబద్దంగా అరుపు వినిపించింది. అంతేనా 'అమ్మా పాలు' అని పాలబ్బాయి కేక, ఇలా అందరూ ఒక్కొక్కరుగా వచ్చేశారు. వీళ్ళతో పాటే సరదా సరదా సినిమా పిచ్చి గౌరి కూడా. వీళ్ళందరినీ పిల్లలకు పరిచయం చెయ్యాలని, చిన్నప్పటి పండుగలు, సరదాలు, మురిపాలు, ముచ్చట్లు అందరితో పంచుకోవాలని ఈ నాటికకు శ్రీకారం చుట్టాను.

తొలి విడతగా నాటకం వ్రాయడం పూర్తయ్యింది. ఈ స్క్రిప్ట్ స్నేహితులకు చూపించాను "బావుంది కాని ఈ తెలుగు రాని పిల్లలతో ఇంత పెద్ద నాటకమా?" అని సందేహం వ్యక్తం చేశారు. "అవును కదూ చేతిలో పెన్ ఉందని రాసుకుంటూ పోయాను. ఇప్పుడెలా?"

పిల్లలందరినీ పిలిచాము ఒక్కోరికి ఒక్కో కారెక్టర్ ఇచ్చాము. బావుంది... అదేం చేసుకోవాలో వాళ్ళకు తెలియదు. వాళ్ళకెలా చెప్పాలో మాకూ తెలియలేదు. అసలే పదిహేను మంది పిల్లలు వాళ్ళ కారెక్టర్లకు ఎంచక్కా నవ్యమైన రీతిలో నామకరణం చేసేశాను. ఏ పేరు ఎవరిదో నాకే అర్ధం కాలేదు. "అలాక్కాదు కానీ జ్యోతీ, ముందు నువ్వీ పేర్లన్నీ మార్చేసి శుభ్ర౦గా వాళ్ళ పేర్లు పెట్టి తిరగవ్రాసెయ్" అని ఫ్రెండ్స్ చక్కాపోయారు.

వాళ్ళటు వెళ్ళగానే ఏడుపు మొహం వేసుకుని కూర్చున్నాను. ఈ కమామీషంతా చూస్తున్న శ్రీవారు అప్పుడు రంగంలోకి దిగారు. "అలాక్కాదమ్మడూ ఏదో చూద్దాంలే దిగులు పడకు" అంటూ..ఈ లోగా మరో ఫ్రెండ్ "ముందు వాళ్ళ వాయిస్ లు రికార్డు చేస్తే ఈజీగా ఉంటుందని" సలహా ఇచ్చారు. "వావ్ మా గొప్పగా ఉంది" అనుకుంటూ రికార్డింగ్ రూమూ, మైకూ, ఇంకా ఏమిటేమిటో అన్నీ సిద్దం చేసుకుని....పిల్లల్ని రికార్డింగ్ కి పిలిచాము. "ఒకళ్ళ తరువాత మరొకళ్ళు డయలాగ్స్ చెప్పేస్తారు చాలా ఈజీ" అనుకుంటూ.

అసలు కథ ఇక్కడ మొదలు. ఇందులో కొంతమంది అసలు తెలుగు పదం పలకని వాళ్ళు. చాలా మంది పదాలు పలుకుతారు కాని వాక్యనిర్మాణం మనం చేసుకోవాలి. మరికొంతమంది పలికే పదాల్ని మనం సావకాశంగా అర్ధం చేసుకోవాలి. గదిలో నలుగురు పిల్లల్ని కూచోబెట్టి వరుసగా ఒక్కో డైలాగు చెప్పించాలనుకున్నాం, ఖాళీగా ఉన్న పిల్లలు కిచకిచలు. అబ్బే ఇలా కుదరదు. ఒకరి తరువాత మరొకళ్ళ డయలాగ్స్ రికార్డు చేద్దాం అన్నారాయన. వేరే దారేం కనపించలా. ఆ పూటకి పిల్లల్ని పంపించేసి తరువాత ఒక్కొక్కరినీ వాళ్ళకు కుదిరిన టైములో పిలిచి రికార్డింగ్ మొదలు పెట్టాం. 

ముందస్తుగా అతి చిన్న డయలాగ్స్ ఉన్న పాలబ్బాయిని పిలిచాము. "ఎండలకు గేదె నీళ్ళెక్కువగా తాగేసినట్టు౦దమ్మా, డబ్బులీయమ్మా బేగెల్లాలి ఇదీ డైలాగ్." చెప్పు నాన్నా అన్నాను.
"ఎండల్ కి గేద్" అని ఆపేసాడు. పది సార్లు "ఎండల్ గేద్" అయ్యాక మా వారికో 'బ్రహ్మాండమైన' ఇడియా తట్టింది. ఈ 'బ్రంహాండం' గురించి ముందు ముందు మావారికి బాగా అర్ధం అయిందిలెండి.
నాయనా సురేషూ నువ్వు ఇలా అనమ్మా అని,
ఎండ....లకి....గేదె.... నీళ్ళు.....ఎక్కువ.....గా .......తాగేసి....నట్టు.. ఉంది.......అమ్మా అని పదాలు విడివిడిగా రికార్డు చేయించారు. ఆ తరువాత అవన్నీ కలపి "ఎండలకి గేదె నీళ్ళు ఎక్కువగా తాగేసినట్టు ఉంది అమ్మా" అని వినిపించారు. ఈ విధంగా ఆ నాటకంలోని వాక్యాలు రూపు దిద్దుకున్నాయన్నమాట. ఇలా౦టి వాక్యనిర్మాణంలోని పెద్ద ఇబ్బంది పదానికి పదానికి మధ్య గ్యాప్ సరిగ్గా ఇవ్వాలి. ఇవ్విదంగా 'బ్రహ్మాండం' వారికి బాగా అనుభవమయ్యింది.

పదిహేను మంది పిల్లలకు రీటేకులతో ఓ ఇరవై ఫైళ్ళు తయారయ్యాయి. ఓ అందమైన వెన్నెల రాత్రి చేతిలో స్క్రిప్ట్ తో నేనూ, ఒళ్ళో లాప్టాప్ తో మావారూ కూర్చుని డైలాగ్స్ అన్నీ వరుసక్రమంలో పెట్టి ఆ చిన్నారి గొంతులు పలికిన తీరుకు మురిసిపోతూ, ముచ్చట పడిపోతూ ఎట్టకేలకు రికార్డింగ్ ని ఓ కొలిక్కి తీసుకొచ్చాం. అంతలో ఎలా అయిపోతుందీ శబ్దాలు అదేనండీ సౌండ్ అఫెక్ట్స్ చీపురుతో ఊడుస్తున్నట్టు, పాలు చెంబులో పోస్తున్నట్టు, నీళ్ళతో కాళ్ళు కడుగుతున్నట్లు, సైకిలు బెల్లులు, మువ్వల శబ్దం ఇలా. అన్నీ బావున్నాయి మజ్జిగ చిలుకుతున్న శబ్దం ఎక్కడా కనిపించలా. ఎంచక్కా పెరుగు గిన్నెలో కవ్వమేసి చిలికేసి, ఆ శబ్దం రికార్డు చేసేసి, అటుపిమ్మట ఆ మజ్జిగలో నిమ్మకాయ పిండేసి, ఆహా ఓహో అనుకుంటూ తాగుతూ ఆ ఆడియో రికార్డింగ్ ని ఎంజాయ్ చేశామన్నమాట.

ఇక ప్రాక్టీసులు. మళ్ళీ పిల్లలందరినీ పిలిచి రికార్డు చేసింది వినిపించి ఇక కానివ్వండన్నాం. తెలుగులో వాళ్ళ గొంతులు వినేసుకుని నవ్వేసుకున్నారు తప్పితే పని జరగాలా. మళ్ళీ "కట్ కట్" అని తీవ్రంగా ఆలోచించాక కథను సీన్లుగా విడగొట్టాలని అర్ధం అయ్యింది. ఒక్కో సీను చేసి చూపించాను. చిన్న సీన్లు అంటే తక్కువ మంది స్టేజి మీద ఉండే సీన్లు బాగానే ఉన్నాయ్. మరి ఎక్కువమంది ఉన్నప్పుడో మళ్ళీ తికమక మొదలయ్యింది ఆ తికమకలో సీనుకి "స్క్రీన్ ప్లే" ఉండాలని అర్ధం అయ్యింది. స్టేజి మీద పిల్లలు ఎక్కడి నుండి రావాలో ఎక్కడ నిలబడాలో అన్నీ గీసి చూపించాను. అప్పటికి నా బుర్రలో ఏముందో వినే వాళ్లకి అర్ధం అయ్యింది.

మరి మాటలు సరే, పాటలవీ ఉంటే బావుంటుంది కదా. అసలే మన తెలుగు అసోసియేషన్ ప్రోగ్రామ్స్ లో "ఆ అంటే అమలా పురం" పాటలకి చిన్న పిల్లల హావభావాలూ, నృత్యాలూ చూసి తలలు ది౦చేసుకు౦టున్నాం. కొంచెం తల ఎత్తుకునే లాగ "చెమ్మ చెక్క, ఒప్పుల కుప్ప ఒయ్యారి భామ, ఉగాది పండగ ఒచ్చింది" లాంటి పాటలతో పిల్లలకు అభినయం నేర్పించాము. కొంచెం సరదాగా మా గౌరి 'సోగ్గాడే సోగ్గాడు' పాటకు డాన్స్ కూడా చేసింది. ఇది మీరు చూసి తీరాల్సిందేన౦డోయ్.

నాటకానికి కావాల్సిన వస్తువులు లడ్లు, కవ్వం, విస్తర్లు, మజ్జిగ్గిన్నె, పాల కేను, పూల బుట్ట, కూరగాయలు, తాతయ్యకు చేతి కర్ర, గౌరికి చీపురు, అమ్మకు ముగ్గు ఇలా చదువుకుంటూ పోతే చాలా చాలా..... లడ్లు న్యూస్ పేపర్ ఉండ చేసి ప్లేడో తో పాకం పట్టేసా. నిజం పాకం కాదు లెండి రౌండ్ గా చుట్టేసా. విస్తర్లు వాల్ మార్ట్ లో గ్రీన్ ప్లేస్ మేట్లు దొరికాయి. కవ్వం, పాల కాను ఇల్లిల్లూ గాలించి పట్టాం. ఇలా కూర, నారా, బుట్టా తట్టా, పూలూ పళ్ళూ, గిన్నెలు, గరిటెలు, గ్లాసులతో ఆడిటోరియంకు వెళ్ళడానికి రెడీ అయిపోయాం.

అసలు రిహార్సల్స్ అప్పుడు మొదలయ్యాయి. కొన్ని డైలాగ్స్ పిల్లలకంటే ముందుగా వచ్చేస్తున్నాయ్. కొన్ని నింపాదిగా వస్తున్నాయ్. మళ్ళీ ఎడిటింగు. ఇవ్విదంగా చివరాఖరకు నాటకం రికార్డింగు పూర్తయ్యింది. ఇక ప్రోగ్రాం రెండు వారాల్లోకి వచ్చేసింది, పిల్లలందరూ బాగా చేస్తున్నారు. అనుకోని అవాంతరం.. నాటకంలో పెదనాన్నకి చెస్ టోర్నమెంట్ నాటకం రోజేనని తెలిసింది. హతవిధీ! ఇంకేముంది మరో పెదనాన్నని వెతికి, కాళ్ళు గడ్డాలు పట్టుకుని ఒప్పించాం. ఈ లోగా తాతగారు మరో విషయం చెప్పారు సైన్స్ ఒలంపియాడ్లో రీజెనల్స్ లో విన్ అయితే స్టేట్స్ వెళ్ళాలట అది కూడా ప్రోగ్రాం రోజేనట. సీక్రెట్ గా పోలేరమ్మకి పొంగళ్లవీ పెట్టి, విన్ అవకుండా చేసామనుకోండి.

డ్రెస్ రిహార్సల్స్..ఓ ఇద్దరు తప్ప మిగతా పిల్లలందరూ కూడా పది ఏళ్ళ లోపు వారూ, పొట్టి పొట్టి జీన్సుల వారూను. వారికి ఇదు మీటర్ల చీరలు చుట్టబెట్టే మహత్తర బాధ్యతని వారి తల్లులు తమ భుజస్కందాలపై వేసుకున్నారు. డ్రెస్ రిహార్సల్స్ రోజు అమ్మమ్మ ముచ్చటైన చిలక పచ్చ రంగు లంగా ఓణీలో బాపు బొమ్మలా ప్రత్యక్షమైంది. అది చూసి ఢామ్మని పడబోయి ప్రోగ్రాం గుర్తొచ్చి ఆగిపోయాను.

"అమ్మడూ ఏంటి నాన్నా డ్రస్సూ?"
"అమ్మమ్మ పంపించి౦దాంటీ. ఇట్స్ నైస్" అంది.
"డ్రెస్ బావుంది కాని నువ్వు అమ్మమ్మవి కదా చీర కట్టుకోవాలి." అన్నా కొంచెం జంకుతూ.
"హా.... ఇ డోంట్ లైక్ దట్." అంది.
"పోనీ అదే ఉంచేయండి మొడెర్న్ అమ్మమ్మలా ఉంటుంది." ఆ తల్లి కోరిక.
మరో నాటకం వ్రాస్తానని దానిలో ఆ అమ్మాయికి ఆ లంగా ఒణీనే వేయిస్తానని ప్రమాణాలు చేసి మెల్లగా తల్లీ కూతురిని ఒప్పించి ఆ పూటకి గండం గట్టెక్కి౦చాను. తెల్లజుట్టుకు మాత్రం తిలోదకాలే.

ఈ నాటికలో ఓ బంతి భోజనాల కార్యక్రమం పెట్టాం. ఆడపిల్లలందరూ విప్లవం లేవదీసారు. "ఆంటీ ఎప్పుడూ మేమే ఒడ్డించాలా? అలా కుదరదు ఈ సారి మేం కూర్చుటాం బోయ్స్ ని ఒడ్డించమనండి" అని. వాళ్లకి నాటకం అయిపోగానే మగపిల్లలతో వడ్డన కార్యక్రమం పెట్టిస్తామని నచ్చచెప్పి ఆ సీను చేయిస్తున్నాం. ఒళ్ళు మండిన ఆ పూర్ణమ్మలు నిలబడి ప్లేట్లలోకి పదార్ధాలను ఫ్రిజ్బీల్లా విసరడం మొదలెట్టారు. ఇది రేపు నాటకమనగా ఈ వేళ రాత్రి సన్నివేశమన్నమాట. ఇలా చేస్తే మన నాటిక పరువు పోతుందిరా అమ్మళ్ళూ... నా మాట వినండి అమ్మల్లారా... అని భోరున విలపించాను. వారు కరుణి౦చారో లేదో నాకు స్టేజి మీద కాని తెలియదు.

ప్రోగ్రాం టైం అయింది పిల్లలందరూ చిన్నవాళ్ళు "ఎలా చేస్తారో? ఏమిటో" అని ఒకటే టెన్షన్. నాటిక మొదలయ్యింది. ఏ సీను దగ్గర ఏ పిల్లల్ని స్టేజి మీదకు పంపించాలో చూసుకునే హడావిడిలో నాటిక సరిగా చూడనే లేదు. నాటిక అవగానే ఆగకుండా రెండు నిముషాలు పాటు మోగిన చప్పట్లు కళ్ళు చేమర్చేలా చేశాయి. అప్పటి భావాలకు ప్రతిరూపాలే 'సంకల్పం', 'పూలు గుసగుసలాడేనని 'నూ. ఆ తరవాత 'దసరా సంబరాలు', 'వెళ్ళాలని వుంది కానీ....' అనే నాటికలకు స్పూర్తి కూడా ఆ చప్పట్లే.

మా ప్రయత్నాలన్నిటికీ కూడా సంపూర్ణ సహకారల౦దిస్తున్న నా ప్రియ మిత్రులకు, మా ఊరి తెలుగు ప్రజలకు బ్లాగ్ముఖంగా నా ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను. ఈ నాటకం కొరకు బాపు బొమ్మల నేపధ్యంలో ఏకంగా వాకిలినే స్టేజ్ మీద నిలిపిన నా నేస్తానికి ప్రత్యేక ధన్యవాదాలు.

అంతా బాగానే ఉంది ఈ రామాయణం ఏమిటనుకుంటున్నారా? బంగారు జింకను అడిగిన సీతకు ఆ రాముడు తెచ్చివ్వలేక పోయాడు. నా రాముడు నే మనసుపడిన ప్రతి పని వెనుక తోడై వుండి వీటన్నింటినీ విజయపథం వైపు నడిపిస్తున్నాడు.

కొస మెరుపు

తెలుగు మాట్లాడని పిల్లలు కూడా నాటకం పూర్తయ్యేటప్పటికి అందరి డైలాగ్స్ చెప్పడమే కాక
"ఎన్నాళ్ళయిందక్కా మిమ్మల్నందరినీ చూసి",
"డబ్బులీయమ్మా బెగెల్లాలి"
"ఇలా ఇంటి భోజనం చేసి ఎన్నాళ్లయ్యిందో"
లాంటి వాక్యాలు ఇంట్లో ప్రయోగించడం మొదలు పెట్టారు...

నాటకంలో అమ్మ నిజం అమ్మకి ఉగాది పచ్చడి చేయడం నేర్పించింది.

"మా అమ్మాయి అడిగిన డబ్బులివ్వకుండా బేరాలు, పైగా ఆ డబ్బులు కూడా ఇవ్వలేదు" అని కూరలమ్మే వాళ్ళమ్మ, అడపా దడపా నా కవితలు చదివే నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్ కూడానూ, బ్లాగును చూడమన్నా చూడక తన నిరసన వ్యక్తం చేశారు.

ఈ నాటకం చూసిన మా నాన్నా "అరేయ్ జ్యోతీ, కూరగాయలు ఇండియాలో కన్నా అమెరికాలోనే చీప్ గా ఉన్నాయే" అని వ్యాఖ్యానించారు. గౌరీ వాళ్ళ తాతగారు ఇంటికి ఎవరొచ్చినా ఓ సారి ఈ వీడియొని చూపించకుండా పంపించట్లేదట.

ఇందులో పాల్గొన్న పిల్లలందరూ మా తెలుగు తరగతి విద్యార్ధులు.

ఉగాది వేడుకలు 1

ఉగాది వేడుకలు 2

గీత డైలాగ్ వ్రాసిన శ్రీ లలిత గారికి ధన్యవాదములు

సహజీవనం

ఓ చూపు స్నేహంగా నవ్వింది
బిడియం రెప్పల పరదా వేసింది!

ఉత్తరం కుశలమడిగింది
సంశయం సమాధానమిచ్చింది!

మానసం మధుకరమై మసలింది
సేనము ప్రసూనమై విరిసింది!

సఖునికి సంవాసము సమకూరింది
చెలువ చెంతకు చేరింది!

సహవాసం సరిగమలు పలికించింది
సంసారం సౌహిత్యంగా సాగింది!!

ఓ చిన్ని వ్యాఖ్య

అనుకోని వేళల్లో
అదాటుగా ఎదురౌతుంది!

చూపులతోనే
చిరునవ్వులు పూయిస్తుంది!

అంతరంగాన్ని
నూతనోత్సాహంతో ని౦పేస్తు౦ది!

ఓ అనుభూతిని
బహుమతిగా ఇస్తుంది!

వెన్నుతట్టి
మున్ముందుకు నడిపిస్తుంది!!

సంకల్ప౦

ఓ చిన్న విత్తనం
చివురులు తొడిగి...

మొక్కై ఎదిగి
మానై నిలిచింది!

శిఖరాగ్రాన్ని చూస్తూ
ఆసక్తి ఆసరాగా..
ఏకాగ్రత తోడుగా...

ఒక్కో మెట్టూ ఎక్కుతూ..
గమ్యం చేరిననాడు!

అంబరాన్నంటే  ఆనందం
సాగరమంత  సంబరం!

ఈ పయనంలో
దొరికిన ఒక్కో అనుభవం
ఓ అనుభూతికి తార్కాణం!!

"వెళ్ళాలని వుంది కానీ...."

అమెరికాలో ఉన్న తెలుగు వారు, అమెరికా వచ్చిన దగ్గరనుండి ఇండియా 'వెళ్ళాలని ఉంది కానీ..' అంటూ ఉంటారు. మరి వాళ్ళు ఇండియా వెళ్ళకుండా ఎందుకు ఉండిపోయారో వాళ్ళనాపేసిన కారణాలేంటో వాళ్లనే అడిగి తెలుసుకుందామా..(ఇది సరదా సరదా నాటిక ఎవర్నీ ఉద్దేసించి వేసినది కాదు)

వెళ్ళాలని ఉంది కానీ...1

వెళ్లాలని ఉంది కానీ...2

మధురభావం

చూపులు కలసిన శుభవేళ
కలసిన మనసుల ఆనందహేల!

కలబోసుకున్న కబుర్లు
నవజీవన  సోపానాలు!

ఉత్సాహం ఉరకలు వేసింది
ఉల్లాసం పరుగులు తీసింది!

నీవే నేనను మధురభావం
ఇరు హృదయాలకి  ప్రణయవేదం !

పరిచయం చిరునామా మార్చుకుంది
ఒంటరితనం జంటను చేరుకుంది!!

మది పలికిన మోహన రాగం...

మొన్నటి ఓ క్షణం..
గమనాన్ని మరచింది!

తలచిన అనునిత్యం ..
నవరాగం వినిపించింది!

మోయలేని భావమేదో..
అరుణిమయై విరిసింది!

మది పలికిన మోహన రాగం...
సమ్మోహన గీతమైంది!!

కలకానిది...నిజమైనది

నిన్న రాత్రి ఓ స్వప్నం..
దూరాన ఎచటికో పయనం!

తరంగిణీ తీరాలు...
హరిద్రువ సమూహాలు!

ఆకశాన ఎగిరే గువ్వలు

మధూలికా మంజరులు
అనన్య సామాన్యములు!

ఊహు...ఇవేవీ కావు
నిరంతరాన్వేషణ... 

ఎందాకో ఈ ప్రయాణం!

రాసులుగా  పోసిన రత్నాలు
మరకతమణి మాణిక్యాలు!
ఎన్నటికీ కానేరవు!

వెతుకుతున్నది కానరాక...

దారి తెన్నూ తెలియక

చటుక్కున కళ్ళు తెరిచాను!

ఆ చిరు కదలికకే చెంతకు చేర్చుకున్న
నీ సాంగత్యంలో  తెలిసింది!

కలలో దొరకనిది ఇలలో నాదైనది 

నా కంటే అదృష్టవంతులెవరు?

నిను చూడక నేను౦డలేనూ...

నీవు లేక క్షణమైనా మనగలనా..
నిన్ను వదిలి ఎలా వెళ్ళను?

నేను నీ కోసమే పుట్టానన్నావు
నా తోడిదే నీ లోకమన్నావు!

మనం పాడుకున్న పాటలు
కలబోసుకున్న కబుర్లు ఇందుకేనా?

నేనొక్క ముద్దు పెడితేనే పరవశించి పొయ్యేదానివి
నా సమక్షమే నీకు స్వర్గమనేదానివి!

నా కోసమా! నా మంచి కోసమేనా!
నీవు దరిలేని మంచి నాకెందుకు?

మనం కలసి తిరిగిన చెట్టు చేమలు
నువ్వు వంటరిగా వెళితే బెంగపడవూ..

ఆ చెట్టుమీద పిట్ట, పువ్వు చుట్టూ తిరిగే తుమ్మెద
నా గురించి అడిగితే నువ్వేమని చెప్తావ్?

నాకు నువ్వు తప్ప ఎవరూ ఇష్టం లేదు
నేను ఇక్కడ తప్ప ఎక్కడా ఉండలేనే...

నువ్వు మాత్రం, నన్నొదిలి ఉండగలవా?
ఈ ఒక్కసారికీ నీ మనసు మార్చుకోవా...

నీ మాట వినలేదన్న కోపమా
ఇంకెప్పుడూ అలా చేయ్యనుగా...నమ్మవా?

నిన్నెవ్వరితోనూ మాట్లాడనివ్వట్లేదనా
అన్నీ నువ్వనుకున్నట్టుగానే చేద్దాం!

నీ ఒడే నా బడి నాకింకేమీ వద్దు
నన్ను బడికి పంపించకమ్మా!!
   

          బాబును స్కూల్ కి పంపించినపుడు వాడి గుండె కరిగి నీరయితే దొరికిన 'అక్షరాలి'వి. నలుగురు పిల్లల్ని పోగేసి,  కాగితం మీద రంగులూ, చిన్న చిన్న బొమ్మలూ వేయించేదాన్ని. చిన్న టేబుల్ దగ్గర కూర్చుని చేసేవాళ్ళు. అది పూర్తవగానే 'అమ్మా చూడు' అంటూ వెనక్కి తిరిగి చూపించడం వాడికలవాటు. ఒకసారి స్కూల్ లో కూడా... వేసిన బొమ్మ పూర్తవగానే అలవాటుగా 'అమ్మా చూడు' అంటూ వెనక్కి తిరిగాడట, చెమ్మగిల్లిన నా మనసు 'ఆ' అక్షరాలకిచ్చిన రూపం ఇది.

ఒక ఆకు వెయ్యొచ్చుగా..

చిక్కటి చీకటిలో ఒక కారు రోడ్ మీద వెళుతూవుంది. దూరంగా బ్రిడ్జి కనిపిస్తూ ఉంది. కారు వేగంగా బ్రిడ్జ్ మీదకు వచ్చేసింది. అది టీవిలో కనిపిస్తున్న దృశ్యం. ఏం జరగబోతోంది ఇప్పుడు? సోఫాలో ఆ చివర నున్న చిట్టితల్లి ఇటు జరిగి అమ్మకు దగ్గరగా కూర్చు౦ది. చిట్టితల్లి చేతిలో పాప్ కార్న్ గిన్నె, చేతిలోకి తీసుకున్న పాప్ కార్న్ నోటిదాక వెళ్ళక మధ్యలోనే ఆగిపోయింది. వేగంగా బ్రిడ్జ్ మీద వెళుతున్న కారు నీళ్ళ లోకి దూకేసింది. టీవి లో శబ్దం ఒక్కసారిగా ఆగిపోయి అంతటా నిశ్శబ్దం. ఇంతలో ఎక్కడో దూరంగా అంబులెన్స్ వస్తున్న శబ్దం వినిపిస్తోంది. అంబులెన్స్ రంగు రంగుల లైట్స్ కనిపిస్తున్నాయి. అంబులెన్స్ దగ్గరగా వచ్చేసింది. రెండు ఫైర్ ట్రక్కులు కూడా వచ్చేశాయి. ఒక్కసారిగా అక్కడ హడావుడి మొదలైంది. కారు తీయడానికి ప్రయత్నాలు జరుగుతున్నాయి. పెద్ద హుక్ నీళ్ళలో వేసారు. చిట్టితల్లి అమ్మకు ఇంకా దగ్గరగా జరిగి కూర్చుంది.

అమ్మయ్య! కారు కొంచెం నీళ్ళ లోంచి బయటకి కనిపిస్తోంది. అయ్యొయ్యో మళ్ళీ మునిగిపొతో౦దే. మళ్ళీ ప్రయత్నాలు మొదలయ్యాయి. అమ్మయ్య ఈసారి కారు మొత్తం కనిపిస్తోంది. ఫైర్ ఫైటర్స్ కార్ ను బ్రిడ్జ్ మీదకు చేర్చేసారు. ఇంతవరకు చేతిలోనే పట్టుకున్న పాప్ కార్న్ పాప నోట్లోకి వెళ్ళింది.

ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్ద౦ తారువాత "ఆకు వెయ్యొచ్చుగా" హఠాత్తుగా అంది చిట్టితల్లి.
"ఏమిటీ?" అమ్మకు అర్థం కాలేదు.
"అదే అమ్మా, నీళ్ళలోకి ఒక ఆకు వేస్తే ఆ కారు ఆకు మీదెక్కి వచ్చేస్తు౦దిగా." వివరించింది చిట్టితల్లి.
"హ..హ..హ.." అర్థమైన అమ్మ గట్టిగా నవ్వేసింది.

నేను మా చిట్టితల్లి టివి లో '911' ప్రోగ్రాం చూస్తూ ఉండగా చిట్టితల్లిచ్చిన సలహా...మరి వాళ్ళకు ఆ 'పావురం..చీమ' కథ తెలియదుగా... మీకా కథ తెలుసా? మీకెవరైనా ఫైర్ ఫైటర్స్ తెలిస్తే వాళ్ళకీ ఈ కథ చెప్పండి. హుక్స్ అవీ కాకుండా ఆకులు నీళ్ళలో వేస్తారు.

                               పావురం......చీమ

అనగనగా ఒక అడవిలో ఓ పెద్ద చెట్టు. 'ఒక్క చెట్టేనా' అని ఆశ్చర్య పోకండి మా అమ్మాయిలా. చాలా చెట్లు ఉన్నై, మన కథ ఈ చెట్టు దగ్గర మొదలవుతుందన్నమాట. ఆ చెట్టు మీద ఓ పావురం అందమైన గూడు కట్టుకుని ఉంటుంది. ఆ చెట్టుకింద పుట్టలో ఒక చీమ ఉంటుంది. అవి రెండూ కూడా మంచి స్నేహితులు. ఒక రోజు చల్ల గాలి వీస్తూ వర్షం వచ్చే సూచనలు కనిపిస్తున్నై. మన చీమకి పాటల౦టే మహా ఇష్టం. 'చల్ల గాలి అల్లరి ఒళ్ళ౦త గిల్లి' అంటూ డాన్స్ చేస్తూ చెట్టు నొదిలి దూర౦గా వెళ్ళింది. ఈ ముచ్చట౦తా మన పావురం చెట్టు మీద నుండి ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుతూ సినిమా చూసినట్టు చూస్తూ ఉంది.

ఈ లోగా చినుకులు మొదలయ్యాయి. మన చీమ 'అమ్మ బాబోయ్ వర్షం' అంటూ చెట్టు దగ్గరికి పరిగెట్టి౦ది. ఎంతైనా చీమ నడకలు కదా! పాపం ఇంకా అది దానింటికి చేరనే లేదు. భోరున వర్షం మోకాలై౦ది. వర్షం నీళ్ళు చిన్న చిన్న కాలువలుగా మారిపోతున్నాయి. చీమ పరిగెడుతూ, పడుతూ, ర్లుతూ ఇల్లు చేరాడానికి చాలా కష్టాలు పడిపోతూవుంది. పావురం దాని బాధ చూస్తూ అయ్యో అనుకుంటూనే ఏం చెయ్యాలా అని ఆలోచించింది. అప్పుడు దానికి ఛమక్ మని ఓ ఆలోచన వచ్చింది.

ఒక ఆకును తుంచి చీమ ముందు పడేలా వేసింది. ఆకు పడుతుందా? గాలికి కొట్టుకు పోతుందా? పడుతుందా లేదా, పడుతుందా లేదా అని నాకనిపిస్తోంది. మీకు అనిపిస్తోందా? అమ్మయ్య! చీమ ముందే పడింది. అప్పుడు మన చీమ ఆ ఆకు పడవ మీదెక్కి 'లాహిరి లాహిరి లాహిరిలో' అని పాడుకుంటూ చెట్టెక్కేసింది. అప్పుడు చీమ కిందకి చూస్తూ 'అమ్మయ్యో ఎన్ని నీళ్ళో' అనుకుని, పావురంతో 'నీవల్లే నేనివాళ బతికి బయట పడ్డానూ నీకెప్పుడు ఏ సహాయం కావాలన్నా చేస్తాను' అని చెప్పి౦ది. అప్పటి నుండి వాళ్ళు ఇంకా మంచి స్నేహితులైపోయారు.

ఒకరోజు పావురం తన మిత్రులతో కలసి, ఒక చెట్టుకింద గింజలు తింటూ ఉంది. 'ఆ మిత్రులలో చీమ లేదా' అన్న సందేహం మీకూ వచ్చిందా? మా అమ్మాయికి వచ్చింది. ఆ మిత్రులలో చీమ లేదు లెండి. చీమ, చీమ నడకలు నడుస్తూ మెల్లగా వస్తూ వుంటుంది. అప్పుడు ఒక వేటకాడు 'భలే చాన్సులే, భలె భలే చాన్సులే లలలాం లలలాం లక్కీ చాన్సులే' అనుకుంటూ' బాణం పావురం వైపు గురిపెట్టాడు. ఆ చెట్టు దగ్గరే ఉన్న చీమ ఆది చూసి వేట గాడి కాలుమీద గట్టిగా కుట్టేసింది. ఆ వేటగాడు 'చచ్చాను బాబోయ్' అని అరిచి బాణాన్ని పైకి వదిలేసాడు. ఇంకేముంది వేటగాడి అరుపువిని పావురాలన్నీ 'రయ్యిన' ఎగిరిపోయాయి.

అదన్న మాట కథ. కథ కంచి మనం ఇంటికి.

విజయదశమి శుభాకాంక్షలు

అలా మొదలైంది...

         
              నేను వ్రాసిన కవితలు బావున్నాయా? అసలు ఎవరికైనా నచ్చుతాయా? అనే అనుమానం వుండేది. నా హితులూ, స్నేహితులూ బావున్నాయనే వారు, కాని నా మీద ప్రేమతో చెప్తున్నారేమో అని సందేహం. కౌముదికి పంపించాను.

             'కిరణ్ ప్రభ గారు' "Good concepts and very good expressions.. Keep writing Jyothirmayi Garu...."  అని పంపించినప్పుడు అంత గొప్ప సంపాదకులకు నచ్చాక నా సందేహం తీరిపోయింది. నా కలం కదలడానికి ప్రోత్సాహమిచ్చిన 'కిరణ్ ప్రభ' గారికి నా హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.

           ఓ రోజు అలవాటుగా 'చిమటామ్యూజిక్.కాం' లో పాటలు వినడానికి వెబ్సైటు ఓపెన్ చేసాను. అక్కడ కొన్ని పాటలకు 'నిషిగంధ' గారి వ్యాఖ్యానం చదివాను. చాలా చాలా నచ్చింది. ఆ సైట్ లోనే ఆవిడ పొయెట్రీ అని కనిపించి౦ది. వెళ్లి చదవడం మొదలు పెట్టాను. ఆ కవితల్లో నన్ను నేను మరచి పోయాను. ఆవిడ కవితల్లో ప్రతి వాక్యంలో భావుకత వెల్లివిరుస్తుంది. పారిజాతాలు మన మనసులోనే  విచ్చుతున్న అనుభూతి కలుగుతుంది.

ఆవిడ కవితల్లో నాకు నచ్చిన కొన్ని వాక్యాలు.....

ఊపిరి తాకినంత మాత్రాన
సామీప్యం సాన్నిహిత్యమవ్వదని!

ఈ కవితలో సామీప్యానికి సాన్నిహిత్యానికి ఉన్న తేడా అవిడ వివరించిన శైలి....అద్భుతం. అలాగే వెన్నెల గురించి ఆవిడ వాక్యాలు

'చుక్కల నవ్వుల్ని తోడిచ్చి
జాబిలి దోసిలి నించి
జారవిడిచింది..'

ఈ వాక్యాలలో ఎంత ప్రేమ భావం నిండియున్నదో చూడండి.

'ఏ దిగంతాల అవతల
నీ అడుగుల సడి వినబడిందో
పువ్వు నించి పువ్వుకి
ఆనందం వ్యాపిస్తోంది..'

ఇలా ఎన్నెన్నో...

           ఇక ఈ కవితల వ్యాఖ్యలు. నాకు ఇంకో ప్రపంచం చూపించాయి. అలా కనిపించిందే 'స్నేహమా' రాధిక గారి బ్లాగు. ఆవిడ  చిన్న చిన్న పదాల అల్లికతో కవితలు ఎంత బాగా వ్రాశారో! ప్రతి కవితకి ఒక చిత్రం ఆ కవితలకు అదనపు ఆకర్షణ. ఆవిడ 'గాయ పడిన నమ్మకాలు' కవితలో అంటారూ ..

'గతపు ఆనవాళ్ళు గుండెల్లో మాత్రం మిగుల్చుకుని
అలవాటయినచోట అపరిచితురాలిలా నిలుచున్నాను'

మనసుని కదిలించే సన్నివేశం మన కళ్ళ ముందు ఆవిష్కృతమౌతుంది. ఇక 'ఊరు' కవితలో

'ఇక రాననుకున్నారో ఏమో
అయినవాళ్ళు కొందరు
చెప్పకుండానే దాటిపోయారు'

ఇది చాలు ఆవిడ కవితల గురించి చెప్పడానికి.

       నాకు బ్లాగ్ పెట్టాలన్న ఆలోచన అప్పుడు మొదలైంది. బ్లాగుపెట్టి వ్రాస్తుంటే తెలియని ఆనందం నాలో. ఇంతటి ఆనందం నాకు కలగడానికి ఈ బ్లాగు పెట్టడానికి స్ఫూర్తి నిచ్చిన నిషిగంధ గారికి, రాధిక గారికి మనస్పూర్తిగా ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను.

       . మొదలుపెట్టాక "నా బ్లాగుకి వచ్చి వ్యాఖ్యతో పలకరించకపోతే...ఎంత అద్భుతమైన రచనని చదవకుండా ఉండేదాన్నోకదా" అంటూ 'ఇల్లాలి ముచ్చట్లు' సుధ గారి వ్యాఖ్య చూశాక ఎంత ఆనందం కలిగి౦దో మాటల్లో చెప్పలేను. అలాగే మధురవాణి గారు కామెంట్ పెట్టటమే కాక నాతో చెలిమికి తన రాధ నిచ్చిన తొలి నెచ్చెలి, తరువాత 'వెన్నెల్లో గోదారి' శైల బాల గారు నా రెండో అతిధి. ఈ మధ్యనే 'కడలి' సుభ గారు కూడా...

        మధుర వాణి గారికి, శైల బాల గారికి, సుభ గారికి...ఇంకా బ్లాగుకు వచ్చి కామెంటిచ్చిన అందరికీ నా ధన్యవాదాలు.

జ్యోతిర్మయి

పూలు గుసగుసలాడేనని...

చిలిపిగ తొంగి చూస్తోంది
దాగని చిరునవ్వొకటి!

పువ్వూ అందమే, ముల్లూ అందమే
గరికా అందమే, విరిగిన కొమ్మా అందమే!

నేల నొదిలి, నింగి కెగరి
చుక్కల లోకంలో, వెన్నెల తీరంలో!

తనువు మరచి, తరుణం మరచి
నన్ను నేనే మరచి!

చెంగున లేడిలా గంతులేయాలని
చేప పిల్లలా ఈదులాడాలని!

అణువణువున ఉత్సాహం

మానసాన  ఆనందతాండవం!!

కౌముదిలో నా కవిత 'ఎడబాటు'

ఈ దారిలోనే కదూ నా చిన్నారి
బుల్లి బుల్లి అడుగులతో పరుగులు తీసింది!
అదిగో ఆ తోటలోనే మునుపెన్నడో
ఊయల ఊగిన సందడి!

ముచ్చటైన సైకిలును చూసి
మోమున మెరిసిన సంతోషం!
చారడేసి కళ్ళతో బెంగగా
స్కూలుకు వెళ్ళిన వైనం!

శాంతాతో ఫోటోలు, జింజెర్ బ్రెడ్ హౌసులు,
హాలోవీన్ డ్రస్సులు, ఈస్టర్ ఎగ్ హంట్లు,
కోరస్ పాటలు, టెన్నిస్ ఆటలు
ఓహ్! ఎన్నెన్నో!
అవన్నీ నిన్న మొన్నలా లేదూ!

ప్రతి మలుపులో వేలు పట్టుకుని నడిపించాను!
మలుపులన్నీ దాటి చూద్దును కదా
ఆ చివర మలుపు తిరుగుతూ
ప్రగతి పథంలో తాను!

తన జ్ఞాపకాల బాసటగా
ఈ చివర నేను!

నా కవిత 'కౌముది'ఇంటర్నెట్ మాసపత్రిక 'అక్టోబర్ 'సంచికలో ప్రచురితమైంది.

నా కవితను ప్రచురించిన కౌముది సంపాదక వర్గానికి బ్లాగ్ముఖంగా ధన్యవాదాలుతెలుపుకుంటున్నాను.

మా ఊరి ముచ్చట్లు

గున్న మావి కొమ్మల్లోన కోయిలమ్మ రాగాలు
పంటచేల దారుల్లోన పైరగాలి సరాగాలు!

సందె గాలిలో తేలియాడే సన్నజాజి పరిమళాలు
పైరు నిండుగ విరగబూసే బంతిపూల సోయగాలు!

కొండ మీద గుడిలోన జే గంటల సవ్వడులు
చెరువు కింద వాగులోన బాల కృష్ణుల కేరింతలు!

అరుణారుణ సమయాన వెనుతిరిగే గోమాతలు
మర్రిచెట్టు ఊడలతో ఆటలాడే మర్కటాలు!

కార్తీకాన చెరువుల్లో ప్రాతఃకాల  దీపాలు
పుష్య మాస వేకువల్లో వెల్లి విరిసేటి రంగవల్లులు!

ఎదురొచ్చి పలకరించే అమ్మమ్మల అనురాగాలు
ఎనలేని ప్రేమగల తాతయ్యల  ముద్దుమురిపాలు!

ఇలా ఎంత చెప్పినా తరగవు
మా వూరి ముచ్చట్లు!!